Woensdag 3 oktober was het eindelijk zover!, dag van vertrek naar Florence, de dag waar ik eigelijk al naar uit keek na het laatste fluitsignaal in de eerste wedstrijd 2 week geleden. Toen werd het 1-1 dus in Italië kon het nog alle kanten op. Ik heb het natuurlijk over de returnwedstrijd van Fiorentina - Fc Groningen. Om niet met een lege maag naar Italië te vertrekken had mams weer heerlijk gekookt, en omdat het vandaag ook een beetje een speciale dag was kregen ijs na (dat is anders alleen op zondag) Tegen vijf uur reden we na de Euroborg, waar de bussen klaar stonden. Om een heus schoolreis gevoel van te maken ging zelfs mams mee. Zo dicht was ze nog nooit bij de Euroborg geweest, misschien in de toekomst de ze de groene kathedraal binnen treed. Maar goed ik begaf me naar de bussen, waar het een beetje onduidelijk was in welke bus ik nou moest. Eindelijk had ik de juiste bus toen me 2 vrienden vroegen of ik met een van hun wilde ruilen omdat ze anders niet samen konden zitten in een bus. Zo aardig als ik was deed ik het en werd bus 3 mijn definitieve bus. Tassen werden gecontroleerd en er werd gevraag of je drug en wapens bij je had. Daar had ik natuurlijk helemaal niets van mee, en Grunner kouke staat nog niet op de lijst van verboden vruchten dus. Eindelijk in de bus, en rond half zeven vertrokken we. In de bus was het een mengelmoes van supporters. Vader en dochter, Z-siders waarvan de meeste zo oud waren als mijn pa. Bij dat idee schoot ik in de lach want ik zie mijn pa echt niet een shirtje van z-side in de bus stappen. Een paar van hun vroegen waarom ik zo zat te grijnzen waarop ik me wijzelijk stil hield. De jongen die naast me zat kwam zelfs helemaal uit Breda, hij is geboren en getogen Groninger, maar een vriendin deed hem verhuizen naar Breda. Dat een groen-witte hart nooit van kleur verandert blijkt wel met deze jongen. Tot mijn verbazing gingen we niet via Duitsland maar dwars door Nederland. In het begin zongen we nog wat Groningse liedjes, maar ja dat hou je geen 1450 km vol dus werd het al snel rustig in de bus. Na 3 uur rijden eindelijk bij Venlo waar effe een korte plas en rookpauze werd ingelast. Daarna trokken we de grens over om via Duitsland, Zwitserland naar Italië te trekken. Om helemaal in de stemming te komen werden er films gedraaid zoals Hooligan en voetbal insite. Twee films wat over hooligans gaat. Het kan als een soort preventie werken, maar kan juist ook de andere kant op uit slaan. Tijdens een plaspauze ergens in donker Duitsland stopte er toevallig een bus voor supporters van Anderlecht uit België. Een paar van de bus doken op de groep af, wat er precies afspeelde heb ik niet echt goed gezien maar dat de stewards tussen beide kwamen zei me wel genoeg.
Ondanks dat het donker was wist ik precies waar ik was, want T-mobile Duitsland was erg blij met mijn aanwezigheid in Duitsland, want tig keer kreeg ik een smsje van welkom in Duitsland. Toen de we grens met Oostenrijk overstaken kreeg ik precies hetzelfde smsje maar nu waren de Oostenrijkers blij. Oostenrijk heb ik niet bewust mee gekregen, alleen op het einde toen we Italie naderden en het licht werd. Typische Oostenrijkse huizen met bakken bloemen voor op balkon. Ik moest meteen denken aan wat mensen bij mijn ouders in de straat die dankzij hun bloemetjes voorop balkon hun bijnaam (de oosterrijkers) te danken hebben. De eerste bergen zag ik nu ook, en op de hoogste bergen lag er sneeuw, en dat was een mooi gezicht om te zien en vooral een apart idee want de tempratuur in het dal waar we rijden was toch zeker 15 graden. Rond half acht waren we in Italie, waar wederom T mobiel Italie me opwachtte met een sms. De laatste loodjes duren het langst en dat was ook in dit geval. Ondanks de mooie omgeving duurde het laatste deel van de reis wel lang, extra lang zal ik haast denken, maar goed rond half vier waren we toch in Florence.
Op de snelweg, stond een politiemacht de vier bussen op te wachten, en samen met wat andere busjes uit Groningen die daar ook waren tegen gehouden gingen we in een colonne naar Florence centrum. De snelweg leek afgezegd te zijn, want zowel voor als achter ons reden politiebusjes. Onbewust kwamen beelden van hollywoodfilms naar boven drijven waarin zware criminelen ook zo werden begeleid. We kregen een heus rondrit door de stad, waarbij we bij veel bezienswaardigheden kwamen. Midden in het centrum werd er gestopt, en we konden uit de bussen. Dat was heerlijk na zn lange busreis van bijna 22 uur. Beetje onwennig stond ik op de benen. In een grote groep liepen we door het centrum van Florence. Op een gegeven ogenblik kwamen we op een plein waar zich nog meer Fc supporters zich verzameld hadden. Het was eigelijk een grote Groen-witte zee. Er werd gezongen, gedanst en geklapt. Ondanks het feit dat de centrum van de stad drooggelegd zal worden was iedereen flink aan de bier. Ik liet me naaien door een cola te nemen van 7 euro, maar ja die cola was vast heel bijzonder, niet dat ik het geproefd heb. Ook een kwart stuk pizza was de prijs ver boven Nederlandse maatstaven, dus hoezo Europa een natie? Ik slenterde nog wat rond door de mooie stad en kwam er veel Groningse bekenden tegen. Opeens viel er een Italiaanse vrouw tegen mij uit, uit haar gebaren begreep ik dat ze zich boos maakte om te rotzooi die de FC supporters overal maakten. Die lieve vrouw wist niet dat ik een van de weinige was die gewoon zijn afval in de daarvoor bestemde bak dumpte. Tegen 6 uur besloten we maar eens op te trekken naar het stadion. De ongeveer 1800 man wat er op het plein verzameld was vertrok in een stoet naar het stadion. We liepen zingend en springend door de straten van Florence. Midden op straat, en al het andere verkeerd ophoudend. De weg naar het stadion was nog lang, en zo dacht de politie er ook over. Op een gegeven ogenblik werden we tegen gehouden door de politie. De hele straat voor ons stond vol met politieagenten en wagens. Italiaanse benauwd waren ze voor de Groen-Witte massa waar de stemming er al goed in zat. De politie had in allerlei bussen opgeroepen die ons verder naar het stadion zal brengen. Met een beetje geluk kwam ik in de eerste bus terecht. Nou ja geluk die bus bleef natuurlijk als langste staan wachten tot al die andere bussen gevuld waren. Als sardientjes zaten we in een blijk wat ook wel bus genoemd wordt. Natuurlijk konden we het niet laten om ook in die overvolle bus te gaan zingen en springen. Toen ineens ‘’ Links, Rechts “ werd geroepen ging de bus gevaarlijk heen en weer ik zag de busshauffeur erg benauwd kijken, maar gelukkig liet men de bus heel. De rit naar het stadion leek een eeuwigheid te duren want je moet niet vergeten dat we boven op elkaar stonden met een tempratuur van ver boven de 20 graden. Eindelijk kwamen we bij het stadion aan, en daar stond wederom een groot politiemacht op ons te wachten. Het duurde een eeuwigheid voor ik door het hek was. Eerst werd ik gescand op metalen door een steward welke erg veel weg had van bob de bouwer vanwege de gele bouwhelmpje op zijn hoofd. Daarna moest ik echt alles wat ik bij mij had laten zien aan een agent. Welke een paar keer vroeg of ik ‘’ fire ‘’ bij me had waar ik droog op antwoord, no sorry i dont smoke. Dat was meteen de eerste en enige agent die ik zag lachen. Toen ik eindelijk door die controle heen was liep ik verder, maar werd door een jonge agent terug geroepen, die wilde mij nog een keer controleren en stelde dezelfde vraag. Terwijl ik bezig was weer alles uit mijn zakken te halen kwam de eerste agent die beval me door te lopen en gaf de ander een uitbrander. Misschien waren ze wat chararijnig omdat niemand een aanstek bij zich bleek te hebben, of ze zijn gewoon erg bang voor Fire. Ik was allang blij dat ik er door was en liep op mijn gemak lang een legermacht van politie naar het stadion.
Binnen in het stadion was het uitvak al aardig gevuld en er werd al veel gezongen. Ik besloot eer maar eens wat drinken te halen. Dat was echt een half uur werk. Uit slechts 3 gaten kon je drinken kopen. Voor die gaten zaten ook nog eens flink spijlen. Bovenhet verkooppunt was het helemaal afgedekt met gaas en dergelijk. Blijkbaar zijn ze in Italie al heel wat extreme dingen gewend. Met een paar van de bus zochten we een leuk plekje op. Het uitvak was hermetisch afgesloten van de rest van het stadion. Aan beide kanten zaten roestige hekken van ruim 20 meter hoog. Het uitvak zelf was smerig, stoeltjes leken in geen eeuwigheid schoon zijn gemaakt. Maar ja zelf waren we ook niet meer al te fris na 22 uur bussen. De spelers van de FC kwamen het veld op en we begroeten ze uitbundig.’’ Boeren, Boeren ‘’ klonk het uit de bijna Groningse kelen. Dit maakte zichtbaar indruk op de spelers, aanvoerder Nevland kwam nog een keer aan het rand van het vak ons begroeten. Ook de rest van het stadion liep langzaam vol, al zal het maar zn 29.000 supporters gevuld zijn. Aan de italiaanse zijde was het rustig, misschien heb ik ze niet gehoord omdat wij zelf erg nadrukkelijk aanwezig waren met ons gezang. De spelers kwamen weer het veld op, en de wedstrijd kon beginnen. Beide ploegen lieten mooi voetbal zijn, al was Groningen de betere ploeg in de eerste helft bleef het 0-0. Dat gaf hoop voor de tweede helft. In de tweede helft drong Groningen brutaal aan, en dat resulteerde in een aantal kansen. Het vak ontplofte toen 10 minuten na rust Nevland de 0-1 maakte. Doordat het het zo smal was viel ik in dolle vreugde boven op de mensen voor mij,. Maar dat maakte niemand wat uit want we hadden gescoord! Helaas was het van korte duur want slechts 5 minuten later maakte Mutu van Fiorentina gelijk. Het vak viel even stil, maar wij boeren die geven nooit op! Dus werd er snel weer door gezongen. Helaas waren er ook een groep andere ‘’ supporters ‘’ die neemden dat ze op een andere manier in actie moesten komen. De agressie van deze groep was schijnbaar zo groot dat een onbreekbaar glazenwand het begaf en er bijna een doorbraak naar het Italiaanse vak was gemaakt. De echte supporters besteden daar geen aandacht aan. De rest van de wedstrijd drong Groningen aan, en had nog een paar aardig kansen op de 1-2 maar dat gebeurde niet. In de verlening werd Groningen steeds machtiger in het Artemio Franchi. Maar het mocht niet baten en in de verlening werd er niet meer gescoord door beide ploegen. Daarna was het tijd voor de gevreesde strafschoppen, die strafschoppen zijn eigelijk een soort lotterij want de gelukkigste wint en niet de beste. Groningen moest als eerst, en de eerste was meteen al mis. Ik kon niet meer verder kijken en deed dan ook bij elke penalty het sjaaltje voor de ogen. Mutu velde het vonnis over Groningen door de laatste strafschop te benutten wat als eindstad van 3-4 betekende. De teleurstelling was groot, de spelers zakten neer op de grond, en de supporters zaten er stilletjs erbij. Even was het complete vak muisstil, bijna iedereen zat voor zich uit te kijken. Ik was ook erg teleurgesteld, we waren er zo dichtbij en ik vond dat we ook beter waren. Maar ja de bal is rond, en het kon alle kanten opgaan. Ik ben trots op de jongens van de FC dat die een meer dan goeie pot hebben neer gezet! De inzet was er en we hebben Europees een mooi vistekaartje afgegeven!. Doordat de wedstrijd uitliep met de verlening en penaltys was het al 12 uur in de nacht toen de wedstrijd afgelopen was. Daarna werden we zeker nog een uur vast gehouden in het stadion. Dit was omdat men de relschoppers er uit wilde vissen en special de persoon die de wand vernield had. Daarom werden per 10 man uit het stadion gelaten en we moesten langs een lange rij van stewards lopen. Dit was denk ik om er de juiste personen eruit te pikken. Buiten het stadion stonden zeker een paar honderd agenten in ME uitrusting ons op te wachten, terwijl boven ons een helicopter met zoeklicht rondcirkelde. Blijkbaar was het voor hun ook bijzonder want een aantal agenten maakten foto’s. Eerder had ik me druk gemaakt om het feit dat het slecht verlicht was rondom het stadion maar de helicopter die ons begeleide naar de uitgang nam me vrees van in het donker lopen weg. Eenmaal bij de bus aangekomen ging ik snel weer op mijn plek zitten en stilde mijn dorst die ik had gekregen door het vele zingen en schreeuwen met de lauwe spa rood die ik nog had. Het zal nog meer dan een uur duren voor dat iedereen weer in de bus was. In een convoo van zeker 8 bussen reden we Florence uit. Veel daarvan heb ik niet gezien want viel als een blok in slaap.
Rond negen uur werd ik weer wakker in de bus, we reden nog steeds en we waren er nog lang niet natuurlijk. We zaten al in Duitsland, dus de hele rit door Italie en Oosterrijk heb ik geslapen. Dat vond ik niet zo erg want in het donker zie je immers toch niets meer van de omgeving. Vanaf die tijd duurde het maar, de laatste loodjes wegen het zwaarst. De hele bus stonk naar ongewassen mensen en andere niet thuis te brengen geuren. De chemische toilet was aan het einde van zijn kunnen. Ik was wakker geworden met zere en vooral dikke enkels, waarschijnelijk heb ik er in mijn slaap tegen een metalen rand aangeschopt. Mijn reet deed zeer, en het leek alsof ik geen reet meer had door het vele zitten..Ik rook mij zelf en dat vondt ik nog wel het ergst. Iedereen was moe, en sommigen werden vervelend door elke keer een luik open te doen. Maar ja gaf ze geen ongelijk want het meurde in de bus dat wil je niet weten. Ook dat maakte ons niet uit, want we waren met zn allen voor een ding in de bus gestapt en dat was om de FC te supporteren. Rond half acht waren pas in Nederland bij Venlo en moesten toen nog heel Nederland door. Het thuisfront kon ik al sinds gisternacht niet meer bereiken want de accu was leeg. Dat probleem hadden de meesten van ons in de bus, en ik besloot om te bellen wanneer ik thuis was. Als je zn lange reis maakt is het stukje door Nederland nog wel het langst. Steeds oponthoud maar na 2,5 uur rijden zag ik eindelijk wat bekends, namelijk Assen. Ik zette ‘’ we zijn er bijna ‘’ waarop de hele bus braaf mee deed, ook de ouderen van z-side. Rond elf uur waren we weer in bij de Euroborg waar we de woensdagavond vertrokken waren. Ik moest zeker nog 40 min lopen naar huis. Natuurlijk gaat er wel een bus maar ik kon effe geen bus zien meer! Het was heerlijk te lopen na al die tijd van stil zitten in de bus. Bij de nachtwinkel kocht ik me nog wat bier en wat snoeperij. Thuisgekomen stelde ik het thuisfront gerust dat ik weer thuis was. Van het bier drinken en snoepen is niets meer terecht gekomen, ik zag mijn bed, ben er op gaan liggen en viel als een blok in slaap. Vanmiddag om 1 uur werd ik weer wakker en zag dat alle lichten nog branden. Het waren een paar heftige dagen, die vooral leuk waren maar ook leerzaam. Leerzaam in die zin van hoe zn supportersreis nu gaat. Ook leerzaam is was om te zien dat de figuren die het ruigst eruit zien het minst kwaad doen en dat iedereen die een echt groen-wit hart heeft geen rottigheid uit haalt. Voor mijzelf weet ik nu dat ik een fanatiek supporter ben van Groningen, want wie gaat er anders bijna 43 uur in 3 dagen in een bus zitten om de ploeg aan te moedigen? Respect heb ik ook voor de 4 stewards van bus 3 die toch maar effe zorgen voor dat alles gesmeerd loopt. Al is Fc Groningen gestrand in het Europees avontuur ik ben trots op ze enne nog effe dit :
Farmer till I die
I'm a Farmer till I die
I know I am, I'm sure I am
A Farmer till I die
Ondanks dat het donker was wist ik precies waar ik was, want T-mobile Duitsland was erg blij met mijn aanwezigheid in Duitsland, want tig keer kreeg ik een smsje van welkom in Duitsland. Toen de we grens met Oostenrijk overstaken kreeg ik precies hetzelfde smsje maar nu waren de Oostenrijkers blij. Oostenrijk heb ik niet bewust mee gekregen, alleen op het einde toen we Italie naderden en het licht werd. Typische Oostenrijkse huizen met bakken bloemen voor op balkon. Ik moest meteen denken aan wat mensen bij mijn ouders in de straat die dankzij hun bloemetjes voorop balkon hun bijnaam (de oosterrijkers) te danken hebben. De eerste bergen zag ik nu ook, en op de hoogste bergen lag er sneeuw, en dat was een mooi gezicht om te zien en vooral een apart idee want de tempratuur in het dal waar we rijden was toch zeker 15 graden. Rond half acht waren we in Italie, waar wederom T mobiel Italie me opwachtte met een sms. De laatste loodjes duren het langst en dat was ook in dit geval. Ondanks de mooie omgeving duurde het laatste deel van de reis wel lang, extra lang zal ik haast denken, maar goed rond half vier waren we toch in Florence.
