Michel Jackson is dood, dat was de boodschap van het smsje welke ik vorige week op de nacht van donderdag op vrijdag kreeg. Mijn slaap werd er ernstig door ontregelt, en niet alleen mijn slaap zelfs het WWV moest er aan geloven, de verschillende zoekmachines kregen zoveel verzoeken omtrent MJ te verwerken dat het zelfs vast liep. Overal huilende mensen op tv en dagen van nationale rouw. Iedereen had er wel iets over te zeggen, en bij een vloeide de traan meer dan bij de ander. Wereldwijde herdenkingsplechtigheden zoals in Amsterdam op de dam. Je zal alleen huilende tienermeisjes verwachten maar niets was minder waar want er werden zelfs huilende veertigers en andere officiële volwassenen gespot. De 50 concerten die begin deze maand van start zouden gaan gingen natuurlijk niet door, al werd door de organisatie koortsachtig naar vervanging gezocht. Namen zoals ABBA of Jackons 5 werden genoemd, tja de organisatie moest wel want dit is natuurlijk wel een te grote (financiële) klap. Sommige fans maakten er een eind aan om weer dichterbij MJ te komen, net alsof ze ooit in zijn leven dicht bij hem zijn geweest. Het wereldnieuws had de dagen na zijn dood nog alleen maar over MJ, terwijl er weer 400.000 mensen ontheemd raakte in Kongo. Over de schuldvraag had iedereen wel een antwoord op en bijna iedereen hield er een andere mening op na. Zelf denk ik dat iedereen de oorzaak is van zijn dood. Ik bedoel dan ook iedereen inclusief MJ zelf, maar ook de naaste om hem heen, de fans, de concertorganisatie enz. De herdenkingsplechtigheid was leuk maar typisch Amerikaans met de nodige dramatiek op het eind. Bij de herdenking waren er maar slecht maar 17.000 toeschouwers aanwezig terwijl ze makkelijk het Camp nou in Barcelona 100 keer hadden kunnen vullen. Misschien hadden ze nog een tour door alle grote steden van USA kunnen toen met de naam ‘’ This is it ‘’ De roddelnichten van RTL hadden het over een moment om nooit te vergeten en een dag waarvan je altijd zal weten wat je toen aan het doen was toen je het hoorde..Beetje overdreven dacht ik maar:
Op 23 september 2004 overleed Andre Hazes aan een hartstilstand. Het hele land was in rouw. Ik weet nog precies waar ik was namelijk in het huis van mijn ouders oppassen op de hond, want was samen met de hond door mijn toenmalige vriendin het huis verbannen. Die avond ging kwam er een oude lp van Hazes uit de kast en werd met een biertje of wat nog een keer voluit gedraaid. Meebrullen op zijn mooiste nummers. Op 27 september 2004 werd de arena ook weer een keertje goed gevuld want maar liefst 48.000 mensen kwamen afscheid nemen van Andre. De kist stond op de middenstip geparkeerd. Talloze bekenheden namen het woord, daarna ging de kist door de arena waarnaar het door een erehaag van de F-side van Ajax welke flink wat vuurwerk mee hadden genomen. Drama doet het altijd goed op tv, dus werd dit ook live uitgezonden en maar liefst 6 miljoen mensen in NL bekeken de live uitzending. Bij MJ zal het aantal wel vele malen hoger liggen maar ja dat is wereldwijd en in Japan hebben ze vast nooit van Andre gehoord. Maar het is toch mooi waar een klein land groot in kan zijn?, en dat is prachtig!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten