De bevalling

Negen maanden hebben ze lopen te zwoegen, zich onthoudend van al het slechte en natuurlijk lekkers wat je kan bedenken. Geen wijn of bier, geen seks en zeker geen vet eten. Negen maanden lang lieten ze al dat lekkers voorbij zich gaan. Nu lopen ze op de laatste loodjes, puffend en hijgend door het park. Elke keer als ik door het park kom ik zei tegen, en dat in alle staten. Heb het gevoel dat het park de komende tijd overlopen dreigt te raken met deze dames. De een lijkt verder te zijn dan de ander. Wanneer ik weer een stel tegen kom tijdens mijn rondjes door het park lijkt het net of de persweeën al zijn begonnen. Rode hoofden en onverstaanbare oerkreten alsof er een olifant op komst is en er uit geperst moet worden. Helemaal zeker weten doe ik dat niet want heb zoiets nog nooit van dichtbij mee gemaakt. Zelf ben ik ook nog geen vader tenminste niet dat ik weet. Ik krijg het altijd Spaans benauwd als ik ze zie lopen, bij sommige ga ik zelf onbewust mee puffen. Van de week nog een boek uit de kast gehaald met de titel ‘’ eerste hulp bij buitenluchtbevallingen “ Dit gaat dan weer ten koste van mijn training. Het is wel een vermakelijk gezicht want vaak zijn ze te dik gekleed om buikjes en dergelijke al dan niet met succes te verbergen. Vaak lopen ze op afgelopen gympen of juist in een nieuwe paar onderdanen die voor het eerst met het park kennismaken. Stoer loop ik ze dan voorbij in mijn shirtje van de Groningen Marathon, tja het hoort kinderachtig en dat is het ook maar zo ben ik ook begonnen dus nu is het mijn beurt voor leedvermaak.

Het mag duidelijk zijn dat de Vier mijl van Groningen weer in aantocht is, deze hardloopwedstrijd over 6,4 km van Haren naar Groningen trekt dit jaar 15.000 lopers. Lopers in alle soorten en maten, de een loopt de afstand in het half uur en anderen zijn al blij als ze het overleefd hebben. Veel mensen die eerder nog nooit een stapje hebben durven zetten in hebben zich laten verleiden tot het lopen van deze Vier mijl. Maar ze willen dan wel fatsoenlijk voor de dag komen dus trainen ze maar in het Noorderplantsoen. Ik heb respect voor diegene die vanaf nul beginnen met lopen, al zal je dat niet zeggen als je het bovenstaande van me leest. Het is natuurlijk mooi als je een wolk van een resultaat heb gelopen na maanden van training. Vooral het begin kost moeite en doet het pijn. Geestelijke en lichamelijk pijn. Na een tijdje als het lopen wat vanzelfsprekende wordt verdwijnt deze geestelijk pijn en wordt omgezet in een soort geestelijk genot. Velen schrijven het toe aan endorfine (als je het zo schrijft) Als je eenmaal het te pakken hebt mag je zelf zeker verslaafd noemen want van het loopvirus kom je niet zo makkelijk vanaf. Maar van al die mensen die mee doen hoeveel daarvan zullen daadwerkelijk in de week na de vier mijl de schoentjes weer aantrekken om weer heerlijk te lopen? Velen zullen denken dat het doel behaald is en heerlijk de rest van het jaar zich kunnen volvreten en drinken en dan een paar maand voor de volgende editie van de vier mijl vindt je opeens de door de motten half weggevreten loopschoentjes weer terug. Dan begin je weer van voor af aan, een soort van wedergeboorte dus. Maar ja je kan het ook combineren. Dus lopen en drinken, niet tegelijkertijd natuurlijk. Heerlijk na een 20 km lange duurloop met een glas wijn op de bank. Tja wie wil dit nu niet……….


Ps: ik doe niet mee, te druk en een week later loop ik mijn 8ste marathon in Drenthe……