Het andere oranje

Uren voor de aftrap van de belangrijke wedstrijd in CHARKOV hees ik mij zelf in het oranje, niet omdat het de dag van de wedstrijd was maar gewoon omdat ik er wel vaker zo bij loop als ik ga hardlopen. Het is een set heerlijk zittende loopkleding, en daar bij komt bij dat de kans dat je doodgereden wordt met deze kleding vrij wel nihil is. Maar zeg nooit nooit, want op het route die ik zal gaan lopen kom je soms de grootste landbouwmachines tegen. Ik liep vandaag voor het eerst de classico onder de trainingsrondjes, namelijk vanaf Hoogezand - Veendam - Tripscompagnie - Sappemeer weer terug naar Hoogezand. Een loopje van rond de 22 km.  Ik had deze route al jaren niet meer gelopen eigenlijk is er ook niets bijzonders aan, het is recht, recht en nog eens recht door met af en toe naar links of rechts afslaan. Maar op dit soort routes worden bikkels geboren, in weer en wind heb ik het gelopen, of het nu smoorheet, steenkoud, regen of sneeuw was ik liep er!  Dit soort trainingen hebben vooral voor de marathontraining grote zin. Maar eigenlijk moet het doorzettingsvermogen ook in je zitten, en die krijg je als klein kind met de paplepel ingegoten, tenminste ik wel. Toen ik Veendam binnen kwam lopen kwam ineens iets naar boven. In gedachten zag ik mijn opa op de fiets mij tegemoet fietsen, tja het kan al de runnershigh zijn (na 10 km?) Deze beste man is al een aantal jaren er niet meer, maar vaak kwam ik hem tegen als ik weer eens aan de loop was. Hij heeft toch een beetje aan de basis gestaan van mijn doorzettingsvermogen. Tenminste die heeft hij gekweekt met die lange fietstochten door het ommeland. Daarbij spaarde hij mij niet, in  tegendeel, in de eerste jaren dat ik meefietste lag hij steevast een paar 100 meter voorop. Ik als jongetje trapte dan de hele wereld rond om hem in het zicht te houden. Als beloning was er dan in Delfzijl in de haven een ijsje voor mij. Naast al die mooie dingen komen de beelden van een stervende opa naar boven, de laatste handreiking, de laatste ademzucht na urenlange strijd. Kut met de grote K, ondanks dat het nog droog is worden mijn ogen wat vochtig. Sentimentele shit kan je het ook noemen, maar het feit was wel dat ik er harder door ging lopen. Niemand kan me wat maken, hier kom ik en ook weer op aardige snelheid. Ondanks dat ik al een aantal jaren niet gelopen heb op deze route blijven bepaalde dingen hetzelfde. De 2 dobbermans onderweg begroeten mij  alsof ik nooit weg geweest ben, gelukkig voor mij blijven ze z dit keer wel achter het hek waar ze horen. Eigenlijk ook wel weer jammer want het was toch wel weer een soort van uitdaging om weer eens mijn record op de 500 meter te verbeteren, nou ja volgende keer beter!
Ruim binnen de 2 uur was ik weer in Hoogezand en heb de laatste 4 kilometers voluit kunnen lopen, ondanks dat mijn gekneusde ribben nog wat pijnlijk zijn ging het lopen weer als vanouds. het voelde als een soort van overwinning!
S avonds naar het andere oranje gekeken, daar miste ik toch nog wel een en ander. De inzet was aardig maar ja de jongens vergeten dat een wedstrijd langer dan 20 minuten duurt! Daarna als je moe bent komt het voornamelijk aan op je doorzettingsvermogen! Spelen voor God en Vaderland (niet voor de poen) Ik denk dat sommigen wat meer met hun opa moesten gaan fietsen vroeger maar ja daar is het te laat voor. 3 wedstrijden, 3 nederlagen, en dus nul punten! Voor straf lopende naar huis!!!!

Rogier