Vandaag maar weer eens naar Kentalis geweest, het was immers al weer wat weekjes geleden dat ik er voor laatst was geweest om te oefenen. Revalideren zoals sommigen dat zo graag willen horen is natuurlijk een beter woord. Samen met Saar besprak ik mijn hoorervaringen van de afgelopen tijd, hoe de mensen om me heen het ervaren. Dit is eigenlijk nog steeds een erg positief succesverhaal, want het is nog steeds een groot succes vindt ik zelf. Niet alleen ik maar ook anderen om me heen vinden dit. Ik vraag niet of nauwelijks nog om herhaling en communicatief ben ik er dus veel sterker door geworden. Natuurlijk had ik altijd mondje wel op de goeie plek, maar een gesprek liep vaak wat stroef doordat ik het niet goed hoorde en steeds om herhaling moest vragen. Niet alleen het horen is er erg op vooruit gegaan maar ook mijn eigen uitspraak is er door verbeterd. Wat ik ook een enorm pluspunt vindt is het horen van de teksten van muziek of film (zie mijn eerdere berichten hierover), dat was eerst allemaal geroezemoes nu kan ik veel dingen letterlijk verstaan. Zo kan ik nog wel even doorgaan met de pluspunten en het lijkt me niet handig om alles hier te gaan benoemen wat ik nu zoal hoor met de CI, dat zullen de buurtjes niet zo heel fijn vinden.
Zijn er dan ook minpunten te noteren?, in sommige gevallen kan je zeggen dat ik TE VEEL hoor, tja dat kan ineens ook. Doordat ik beter ben gaan horen hoor ik nu ook allerlei bijgeluiden die je vaak in een stad kan treffen. Dit was in het begin wel eventjes wennen. Na verloop van tijd weet je het te negeren of zijn de geluiden zo gewoon geworden dat je ze niet meer hoort. Zo hoorde ik al jaren de tikken van de klok niet meer, sinds ik de CI heb is dat wel het geval, in het begin was dat best wel hinderlijk maar nu is het al zo dat me er voor moet concentreren wil ik het geluid horen. Laten we er maar ophouden dat alles went zelfs een vent met een CI.
Het was weer tijd voor de oefeningen, en daar keek ik natuurlijk wel naar uit want het lijkt erop dat sinds ik de CI heb een echte strebertje ben geworden. We oefenden het verstaan van woordjes, eerst met alleen CI daarna met gehoorapp erbij en daarna zonder niets. De uitkomst was min of meer verrassend te noemen, om een beeld te geven van hoe deze oefeningen zoal verliepen een korte samenvatting. Waar ik de vorige keren een aardig hoge score had met alleen spraak afzien (dus zonder gehoorapp) was het dit keer wat minder, dat was deels verklaarbaar door het feit dat ik wat ((on)bewust) afgeleid was. Maar dit houdt wel in dat ik steeds minder het spraak afzien nodig ben en dat is natuurlijk ook mooi meegenomen. De andere 2 oefeningen waren ook vrij goed te noemen. Maar het spannendste onderdeel kwam nog namelijk het letterlijk nazeggen van een tekst. Dit keer ging het over de walvisjacht, en omdat ik dit zo boeiend vond gingen we daar met een rap tempo doorheen. Het eerste gedeelte waren 80 woorden in een minuut, het tweede gedeelte zonder spraak afzien iets minder maar toch zodanig dat we de hele tekst doorkwamen en had zelfs nog 14 seconden over. NIEUW RECORD!!, of het is een WR is mij (nog) niet bekend. Vorige keer lag dit gemiddeld rond de 60 woorden ter indicatie. Volgens Saar was dit ook de top, want sneller kon er niet voorgelezen worden en de tekst was dan anders ook te kort. Volgende keer maar gewoon uit een boek? Eigenlijk ben ik eerst wel klaar met al die oefeningen!
Op 24 oktober 2010 werd het CI-traject opgestart, en als je kijkt hoe snel alles verlopen is ben ik daar zelf nog wel eens verbaasd over. De onderzoeken, de operatie (waarvan het herstel ook erg snel verliep) en dan voornamelijk over tijd die ik nodig had om gewend te raken aan de CI, en dat is razendsnel gegaan. Het is net als een goed boek welke je in 2 nachten uit leest, een boek waarbij je meteen vanaf bladzijde 1 in het verhaal zit, zo is het eigenlijk ook gegaan met de CI. Het slagen van het CI-traject heeft grotendeels met je eigen instelling te maken, natuurlijk is het een slagen van de operatieve ingreep niet iets wat je met je instelling kan beïnvloeden maar voor de rest kan dit wel. Dit is op een bepaald punt ook wel te relativeren maar ik denk dat wanneer ik een zeer hoge verwachtingen van de CI zal hebben gehad en alles vanuit een wat negatievere houding bekeken zal hebben het toch iets anders zal verlopen zijn. Ik had de verwachtingen van te voren laag gehouden, waardoor er veel extra pluspunten te noteren viel. Als ik puur naar mij zelf kijk heb ik mede door mijn positieve instelling en doorzettingsvermogen dit traject persoonlijk tot een groot succes gemaakt.
Nu maar eens naar die uil gaan luisteren die zich ergens in het Noorderplantsoen verborgen houdt, want het oehoegeroep van de uil heb ik nog niet waargenomen met mijn CI. Daarnaast op zoek naar nieuwere uitdagingen, taalcursus Spaans? bueno oir con CI!!, Toubkalgebergte beklimmen?, het zal zomaar kunnen een ding is zeker met een CI is geen berg voor mij te hoog!
Ten slotte wil ik (als echte verhaaltjesschrijver) de volgende personen bedanken wie mij (in)direct hebben geholpen op weg naar het nieuwe horen
- Familie, in het bijzonder mijn ouders
- De dames van Kentalis, Saar, Vanessa, Aline, mevr. Bouma.
- Het CI-team van het UMCG
- Dr. Free (wie mij geopereerd heeft)
- De dame met die mooie ogen (welke mij onder narcose bracht)
- De Verpleging van KNO afdeling
- Mijn collega’s
- Dineke (voor alle informatie)
Natuurlijk ben ik wat mensen vergeten, maar wees niet getreurd ook diegene wil ik bedanken, wil je er perse bij staan stuur dan even een mailtje……
Rogier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten