Vandaag was het weer eens tijd om te gaan lopen, lopen wat voor mij dik 8 maanden geleden nog vanzelfsprekend was. Net zo vanzelfsprekend als eten, schijten en drinken. Maar ja zoals trouwe lezers wel weten hield een blessure me enig tijd aan de kant. In die enige tijd kan je conditie wel enorm achteruit gaan. De kilootjes kwamen erbij als of je de tweede gratis kreeg, en van al het taart op het werk werd je ook niet al te vrolijk van. Maar goed nu kan ik weer lopen, en zit te zeuren dat het niet zoals het geweest. Maar voor ik het weet is het weer zoals het geweest is alleen dat heeft tijd nodig. Werken en daarna hardlopen is een vermoeiende combinatie, zo vermoeiend zelfs dat ik besloot eerst effe een hazenslaapje te doen, want had eerlijk gezegd geen zin om nog te lopen. Dat slapen heeft gelopen want superfit trok ik mijn runspullen aan en toog naar het park voor mijn rondjes. In de eerste ronde ging het al aardig hard, en dat kwam niet omdat ik er van tevoren geslapen had. 2 dames waagden het om mij zo voorbij te lopen, net alsof je een wandelaar op leeftijd voorbij loopt. Dat kon ik natuurlijk niet laten gebeuren. Dus ik ging er achteraan en bleef een tijdje ‘ runnerkleven ‘ De meiden deden flink hun best om het tempo hoog te houden, want ze hadden dondersgoed door dat ik hun als een oude diesellocomotief hun opjoeg.
Na een paar 100 meter vond ik het wel welletjes en ging versnellen, hier hadden de dames niet van terug maar ze probeerden desondanks toch nog bij te blijven. Zo hard ik voor hun was, was ik ook voor mezelf en trok het sprintje lekker door. Zo snel had ik al tijden niet gelopen, en moet zeggen dat het wel wennen was hoor! Na een paar 100 meter kreeg ik loeizware benen maar liep door tot de dames achter mij niet konden zien. Eindelijk een bocht!, daar stopte ik om bij te komen. Ik hoestte van de inspanning. Tja na wat extra kilootjes kan inspanningsastma er ook nog wel bij. Na wat strekken en rekken liep ik verder, het leek net of die versnelling mij over een drempel had geholpen want het ging nu als een tierelier. Halverwege het park kwam ik de achtervolgende dames weer tegen, ze hadden de achtervolging opgegeven en waren gaan lopen. Ik kon het natuurlijk niet laten om scherpzinnig te zijn door te roepen van ‘’ Kom op dames in de benen! “ Schijnbaar ben ik een goede motivator want als bliksem getroffen door mijn woorden begonnen ze weer met hardlopen. Het lopen ging weer lekker en ben weer op de weg terug, en dat is een heerlijk gevoel!!!!
Ps: De wereld heeft er weer een nieuw woordje bij namelijk '' Runnerkleven '' bedacht enzo door wartaal....
Na een paar 100 meter vond ik het wel welletjes en ging versnellen, hier hadden de dames niet van terug maar ze probeerden desondanks toch nog bij te blijven. Zo hard ik voor hun was, was ik ook voor mezelf en trok het sprintje lekker door. Zo snel had ik al tijden niet gelopen, en moet zeggen dat het wel wennen was hoor! Na een paar 100 meter kreeg ik loeizware benen maar liep door tot de dames achter mij niet konden zien. Eindelijk een bocht!, daar stopte ik om bij te komen. Ik hoestte van de inspanning. Tja na wat extra kilootjes kan inspanningsastma er ook nog wel bij. Na wat strekken en rekken liep ik verder, het leek net of die versnelling mij over een drempel had geholpen want het ging nu als een tierelier. Halverwege het park kwam ik de achtervolgende dames weer tegen, ze hadden de achtervolging opgegeven en waren gaan lopen. Ik kon het natuurlijk niet laten om scherpzinnig te zijn door te roepen van ‘’ Kom op dames in de benen! “ Schijnbaar ben ik een goede motivator want als bliksem getroffen door mijn woorden begonnen ze weer met hardlopen. Het lopen ging weer lekker en ben weer op de weg terug, en dat is een heerlijk gevoel!!!!
Ps: De wereld heeft er weer een nieuw woordje bij namelijk '' Runnerkleven '' bedacht enzo door wartaal....
1 opmerking:
Leuke benaming!!
Soms doe ik zelfs aan "fietsertjekleven", dit vooral als het bergop gaat.
Groetjes, Jean Leenders.
Maastricht.
Een reactie posten