Raar is die zomer

Deze zomer is anders dan alle eerdere zomers. Natuurlijk is nooit elke zomer gelijk maar deze zomer kent wel zijn uitersten. Natuurlijk het weer is dat is iets waar jan en alleman over praten, eerst zorgt een hittegolf voor 1000 extra doden in ons klein landje en daarna verzuipen duizenden ratten in de vloedgolf van de eeuwig aanhoudende regen. Als je niet beter wist ging je snel een ark bouwen met daarin alle mooie dames van het land erin. Tja een Dushiboot zal het dan in mijn geval worden. Het is natuurlijk ook apart dat de eerste tropische storm die nu door de Amerikas waait Ernesto heet. Heel toevallig al jarenlang een nickname van mij op het www. Maar ja hoeveel mensen zullen aan mij denken als ze de naam Ernesto horen? Ik had dat wel toen vorige jaar een orkaan vernoemd naar mijn ex over het caribisch gebied waaide, tja en elke keer zag ik met eigen ogen hoe vernietigend exen kunnen zijn. Dat niet eens omdat Ernesto mijn dak eraf gewaaid heeft, want dat heeft die niet. Mijn zus liet me ook nog een schrikken met dr rikketik waar ze nogal mee te stellen kreeg in Spanje. Dit is en blijft hoe dan ook een zomer om niet snel te vergeten.

Toen de zomer begon had ik nog geen baan en er ook niet echt uitzicht op. Na meer dan 70 keer een sollicitatiebrief geschreven te hebben weet je eigelijk ook niets nieuws meer te vertellen. Dat je leuk, lief, spontaan, betrouwbaar, harde werker bent lezen ze in elke brief wel. Mijn brief op roze papier afdrukken hielp ook geen ene moer, wat mij wel geholpen heeft was een telefoontje eind juli. Dat telefoontje heeft er tot toe geleid dat ik aanstaande maandag met mijn nieuwe baan begin. Daar ben ik heel content mee, en eigelijk werd het ook wel eens tijd toch? De dames van de Jumbo zullen vast denken van daar heb je die werkloze ook weer. Maar als ze nu mij bezwete en gestreste kop zien weten ze dat het niet alleen van het hardlopen komt. Van een leuke baan en hardlopen schiet je niet in de stress dus denk dat ze het alleen merken dat er iets veranderd is omdat ik pas na 5ven kom. Het was ook deze zomer dat het met de vooerbereiding op DE marathon van alles mis ging. De ene keer was het te warm om te lopen en de andere nog veel warmer. Die keer dat het effe wat waaide moest ik vallen en daardoor een rolletje toe bedeeld kreeg in ER van het Noord oftewel Traumanoord. Natuurlijk liet ik die spalk niet 2 weken om mijn gebroken pink zitten want er moest getraind worden voor de marathon. Tijdens die trainingen ben ik nog nooit zo nat geworden door de regen. Oja de hond moest en zal ook 3 keer per dag uit gelaten worden. In de buurt werd al gefluisterd van moet die arme hond eens zien komt er opeens 3 keer per dag buiten de deur. Dat uitlaten was ook een heuze training want probeer maar een hond met 33 PK in bedwang te houden als die 400 meter verderop een andere hond ziet. Ik denk dat ik 3 x daags het wereldrecord op de 400 meter fors heb verbetert Al dat gesjouw met de hond heeft er niet tot toe geleid dat ik een pr heb mogen lopen op de Marathon maar ben al lang blij dat ik hem gelopen heb, want het was toch effe mijn eerste wedstrijd dit jaar!!!

Tja dit is een zomer om niet snel te vergeten en die is nog niet eens voorbij........

Nog effe nagenieten....

Marathonday

Ik vlak voor de start op het Hereplein


Vanmorgen vroeg uit de veren, want vandaag was het de marathonday voor mij. Met de vroeg opstaan had ik geen moeite mee, want veel geslapen heb ik ook niet echt. Het weer lijkt goed te zijn. Nadat ik mijn rituelen heb afgewerkt begeef ik me rond 9 uur richting start. Onderweg valt er nog een drinkflesje kapot, hopelijk is dit geen voorteken dit zorgde er wel voor dat ik nog effe weer naar huis moest. Onderweg bij de finishpunt Henk getroffen een mede hardloopfanaat. Samen lopen we rustig op naar de start welke op het Hereplein is. Het is al lekker druk, tot mijn verrassing is mijn vader er ook al. Hij maakt voor het nageslacht nog de nodige foto’s. Dan kom ik een andere hardloper tegen die precies hetzelfde singelet (oranje) aan heeft, op zich is dat niet zo bijzonder maar wel dat hij net als ik ook Rogier heet. De spanning giert door mijn lichaam als Harm Noor aangeeft dat er nog 1 minuut te gaan is voor de start. Die minuut lijkt lang te gaan duren en opeens klinkt daar het startschot. Met dat startschot begint voor mij de zevende marathon, een speciale marathon in veel opzichten. Lopen in je eigen stad is natuurlijk altijd speciaal, en omdat ik door blessures en gebroken pink werd geplaagd is dit tevens ook mijn eerste wedstrijd. De afgelopen dagen had ik er veel over nagedacht of ik dit wel kon, na veel gepieker had ik met mijzelf afgesproken dat ik gewoon zal gaan lopen en wel zal zien waar de benen gingen stranden. Ver in mijn achterhoofd wist ik wel dat ik tot het uiterste zal gaan en waarschijnlijk de finish wel zal halen.

De start van de eerste Groningenmarathon

Nadat het startschot had geklonken kwam de meute als snel in beweging en ik begon rustig aan mijn 42,2 km. De hele startte tegelijkertijd met de halve alleen de halve start op het andere baanvak zodat het niet te druk zal worden in het begin. Ik vond het wel prettig lopen en het aantal deelnemers lag rond de 1800 zoiets zodat je al gauw lekker kom lopen. Wat ook wel grappig was dat de eerste deel van de route van ongeveer 5 km de omgekeerde parcours was van de populaire Vier mijl die in oktober gelopen wordt. Ik zal wel effe iets meer lopen dan vier mijl namelijk 36 km meer! Onderweg loop ik samen met een jongen op die ik ken van chatnrun we babbelen wat en het gaat lekker. In Haren begint het voor het eerst flink te regenen waardoor ik genoodzaakt ben om mijn gehoorapp uit te doen. Dit zorgt er voor dat ik zonder stereo verder moet. Dan lopen we langs het Hoornse meer over de Hoornsedijk dit is voor mij een bekend gebied omdat ik daar veel van mijn trainingen afwerk. De vertrouwde omgeving zorgt er voor dat ik lekker kan lopen. De jongen van chatnrun raak ik hier ergens uit het oog. Onderweg kom ik veel bekenden tegen uit het hardloopwereldje die dan erg klein blijkt te zijn. Na ongeveer 15 km gelopen te hebben komen we via het stadspark weer in de stad en er zijn steeds buien waardoor je niet alleen nat wordt van het zweten maar dus ook van de regen. Op een lekker tempootje van ongeveer 5,30 min per km loop ik door de Herestraat, daar waar ik mijn jongste zus tegenkom, ze loopt te zwaaien en te roepen en gelukkig voor haar krijg ik het op tijd door. Dan kom ik in de waagstraat, het Italiaans ogend straatje staan veel mensen waaronder mijn ouders, hier is ook het splitpunt voor de halve en hele marathon, ik neem logischerwijs de afslag met het bordje 42,2 km en wordt nu ook steeds meer aangemoedigd door de toeschouwers die mijn naam roepen, en dat is niet omdat ik zo erg bekend ben in de stad maar omdat de namen van de hardlopers op het startnummer staat vermeld.

Nabij de halvemarathonpunt in de Waagstraat

De halve marathon gaat in 1 uur 59 dus nog net binnen het uur. Ondertussen heb ik mijn gehoorapparaten er weer in gestopt want het was droog geworden, maar het kost wel tijd. Ik loop dan een stuk op met de pacers van 4 uur, in de groep bevindt zich ook die andere Rogier om het lekker verwarrend te laten worden ga ik naast hem lopen. Via het UMCG lopen we de busbaan op, gelukkig voor ons gieren de bussen nu niet voorbij. De busbaan loopt over een pukkel van een brug welke je goed in de benen ging voelen. Ik bleef lekker in de groep van vier uur lopen. Het tempo lag me wel totdat de regen weer de spelbreker moest zijn, weer moest ik stoppen om mijn gehoorapp op te bergen, en logischerwijs stopt zijn groep natuurlijk niet om op mij te gaan wachten. Nadat ik daar klaar mee was waren ze al beetje te ver om hun nog bij te halen en dat zal ook ten koste gaan van mijn kracht. Dus liep ik weer lekker voor mij zelf. Onderweg kwam ik nog steeds bekende lopers tegen. De verzorgingposten waren goed voor elkaar, je kreeg flesjes water van een halve liter, en voor de rest had de organisatie het ook goed voor elkaar. Bij de 27 km punt stond tot mijn verrassing een oom (Benny) van mij langs te kant, hij was op de fiets en begeleide me vanaf dat punt tot bijna het einde. Dat was wel fijn om iemand naast je te hebben fietsen die praatte en het water voor me bij zich hield. Inmiddels waren we Groningen weer uit gelopen, en kwamen nu door het dorpje Zuidwolde, daar was het hele dorp uitgelopen en veel mensen riepen mijn naam en dat maakte samen met de band een niet te vergeten plaatje. Inmiddels begon ik mijn bovenbenen wel te voelen en dat zal alleen nog maar erger worden. Na 30 km welke ik in 2:52 gelopen heb kwam er een steile lange heuvel, daar stonden ook allerlei mensen op om je aan te moedigen maar was ook een aanslag op de benen. Veel lopers liepen hier, ik besloot gewoon door te lopen want als je steeds stopt wordt het alleen maar zwaarder op. Langzaam kwam de stad weer in beeld, voor ik in de stad kwam moest er nog een viaduct overwonnen worden, voor veel lopers wat dit teveel van het goede en kregen spierpijn en kramp in de kuiten, om te voorkomen dat ik dat ook zal krijgen liep ik met een wat lagere tempo dan voorheen. Dit ging wel redelijk goed al was het wel een forse belasting op mijn spieren.

Bij elke drinkpost ging ik effe lopen om rustig wat te drinken, dat had ik beter niet kunnen doen want het werd er alleen maar zwaarder op. Rustig liep ik door en kwam in de door mij zo bekende omgeving de kerklaan, Noorderplantsoen het was jammer dat hier niet zoveel mensen stonden want vooral in het laatste stuk heb je wel effe aanmoedigen nodig. Langs het rietdiep begon het zwaarste stuk van de hele marathon. Want de weg bestond uit grote keien, en de meesten liepen dan ook op het voetpad. Maar steeds op en af gaan van het voetpad wat je voeten erg kwelde en het begon ook onheilsspellend te sputteren. Dat gesputter mond circa 3,5 km voor de finish uit in een heus zware onweersbui uit. In de Westerhaven weer snel de gehoorapp in en zakje gestopt en in die laatste km werd ik nog effe klets en kletsnat. De spieren werden nog stijver en kouder dan ze al waren. Tja het hoort erbij maar erg prettig was het niet maar gelukkig kende ik het parcours op mn duimpje en wist ik precies nog hoeveel ik nog moest lopen. Na de laatste bocht te hebben genomen kwam de vismarkt in zicht waar tot mijn verbazing toch nog aardig wat mensen stonden, al zag ik meer paraplus dan mensen ik liep door ik heb het gehaald! Ik hoorde de mensen mijn naam schreeuwen terwijl ik niet eens mijn gehoorapp in had. In de stromende regen volbracht ik mijn missie, mijn persoonlijke missie was een afrekening met alle pech waarmee ik te kampen had dit jaar op hardloopgebied. Mijn eindtijd van 4 uur 11 is geen PR maar dat was ook niet te verwachten. Het is wel mijn vierde tijd op de marathon dus wat dat betreft ben ik er wel tevreden over. Ik ga deze thuiswedstrijd zeker weer een keer lopen en dan hoop ik dat ik me fatsoenlijk kan voorbereiden om zo een strakkere tijd te lopen. Wat de organisatie betreft een dikke pluim, dit was de eerste keer dat de Stad Groningen Marathon gelopen werd en dan is het altijd maar afwachten of alles goed verloopt. Misschien tot volgende jaar!!!!

Kletsnat over de finish

Mijn tussentijden op de marathon
10 kilometer 56:51
20 kilometer 1:52:07
Halve marathon1:59:15
30 kilometer 2:52:12
40 kilometer 3:57:25

Meer fotos zie je aan door boven in het menu FOTOS 1 aan te klikken

Nog 12 uur

Dan heb ik mijn eerste stappen in de voor mij zevende marathon al gezet. Het is wel een vreemde gewaarwording dat ik nog gewoon thuis mijn verhaal zit te typen. Meestal was ik al onderweg naar een marathon. Dit keer speelt het zich af in mijn eigen stad Groningen. Een heuze thuiswedstrijd verwacht ook duizenden supporters langs de kant, tour de france taferelen. Mijn naam wat uit vele kelen klinkt en levensgroot geklalkt is op de busbaan. Dat van mijn naam roepen kan al snel gebeuren omdat mijn naam ook op het startnr staat en verder zal ik vannacht wel dromen, denk als er 30 supporters er voor mij staan ik blij mag zijn haha. Op dit moment zit ik al klaar in mijn hardloopkleren, ik duik zo het bed in. Natuurlijk is dit niet waar maar als het gaat om hardloopkleding ben ik soms net een vrouw. Had van te voren als iets klaar gelegd namelijk een blauw broekje met oranje singlet. Verder had ik voor mijn hoofd een blauwe bandana gedacht maar denk dat het gewoon een zweetbandje wordt. Nu zit ik te twijfelen of ik nu een oranje of blauw singlet aan moet, blauw en blauw staat mooier misschien maar ja dan wordt er vast gedacht dat ik bij de postbank werk. Dus het wordt het maar gewoon oranje valt ook lekker op. Of ik er klaar voor ben? tja ik denk zelf van wel, ben zefls zenuwachtig maar ja dat is ook niet gek. Lopen in je eigen stad is toch wel iets speciaals en vooral omdat het voor het eerst plaats vindt. Natuurlijk staat Groningen bekend om de vier mijl en veel mensen denken nog dat ik morgen de vier mijl ga lopen. Maar ja morgen loop ik wel effe 36 km meer dan wat men op de vier mijl poogt te lopen. Ach kan me ook niets schelen wie wat denkt, ik loop morgen in mijn eigen stad en daar ben ik toch wel een beetje trots op. Hoe het gaat zien we morgen wel, ben al lang blij dat ik hem kan lopen, na die blesures die me de eerst paar maanden van het jaar bezig hebben gehouden en de gebroken pink die er nog bij kwam in de aanloop naar de marathon vindt ik het alleen mooi dat ik kan lopen.

Nou nog effe een wijntje en duik mn nest in, morgen om kwart over zes gaat de wekker

tot schrijfs

Warm Welkom

De uitnodiging lag al weken bij mij in de fruitschaal, maar had me er totaal niet meer aan gestoord. Dacht per ongeluk dat het niet voor mij bestemd was, maar heel ongelukkig was dat wel zo. Vandaag was het de eerste landelijke naturalisatiedag nee verward het niet met sterilisatiedag. Dit houdt in dat ‘ nieuwe ‘ Nederlanders op een soort ceremonie komen om te laten zien hoe blij ze zijn dat ze Nederlander mochten worden. Wie daar zijn best niet doet en niet genoeg lacht krijgt zijn papiertje ook niet. Nou zal je wel denken wat ik nou moet met een uitnodiging als deze. Volgens de nieuwe maatstaven behoor ik tot een aparte groep namelijk de half om half Suri/ned. Dat schijnt de reden geweest zijn voor de uitnodiging. Het is natuurlijk ronduit kut wanneer je vanuit een of ander Afrikaans honger-en-oorlog-land hier terecht komt. Met veel pijn en moeite kom je er achter dat je de rest van je leven hier in dit geweldig land waar alles oranje blijkt te zijn zal doorbrengen. Na 5 jaar heb je heb je het eindelijk voor jezelf een plekje gegeven en dat na veel gespreken met een psycholoog en de mikmak meer. Heb je dat net verwerkt komen ze op de proppen met dit achterlijk gedoe. omdat ze wel door hebben dat de opkomst gering is stellen ze het vanaf oktober verplicht. Dat is helemaal leuk heb je met veel moeite een baantje gevonden dreig je die te verliezen omdat je naar dit soort flauwekul moet. Het kabinet denkt zeker dat alle nieuwkomers werklozen zijn die wel zin hebben in een verzetje op het stadhuis.

Hoe ziet een naturalisatiedag er nu eigelijk uit. Vandaag vond het voor het eerst plaats dus de Koningin was erbij. Ze kreeg een daverend applaus van alle nieuwe Nederlanders die in Den Haag aanwezig waren. Dat applaus was van te voren afgesproken met de nieuwkomers. Misschien hebben ze het moeten oefenen, dus 3 uur van te voren aanwezig zijn. Dit lijkt steeds meer Cuba waar ze ook zulke verplichte bijeenkomsten hebben. Wat ook lekker eng is dat het volkslied gespeeld wordt en verplicht bent om mee te blèren. Kan je het niet of geen zin staat het busje van de IND al klaar. Wat is daar de bedoeling van? De meeste allochtonen kennen het volkslied wel van NL voetbal lijkt me, want die houden over het algemeen meer van voetbal dan de gemiddelde Nederlander.Is te hopen dat die allochtonen niet al te veel naar omrop fryslan kieken want dan krijgen ze nog eens het verkeerde volkslied om te leren. Verder zouden er wel melkmeisjes hebben rondgelopen die stukjes kaas en bitterballen aan de nieuwkomers uitdeelden. Frans Bauer trad gratis op om zo onze nieuwe Nederlanders een hart onder de riem te steken. De oranjebitter zorgde er voor dat iedereen de polonaise liep en in een roes weer terugkeerde naar huis. Nadat ze uit die roes ontwaakt zijn bellen, chatten of schrijven ze meteen met hun familie in land van herkomst en dan tikken, schrijven en roepen ze nee schreeuwen ze het uit NEEEEEEEEEEE…………………….

En ik trok me er niets van aan, liep gewoon mij rondje in de oerhollandse regen……

De scholen zijn weer begonnen!!

De scholen zijn weer begonnen en de eerste scholier ligt alweer in het ziekenhuis. Nee niet afgetuigd door een stel van een andere school, of met de meester van sport te fanatiek is gaan Jackie Channen. Nee de ongelukkige brugpieper, want dat is die met zijn 11 jaar vloog over de kop met zijn fiets. En is daardoor met hersensletsel overgebracht naar het ziekenhuis. Het jochie heeft wel erg hard moeten fietsen, was zeker bang dat zijn thee met koekkie die zijn au-pair uit Thailand of misschien zelfs wel zijn eigen mams klaar had gezet koud zal worden. Maar het ongeluk gebeurde in het zonnige Limburg, en daar heb je heuvels. Volgens de politie was de combinatie een te zware schooltas en heuvels de oorzaak van het gebeuren. Ja je leest het goed een te zware schooltas. Nu weet ik niet hoeveel lectuur dat jochie in zijn tas had zitten maar het lijkt er op dat alles te zwaar wordt hier. De kinderen zijn zelf al jaren lang te zwaar. Als het jochie zelf ook te zwaar zal zijn geweest snap ik niet hoe je dan over de kop kan gaan. Want met twee keer iets te zwaars op je fiets heb je toch wel een aardig balans op de fiets. Een 3-tonner rolt ook niet zomaar om toch? Maar ja misschien zit ik nu wel slap te lullen, want hier in het hoge noorden hebben we geen heuvels, tja alleen in het park maar ja heb geen fiets dus houdt het gelul nu eigelijk wel op lijkt me.

Hoe kom ik er bij om over zoiets te schrijven, en terwijl Libanon staat te flikken en FC Groningen na 6 jaar eindelijk weer van Feyenoord gewonnen heeft. Zo zijn er nog tig andere onderwerpen te noemen waarbij ik de scherpte van mijn tong of beter gezegd mijn toetsenbord kan laten zien. Genoeg andere onderwerpen waarbij ik goed en ongeremd kan zitten zeiken en die desbetreffende persoon of instantie de grond in kan boren zoals ze nog nooit de grond in geboord zijn. Genoeg exen die vragen om de grond in geboord te worden. Toen ik het artikeltje las had ik al tal van onderwerpen in mijn hoofd, pittige onderwerpen met daarin ouderwetse wartaal. Maar nee toen ik het artikeltje gelezen had dacht ik bij mij zelf van: Maar dat jochie ben ik !!! nou ja ik kon het zijn. Slaat natuurlijk nergens op om mijzelf te vergelijken met een 11 jarige waarbij de zachte G zo diep in de strot zit dat je het er met geen mogelijk eruit krijgt. Maar ja dat jochie fietste van school naar huis en dat deed ik jaren terug ook. Elke dag maar weer van Hoogezand naar Groningen en s middags ook weer terug. Weer of geen weer of het nu stormde, sneeuwde, bloedheet of de regen met baken uit de hemel kwam. Het was elke dag toch meer dan 30 km fietsen. Dat ging dan wat jaartjes achter elkaar door. Wat mijn jeugdsentiment nu met dat limburgertje te maken heeft, heel makkelijk want als je veel fietste zoals ik het deed maak je af en toe ook wel brokken. Nou ja dat af en toe was toch wel regelmatig maar ja dat zal jullie vast ook wel gebeurd zijn. Zo belande ik eens op de motorkap van een auto die zomaar uit de mist kwam terwijl ik overstak en niet veel later kreeg ik een heuse brommer in mijn reet terwijl ik gehaast aan het fietsen was. Gelukkig heeft die zware schooltas ervoor gezorgd dat ik zelf niet in de kreukels kwam te zitten. In de jaren wel heel wat fietsen afgereden, als ik in een derdewereldland geleefd en gefietst zal hebben lag de oude rijksweg tussen Groningen en Hoogezand bezaaid met oude wrakken. Ach dat was toen nu loop ik me zelf vaak in de kreukels met het hardlopen, maar dat ja dat hoort er gewoon bij als je zoveel loopt!!!!

Nog 4 dagen!

Wartaal leeft!!!!

De afgelopen weken was er onregelmatig iets op wartaal te lezen, de trouwe fans krabbelden na een paar dagen stilte ongerust over hun bol. Maar ja het kan ook zo zijn dat men allemaal met vakantie was en niemand er iets van vernomen heeft dat er niet elke dag meer nieuwe wartaal verscheen. Nu gaat dat weer veranderen, ik zit weer op mijn eigen stek, dus live van uit het hart van Groningen. Wel moet gezegd worden dat het wel weer effe inkomen is om weer lekker lustig op los te typen. Het toetsenbord voelt nog wat onwennig aan en het valt nu ook op wat voor trage pc ik heb. De muis is vrij kut en het beeldscherm is ook niet meer wat het geweest is. Dus wie weet wordt dat straks met het eerst loon de boel hier vernieuwd. Maar eerst nog maar effe doen met dit traag spul.

Het is ook weer wennen om opeens weer thuis te zijn, opeens heb je geen hond meer weer je 3 keer per dag mee loopt, geen groot huis wat je netjes moet houden en zeker geen keukenblad wat je nachtmerries bezorgd. Zeker ook geen betonwegen die je gebroken ledematen bezorgen. Geen geluiden van grasmaaiers, kutkinderen (nou ja zijn geen kutkinderen maar eerderd kutouders) of andere lawaaierig volk. Hier hoor ik mijn vertrouwde geluiden weer, geluiden van de kleine mogdul en van de stampertjes van boven die mij verzekeren dat ik niet doof ben geworden van het kinderlawaai. Trouwens vindt kinderen heel leuk hoor, maar je moet ze dan als ouders wel opvoeden en dat onbreekt er een beetje aan geloof ik. Daar moet je gewoon vroeg mee beginnen, want anders wordt het nooit wat. Dat laatste laat dat uitstekend zien bij de nieuwe lading studenten die Groningen mocht verwelkomen. Fietsen overal door heen, brallen en lallend over straat en dat met z on volume dat half Groningen het weet dat ze er zijn. Sommige studentes lopen met zulke korte rokjes dat je wel zeker weet dat ze niet uit Kampen komen. Ach al met al ben ik weer blij dat ik op mijn plekje zit in het hart van de stad.....

Ga effe kieken bij Noorderzon.....

Geen Tijd

De tijd is dood en dat komt omdat ik hem heb vermoord. Al de tijd is weg, en daarom zijn natuurlijk ook die 4 weken zo snel voorbij gegaan hier in heysanti. Maar het feit is en blijft dat ik de tijd vermoord heb. Na 3 trouwe dienstjaren heb ik hem moedwillig om zeep geholpen. Nou ja niet echt expres hoor maar al die regen van afgelopen week heeft hem niet goed gedaan. De meeste slimmeriken blijven dan lekker droog in huis. Ik niet dus want training is training of dat nou met noodweer, regen storm of gebroken pink is. Het maakt mij niet uit, maar wel voor hem dus. Na 3 jaar zo plotsklaps was het gebeurd. Tja drie jaar is nog best jong toch? en in die jaren hebben we samen veel beleefd. Wie liepen samen door Barcelona, Amsterdam, Utrecht en zelfs Berlijn. Samen vierden we gelopen Pr,s en samen huilden we uit wanneer het klote ging. In die jaren in extreme weersomstandigheden gelopen. Maar nu is hij niet meer, heeft te veel water binnen gekregen tijdens mijn doorweekte loopjes van 25 km en meer. Waterproof staat er zo mooi op beschreven maar niet dus! Hij had niet eens zwemdiploma A. Je weet pas als je iets kwijt bent als het er niet meer is. En dat is nu ook het geval, normaal gaat hij altijd mee met het lopen, maar nu zonder dus. Hier heb je lange rechte wegen met alleen wat bomen en huizen soms echt het '' Lekker rustig hier '' gevoel van de meeste westerlingen als ze er toevallig door heen komen. Nu liep ik daar ook, af en toe kijkend naar de plaats waar hij altijd zat, maar nu keek ik steeds tegen een lege plek aan. Zonder tijd waande ik me echt in een soort tijdloze zone, die alleen af en toe ruig verstoord werd door een voorbijrazende auto. Zonder tijd lopen ging me beroerd af, je bent toch steeds geneigd om te kijken of je op schema loopt, nu loop ik gewoon in de vrije ruimte. Daar baalde ik behoorlijk van en toen het ook nog begon te regenen besloot ik om op warpsnelheid (tja nu ik toch zo vaag aan het typen ben kan dit startrekkie er nog wel bij) naar huis te koersen. Voor de vierde keer deze week natgeregend tijdens de training, gewoon pech of wraak van de tijd????

RIP mijn hartslagmeter of gewoontjes gezegd sporthorloge...........

Ouderwets geleuter..

De prinsen William en Harry van het Britse koningshuis hebben weer van zich doen spreken. Heel convertatief Engeland staat weer op de achterste poten. Het gaat om deze foto die ergens in een nachtclub genomen is. De beide jongens zijn blijkbaar in een beschonken toestand evenzo erg beschonken dames aan het versieren. Tja dat is iets wat bijna elk gezonde jongen doet lijkt me. Die Engelsen doen het nu eenmaal wat luidkeelser dan de gemiddelde europeaan. Over smaak valt trouwens niet te twisten dus ik zal het er verder niet hebben over de dame in kwestie die ze misschien weet ik veel waar weg gepikt hebben. Ieder zn ding toch? Waarom er zn drukte over gemaakt moet worden snap ik dus niet. Het zelfde was met Maxima het geval. Voor ze trouwde met Alex kwamen er ook wat fotos los van wilde feestjes enzo. Half Nederland viel daar over en waarom? Omdat men zelf nooit zulke feestjes heeft? Jaloers? Of zijn ze nog zo ouderwets dat ze nog een rok dragen tot onder de oksels? Alles kan ieder zn ding toch? Een feit is wel dat sinds Maxima er is de poppekast toch wat meer is gaan swingen, ze zorgt voor leven de brouwerij en gaat gewoon haar gaan! en dat doen nou precies die boys uit Engeland ook. De tijden veranderen en laat ze aub mens zijn en blijven. Zelfde geld voor de priesters die in het geheim een relatie aan gaan met eentje van het ander geslacht, tja van het zelfde geslacht is niet zo geheim meer dat wordt gewoon onder de pet gehouden. Het is toch nog van ten zotte dat er nog regels na geleefd moeten worden

Nog steeds Heysanti

Na bijna 4 weken hoogezand ben ik aardig ingeburgerd. Buren lijken medelijden met me te hebben want in die paar weken heb ik al van de halve straat eten gehad. Nou ja daar weer de helft van dat komt eerder in de buurt. Het is een beetje vakantiegevoel, je weet wel zn kut-vakantie-gevoel-met-veel-regen-in-eigen-land. Maar ja de hond houdt mijn nog steeds bezig met al haar fratsen, en dan heb ik het nog niet eens over het huis en tuin. Dagen ben ik aan het poetsen, eigelijk blijf je aan het poetsen. Ze hebben hier in de keuken een keukenblad van zwart natuursteen/marmer. De meesten krijgen dat op hun graf, maar hier bereiden we er voedsel op. Van te voren uitvoerige instructies gehad over het verwijderen van elk waterspatje of vetspatje. Het zal jullie vast niet verbazen dat ik de nodige kilos door verloren heb. Maar ja het is best handig voor later, dan kan je een beste korting bedwingen bij de uitvaartboer want het steen hebben we hier al. Maar ja dat is voor later. Vrijdag aanstaande wordt de macht weer overgedragen aan de rechtmatige eigenaars, en dan wordt het ook verzekering bellen ivm met de waterspatjes die niet meer van heb keukenblad af te wrijven zijn.

Maar goed zit eigelijk al weer te lang in Heysanti, want wordt al aardig burgerlijk, Zoals vanavond reed ik de container al naar voor het huis. Ik wilde weer naar binnen lopen en zag ineens iets zwarts en groots voor de deur liggen. Het bewoog zelfs ook wat, en aangezien ik daar net langs had gereden met de container moest het aardig gekreukeld zijn. Boos leek het wel te zijn, en dat kan me voorstellen, want als je een container over je heen krijgt met 2 week stront van de hond en ander huishoudelijk afval zal ik dat zeker ook zijn. Het leek met zijn ene oog mij te observeren, en ik observeerde het met mijn beide ogen. Deze beide ogen konden niet echt ontdekken wat voor ding het moest zijn. Beide waren in afwachting wat de ander zal gaan doen, voor het zekere nam ik een stuk gereedschap in mijn hand. Een paar minuten gebeurde er niets en toen begon het te lawaaien. Dus klemde ik het gereedschap steviger vast voor het geval het best ineens slagtanden kreeg en 3 meter lang zal worden. De hond die me altijd achterna loopt bleef nu veilig achter het raam kijkend wat er ging gebeuren. Maar er gebeurde niets!!! De held die ik was besloot ik in actie te komen, pakte heel stoer de waterslang en spoot het beest van het terras af. Daarna bleek het tot leven te komen, het kroop weg, waaruit blijkt dat het zeker geen enge kikker was. Wat het wel was weet ik niet, wat ik wel weet dat het nu wel tijd wordt weer naar osso te gaan ..........

Het regent...

Zonnestralen!!!

De tekst van dit mooie nummer van Acda en de Munnik brul ik luidskeels mee, de zondagse rust wreed verstorend van zovelen hier in de buurt. Na dagen van regen en zomers kutweer regent het nu volop zonnestralen. Vandaag ben ik de ganse dag actief geweest in de tuin, er was van alles toen, maar ja heb nog tot vrijdag. Voor alle duidelijkheid ik bevind me nog steeds in Heysantie of beter gezegd in het gewoon Nederlands Hoogezand. Waar anderen in het verre Spanje lallend de laatste flessen wijn ontkrukken ben ik er nog steeds om het fort te bewaken. Dat doe ik samen met Sophie, nee niet mijn buitenvrouw maar dat is de naam waarnaar de hond luistert. Stiekum noem ik de hond nog gewoon zappa, want die naam droegen de beide voorgangers ook. Sophie heet ze in het echt, maar ja dat is zn naam waarbij ik steeds moet denken aan een of ander vaag vriendinnetje uit het verre verleden. Zappa straalt meer hond zijn uit vindt ik. Kan me voorstellen dat een hond met de naam Sophie door een hel gaat, uitgelachen door de andere honden van de straat. Onzekerheid uitstralend en wanneer er een andere hond aan komt lopen zich verstoppend achter de grote rug van de baas. Die baas ben ik dus en dat nog een hele week. Daarna is voor mij ook de vakantie voorbij. Er staan weer veel nieuwe dingen te wachten. Een nieuwe baan wat eigelijk onverwacht uit de lucht is komen vallen, een nieuwe baan met veel perspectief voor de toekomst. Ben benieuwd hoelang ik nog vrijgezel blijf, want een baan geeft doekoe en daar zijn vrouwen in het algemeen wel gek op. Maar goed mijn nieuwe baan start medio september dus heb ik nog effe om van mijn vrije tijd te genieten.

In die vrije tijd ben ik erg actief al zeg ik dat zelf. Ik hou er gewoon niet van om stil te zitten. Aangezien ik in de laatste 2 weken beland ben van de voorbereiding op de marathon. De MARATHON, want je zo mag je de marathon in je eigen stad wel omschrijven. de voorbereiding is nog nooit zo beroerd geweest als nu, hielspoor en gebroken pink waren de boosdoenders die er voor gezorgd hebben dat ik nog geen wedstrijd gelopen heb dit jaar. Gister liep maar mooi effe 35 km in de voorbereiding en die ging best wel oke. Nou ja de laatste 2 km ging natuurlijk wel beetje moeilijker dan de eerste 2 maar ja waarschijnelijk was ik de enige in Hoogezand die op zaterdag effe 35 km ging lopen. Mijn zus die ik ook in de verzorging heb leek zich niet ongerust te hebben gemaakt dat ik 3 uur lang wegbleef van huis en haard, en de hond tja die stond natuurlijk al weer te wachten op haar middagse wandeling door het bos.. In de loperswereld noemen wij zoiets uitlopen dus kwam dat wel mooi van pas.........

En nu voor de 505ste keer: Het regent zonnestralen!!!!!!!

Eigen weg

In het vakblad voor hardlopers Runnersworld staat elke keer de rubriek " Eigen weg '' Wartaal kan natuurlijk ook niet achterblijven...

Nu ik veel in Hoogezand ben is De Kalkwijk een van de wegen waar ik bijna altijd langs kom als ik langer dan een uur op de loop ben.

Wat een echt mooi stukkie is om te lopen is wel '' Dwars door Kielwindeweer '' De boerderijen liggen vredig en rustig langs het water.

Als ik mijn lange duurlopen aan het afwerken ben en kom in Veendam terecht dan ga ik meestal via Tripscompagnie weer terug, hier hebben mijn ouders een gedeelte van hun roots liggen.

Soms is het terug via Borgercompagnie......

In elk geval heb ik op alle routes voldoende water tot mn beschikking.....

Enkeltje Kiel

Vandaag besloot ik eens mijn eigen huis met een bezoek te vereren, dat zouden me planten zeer kunnen waarderen en natuurlijk de stapel post wat op mij lag te wachten op de mat. Dus toog ik op mijn brakke fiets richting stad. Vanaf Hoogezand is het iets van 45 min hard door fietsen. Normaal doe ik zoiets niet fietsen naar Groningen, maar aangezien ik te zuinig ben om een retourticket te kopen voor de trein leek me fietsen wel een juist alternatief. Als mijn ouders er niet zijn heb ik altijd de neiging om dingen te doen die ik anders juist niet zal doen. Dingen als pinken breken en fietsen dus. Ondanks mijn brakke fiets was ik toch aardig snel weer in de stad. Mijn plantjes leefden nog en de postopbrengst viel eerlijk gezegd wat tegen, maar ja geen bericht goed bericht denk ik dan altijd.

