Perron 11A

Zaterdag het was zo rond 16 uur 21, en daar stond ik met mijn tas op het perron. Perron 11A. Ik liep naar het einde van het perron, de trein gleed op tijd het station van Utrecht binnen, en de letters Groningen aan de zijkant van de trein gaf aan dat ik goed zat. Mijn aandacht werd getrokken door een dame, ze was bepakt tot en met het leek er op dat ze de stad wilde ontvluchten. Haar mooie donkere ogen doorboorden mijn ziel en effe wist ik niet waar ik kijken moest. In het geroezemoes en gedrang van mensen die een plekkie wilden veroveren in de trein raakte ik dr uit het oog. Nadat ik een plekkie bij het raam gevonden had instaleerde ik me met een boek en wat water. De trein zette zich in beweging en het ontging me wat er om me heen gebeurde, al snel liet ik mee voeren door het mooie Ethiopese landschap van Haille Selaise. In Amersfoort ging er een hoop koopvee eruit, maar zat midden in een worsteling van Nega (hoofpersoon) om dat door te hebben. Ineens kwam er een dame naast me ziten, haar verschijning viel me meteen op. Het was dezelfde bepakte dame die naar me had zitten kijken op het perron. Ze rook in tegenstelling van de ouwe vrouw naast me op de heenreis niet naar de dood, maar naar een zachte zoet geur. Onrustig ging ik verder met lezen, maar merkte dat er mee gelezen werd, ik probeerde het nog een bladzijde maar kon me weg in het boek niet weer terug vinden. Ik gooide de handdoek in de ring, en legde het boek weg, en zocht voorzichtig toenadering tot de dame met die mooie ogen. Koud he begon ik om het ijs te breken, ze keek me achterdochtig aan, en vroeg mag ik je jas? want ik heb het zo koud? Aangezien ik het ook erg koud had gaf ik dr mn jas, maar wil hem wel terug! Het ijs was gebroken, de volgende 2 uren kletsen we aan een stuk door over hoe je pastei maakt, wat voor rotzooi het bakken van vermicellie geeft, hoe leuk Groningen en Utrecht wel niet zijn, en andere ditjes en datjes waar je met iemand met mooie ogen in de trein praat. De treinreis ging ineens heel snel, wat normaal altijd erg lang duurt, duurde nu maar even. Even speelde het door mijn gedachten om aan de noodrem te trekken, of de treinbestuurder te vragen via Leeuwarden om te rijden. Beide kost geld en dat had ik natuurlijk niet. Vast beraden om een eind aan ons gesprek te maken gleed de gele trein het station van Groningen binnen, en dat zonder 1 minuut vertraging. We stonden op, liepen de trein uit, en de bepakte dame verdween in de donkere avond, mij achterlatend in de ijzige kou.............

Rogier