ovale maan

Vandaag maar weer eens de loopschoenen aangedaan net als gister, gister was het prachtig weer met zonnetje, vandaag was het niet anders. De zon scheen en het was eigelijk prachtig herfstweer. Ik kleedde me snel om, want het duisternis valt al weer vroeg in deze dagen. Ik stapte naar buiten en vernam toen was dat het wel erg koud was. De zon heeft al zijn kracht verloren en schijnt nu alleen nog maar voor de schijn. Om de dood van de zon nog extra kracht bij te zetten verliezen al hun bomen hun blad. Dit is schijnbaar ook het tijd van het jaar van de depressies. Deze factoren zullen waarschijnelijk allen in verband met elkaar staan. Ik ben niet depri aangelegd dus deze gedachten van een dode zon met even zo dode blaadjes van de boom liet ik snel achter me. Het eerste rondje door het park ging natuurlijk zoals gewonelijk weer veel te snel. De laatste tijden lijkt het er op of ik in het eerste rondje een wereldrecord wil lopen. Lijk dan net een stier wat losgelaten is. Dat is natuurlijk dom want elke loper weet dat je gewoon rustig aan moet beginnen. Maar vandaat had ik de gang er met een goeie reden er al flink in, niet de ghostmeisje van het plantsoen zat achter me aan, ook geen vervelende hond zorgde voor mijn bloedgang. Het was koud, echt koud. Voor het eerst dit jaar dat ik het koud had onder het lopen. Mijn longen branden van de kou, het leek net of mijn longen weer aan de kou moesten wennen. Ik was niet de enige die daar mee zat want er zaten menigeen loper te hoesten en proesten. Na een rondje was de gehele loopmachine goed op warmte en kon ik de ingezette snelheid aan blijven houden. Lopers voorlopend die duidelijk nog in hun eerste rondje zaten, het voelde goed en ik liep door, en dat net zolang tot het donker begon te worden. Door de bomen zag ik de maan, geen volle maar ovaal. Het scheen krachtig door de kalende bomen. Na ruim een uur gelopen te hebben liep ik door de kou naar huis, thuis gekomen ging de kachel voor het eerst dit jaar weer aan. kortom de herst is nu echt begonnen.