Voor een paar weken geleden ben ik nogal van de trap gevallen. De 14 treden waren in een razende tempo genomen. Ik gleed weg van de bovenste tree en ging als een speer.
Toen ik nog een stuk jonger laten we zeggen in het jaar 1978 was ik nogal voorzichtig bij het op en af gaan van de trap in mijn school. Het was een voor een klein jochie als ik een enorm grote trap. Het was niet alleen enorm groot maar het kraakte ook van alle kanten. Het was echt een oude houten trap waarvan de treden door de vele kinderschoentjes al aardig versleten raakte.
Anno nu vlieg ik over de 12de en 10de tree naar beneden, vermoeidheid en onvoorzichtigheid waren de hoofdingrediënten van deze vrije val.
Daar stond ik als jongetje boven aan die grote trap, bij elke stap die ik richting de trap maakte begon het heviger te kraken. Ik voelde mijn hart in mijn kinderschoentjes bonken. Misschien toch maar de afdaling maar even uitstellen. Heel behoedzaam liep richting het raam in de gang maar daar kraakte de vloer nog veel erger. Ik deed het bijna in mijn broek.
Met de volle vaart beukt mijn lichaam zich in de hoek van de trap, maar door de vaart en waarschijnlijk ook mijn vroegtijdige wintervachtje stuiter ik vrolijk verder naar beneden. Nog 5 treden te gaan.
Na een tijdje uit het raam gekeken te hebben verzamelde ik al mijn jonge moed en begaf me heel behoedzaam naar de grote trap. Het krakende hout leek met de stap erger te worden. Ik hield me met een hand heel goed vast aan de trapleuning en zette heel behoedzaam de eerste stapjes naar beneden. De angstzweet moest tot ver in de omtrek te ruiken zijn geweest. Nog 2 stapjes en ik ben bij de luidst krakende trap welke zich precies in het midden van de route bevindt, daar aangekomen klem ik mijn hand erg stevig aan de leuning vast. Het kraakt net alsof die tree is zeggen wou, maar er gebeurt niets. Het gaat goed nog een paar treden.
Intussen kom ik met een forse smak op de stenen vloer terecht, eindbestemming van de vrije val. Niets geen lieve vrouwenstem die me compliceert met de gekozen vluchtmaar dikke kop en nekpijn en een zwaar gekneusde schouder en rechterarm. Dit resulteerde in een avondje ziekenhuis waar ik het gehele ER pakket aangeboden kreeg. Erg balen allemaal en vooral omdat er geen enkele knappe verpleegster in de buurt bleek te zijn, maar ja heb 3 uur liggen staren nar het plafond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten