Ergens heeel ver weg, was er een land een land dat zich alleen met doekoe bezig hield. Voor het gemak zal ik het doekoeland noemen. Nee het ligt niet in Afrika of in verwegistan, weet niet precies de ligging ervan. Maar goed in het land ging alles om doekoe, of je nu rijk of arm bent, Want als je rijk bent heb je te veel aan doekoe, ben je arm dan heb je te weinig ervan. Klinkt logisch. In doekoeland is er een premier aan de macht, hij en zijn kornuiten denken alleen aan doekoe. Een dienstauto van 400.000 doekoe is heel normaal. Om uit de kosten te komen gooien ze gewoon allerlie belastingverhogingen tegenaan, Verzinnen ze een nieuw zorgstelsel en doen of dat een bitere noodzaak is.
Doekoeland is aangesloten in iets van EU heet. Dat is een verzameling landen wat zich Europa noemt. Men wil alles in al die landen zo gelijk mogelijk maken. Dat is leuk zal je denken, dus straks i s iedereen rijk of arm. Afgelopen weekend was ik in Berlijn, om daar effe wat te hobbelen (zie eerdere verslaggeving) Nou er was bijna niets gelijk met Doekoeland, de benzine was veel goedkoper, het openbaar vervoer had zn normale prijzen. Zelfs de wijn was er veeel en veeel goedkoper! Tja vooral dat laatste steekt me behoorlijk. Wanneer je voor een fles wijn 61 eurocent meer betaald omdat de overheid er zo nodig aan moet verdienen. Het openbaar vervoer is daar in Duitsland 10 keer zo goedkoop en evenzoveel keer beter geregeld! In doekoeland staat bij de vertrektijdenvermelding van de train of metro standaard een mededeling met de tekst: Heeft een vertraging van zeker 5 min. Ik snap natuurlijk wel dat zn persoon die de borden bedient ook betaald moet worden maar zoveel???? Tja In doekoeland draait alles om doekoe, misschien moeten we es gaan verhuizen naar zululand (zuidafrika) daar heb je genoeg marathons..........
Ik preek voor Revolutie!!!!!!!!!!
REVO REVO REVOLUTIE!!!!!!
Iedereen RIJK
of
Iedereen ARM
REVO REVO REVOLUTIE
Of de premier ruilt zn dure auto in voor een goeie tweedehandse gazellefiets, scheelt meteen weer die 61 eurocent per fles wijn en is de eerste stap gezet naar 1 en een gelijk europa...........
Rogier
vrijdag 30 september 2005
woensdag 28 september 2005
28 september 2005 Joods Herinnering in Berlijn
Wat bij mij na het lopen van de Marathon ook een indruk achterliet was het joods monument in Berlijn, pas geopend in het voorjaar en deed veel stof opwaaien, Heb er wat over opgezocht en het volgende gevonden erover Het enorme monument, dat een grondoppervlakte van ongeveer drie voetbalvelden tussen de Brandenburger Tor en de Potsdamer Platz beslaat, moet herinneren aan de vermoorde joden in Europa.
Het begon in 1988, toen Duitsland nog in tweëen werd gedeeld door de Muur, die mede op de plek liep waar nu het monument is verrezen. Het initiatief tot een monument ter nagedachtenis aan alle door de nazi-terreur omgebrachte joden in Europa was afkomstig van journaliste Lea Rosh en historicus Eberhard Jäckel. Met het holocaust-monument wilden zij de eerste nationale gedenkplek in Duitsland voor de jodenmoord inrichten. Toenmalig bondskanselier Helmut Kohl (CDU) omarmde het plan in 1993. In 1995 keurde hij echter het eerste concept voor het monument af. Dit concept voorzag in een betonnen plaat van 20.000 vierkante meter waarin de namen van alle joodse oorlogsslachtoffers stonden gebeiteld. Labyrint Uiteindelijk ging de opdracht in 1997 naar Peter Eisenman, een joods-Amerikaanse architect. Hij kreeg in 1999 het fiat van de Bondsdag – en bijna 30 miljoen euro – om zijn plan te realiseren.
Op 1 april 2003 werd een begin gemaakt met de plaatsing van de in totaal 2711 betonnen stelen, die tezamen het monument vormen. Het labyrint van donkergrijze pilaren, in hoogte variërend van enkele decimeters tot bijna vier meter, moet volgens Eisenman bezoekers opzadelen met hetzelfde gevoel van desolatie en verlatenheid dat de slachtoffers van de holocaust destijds hadden. Op aandringen van de bondsregering werd het monument aangevuld met een Ort der Information, een ondergronds documentatiecentrum waar beeldmateriaal en de namen van alle bij naam bekende joodse slachtoffers staan aangegeven. Als openingsdatum van het monument werd gestreefd naar 8 mei 2005, de zestigste verjaardag van het einde van de Tweede Wereldoorlog
In oktober 2003 werd de bouw van het monument zelfs stilgelegd nadat gebleken was dat Degussa, de firma die de betonnen pijlers van hun anti-grafittilaag voorzag, dochter was van een bedrijf dat tijdens de oorlog leverancier was geweest van Zyklon B, het gas waarmee de joden werden vermoord. Uiteindelijk werd besloten de bouw voort te zetten met Degussa. Officieel omdat het bedrijf zich sinds de oorlog zo voorbeeldig heeft gedragen in het verwerken van het verleden (onder meer door slachtoffers te compenseren) Tja de een zn dood, de ander zn brood.
ik zelf vond het een apart iets wat ze er neer gezet hebben, van buitenaf lijkt het niet veel bijzonders maar wanneer je er door heen loopt wel weer, het pad loopt golvend en je gaat steeds dieper tot de stenen een hoogte hebben van 4 meter, dat is wel een aparte ervaring. 30 miljoen lijkt veel voor een momument maar eigelijk is het 5 euro per jood (volgens prince moxi) dus dan valt het wel mee op zich. Al hoewel het al weer dik 65 jaar geleden is, is het toch wel goed dat Duitsland iets tastbaars gemaakt heeft, alleen zal ik het een momument voor alle slachtoffers hebben gemaakt.
Rogi
er
dinsdag 27 september 2005
27 september 2005 ICH BIN EIN BERLINER
Vrijdag 23 sept. 
Vrijdag zijn we weg gegaan en reden zo in 6 uur naar Berlijn, was erg druk op de wegen, Eerst gingen we effe naar Potsdam om daar onze spullen naar de slaapplek te brengen. Daarna zijn we de startnr gaan halen in de messehalle wat erg groot opgezet was. Elke merk wat er wel aanwezig met hun producten dus erg druk maar wel gezellig. Zaterdags Berlijn effe in geweest, kurstendam enzo bekeken. Het was er heerlijk weer, elke avond buiten gegeten en gezeten. Het was rond de 25 graden. Echt heerlijk weer. Wij zaten in het mooie potsdam. Waar het eigelijk heel mooi is en waar veel paleizen staan, een unieke plek om je voor te bereiden voor een marathon. We hadden een leuke plek om te overnachten dat was goed geregeld. het was er schoon en rustig. S avonds hebben we buiten gegeten op het terras van de italiaan in Potsdam.
zaterdag 24 sept.
Omdat ik vrijdagavond al mn startnummer gehaald op had gehaald hadden we zaterdag dus de hele dag voor ons zelf. Dus gingen we met de trein naar Berlijn. Daar hebben we veel dingen bekeken van de stad, zoals potsdammerplatz waar het Sony gebouw staat, Kursterdam, Er zijn genoeg winkels te vinden daar. Niet alleen de grote massa winkels maar ook mooie winkels zoals van Tommy, esprit ect. Wat me ook opviel dat alles best wel schoon is in Berlijn, anders dan bij ons in de grote steden. Ergens op de kurstfursterdam hebben we een tijd op het terras gezeten, het was heerlijk weer, en genoten er van om naar al die mensen te kijken die voorbij kwamen lopen. Je kon meteen zien wie hardlopers waren. S avonds hebben we ergens gegeten bij een Italiaan. Ik nam vanzelfsprekend een pasta. In Potsdam aangekomen ging ik vroeg slapen, want morgen zal de grote dag zijn.
zondag 25 sept M-DAY!!!!
Zondagochtend om 6 uur eraf, de grote dag !!!!! We gingen eerst met de autos naar de Messehalle envanuit daar met de metro naar Potsdamplatz, In de metro was het een al lopers met hun aanhang echt leuk om te zien. Iedereen leek gespannen en zenuwachtig en dat was ik ook. Ik was te laat bij het start vak aangekomen ongeveer 10 voor 9. Het startvak was al flink vol, daardoor moest ik samen met vele anderen naast het startvak wachten. De start begon en na een paar min begon het startvak F te lopen, de spanning steeg, Ik begon rustig aan te lopen. Zoveel mogelijk rechts omdat ik met mijn rechteroog het best zie. Al na 2 km sloeg het noodlot toe, ik werd door iets van achteren geraakt (denk aan een hardloper ) doordaar kwam ik ten val, de val stelde niets voor, een van mn drankflesjes was op de grond gevallen, een aardige dame raapte hem voor me op, dit had ik niet gezien en wilde hem ook tegelijkertijd oppakken, daardoor knalde ik keihard met mn neus tegen haar aan, auw auw auw. Een klein ogenblik dacht ik dat het gebroken was, maar gelukkig was het niet zo.
Vol goede moed liep ik verder in de mensen massa, 40.000 lopers en waarschijnelijk iets van 2 miljoen mensen langs het parcours. Het was een geweldige genot om daar te lopen, al hoewel ik al snel door had dat er een goeie tijd er voor mij vandaag niet in zat, ik had het wel in me, maar kon gewoon niet sneller lopen in de massa. Op een gegeven ogenblik was ik er zelfs beduusd van van al die mensen, zowel op het parcours al er naast. Al die mensen die je staan aan te moedigen, BRAVO BRAVO klinkt er uit vele kelen, kinderen die je een hand willen geven, ben zelfs gekust door een leuke dame (helaas geen adres van) Veel muziek onderweg, vele bandjes maakten er een muzikaal genot vanAl die verschillende mensen die er liepen, zuidafrikanen, denen, zweden, belgen, spanjaarden, portugezen, molukkers, mexicanen en de rest van de wereld!!!!! Sommige stukken van het parcours zag letterlijk zwart van de mensen, die allerlei vlaggen hadden enzo kortom de sfeer was echt onbeschrijfelijk!!!!! De hele wereld liep er en we liepen gebroedelijk naast en door elkaar. Intussen had ik me bij een tijd die bij me zal passen neer gelegd en liep mee in het feest!!!!! Het was warm, voor sommige te waren steeds meer menzen begonnen te lopen maar ik bleef lekker hardlopen en genieten van alles om me heen! Ik prijsde me zelf gelukkig dat ik meeliep en dit mee mocht maken, onderweg kwam ik Bertus zijn club tegen, daar nog effe wat mee gepraat.
Op de 34 km punt stonden mijn ouders op me te wachten, en daar liep ik in mijn triomtocht richting de Brandenburgerthor!!!!!! UNter de linden, en dan nog 2 km jaaa ik zal het halen, mijn beide handen gingen de lucht in toen ik de branderburger thor doorkwam, en dan de laatste 200 meters nog, zwart van de mensen BRAVO BRAVO BRAVO BRAVO klinkt het uit duizenden kelen en zie me zelf op een groot vidoescherm, ik ben blij ik ben trots en voel me vereerrd dat ik hier gelopen heb en de finisch overgekomen ben. Eigelijk was dit een van mijn relaxte marathons die ik gelopen heb, ik was niet echt vermoeid ofzo, geen blaren niets eigelijk heb alleen kunnen genieten. Na de finisch zie ik verschillende lopers neervallen, sommigen ervan hebben accuut hulp nodig, ambulances rijden af en aan, tja het was warm, ben verbrand op bepaalde plekkenen denk dat het 25 graden was op het einde De medialle die ik kreeg was een hele mooie! eentje met de afbeelding van Mizuki Noguchi de winnares bij de vrouwen!!!!!
Het mooiste is ook dat ik zonder blaren en eigelijk zonder spierpijn de rit voltooid heb! Mijn ouders wachtenden me op bij de reichstaggebouw en vanuit daar zijn we met de metro naar Alexanderplatz geweest, en daar met wat biertjes en lekker eten de afloop van de marathon gevierd! Zelfs daar nog rond gelopen. Na een paar biertjes nam de vermoeidheid wel enorm toe. Dus gingen we met de metro terug naar de auto, waar we nog wat lopers tegen kwamen. Eenmaal in Potsdam aangekomen vond ik het wel welletjes en dook rond half 10 mn bed in om meteen in een diepe slaap te vallen, dromend over alles!
maandag 26 sept.
De day after viel met de spierpijn reuze mee, eigelijk helemaal geen last. Alleen met traplopen voel ik de bovenbenen een beetje. Na een goed ontbijt gingen we nog effe de gebouwen bekijken in de Schloss Sanssouci. Hele mooie gebouwen er is zelfs eentje alleen neer gezet om de planten winters onderdak te kunnen zetten, echt idooit eigelijk maar wel heel mooi. Naar daar nog wat rond gewandeld te hebben kwamen we verschillende lopers tegen die min of meer wat stroef liepen. Ineens kwam ik Bertus (van Chatnrun) nog tegen in Potsdam, waar hij neer gestreken was met de groep. Dus toch nog een kleine greetsz. Zo zie je maar weer dat de wereldje wel klein is. Daarna zijn we nog in een groot overdekt winkelcentrum geweest, waar ik nog wat sportzaken heb bezocht en de nieuwste schoenen van nike en adidas beken heb. Na wat wijn te hebben in geslagen (bij aldi) gingen we richting hause. En zo kwam er een einde aan een superweekend!!
Rogier
maandag 19 september 2005
zaterdag 17 september 2005
17 september 2005 De drempels overleefd!
Vandaag maar weer es een wedstrijdje gelopen, en wel de zuudhorun, een nieuwe loop van 15 km. Deze loop is in de plaats gekomen omdat een van de andere lopen in het circuit geschrapt is.
Ik had het voornemen het rustig aan te doen ivm Berlijn volgende week. Maar ja wie speedy een beetje kent weet wel dat dat een loze kreet was Samen met mijn kompaan Henk alias kouketer trokken we rond half zes Zuidhorn binnen. Na dat we het gebied rondom de sporthal hadden bewaterd en veilig hadden gesteld gingen we naar binnen om ons vaste nr op te halen. Zag weer alemaal vrijwilligers in een of ander mooi shirt dus was al hele maal in de waan dat ik vandaag shirt 45 zal krijgen Na de afhandeling kreeg ik inderdaad ook weer es een shirt omdat ik 6 stempels had, dus ik zit er nu serieus te overwegen om de kinderen van TOGO elk in een shirt van mij te hijsen.
Maar goed we kwamen er om te lopen, beetje inlopen, beetje ouwehoeren met fietsmandjes enzo Later voegde Jan Koert nog bij ons en de club was wat chat n run betreft compleet. De start ging lekker rustig want zoveel mensen waren er niet. De route bestond uit 2 rondes van 7,5 km. De eerste ronde heb ik afgewisseld met het besproeien van wat struiken onderweg .....
Deze wedstrijd kon ik ook mooi gebruiken om van mijn drempelvrees af te komen, want na het debacle in Appingedam van het zomer, waarvan er nog steeds sporen van te zien zijn op mn knie, had ik toch een beetje een soort van drempelvrees.....
In de route lagen ongeveer 6 drempels als ik ze goed geteld heb. Gelukkig heb ik deze goed genomen en zonder kleerscheuren de race uitgelopen.
In de eerste ronde deed ik het rustig aan, en had ook niet echt een tijd in mn hoofd wat ik zal willen lopen, maar in de tweede ronde zag ik toch dat het wel mogelijk moest zijn om een tijd te lopen die dicht in de buurt van mijn PR zal komen, dus gaf ik wat extra gas. Ik haalde mensen die die mij in de eerste ronde voorbij waren gescheurd.
Ik werd door Harm Noor (de speaker) binnen gehaald, en keek met verbazing op m klokje en jawel een goeie tijd en zelfs een PR gelopen!!!
De tijd van 1:09:15 is een leuke tijd waarvan ik niet had gedacht dat ik hem vanavond zal lopen. De verrassing werd nog groter toen we na afloop geen shirt kregen maar een heuse sporttas! tja een keertje wat anders, alleen de kids in TOGO moeten dan nog effe geduld hebben!
Rogier
Ik had het voornemen het rustig aan te doen ivm Berlijn volgende week. Maar ja wie speedy een beetje kent weet wel dat dat een loze kreet was Samen met mijn kompaan Henk alias kouketer trokken we rond half zes Zuidhorn binnen. Na dat we het gebied rondom de sporthal hadden bewaterd en veilig hadden gesteld gingen we naar binnen om ons vaste nr op te halen. Zag weer alemaal vrijwilligers in een of ander mooi shirt dus was al hele maal in de waan dat ik vandaag shirt 45 zal krijgen Na de afhandeling kreeg ik inderdaad ook weer es een shirt omdat ik 6 stempels had, dus ik zit er nu serieus te overwegen om de kinderen van TOGO elk in een shirt van mij te hijsen.
Maar goed we kwamen er om te lopen, beetje inlopen, beetje ouwehoeren met fietsmandjes enzo Later voegde Jan Koert nog bij ons en de club was wat chat n run betreft compleet. De start ging lekker rustig want zoveel mensen waren er niet. De route bestond uit 2 rondes van 7,5 km. De eerste ronde heb ik afgewisseld met het besproeien van wat struiken onderweg .....
Deze wedstrijd kon ik ook mooi gebruiken om van mijn drempelvrees af te komen, want na het debacle in Appingedam van het zomer, waarvan er nog steeds sporen van te zien zijn op mn knie, had ik toch een beetje een soort van drempelvrees.....
In de route lagen ongeveer 6 drempels als ik ze goed geteld heb. Gelukkig heb ik deze goed genomen en zonder kleerscheuren de race uitgelopen.
In de eerste ronde deed ik het rustig aan, en had ook niet echt een tijd in mn hoofd wat ik zal willen lopen, maar in de tweede ronde zag ik toch dat het wel mogelijk moest zijn om een tijd te lopen die dicht in de buurt van mijn PR zal komen, dus gaf ik wat extra gas. Ik haalde mensen die die mij in de eerste ronde voorbij waren gescheurd.
Ik werd door Harm Noor (de speaker) binnen gehaald, en keek met verbazing op m klokje en jawel een goeie tijd en zelfs een PR gelopen!!!
De tijd van 1:09:15 is een leuke tijd waarvan ik niet had gedacht dat ik hem vanavond zal lopen. De verrassing werd nog groter toen we na afloop geen shirt kregen maar een heuse sporttas! tja een keertje wat anders, alleen de kids in TOGO moeten dan nog effe geduld hebben!
Rogier
16 september 2005 Zomaar gedachten
Ik liep in de alles verslindende hitte, niemand om me heen helemaal alleen. Boven mij cirkelen al een geruime tijd aasgieren rond, wachtend op hun avondmaal. Maar nee de avondmaal zal ik niet zijn, zeker niet. Ik liep haastig door, hoelang nog? Mijn water was al een uur geleden opgeraakt. Nergens was ik een huis of een iets dergelijks tegen gekomen, ik had alleen de aasgieren boven mij als medereizigers. De aasgieren moeten het al weten dat ik het niet vol zal houden, want ze blijven geduldig. Toch zet ik dapper voort, de ene been voor de andere en dat op mijn half versleten hardloopschoenen waarvan de zolen al door al die kilometers behoorlijk afgesleten waren. Eigelijk waren mn voeten en schoenen een geworden in strijd tegen het hete asfalt.
Wanneer was dit begonnen? een half jaar geleden of misschien al wel een jaar geleden? Waarom was had ik mn hoofd op hol laten brengen? waarom had ik zelf ingestemd om mee te doen aan deze krankzinnige race? Vaag herinner ik me de eerste contacten met ene Luis. Deze wist me over te halen om hier aan mee te doen en dat voor het goede doel. Ik zei natuurlijk meteen ja. Maar nu haast uitgedroogd en eenzaam kon ik niet meer helder denken. Ik was totaal op mezelf aangewezen niemand in de buurt. De andere lopers waren al uitgevallen of tenminste ver achter me. Van de organisatie had ik verder nog niets veel vernomen, dus ik wist dus op dit moment niets, of ik de enige was of hoeveel er nog overwaren. Het gebrek aan water begon me parten te spelen. De hitte kwam van de honderen kilometers asfalt af gesprongen, hoeveel km had ik al wel niet afgelegd? Ik wist het niet meer. Ik loop om te lopen en verder niets. Plotseling in de verte verkaast er iets, In mijn begint een iets van hoop te leven, zal er water zijn? zal er eten voor handen zijn? zal ik contact kunnen leggen met anderen op deze aarde?
Onbewust begon ik harder te lopen, alles deed me zeer, elke botje elke spiertje in mn lichaam, mijn lippen kapot van de droogte, mijn hoofd bonkend van de pijn en alle gedachten. Maar er leek geen einde te komen aan de afstand tussen mij en het iets wat weerkaatst werd in de zon. Ik was de wanhoop nabij, bang dat ik bezig was gek te worden, en keek naar boven de aasgieren negerend naar niets. Hopend op een teken van iets, dacht bij mezelf god als je bestaat laat me het dan NU weten! Maar ja als hij er is heeft hij schijt aan deze ongelovige keter als ik, dus negeerde hij me, alleen de aasgieren blieven onverminderd waakzaam.
Gedachten paseerden me in een tempo van een sneltrein door mn hoofd, over exen, over de grootste momenten in mn leven over de dieptepunten van dat zelfde leven. De gedachten over vriendinnen in korte rokjes hield me op de been. Eerst telde ik de strepen midden op de weg, maar bij 222.222 keer die dingen geteld te hebben was ik op randje van gekte. Dus die rokjes leek me een beter alternatief, hoe korter hoe beter natuurlijk, ja dat bracht me duidelijk in een andere wereld en intussen liep ik gewoon monotoon door. Maar een naar beneden duikende aasgier bracht me pardoes uit mn mooie gedachten, die mooie gedachten werden om gezet in iets kwelends, die vriendinnen in korte rokjes waren niet meer aardig. Sterker nog ze begonnen te schelden en dingen te roepen van: zie je nou wel ! je kan het niet eens! je bent een verliezer! Ben jij nu een echte kerel?
Deze gedachten brachten me zodanig uit het ritme dat ik ten val kwam, ik kwam met een doffe plof terecht in het hete zand naast de weg. Enige tijd bleef ik roerloos liggen, happend naar adem in het hete zand. na een paar minuten ging het alarm van het polsbandje af. Dit betekende dat ik nog 2 min had om verder te lopen, daarna zal ik uit de race gehaald worden. Dat was een regel van de organisatie, wanneer je na 4 min stilstaand niet meer liep lag je er uit! en ik had nog 2 min om weer aan de loop te komen. Waar deed ik het allemaal voor? voor het geld? voor de eer? voor de dames? of alleen voor het strelen van mn eigen ego? Ik besloot dat het niet echt tijd was om er langer over na te denken en probeerde me omhoog te werken. Al mn spieren deden nog 10 keer zoveel meer pijn als een 5 min geleden, die haast al een eeuwigheid leken. Langzaam stond ik op, ik zag me zelf in een soort slowmotion omhoog komen. Ondanks alle pijn begon ik langzaam weer te lopen, mijn voeten leken gegoten zijn in betonblokken en het ging nog moeizamer dan eerst, door de warmte en het lange lopen leken ze in brand te staan. De brand trok door men hele lichaam. Even had ik het geloof dat het de laatste stappen waren die ik ooit zal zetten als mens. Ik wilde denken over leuke dingen, maar de vemoeiheid en de uitdroging verhinderden dat. Ik liep stug door met een blik op nergens, zonder emoties, haast een gezicht van een dode. Ineens kwam ik bij de plek aan waar de weerkatsing vandaan kwam. Het laatste beetje moed verdween nu door mijn schoenen en werdt versmolten op het hete asfalt. Het bleek niets meer te zijn dan een bord en verder helemaal niets. Ik wilde huilen maar kon het niet want de tranen waren inmiddels opgedroogd. Toen was het moment aan gekomen dat ik gek werd, ik begon te lopen en te lopen en te lopen en te lopen en te lopen en verdwaalde in de oneindigheid.
Wanneer was dit begonnen? een half jaar geleden of misschien al wel een jaar geleden? Waarom was had ik mn hoofd op hol laten brengen? waarom had ik zelf ingestemd om mee te doen aan deze krankzinnige race? Vaag herinner ik me de eerste contacten met ene Luis. Deze wist me over te halen om hier aan mee te doen en dat voor het goede doel. Ik zei natuurlijk meteen ja. Maar nu haast uitgedroogd en eenzaam kon ik niet meer helder denken. Ik was totaal op mezelf aangewezen niemand in de buurt. De andere lopers waren al uitgevallen of tenminste ver achter me. Van de organisatie had ik verder nog niets veel vernomen, dus ik wist dus op dit moment niets, of ik de enige was of hoeveel er nog overwaren. Het gebrek aan water begon me parten te spelen. De hitte kwam van de honderen kilometers asfalt af gesprongen, hoeveel km had ik al wel niet afgelegd? Ik wist het niet meer. Ik loop om te lopen en verder niets. Plotseling in de verte verkaast er iets, In mijn begint een iets van hoop te leven, zal er water zijn? zal er eten voor handen zijn? zal ik contact kunnen leggen met anderen op deze aarde?
