The donkey bandits

Laatste training

Vandaag de laatste training voor we op 13 april naar Marokko vertrekken. Het is aftellen geblazen, nog 3,5 week en we zitten in het vliegtuig richting het mooie Marokko. Vandaag moest er nog wel even getraind worden en wel in Velsen. Ook Velsen ligt niet in het midden van het land maar dat mag de pret niet drukken. Waar wel op gedrukt werd wat de wakker die om 4 uur in de ochtend afging, maar ook dat is niet erg vindt ik zelf, het heeft eigenlijk ook wel iets zo vroeg ergens heen te moeten. Na een hele reis kwamen we (Marijke, Gwen, Hendri en Roland) zelfs te vroeg aan in bij de ijshal. Ondanks de vroegte was het al behoorlijk druk met allerlei kinderspul ski-les kreeg.
Nadat iedereen binnen gedruppeld was kregen wij uitleg van Wilbert over hoe de stijgijzers te gebruiken. In het begin was het even wennen maar volgens mij heeft iedereen het onder de knie gekregen. Zelf denk ik dat het toch op de Toubkal toch een andere belevenis is om met stijgijzers te lopen, we zullen het zien! Daarna hebben we nog een flink stuk gewandeld, waarbij het gelukkig grotendeels droog bleef, waarbij Said zich gedroeg als een echte paparazzi, maar we weten zeker dat iedereen van alle kanten op de gevoelige plaat is vast gelegd!

Na de stijgijzertraining had Gwen nog een verrassing voor ons, ten eerste had ze heerlijke tompoezen meegenomen en ten tweede kon ze meedelen dat korps Twente (haar werkgever) zich had opgeworpen om de hoeden van de groep te sponsoren! Het zijn een soort van gangster/cowboyhoeden, en aangezien we daar ezels voor onze spullen te beschikking hebben was er bij mij meteen een nieuwe naam voor onze groep geboren namelijk The donkey Bandits! Onderweg terug naar huis zag ik in gedachten The donkey Bandits, allen op een ezel in galop de top tegemoet en zich door niemand of wat laten tegenhouden. De groep werd geleid door Roland want die heeft het hele avontuur in gang gezet, dus die mag hier ook voorop gaan. Wanneer Gwen met het busje over een drempel heen hobbelt wordt ik ruw uit deze mooie gedachten gehaald. Heel even zie ik nog een stel lachende ezels bij elkaar staan, net alsof ze met hun geblaat willen zeggen dat je echt zelf de Toubkal omhoog moet gaan want dat doen zij dus echt niet!!. Dat is natuurlijk ook zo!, en dat gaan we als groep ook redden daar ben ik van overtuigd. Iedereen heeft zich er al een jaar naar toe kunnen leven, er voor getraind en zich geestelijk erop voor kunnen bereiden. Het aftellen is begonnen dus laat die berg maar komen!





Om nog een terug te komen over het reizen, er zaten lange ritten er tussen. Ik had het er graag voor over, en dat geldt ook voor de rest natuurlijk. In de auto terug zat ik met Marijke er over te praktiseren over hoeveel kilometers wij nu in totaal afgelegd hebben om in Marokko te komen. Gekscherend zeiden we tegen elkaar dat we dan al lang en breed in Marokko zelf zaten. Dus ben ik thuis aan het rekenen geslagen, en het blijkt dat wij bijna op een kleine 100 kilometer na in Marrakesh zouden zijn geweest. Uit een snelle berekening blijkt dat we in totaal 2426 kilometer hebben afgelegd voor de voorbereidingen, en dat terwijl Marrakesh 2512 kilometer is. Eerlijkheid gebied me te vertellen dat ik vanaf het midden van het land (utrecht) een rechte streep heb getrokken naar Marrakesh, maar ja dat mag de pret van het berekenen ervan niet drukken toch?

Wij zijn er als groep klaar voor de Toubkal, het is eerder de vraag of de Toubkal klaar voor The Donkey Bandits is? Het toeval wil dat wij ons van Hans op Vrijdag de 13de om 13:13 scherp moeten melden op Schiphol, dus het gaat helemaal goed komen!!
Insha'Allah (als God het wil), dus we zullen het gaan beleven, maar aan ons zal het niet liggen!!!
Nu rest ons nog alleen het inpakken van de koffer en aftellen maar…………

Rogier