Dierenhemel?

Is er een dierenhemel?, deze vraag hield me deze week bezig. Wanneer je een huisdier verliest doet dat zeer vooral als je er veel aan gehecht ben geweest. Iedereen die met dieren is opgegroeid kan hier over meepraten. Waarom nu dit onderwerp, nou van de week is de poes van zus overreden. Groot drama natuurlijk want ze was er aan gehecht en het was gewoon een lief beestje. Het kwam tamelijk onverwacht, het poesje stak over en en had die auto niet in dr koker. De veroorzaker heeft nog de moed gehad de dierenambulance te bellen, ze kwamen snel maar het poesje kwam niet meer bij. Voor je het wist lag het bij de dierenambulance opgebaard. Net zoals ze het met mensen doen, dekentje over, kaarsjes, rouwruimte en de koffie ontbrak er waarschijnlijk ook niet aan. De dieren kunnen mits de eigenaren er voor kiezen een heuse uitvaart krijgen. Daarom wordt poesje eerdaags in besloten kring gecremeerd. Daarna zal het op een geheime locatie door zuslief te aarde besteld worden in een blikje. Toen ik dit allemaal hoorde kon ik me lach niet in houden, want wie bedenkt nu zoiets dacht ik, de volgwagens ontbraken alleen er nog aan. Maar hoe zal je zelf reageren als ineens een huisdier waar je aangehecht bent dood is?

Zittend aan de tafel werden de herinneringen opgehaald van vorige huisdieren. Zelf ben ik opgegroeid met honden. Op en of andere manier bleven ze dezelfde naam houden. Ik denk dat het gewoon makkelijk was. Ik was 13 toen mijn eerste hond werd weg gebracht omdat het beestje na 15 jaar blind, kreupel en doof werd, kortom gewoon af was. Ik maakte mijn vader uit voor moordenaar en andere onaardige dingen. Mijn pa ging weg met de hond en kwam met een lege auto terug. Dat was het beste voor de hond toen, maar ja in die tijd was je met 13 nog gewoon een kind en toen snapte je zulke dingen eenvoudig nog niet. Maar de hond werd als familielid beschouwd want die was immers mijn hele jonge leven er al bij. Leeftijd zegt eigelijk niet zoveel want je gaat hoe oud je ook bent aan een beest hechten. Dat bleek later wel toen een tweede hond ingeslapen moest worden omdat die overal kanker had. Voor de hond het beste maar ook hier was het verdriet er niet minder om. Naast het verdriet moet er ook een stuk van relativeren zijn want hoe je het ook went of keert het zijn geen mensen. De vrienden en dierbaren die wij om ons heen verloren zijn is natuurlijk duizend malen erger. Als je goed voor je beestje heb gezorgd kan je eigelijk alleen heel tevreden terug kijken op de tijd dat je er voor gezorgd hebt, en het beestje kan tevreden vanuit de dierenhemel terug kijken, mits er een dierenhemel is natuurlijk. Maar ja dat soort vragen laat ik maar over aan de EO enzo. ..

Ach dieren zijn net mensen, of was het nu andersom???