Onbewust begon ik harder te lopen, alles deed me zeer, elke botje elke spiertje in mn lichaam, mijn lippen kapot van de droogte, mijn hoofd bonkend van de pijn en alle gedachten. Maar er leek geen einde te komen aan de afstand tussen mij en het iets wat weerkaatst werd in de zon. Ik was de wanhoop nabij, bang dat ik bezig was gek te worden, en keek naar boven de aasgieren negerend naar niets. Hopend op een teken van iets, dacht bij mezelf god als je bestaat laat me het dan NU weten! Maar ja als hij er is heeft hij schijt aan deze ongelovige keter als ik, dus negeerde hij me, alleen de aasgieren blieven onverminderd waakzaam.
Gedachten paseerden me in een tempo van een sneltrein door mn hoofd, over exen, over de grootste momenten in mn leven over de dieptepunten van dat zelfde leven. De gedachten over vriendinnen in korte rokjes hield me op de been. Eerst telde ik de strepen midden op de weg, maar bij 222.222 keer die dingen geteld te hebben was ik op randje van gekte. Dus die rokjes leek me een beter alternatief, hoe korter hoe beter natuurlijk, ja dat bracht me duidelijk in een andere wereld en intussen liep ik gewoon monotoon door. Maar een naar beneden duikende aasgier bracht me pardoes uit mn mooie gedachten, die mooie gedachten werden om gezet in iets kwelends, die vriendinnen in korte rokjes waren niet meer aardig. Sterker nog ze begonnen te schelden en dingen te roepen van: zie je nou wel ! je kan het niet eens! je bent een verliezer! Ben jij nu een echte kerel?
Deze gedachten brachten me zodanig uit het ritme dat ik ten val kwam, ik kwam met een doffe plof terecht in het hete zand naast de weg. Enige tijd bleef ik roerloos liggen, happend naar adem in het hete zand. na een paar minuten ging het alarm van het polsbandje af. Dit betekende dat ik nog 2 min had om verder te lopen, daarna zal ik uit de race gehaald worden. Dat was een regel van de organisatie, wanneer je na 4 min stilstaand niet meer liep lag je er uit! en ik had nog 2 min om weer aan de loop te komen. Waar deed ik het allemaal voor? voor het geld? voor de eer? voor de dames? of alleen voor het strelen van mn eigen ego? Ik besloot dat het niet echt tijd was om er langer over na te denken en probeerde me omhoog te werken. Al mn spieren deden nog 10 keer zoveel meer pijn als een 5 min geleden, die haast al een eeuwigheid leken. Langzaam stond ik op, ik zag me zelf in een soort slowmotion omhoog komen. Ondanks alle pijn begon ik langzaam weer te lopen, mijn voeten leken gegoten zijn in betonblokken en het ging nog moeizamer dan eerst, door de warmte en het lange lopen leken ze in brand te staan. De brand trok door men hele lichaam. Even had ik het geloof dat het de laatste stappen waren die ik ooit zal zetten als mens. Ik wilde denken over leuke dingen, maar de vemoeiheid en de uitdroging verhinderden dat. Ik liep stug door met een blik op nergens, zonder emoties, haast een gezicht van een dode. Ineens kwam ik bij de plek aan waar de weerkatsing vandaan kwam. Het laatste beetje moed verdween nu door mijn schoenen en werdt versmolten op het hete asfalt. Het bleek niets meer te zijn dan een bord en verder helemaal niets. Ik wilde huilen maar kon het niet want de tranen waren inmiddels opgedroogd. Toen was het moment aan gekomen dat ik gek werd, ik begon te lopen en te lopen en te lopen en te lopen en te lopen en verdwaalde in de oneindigheid.
vrijdag 16 september 2005
15 september 2005 TEVEEL
Op een geven ogenblik is het allemaal teveel van het goeie, teveel van het goeie wat betreft het solliciteren naar een baan, dit jaar al over de 40 sollicitaties, Goddomme men mag blij zijn dat ik de moeite neem om ergens te solliciteren en ze mogen blij zijn dat ik er wil werken en zeker niet anders om. Ik vermaak me uitstekend met mensen aan het werk te zitten als het gaat om mijn intergratiebureau of als het gaat om iemand te leren lopen. Dat laatste doe ik met plezier, alleen tot nu toe is daar geen brood in te verdienen. Maar ook daar gaat verandering in komen, komende week kom ik daar op terug.
Soms ben je met teveel dingen tegelijkertijd bezig, met sporten, lezen, koken en solliciteren. Dan ontgaat je wel es dingen. Zoals ook van de week werd ik gebeld door een sma* Hallo met die en die, ik zei heeey hallo. Volgens haar had ik dr gebeld, ik zeg zal moeilijk gaan want ken je niet hoor, oo zegt ze maar je had me gister gebeld, ikke???, Ja jij riep ze, nou ikke niet weten ik niet bellen. Nou dan weet ik genoeg zei ze en hing op. Ik legde neer en kwam er later achter dat het wel een vriendin moest zijn geweest...........
Soms heb je teveel mensen op je MSN lijst staan, allemaal mensen die om een of andere reden op je lijst heb gezet, soms is het voor vriendschap, soms voor de seks, soms omdat je iets gemeenschappelijks hebt of soms omdat het familie is (ja dan moet je wel) Zo kwam er opeens ook een dame me groeten op msn die noemt zich Fayasma**. Ik had er al een paar keer mee gechat, maar op dat moment wist ik bij god niet wie ze precies was en waar ik dr van kende, Ik wist wel dat ze ergens in het midden van het land woont en dat we een gemeenschappelijk iets hebben, en nee niet hardlopen en een kind zeker niet. We zoeken beide nog een baan en dat is waarschijnelijk het enige wat ons bindt.... Maar goed na een paar min wist ik natuurlijk wie ze precies was enzo, en toen leefden we nog heel lang en gelukkig door op msn. Maar goed zo naar mijn lijst kijkend kwam ik tot conclussie dat ik wel wat teveel mensen op mn lijst heb staan, dus vanaf morgen een grote schoonmaak. Dus exen en vervelende familieleden opgelet!!!!!
Oja die vriendin is niet meer bereikbaar, de phone is buiten gebruik en dat zal ook wel effe zo blijven vrees ik ........
* sma = een dame
** fayasma = een hete of gebekte dame
Rogier
Soms ben je met teveel dingen tegelijkertijd bezig, met sporten, lezen, koken en solliciteren. Dan ontgaat je wel es dingen. Zoals ook van de week werd ik gebeld door een sma* Hallo met die en die, ik zei heeey hallo. Volgens haar had ik dr gebeld, ik zeg zal moeilijk gaan want ken je niet hoor, oo zegt ze maar je had me gister gebeld, ikke???, Ja jij riep ze, nou ikke niet weten ik niet bellen. Nou dan weet ik genoeg zei ze en hing op. Ik legde neer en kwam er later achter dat het wel een vriendin moest zijn geweest...........
Soms heb je teveel mensen op je MSN lijst staan, allemaal mensen die om een of andere reden op je lijst heb gezet, soms is het voor vriendschap, soms voor de seks, soms omdat je iets gemeenschappelijks hebt of soms omdat het familie is (ja dan moet je wel) Zo kwam er opeens ook een dame me groeten op msn die noemt zich Fayasma**. Ik had er al een paar keer mee gechat, maar op dat moment wist ik bij god niet wie ze precies was en waar ik dr van kende, Ik wist wel dat ze ergens in het midden van het land woont en dat we een gemeenschappelijk iets hebben, en nee niet hardlopen en een kind zeker niet. We zoeken beide nog een baan en dat is waarschijnelijk het enige wat ons bindt.... Maar goed na een paar min wist ik natuurlijk wie ze precies was enzo, en toen leefden we nog heel lang en gelukkig door op msn. Maar goed zo naar mijn lijst kijkend kwam ik tot conclussie dat ik wel wat teveel mensen op mn lijst heb staan, dus vanaf morgen een grote schoonmaak. Dus exen en vervelende familieleden opgelet!!!!!
Oja die vriendin is niet meer bereikbaar, de phone is buiten gebruik en dat zal ook wel effe zo blijven vrees ik ........
* sma = een dame
** fayasma = een hete of gebekte dame
Rogier
maandag 12 september 2005
Drie Argentijnse musketiers
Javier Mossen, een joodse journalist uit Buenos Aires, moet een artikel schrijven over Elias Traúm. Elias maakte ooit deel uit van de legendarische drie musketiers die tijdens het Videla-regime in opstand kwamen. Van het drietal is hij de enige overlevende. Als Javier hem wil ophalen van het vliegveld, wordt Elias onder zijn ogen ontvoerd. Desondanks komt Elias veilig - maar poedelnaakt - aan in zijn hotel. Javier voelt zich verantwoordelijk en wordt steeds meer meegesleurd in de verhalen van Traúm.