Na nog wat extra shirtjes hebben uitgezocht want ik moet nog 2 week ' vakantie vieren in het ouderlijk huis ' vloog ik weer naar huis. Ik was bijna de stad uit toen ik in mijn koker iets bijzonders opving. Nou ja bijzonders is wel een heel groot woord , je kan beter zeggen iets opvallen. Bij een van de wegen die er gelegd zijn zodat je snel de stad uit kan stond er een dame. Niet zo maar een dame, deze leek verdwaald te zijn in de tijd. Kleding uit het jaar nul of eerlijk gezegd uit de jaren zeventig, wat stiekeme piersings en het haar geverfd in een of ander ontijdse kleur. In haar handen had ze een bordje met daar op gekalkt " Kiel " en aan dr houding te zien stond ze er al een hele poos. Kiel ?? dacht ik dat is niet zover van Hoogezand tenminste van uitgaande dat ze Kielwindeweer bedoelde. Ik stopte en vroeg of ze achterop wilde want kwam toch in de buurt van Kiel. Ze keek me wantrouwig en bedenkelijk aan, voor ze maar een woord gezegd had had ze al besloten dat die jongevent op die brakke fiets goed gek moest zijn. Voor zij haar mond had open gedaan wist ik al wel dat ik goed fout zat met mijn aanbod. Mijn gevoel gaf me weer eens groot gelijk, Struikelend over haar Duits met daarin wat Nederlandse woorden maakte ze duidelijk dat het Kiel waar zij voor ogen had nog een eindje verderop lag, namelijk in Noord-Duitsland. Tja zo gek ben ik natuurlijk niet om daar effe heen te fietsen. Aangezien er bijna geen verkeer was op de zondagmiddag raakten we een beetje aan de praat. Ze was in Groningen terecht gekomen omdat de moeder van haar vriendin en daar de schoonmoeder Gronings bloed had. Ze was wild geworden van alle verhalen over Groningen. Dus kwam ze liftend met een Poolse vrachtwagenchauffeur in Groningen. Hier in de stad raakte ze verzeild in de optocht van Caribisch Carnaval waardoor ze dacht dat ze goed fout zat. Verder was het wel leuk geweest als ik haar goed begrepen heb, alleen wat veel Duitsers en dat vondt ze minder. Ik gaf dr een lift tot aan Hoogezand, ze vond mijn fiets een van de brakste waar ze ooit op gezeten had en hij was nog niet eens van voor de oorlog. Ik zette haar af bij de carpoolplaats en we wisselden nog wat woordjes Duits en Nederlands uit en toen gingen we elk ons weg.

Vanavond laat liep ik nog met de hond langs de carpoolplaats, en daar stond ze nog steeds met haar bordje stevig omklemd te wachten op een lift.....

Verzopen of bezopen??

De marathon komt wel erg dichtbij met nog 22 dagen te gaan. Ik ben eigelijk totaal niet in de marathonmood. Heb nog nooit zn slechte voorbereiding voor de kiezen gehad als deze voor de Groningen Stad Marathon. Natuurlijk roept iedereen dat ik genoeg getraind bent en blabla. Tja wanneer mensen dat tegen me zeggen krijg ik meteen dat Amstelspotje voor ogen waarin een van de jongens aan het joggen is en de andere zogenaamd water drinken en als de jogger uit beeld is snel hun Amsteltje pakken. Ik zelf weet beter, dus met die insteek ging ik vandaag weer de hort op. Tegen de hele wereld of beter gezegd tegen sommigen die roepen dat je niet kan lopen met een gebroken pink zeg ik dat kan wel!!!! want je loopt immers niet op je pink toch??? Je kan er heel wat andere dingen mee doen maar ja het lopen watik voornamelijk doe doe ik met een paar benen en een fris koppie. Dat fris koppie had ik vandaag zeker, als die nog niet fris genoeg was vanmorgen kwam dat wel meteen nadat ik aan de loop ging. Het zal jullie niet ontgaan zijjn dat het nogal behoorlijk geregend heeft en dus ook op mijn looproute. Was nog geen 4 km van huis of ik was al natter dan wanneer ik in bad gezeten zal hebben. Kletsnatte schoenen en sokken maakten het lopen wel lekker zwaar. Maar ja door het weer laat ik me niet gek maken hoor, of het nu 9 graden vriest, sneeuwt of 32 graden boven de nul is of zoals vandaag een plensdag lopen zal ik.

Ik had een route voor ogen van rond de 30 km, in het begin ging het wel lekker ondanks dat mijn ballen aan het verdrinken waren in mijn tight. De regen kwam met baken uit de hemel, dus ik begon te zingen want dat kon dit keer ongestraft want had mijn gehoorapparaten thuis gelaten want had al een vermoeden dat droog vandaag niet het juiste woord zal zijn. Dus ik begon wat van Van Dik Hout te bleren, waarschijnelijk werd dat toch ergens gehoord want de kraan werd steeds harder open gezet. Ik verslikte me zelfs in het regenwater, dus de flesjes water die ik mee sjouwde waren overbodig leek het wel. Verbaasde blikken in voorbijrazende autos, waarvan sommigen zelfs wat vaart minderen en anderen juist met een extra vaartje door een plas waar ik dan toevallig ook net liep door heen te jakkeren. Altijd leuk om iemand nat te maken maar ze vergaten dat ik dat al lang en breed was. Na 2 en half uur lopen door niets anders dan regen ging de lol er wel een beetje af, dus dacht ik aan de kip watik straks in de oven zal gaan zetten met de heerlijk vette frietjes erbij. Zoiets is natuurlijk het stomste wat je dan kan doen, want de honger komt je dan ineens opzetten, en dat gebeurde vooral na het ruiken van paardestront. Dat klinkt gek en waarschijnelijk is dat het ook. Intussen was ik de verband van mijn pink verloren, zo hard regende het, dus die 5 meter verband zal wel ergens op de route liggen dus mocht je het vinden nog mail me dan effe. Na een paar km lopen nog was de lol er helemaal af, stijve spieren en een kletsnatte ik maakten het plaatje van een swiebertje alleen in de regen helemaal compleet. Nou ja deze swiebertje was niet alleen, want van de andere kant kwam er nog zn hardlopende gek me tegemoet rennen in de stromende regen. Bijna wilden we elkaar omhelsen omdat wij waarschijnelijk beide afstotelijk uitzagen en te nat om aan te pakken liepen we snel ons eigen weg. De tocht half rennend half lopend afgemaakt, hopelijk is het met de marathonday lekker droog.....

Oja de friet en kip ging er heerlijk in.........

Ps: Na komkommertijd weer echte leuke verhaaltjes!!!!