Pinkie pinkie....

Het was gisteravond heerlijk weer om eens lekker te gaan hardlopen Vanzelfsprekend deed ik dat ook. Er stond een heerlijk windje, dus kon eens aan mijn snelheid werken. Ik runde Hoogezand uit en ging gewoon oerend hard, want van langzaam lopen had ik nog nooit van gehoord. Dat hardlopen deed ik op mijn Mizunos en het ging gewoon heerlijk tot ik iets van 15 min gelopen had. Door mijn snelheid was ik al snel in een roes, en door die roes verloor ik de macht over mijn benen daardoor kwam ik hard ten val, hard val je zeker als je rond de 13, 5 km per uur loopt. Beton is ook hard en dat maakt het samen extra hard. De klap kwam zo snel dat ik ineens gewond op de weg lag. Mijn knieen waren bijgeschaafd en ook mijn rechterschouder, dat noemen ze nu je conditie bijschaven. Mijn pink was het ergst aan toe, die begon meteen dik te worden en gevoelloos. In de verte zag ik wat mensen op de fiets aan komen, die zouden vast hysteries gaan zitten te doen en vragen of ze misschien 911 moesten bellen. Ik zag het al helemaal voor mij, de traumheli wat uitrukt met alle toeters en bellen. Niets was minder waar, ze fietsen gewoon keurig om me heen en zeiden helemaal niets. Misschien viel het wel mee, dus ik maakte de schaafwonden met het meegenomen water schoon, en ging eerst weer vrolijk verder. Na 10 min vondt ik de pijn toch wel beetje erger dan gedacht. Dus rende ik weer naar huis, daar aangekomen ben ik naar de overbuurtjes gegaan.

Met overbuurman naar Groningen, en via de dokterspost kwam ik in het UMCG terecht!! en wel op de spoedafdeling, lekker tussen de hartkwalen en dat soort shit. Gelukkig was ik eerder binnen dan een met 6 schotwonden dus was ik snel aan de beurt. Maar niets geen toestanden zoals je dat in ER ziet hoor, was fucking rustig, niets geen traumas, of '' bed los '' geschreeuw. Alleen eentje die effe te luid riep of iemand Pinkie in 2 effe doet. Fotos werden er gemaakt, hier en daar wat handtekeningen uitgedeeld. Weer effe in de wachtkamer naar een of andere amerikaanse tv serrie gekeken. Fotos wezen uit dat het gebroken was. Aan de smerige glimlach van de arts te zien werd het ook nog eens recht zetten. Dat deed vreselijk pijn, maar ja de beulen zijn het gewend. Daarna werd het met een splakje ingetapt. Na 2 uur ziekenhuis mocht ik weer gehavend naar huis. Geholpen door 6 man en de no-claim in 2 uur naar de maan. Ja hardlopen is een gevaarlijke job, was vanavond bij een oefenwedstrijd Groningen-veendam in Hoogezand (begrijp het maar) en daar kreeg ik telkens de vraag of ik in Afghanistan of heel actueel Libanon gezeten had.........

Eerst maar effe niet meer oerend hard, want tja van mij zal je nog zeker weer wat horen........