Drie Argentijnse musketiers is een roman met een rijkdom aan ingrediënten: politiek, jodendom, Argentinië tijdens het Videla-regime. Het is ook het verhaal van de jonge, op seks beluste Javier, die op een humoristische manier zijn seksfantasieën tentoonspreidt en daarin verdacht veel op de oudere Traúm lijkt. Vrouwen en seks speelt toch duidelijk de hoofdrol in het verhaal, voor mij persoonlijk had de tijd van dictatuur beter naar voren mogen komen.
Rogier
11 september 2005 Noch zwei Wochen
11 september, wat was daar nou mee? Was dat niet een aparte datum, een datum waarop de wereld veranderde? Was dat niet met die 2 vliegtuigen die met voorbedachte rade in het WTC in NY vlogen? De reactie van de amerikanen het wereldbeeld voorgoed veranderden? Eerst Afghanistan en later Irak of beter gezeg nog steeds Irak. Jan lul en de zijnen zijn altijd de pineut, waar je ook werkt of woont of dat nu in NY is of in Bagdad of in doodstil is. Laten we hen nooit vergeten! Maar goed gedane zaken kunnen niet terug gedraaid worden en het leven gaat vrolijjk verder, vandaag is er een marathon in Koln, een baderie in sexbierum tgv plaatselijk kerk wat verbouwd moet worden en het klootschieten in Drenthe gaat ook gewoon door op 11 september.
En ik ga ook gewoon door met mijn ding, en die ding bestond vandaag uit mijn laatste lange duurloop als voorbereiding op Berlijn en jawel die is opeens al over 2 weken, wordt er haast bang van! Zwei wochen! ik moet me zo langzamerhand druk maken wat ik allemaal mee moet of ik niets ga vergeten! Over weken rond half een in de middag is alles al weer voorbij, dan ben ik meer dood dan levend onder de branderburgerthor door gekomen, en al schreeuwend over de finisch gekomen van ICH, ICH euuuh wat is met ICH???
Maar goed ik hoop dan dat ik dan over de finisch mag komen, aan de voorbereiding heeft het niet gelegen. Veel getraind en veel lange duurlopen in het programma gehad. Vandaag was dus de laatste van ongeveer 34 km in dikke 3 uur.
Vaak wissel ik het parcours af omdat het dan wat eentonig wordt als je steeds hetzelfde loopt, en deze dag had ik een rondje Stadspark-donderen-peize-roden-peizemade-stad uitgezocht. Een lekker tripje door het open veld heen. Het was nog effe goed afzien door de warmte, en dan krijg je ook rare ideeen van, tenminste ik wel. Zo vroeg ik me af hoelang het zal duren als je daar dood neer zal vallen midden in niets tot je gevonden zal worden? Nou het antwoord kreeg ik al snel, namelijk niet lang! want na 4 min nadat ik die gedachte in mijn hoofd had laten rondgaan kwamen er een stel fietsers langs. Ze keken me aan of ze mn gedachten konden lezen, maar goed ik stapte vrolijk verder en het ging heerlijk, alleen kon ik mezelf ruiken en bedacht me dat wanneer ik een leuke meid onderweg zal treffen, die heel hard gillend weg zal rennen. Maar gelukkig voor mezelf ren ik niet altijd dus de vrouwen komen later wel...........
Af en toe grijpend naar de waterfles stapte ik vrolijk verder, af en toe halthoudend bij een wegwijzer om zeker van te zijn dat ik niet pardoes in het fryslan boppeland terecht zal komen, want mn paspoort neem ik niet mee natuurlijk.
Na drie uur en nog wat minuten en allerle perverse gedachtes over alles en iedereen kwam ik weer veilig in huis en trakteerde mezelf op een heerlijke roti! en dacht bij me zelf zo Speedy is klaar voor Berlijn!!!!!!
Oja al schreeuwend roep ik op 25 september omstreeks half een in de middag ICH, JA ICH BIN EIN BERLINER!!!!!!
Rogier
En ik ga ook gewoon door met mijn ding, en die ding bestond vandaag uit mijn laatste lange duurloop als voorbereiding op Berlijn en jawel die is opeens al over 2 weken, wordt er haast bang van! Zwei wochen! ik moet me zo langzamerhand druk maken wat ik allemaal mee moet of ik niets ga vergeten! Over weken rond half een in de middag is alles al weer voorbij, dan ben ik meer dood dan levend onder de branderburgerthor door gekomen, en al schreeuwend over de finisch gekomen van ICH, ICH euuuh wat is met ICH???
Maar goed ik hoop dan dat ik dan over de finisch mag komen, aan de voorbereiding heeft het niet gelegen. Veel getraind en veel lange duurlopen in het programma gehad. Vandaag was dus de laatste van ongeveer 34 km in dikke 3 uur.
Vaak wissel ik het parcours af omdat het dan wat eentonig wordt als je steeds hetzelfde loopt, en deze dag had ik een rondje Stadspark-donderen-peize-roden-peizemade-stad uitgezocht. Een lekker tripje door het open veld heen. Het was nog effe goed afzien door de warmte, en dan krijg je ook rare ideeen van, tenminste ik wel. Zo vroeg ik me af hoelang het zal duren als je daar dood neer zal vallen midden in niets tot je gevonden zal worden? Nou het antwoord kreeg ik al snel, namelijk niet lang! want na 4 min nadat ik die gedachte in mijn hoofd had laten rondgaan kwamen er een stel fietsers langs. Ze keken me aan of ze mn gedachten konden lezen, maar goed ik stapte vrolijk verder en het ging heerlijk, alleen kon ik mezelf ruiken en bedacht me dat wanneer ik een leuke meid onderweg zal treffen, die heel hard gillend weg zal rennen. Maar gelukkig voor mezelf ren ik niet altijd dus de vrouwen komen later wel...........
Af en toe grijpend naar de waterfles stapte ik vrolijk verder, af en toe halthoudend bij een wegwijzer om zeker van te zijn dat ik niet pardoes in het fryslan boppeland terecht zal komen, want mn paspoort neem ik niet mee natuurlijk.
Na drie uur en nog wat minuten en allerle perverse gedachtes over alles en iedereen kwam ik weer veilig in huis en trakteerde mezelf op een heerlijke roti! en dacht bij me zelf zo Speedy is klaar voor Berlijn!!!!!!
Oja al schreeuwend roep ik op 25 september omstreeks half een in de middag ICH, JA ICH BIN EIN BERLINER!!!!!!
Rogier
zondag 11 september 2005
10 september 2005 Weer of geen weer
ik krijg vaak van mensen te horen dat het GEEN weer is om te lopen, voor sommige mensen is het weer meteen een excuus om niet iets te hoeven. Het regent dus laten laten het lopen met de hond verstek gaan, of wanneer het warm is laat men de huishouding compleet liggen. Ik loop altijd weer of geen weer.........
Eigelijk bestaat er voor een loper geen weer waarin hij niet kan lopen, je moet je kledingkeuze en traininigsomvang eventueel aanpassen aan de omstandigheden. Wanneer je dat doet kan je met elk weerstype wel lopen (uitzonderingen daargelaten) Soms als ik met warm weer in het park loop en zie hoe sommige er bij lopen (hardlopers) dan vraag ik me echt af waarom ze zichzelf zo moeilijk maken. Studentes met lange broeken en sweaters als het 26 graden of warmer is, met een knalrode kop en de uitputting nabij. Als ik ze dan voorbij loop wordt er vaak gevraagd hoe lang ik al bezig ben, niet dat ik er zo beroerd bij loop maar het is dan meer voor hun een soort van bevestiging van dat ze niet alleen lopen te lijden. Als ik dan antwoord dat ik ongeveer 1 uur en 15 min aan het lopen ben stoppen die meiden accuut en gaan bij zich zelf dan te rade of ze beter niet op hockey kunnen gaan ofzo.
Maar goed ik loop dan gewoon vrolijk verder zonder een troostende schouder aan te bieden, tja soms kan het leven van een loper hard zijn. Hard wanneer het water op is en je moet nog 10 km door een muur van warmte op een zomerse dag, of wanneer je neus voor je gevoel er afgevroren is maar dan moet je nog 4 km, of wanneer je in een enorme regenbui dreigt te verdrinken en inderdaad je moet nog 20 km. Wanneer je gekleed bent voor de gelegenheid zijn bovenstaande dingen niet vervelend maar geven ze juist een chick!
Nu het mooi weer is en de vier mijl in aantocht is wordt het park wat meer bevolkt door het renvolk. Maar straks zal het park weer bijna voor mij alleen zijn en zal ik alleen nog op de harde wind of de forse sneeuw of hagelbuien gewezen worden door een eenzame wandelaar met zn hond, die hond die er toch nog maar effe uit moest ondanks het ...... weer.
Rogier
zaterdag 10 september 2005
9 september 2005 Hotel Rwanda
Vandaag eindelijk es weer een film gekeken, namelijk Hotel Rwanda. Het gaat over de haast vergeten genoicde van 1994 in Rwanda. Toen maakten Hutus Tutis en gematigde Hutus op een vreselijke beestachtige manier af. De wereld keek toen toe en vond het niet nodig om in te grijpen. In het land waren VN soldaten aanwezig maar konden en mochten niets doen. In 3 maand tijd werden zn 1 miljoen mensen het slachtoffer van waanzin. De film gaat over een hotelmanager die koste wat kost de Tutis in zijn hotel wilt beschermen en dat doet hij door soldaten om te kopen en te paaien met goederen en geld. De film geeft ook goed weer dat de rest van de wereld Rwande letterlijk in de kou lieten staan, sinpelweg omdat er niets halen valt!
'We verspillen geen kogels aan kakkerlakken', zegt een Hutu-strijder die meteen daarop een weerloze man doodknuppelt. Als de genocide uitbreekt, denkt Paul Rusesabagina, manager van het meest luxueuze hotel van de hoofdstad, op de eerste plaats aan het redden van zijn eigen Tutsi-vrouw en kind. Naarmate het hem duidelijk wordt dat er geen internationale hulp te verwachten is, helpt hij meer en meer mensen. Terwijl de buitenlanders in allerijl worden geëvacueerd, biedt Rusesabagina, met gevaar voor eigen leven, bescherming aan 1200 mensen in zijn hotel. In de honderd dagen dat de vluchtelingen in het hotel verblijven, worden meer dan een half miljoen Tutsi's en gematigde Hutu's vermoord. Het besef van de verschrikkingen dringt ook door tot de mensen in het hotel. 'U denkt misschien dat we hen niet allemaal kunnen vermoorden?' zegt een Hutu-officier. 'We zijn al halverwege.'
Rwanda en genocide lijken synoniemen te zijn geworden. 'Rwanda' is het verschrikkelijke verhaal van een straatarm land waar mensen kerken binnen werden gedreven om daar levend te worden verbrand. Op pleinen bijeen gejaagd om met machetes te worden afgeslacht. Op straat aangehouden om te worden doodgeknuppeld. Die werkelijkheid is onloochenbaar, want goed gedocumenteerd. Tienduizenden pagina's zijn erover gepubliceerd in boeken, rapporten en studies van de VN en mensenrechtenorganisaties.
Die werkelijkheid is nu dus ook verfilmd. Hotel Rwanda vertelt het waargebeurde verhaal van hotelmanager Paul Rusesabagina. Tijdens de massaslachting onder de Tutsi’s biedt de Hutu Rusesabagina in zijn hotel onderdak aan duizenden Tutsi-vluchtelingen. De Canadese commandant van de VN-vredesmacht, Roméo Dallaire, staat machteloos. Hij ontvangt van de VN, ondanks zijn smeekbedes om meer troepen, geen enkele steun. In het heetst van de strijd vecht Paul Rusesabagina ook voor zijn eigen leven en dat van zijn (Tutsi-)vrouw en kind. Hotel Rwanda-regisseur Terry George weet de hel van toen in een zinderend drama recht te doen, zonder die expliciet te verbeelden. De cast van Hotel Rwanda telt internationale sterren als Don Cheadle, Nick Nolte, Sophie Okonedo en Joaquin Phoenix. Honderden overlevenden van de genocide hebben de moed gehad de gebeurtenissen als figurant na te spelen. Gezamenlijk zetten de makers de internationale gemeenschap in zijn hemd. De aanklacht die deze film is, is niet zonder gêne aan te zien. En ook niet zonder verlangen naar een antwoord op de moeilijke vraag hoe bij dit soort brandhaarden dan wél te reageren, bijvoorbeeld nu in Darfur. Onvermijdelijk komt dit dilemma tijdens het festival aan de orde.
Dankzij deze aangrijpende film zal de genoicde van Rwanda nooit vergeten worden!!!!!!
Rogier
vrijdag 9 september 2005
Goddelijke zaken
Alles draait om geld..........................
Volgens mij hebben God en de Duivel geheime prijsafspraken gemaakt???
8 september 2005 De EU en Parijse branden
Sinds de EU samen gaat, en steeds engere vormen aan begint te nemen zoals een soort verenigde staten van (vs) Europa blijft het bij belangrijke punten in gebrekke. Eu is fors uitgebreid met allerlei oostbloklanden, allemaal heel leuk, straks hoort iedereen bij de Europese familie. Tot waar is de grens? straks Rusland nog en China en dan hebben we een machtsblok van jewelste. Allemaal heel leuk voor de lui, de pennelikkers in Brussel, maar Jan met de pet merkt er bijna niets van. Ja alleen wanneer er weer stompzinnige eisen vanuit Brussel voor een kippehok of een dorpsfeest wordt gesteld, zelfs regionale bouwplannen worden aangepast of niet uitgevoerd omdat Brussel het anders wil. Zoals ik al gezeg heb jan met de pet merkt tot nu toe erg weinig van het nut van EEN Europa. Tja als ik straks naar Berlijn rij om de marathon te lopen wordt ik niet meer tegen gehouden bij de grens, hoef ik met niet meer uit te kleden en op zn speciale plee te gaan. Maar ja dat is ook bijna het enige wat merkbaar is aan zn eu. Over de Euro wil ik het nu effe niet hebben.
Vandaag zag ik weer wat op tv, wat de EU wat aan kan gaan doen naar mijn idee. Namelijke de huisvesting van de emmigranten of te wel lage inkomensgezinnen. Hoe die mensen bv in Parijs leven dat is echt schrikbarend, Hele gezinnen leven in onbewoonbare geachte huizen omdat ze elders nergens terecht kunnen. Het is nu op het nieuws omdat in een paar weken tijd een stuk of wat van die huizen afgebrand zijn, door brandstichting of kortsluiting. Het trieste resultaat was er!, namelijk 45 doden waaronder veel kinderen. Schijnbaar telt net zoals in de vs ook hier in Europa dat wanneer je arm bent (en een kleurtje heb) je niet echt mee telt. Nu proberen ineens wat politici te scoren door onbewoonbare geachte huizen te ontruimen. Maar waar moeten die mensen heen? ze kunne moeilijk de rest van hun leven in een hotel zitten. Misschien pakken ze het in Parijs nu echt goed door em verplaatsen al die (naar schatting 1 miljoen) mensen naar het stadion van Paris st germain naar Amerikaans voorbeeld. Is wel zo gezellig lijkt me. Nee als de EU zich echt zinnig wil maken moeten ze hier duidelijke regels opstellen en sancties opleggen aan de lidstaten die onvoldoende inzetten om mensen (want daar praten we over) fatsoenlijk te huisvesten. Oke ik snap best dat niet iedereen in de Dreven hoef te wonen, maar kinderen horen gewoon in een veilige omgeving op te groeien!
Ik doe hierbij een oproep doen aan Brussel om daadwerkelijk eens iets te betekenen voor haar burgers. Zorg voor fatsoenlijke huisvesting voor je Burgers, zorg voor goede scholing voor je burgers, zorg voor goede gezondheidszorg voor je burgers, zorg er voor dat je Burgers het fijn vinden om in een verenigde staten van Europa te wonen!!
Dan veeeeeeeel heeeeeeel veeeeeeel later kan je verder kijken of je misschien niet de schijterij van een koe kan beperken .............
Rogier (die geen boer is)
dinsdag 6 september 2005
6 september 2005 Onder de grens
Vandaag beste mensen, was het voor de thuisblijvers uitstekend weer, met 28 graden gemiddeld was het een heerljke mooi nazomerse dag. Kunnen we wel over een nazomer praten met zulke mooie dagen als deze. Als jullie denken dat ik niets zit te doen met dit soort dagen hebben je het goed mis. Vandaag vond het ik het wel een geschikte dag om mn huis es goed te boenen enzo. Pas daarna gunde ik me zelf een paar uurtje in het park. In het park eigelijk mijn achtertuin valt met dit weer veel te bekijken. De ene dame heeft nog meer de string boven dr broek uithangen dan de ander, en ze hebben (de strings) hebben vaak de uitlopende kleuren. Nadat ik alle kleuren van de regenboog gezien had was het weer nodig tijd om actief te gaan worden met lopen, aangezien het warm en benauwd was deed ik het wat rustiger aan. Na afloop wilde ik nog eten, maar aangezien ik zoveel vliegjes ect binnen had gekregen was ik al vol. Dus de vitamines komen morgen wel weer.
Vanavond hoorde ik las ik ook ergens een bericht dat van de Groningse kinderen 22 procent ervan onder de armoedegrens leven. Dus 22 procent die niet met de nieuwste xbox, mobieltje, gapstar en nikes lopen. Kinderen waarbij bezuindigd wordt op het ontbijt en op het eten tussen te middag, die niet lid kunnen worden van een sportvereniging, en hebben vaker te maken met huisuitzettingen. Bijna een kwart van de Groningse kinderen verkeren in zn situatie waarin de ouders het niet breed hebben en niet alleen in Groningen maar ook landelijk zal wel een soortgelijke trend gaande zijn. Het is eigelijk ongelovelijk dat het voorkomt in een rijk land zoals Nederland, nou ja niets is ongelovelijk want niemand dacht dat de zwarten in New orleans ook niet zo aan hun lot werden overgelaten. Maar ja dan kan je zeggen oo dat is in Amerika niet hier. Maar weet niet of veel mensen het door hebben maar we hollen heel hard Amerika achterna. De rijken worden rijker en de armen steeds armer. De zorg, onderwijs, sociale zekerheid overal wordt op beknibbeld. Straks schaffen ze alles af in Den haag en dan krijg je dat we in een adem genoemd kunnen worden met estland, roemenie. Dan heb je dat 80 procent van de kinderen onder de armoedegrens leven en 20 procent alles hebben wat hun hartje begeert!!!
Tja waar , van welk ver land hebben we dat af gekeken???????
Rogier
Vanavond hoorde ik las ik ook ergens een bericht dat van de Groningse kinderen 22 procent ervan onder de armoedegrens leven. Dus 22 procent die niet met de nieuwste xbox, mobieltje, gapstar en nikes lopen. Kinderen waarbij bezuindigd wordt op het ontbijt en op het eten tussen te middag, die niet lid kunnen worden van een sportvereniging, en hebben vaker te maken met huisuitzettingen. Bijna een kwart van de Groningse kinderen verkeren in zn situatie waarin de ouders het niet breed hebben en niet alleen in Groningen maar ook landelijk zal wel een soortgelijke trend gaande zijn. Het is eigelijk ongelovelijk dat het voorkomt in een rijk land zoals Nederland, nou ja niets is ongelovelijk want niemand dacht dat de zwarten in New orleans ook niet zo aan hun lot werden overgelaten. Maar ja dan kan je zeggen oo dat is in Amerika niet hier. Maar weet niet of veel mensen het door hebben maar we hollen heel hard Amerika achterna. De rijken worden rijker en de armen steeds armer. De zorg, onderwijs, sociale zekerheid overal wordt op beknibbeld. Straks schaffen ze alles af in Den haag en dan krijg je dat we in een adem genoemd kunnen worden met estland, roemenie. Dan heb je dat 80 procent van de kinderen onder de armoedegrens leven en 20 procent alles hebben wat hun hartje begeert!!!
Tja waar , van welk ver land hebben we dat af gekeken???????
Rogier
maandag 5 september 2005
Ik, Safiya
Een vrouw die overspel pleegt, kan volgens het islamitische recht, de sharia, gestenigd worden: een menigte mensen gooit stenen naar de tot haar borstkas ingegraven vrouw tot de dood erop volgt. Niet te grote stenen, want dan zou ze bij de tweede of derde steen al dood zijn, en niet te kleine want die geven te weinig wonden. De Nigeriaanse Safiya Hoesseini werd in 2001 tot steniging veroordeeld. Reden: ze kreeg als gescheiden vrouw een baby. Maar dankzij haar advocaat en een internationale storm van protest werd ze gered. In haar indringende autobiografie, opgetekend door de Italiaanse journaliste Masto, vertelt ze haar leven vanaf haar vroegste jeugd tot aan haar nieuwe huwelijk. Met een nawoord van haar advocaat Abdulkadir Imam Ibrahim en van Masto. De zaak Hoesseini staat niet op zich zelf: in Nigeria zijn meer vrouwen (waaronder Amina Lawal, die ook na internationaal protest is vrijgesproken) tot steniging veroordeeld. Ook andere islamitische landen waar de sharia is ingevoerd kennen deze gruwelijke, onmenselijke straf.
Dit verhaal geeft naar mijn idee goed weer hoe de positie is van de vrouw in Noord-Nigeria. Hoe de extremisten hun zin krijgen door de shariawetten op nieuw in te voeren in 1999. De vrouw heeft een totaal ondergeschikte rol tegenover de man. De man die Safiya zwanger maakte gaat vrijuit omdat hij zn verklaring intrekt. Het is moeilijk voor te stellen dat zoiets bestaat, straffen die rechtsstreeks uit de middeleeuwen komen. Het is echt heel apart dat er mensen zijn die daarnaar leven, maar goed misschien is het ook wel heel moeilijk voorstelling van te maken omdat ik in een totaal andere wereld leef. Al met al is het een zeer indringende verhaal die je zeker gelezen moet hebben.
Rogier
5 september 2005 Nog 20 dagen
Nog 20 dagen, dan is het zover. Dan begin ik weer eens aan een marathon en wel die van Berlijn. Voor de tweede keer dat ik hem ga lopen, want die eerste keer is ontzettend goed bevallen. Het lijkt dat ik er zolangzamerhand er klaar voor ben. Al heb ik het gevoel dat ik met de rem erop aan het lopen ben.
Wedstrijdjes die ik nu loop gaan in een rustig tempo om niets te forceren, en om alle tijd te nemen voor de verkeersdrempels......
In Onderdendam lag er maar liefst eentje op me te wachten en moeiteloos nam ik die hindernis, want ik wil niet meer de aandacht krijgen omdat ik flink op mn bek ga of een kapotte knie heb. Eigelijk wil ik helemaal geen aandacht maar lekker lopen. Tja alleen aandacht als ik nr 1 2 of 3 ben geworden maar anders niet. Maar goed In onderdendam liep ik de 10 km met 2 vingers in mijn neus naar een eindtijd van 46 min. Geen tijd om over naar huis te schrijven, maar had van tevoren al bedacht dat ik niet voluit zal gaan. Ik ging ook dan als een van de laatsten over de startlijn en ben alleen maar bezig geweest met mensen in te halen onderweg en dat is ook wel es fijn. Maar nee de 10 km behoord niet tot mijn favoriete afstanden, eerlijk gezegd vind ik het maar niets je bent niet lekker op gang gekomen en je kan alweer je startnr inleveren. Maar omdat een aantal 10 km wedstrijden deel uitmaakt van het loopcircuit loop ik ze en dat is ook de enige reden.
Maar goed het was eigelijk een gezellig weerzien met vele bekende lopers, de meesten had ik al een week niet meer gezien en na afloop kreeg ik jawel een t shirt!!!!!! nr 100 zoveel in de kast. Zo langzamerhand kan ik heel Afrika gaan kleden met die dingen, daarom neem ik die shirts altijd in de maat M je weet immers maar noooit.
Maar goed nog 20 dagen, zorgen dat ik heel blijf en niet tegen en of andere ziekte aan loop en lijk klaar te zijn voor Berlijn, maar is Berlijn ook klaar voor mij???????
ps: Volgens de folder is het parcours geheel drempelfrei en dat geeft me hoop op een goeie tijd......
Rogier
Wedstrijdjes die ik nu loop gaan in een rustig tempo om niets te forceren, en om alle tijd te nemen voor de verkeersdrempels......
In Onderdendam lag er maar liefst eentje op me te wachten en moeiteloos nam ik die hindernis, want ik wil niet meer de aandacht krijgen omdat ik flink op mn bek ga of een kapotte knie heb. Eigelijk wil ik helemaal geen aandacht maar lekker lopen. Tja alleen aandacht als ik nr 1 2 of 3 ben geworden maar anders niet. Maar goed In onderdendam liep ik de 10 km met 2 vingers in mijn neus naar een eindtijd van 46 min. Geen tijd om over naar huis te schrijven, maar had van tevoren al bedacht dat ik niet voluit zal gaan. Ik ging ook dan als een van de laatsten over de startlijn en ben alleen maar bezig geweest met mensen in te halen onderweg en dat is ook wel es fijn. Maar nee de 10 km behoord niet tot mijn favoriete afstanden, eerlijk gezegd vind ik het maar niets je bent niet lekker op gang gekomen en je kan alweer je startnr inleveren. Maar omdat een aantal 10 km wedstrijden deel uitmaakt van het loopcircuit loop ik ze en dat is ook de enige reden.
Maar goed het was eigelijk een gezellig weerzien met vele bekende lopers, de meesten had ik al een week niet meer gezien en na afloop kreeg ik jawel een t shirt!!!!!! nr 100 zoveel in de kast. Zo langzamerhand kan ik heel Afrika gaan kleden met die dingen, daarom neem ik die shirts altijd in de maat M je weet immers maar noooit.
Maar goed nog 20 dagen, zorgen dat ik heel blijf en niet tegen en of andere ziekte aan loop en lijk klaar te zijn voor Berlijn, maar is Berlijn ook klaar voor mij???????
ps: Volgens de folder is het parcours geheel drempelfrei en dat geeft me hoop op een goeie tijd......
Rogier
zondag 4 september 2005
3 september 2005 USA het land van rijkdom en vrijheid
Als je tenminste in de goede buurt woont of de juiste huidskleur hebt, want daar lijkt het wel erg op! Bijna een week later komt er masale hulp es op gang. Die hulp kwam opeens aanzetten nadat Bush zelf es is komen kijken naar de ravage. De helicopter was nog niet aan de horizon verdwenen of er kwamen ineens vrachtwagens met hulpgoederen aanzetten. Je zal haast denken dat het een spelletje is geweest om zn positie te versterken nadat er steeds meer kritiek op meneer kwam inzake het sturen van hulp. Het is trouwens ook erg logisch dat je daar met een helicopter boven een ondergelopen stad vliegt waar nog vele tienduizenden op daken op hulp zitten te wachten.
Amerika is een van de rijkste zoniet het rijkste land van de wereld. Zo rijk zelfs dat Nederland al een fregat stuurt om noodlhulp te verlengen in New Orleans. Het is dan ook erg om te zien hoe de inwoners van New Orleans verstoken blijven van hulp, zelf door het water hun weg moeten zoeken. Kinderen gaan er dood omdat er overal te kort aan is, mensen worden in grote stadions gepropt, zelfs 500 km en meer van New Orleans af. Hoe moeten zij hun overgebleven geliefden, kennissen of buren weer vinden? Hoe moeten kinderen hun ouders weer vinden? en hoe moet zij de armen weer een bestaan opbouwen? Zo blijklt maar weer dat de armsten weer het zwaarst getroffen zijn, volgens unicef zijn er 400.000 kinderen dakloos geraakt waarvan ook nog es veel kinderen hun ouders verloren zijn. Als Bush es 1 of 2 supergeleide raketten minder in Irak zou afvuren dan kon voor dat geld teminste iets gedaan worden voor die kinderen. Maar helaas voor hun hebben zij de verkeerde kleur, wonen in de verkeerde stad en wonen zeker in niet op st Simonsisland (rijkeluisisland)
Ik hoop dat het Nederlands Fregat in elk geval een groot deel van die kids meeneemt naar Nederland want hier zijn ze een stuk beter af!!!!!!!!!
een boze rogier
Amerika is een van de rijkste zoniet het rijkste land van de wereld. Zo rijk zelfs dat Nederland al een fregat stuurt om noodlhulp te verlengen in New Orleans. Het is dan ook erg om te zien hoe de inwoners van New Orleans verstoken blijven van hulp, zelf door het water hun weg moeten zoeken. Kinderen gaan er dood omdat er overal te kort aan is, mensen worden in grote stadions gepropt, zelfs 500 km en meer van New Orleans af. Hoe moeten zij hun overgebleven geliefden, kennissen of buren weer vinden? Hoe moeten kinderen hun ouders weer vinden? en hoe moet zij de armen weer een bestaan opbouwen? Zo blijklt maar weer dat de armsten weer het zwaarst getroffen zijn, volgens unicef zijn er 400.000 kinderen dakloos geraakt waarvan ook nog es veel kinderen hun ouders verloren zijn. Als Bush es 1 of 2 supergeleide raketten minder in Irak zou afvuren dan kon voor dat geld teminste iets gedaan worden voor die kinderen. Maar helaas voor hun hebben zij de verkeerde kleur, wonen in de verkeerde stad en wonen zeker in niet op st Simonsisland (rijkeluisisland)
Ik hoop dat het Nederlands Fregat in elk geval een groot deel van die kids meeneemt naar Nederland want hier zijn ze een stuk beter af!!!!!!!!!
een boze rogier
zaterdag 3 september 2005
vrijdag 2 september 2005
2 september 2005 Het verdriet van New Orleans
Normaal gesproken is New Orleans een van de bruisende steden van USA, waar muziek de boventoon voert in de straten van de mooie binnenstad. Tot begin van deze week de stad en omgeving enorm getroffen werd door de orkaan Katrina. Een gigantisch spoor vernielingen, overstromingen en radeloosheid achterlatend. De meeste inwoners hebben niets meer, duizenden doden kinderen, vaders, moeders, ouderen, jongeren Katrina heeft niemand en niets ontzien. De stad staat voor 80 procent onder water, en het zal jaren duren voor het weer zoals het was, maar het zal nooit meer worden zoals het was.
Er zijn duizenden doden, Mensen zijn niet alleen in de verwoestende orkaan omgekomen, maar er vallen nu ook dagelijks slachtoffers door plunderingen, schietpartijen en tekort aan alles wat een mens nodig heeft. De stad is een grote bende er heerst totale wanorde, straatbendes maken de dienst uit in de stad, mensen die opgesloten zitten in hun eigen huizen wachten vergeefs op hulp. Mensen die werden opgevangen in de superdome (footbalstadion) worden nu helemaal naar texas gebracht in een anders superdome. Zoals altijd zijn de armen het zwaarst getroffen. Een radeloze burgervader op tv die zich hardop afvraagt waar de hulp blijft. Beelden die de wereld overgaan zal je overal kunnen verwachten in bv derde wereldlanden of landen zoals Irak waar oorlog heerst. Reddingshelicopters worden beschoten. Plunderingen nemen toe nadat voldoende noodhulp uitblijft.
Werelds grootste supermacht lijkt niet in staat om snel in te kunnen grijpen in eigen land, de chaos duurt er al dagen en het handjevol militairen wat gestuurd wordt lijkt een druppel op een gloeiende plaat. Veel militairen zullen ze waarschijnelijk niet meer over hebben in eigen land want de rest wordt ingezet elders in de wereld. Irakveteranen mogen proberen de orde te herstellen en mogen gericht schieten op plunderaars. De meeste plunderaars zijn beesten die proberen de profiteren, anders plunderen alleen omdat hun kinderen honger lijden. Moet die ook gaan neerschieten? Daar gaan kinderen dood van de honger omdat ze vanaf maandag niets gegeten hebben, geen medicijnen hebben, kortom niets hebben!!!!!
Bush word wakker er grijp daadwerkelijk in NU!!!!!
New Orleans huilt en ik huil mee!
Rogier
Er zijn duizenden doden, Mensen zijn niet alleen in de verwoestende orkaan omgekomen, maar er vallen nu ook dagelijks slachtoffers door plunderingen, schietpartijen en tekort aan alles wat een mens nodig heeft. De stad is een grote bende er heerst totale wanorde, straatbendes maken de dienst uit in de stad, mensen die opgesloten zitten in hun eigen huizen wachten vergeefs op hulp. Mensen die werden opgevangen in de superdome (footbalstadion) worden nu helemaal naar texas gebracht in een anders superdome. Zoals altijd zijn de armen het zwaarst getroffen. Een radeloze burgervader op tv die zich hardop afvraagt waar de hulp blijft. Beelden die de wereld overgaan zal je overal kunnen verwachten in bv derde wereldlanden of landen zoals Irak waar oorlog heerst. Reddingshelicopters worden beschoten. Plunderingen nemen toe nadat voldoende noodhulp uitblijft.
Werelds grootste supermacht lijkt niet in staat om snel in te kunnen grijpen in eigen land, de chaos duurt er al dagen en het handjevol militairen wat gestuurd wordt lijkt een druppel op een gloeiende plaat. Veel militairen zullen ze waarschijnelijk niet meer over hebben in eigen land want de rest wordt ingezet elders in de wereld. Irakveteranen mogen proberen de orde te herstellen en mogen gericht schieten op plunderaars. De meeste plunderaars zijn beesten die proberen de profiteren, anders plunderen alleen omdat hun kinderen honger lijden. Moet die ook gaan neerschieten? Daar gaan kinderen dood van de honger omdat ze vanaf maandag niets gegeten hebben, geen medicijnen hebben, kortom niets hebben!!!!!
Bush word wakker er grijp daadwerkelijk in NU!!!!!
New Orleans huilt en ik huil mee!
Rogier
Abonneren op:
Posts (Atom)