16 oktober 2005 Op een mooie zondag

Vandaag was het zondag, een dag die ik maar voor de helft mee kreeg, want als je dertien uur slaapt ben je al over de helft wat betreft dag en zeker wanneer hij 24 uur telt. Ook deze zondag telde 24 uur dus ik was al aardig op weg met de zondag. Het was een mooie herstdag. Een mooie dag na een zeer emotionele en zware zaterdag. De uitvaart was mooi tot zover zoiets mooi kan zijn en denk dat we haar wel een gepaste afscheid hebben gegeven. Iedereen legde een witte roos met daarop een persoonlijke tekst dat was eigelijk wel heel mooi, iets heel persoonlijks. Daarna eten in hotel Faber in hoogezand en met de familie bij elkaar maakte het ook wel erg close door, daarna gingen we nog gezamelijk naar mijn ouders hun huis. Daar ging ik rond 10 uur s avonds weg, kapot, moe door alles die dag sliep ik al snel.

De volgende dag, was eigelijk mijn hoofdpijn en het katergevoel een beetje verdwenen, dat gevoel had ik vanaf die dinsdagavond gehad. Misschien kwam het omdat we nu definitief afscheid genomen hadden van M. Afscheid nemen is eigelijk niet het goede woord, want er is niet voor niets het gezegde van uit het oog, maar niet uit het hart (of zoiets) De bedenkers van deze gezegde bedoelen er vast iets anders mee maar ik heb mijn eigen ding er aan gegeven. Maar goed ik ging weer effe hardlopen om stoom af te blazen. Ik trok me renkleren aan en begaf me naar het Noorderplantsoen waar ik altijd loop, daar was het erg druk met loslopende kinderen en aangelijnde honden, dus besloot ik naar het Stadspark te gaan. Tot mijn verbazing ging het lopen heerlijk en snel. Ik haald fieters in die me verbaasd aankeken en ja zelfs een auto en niet zo maar eentje een jaguar (maar die was gevuld met oudjes en reed stapvoets door het noorderplantsoen) Ik ging snel hoe snel weer ik niet maar wel snel.

Na het stadspark liep ik richting hoogkerk, de plek waar mijn tante de afgelopen 40 jaar gewoond had. Ik liep en liep zomaar weer fietsers voorbij, k voelde niets van de zware inspanning. Het was net of ik gedragen werd door de wind die ineens aanwakkerde, eigelijk was het net of ik er door gedragen werd. Ik bleef op een moordend tempo lopen. De lucht is echt mooi helder met wat slierten wolken er door. In de verte zie ik een stip, het moet een vogel zijn geweest maar zo goed kon ik het niet echt zien. Ik moet meteen denken wat ik op het kaartje bij de witte roos heb geschreven. Snel liep ik door onbewust eigelijk dat ik zo snel liep, thuis gekomen bleek dat ik 20 min sneller gelopen heb over dat stukje dan anders.

Een ding weet ik zeker ze is uit het oog verloren maar nooit te nimmer uit ons hart!!!!!

Rogier