Op de snelweg, stond een politiemacht de vier bussen op te wachten, en samen met wat andere busjes uit Groningen die daar ook waren tegen gehouden gingen we in een colonne naar Florence centrum. De snelweg leek afgezegd te zijn, want zowel voor als achter ons reden politiebusjes. Onbewust kwamen beelden van hollywoodfilms naar boven drijven waarin zware criminelen ook zo werden begeleid. We kregen een heus rondrit door de stad, waarbij we bij veel bezienswaardigheden kwamen. Midden in het centrum werd er gestopt, en we konden uit de bussen. Dat was heerlijk na zn lange busreis van bijna 22 uur. Beetje onwennig stond ik op de benen. In een grote groep liepen we door het centrum van Florence. Op een gegeven ogenblik kwamen we op een plein waar zich nog meer Fc supporters zich verzameld hadden. Het was eigelijk een grote Groen-witte zee. Er werd gezongen, gedanst en geklapt. Ondanks het feit dat de centrum van de stad drooggelegd zal worden was iedereen flink aan de bier. Ik liet me naaien door een cola te nemen van 7 euro, maar ja die cola was vast heel bijzonder, niet dat ik het geproefd heb. Ook een kwart stuk pizza was de prijs ver boven Nederlandse maatstaven, dus hoezo Europa een natie? Ik slenterde nog wat rond door de mooie stad en kwam er veel Groningse bekenden tegen. Opeens viel er een Italiaanse vrouw tegen mij uit, uit haar gebaren begreep ik dat ze zich boos maakte om te rotzooi die de FC supporters overal maakten. Die lieve vrouw wist niet dat ik een van de weinige was die gewoon zijn afval in de daarvoor bestemde bak dumpte. Tegen 6 uur besloten we maar eens op te trekken naar het stadion. De ongeveer 1800 man wat er op het plein verzameld was vertrok in een stoet naar het stadion. We liepen zingend en springend door de straten van Florence. Midden op straat, en al het andere verkeerd ophoudend. De weg naar het stadion was nog lang, en zo dacht de politie er ook over. Op een gegeven ogenblik werden we tegen gehouden door de politie. De hele straat voor ons stond vol met politieagenten en wagens. Italiaanse benauwd waren ze voor de Groen-Witte massa waar de stemming er al goed in zat. De politie had in allerlei bussen opgeroepen die ons verder naar het stadion zal brengen. Met een beetje geluk kwam ik in de eerste bus terecht. Nou ja geluk die bus bleef natuurlijk als langste staan wachten tot al die andere bussen gevuld waren. Als sardientjes zaten we in een blijk wat ook wel bus genoemd wordt. Natuurlijk konden we het niet laten om ook in die overvolle bus te gaan zingen en springen. Toen ineens ‘’ Links, Rechts “ werd geroepen ging de bus gevaarlijk heen en weer ik zag de busshauffeur erg benauwd kijken, maar gelukkig liet men de bus heel. De rit naar het stadion leek een eeuwigheid te duren want je moet niet vergeten dat we boven op elkaar stonden met een tempratuur van ver boven de 20 graden. Eindelijk kwamen we bij het stadion aan, en daar stond wederom een groot politiemacht op ons te wachten. Het duurde een eeuwigheid voor ik door het hek was. Eerst werd ik gescand op metalen door een steward welke erg veel weg had van bob de bouwer vanwege de gele bouwhelmpje op zijn hoofd. Daarna moest ik echt alles wat ik bij mij had laten zien aan een agent. Welke een paar keer vroeg of ik ‘’ fire ‘’ bij me had waar ik droog op antwoord, no sorry i dont smoke. Dat was meteen de eerste en enige agent die ik zag lachen. Toen ik eindelijk door die controle heen was liep ik verder, maar werd door een jonge agent terug geroepen, die wilde mij nog een keer controleren en stelde dezelfde vraag. Terwijl ik bezig was weer alles uit mijn zakken te halen kwam de eerste agent die beval me door te lopen en gaf de ander een uitbrander. Misschien waren ze wat chararijnig omdat niemand een aanstek bij zich bleek te hebben, of ze zijn gewoon erg bang voor Fire. Ik was allang blij dat ik er door was en liep op mijn gemak lang een legermacht van politie naar het stadion.
Binnen in het stadion was het uitvak al aardig gevuld en er werd al veel gezongen. Ik besloot eer maar eens wat drinken te halen. Dat was echt een half uur werk. Uit slechts 3 gaten kon je drinken kopen. Voor die gaten zaten ook nog eens flink spijlen. Bovenhet verkooppunt was het helemaal afgedekt met gaas en dergelijk. Blijkbaar zijn ze in Italie al heel wat extreme dingen gewend. Met een paar van de bus zochten we een leuk plekje op. Het uitvak was hermetisch afgesloten van de rest van het stadion. Aan beide kanten zaten roestige hekken van ruim 20 meter hoog. Het uitvak zelf was smerig, stoeltjes leken in geen eeuwigheid schoon zijn gemaakt. Maar ja zelf waren we ook niet meer al te fris na 22 uur bussen. De spelers van de FC kwamen het veld op en we begroeten ze uitbundig.’’ Boeren, Boeren ‘’ klonk het uit de bijna Groningse kelen. Dit maakte zichtbaar indruk op de spelers, aanvoerder Nevland kwam nog een keer aan het rand van het vak ons begroeten. Ook de rest van het stadion liep langzaam vol, al zal het maar zn 29.000 supporters gevuld zijn. Aan de italiaanse zijde was het rustig, misschien heb ik ze niet gehoord omdat wij zelf erg nadrukkelijk aanwezig waren met ons gezang. De spelers kwamen weer het veld op, en de wedstrijd kon beginnen. Beide ploegen lieten mooi voetbal zijn, al was Groningen de betere ploeg in de eerste helft bleef het 0-0. Dat gaf hoop voor de tweede helft. In de tweede helft drong Groningen brutaal aan, en dat resulteerde in een aantal kansen. Het vak ontplofte toen 10 minuten na rust Nevland de 0-1 maakte. Doordat het het zo smal was viel ik in dolle vreugde boven op de mensen voor mij,. Maar dat maakte niemand wat uit want we hadden gescoord! Helaas was het van korte duur want slechts 5 minuten later maakte Mutu van Fiorentina gelijk. Het vak viel even stil, maar wij boeren die geven nooit op! Dus werd er snel weer door gezongen. Helaas waren er ook een groep andere ‘’ supporters ‘’ die neemden dat ze op een andere manier in actie moesten komen. De agressie van deze groep was schijnbaar zo groot dat een onbreekbaar glazenwand het begaf en er bijna een doorbraak naar het Italiaanse vak was gemaakt. De echte supporters besteden daar geen aandacht aan. De rest van de wedstrijd drong Groningen aan, en had nog een paar aardig kansen op de 1-2 maar dat gebeurde niet. In de verlening werd Groningen steeds machtiger in het Artemio Franchi. Maar het mocht niet baten en in de verlening werd er niet meer gescoord door beide ploegen. Daarna was het tijd voor de gevreesde strafschoppen, die strafschoppen zijn eigelijk een soort lotterij want de gelukkigste wint en niet de beste. Groningen moest als eerst, en de eerste was meteen al mis. Ik kon niet meer verder kijken en deed dan ook bij elke penalty het sjaaltje voor de ogen. Mutu velde het vonnis over Groningen door de laatste strafschop te benutten wat als eindstad van 3-4 betekende. De teleurstelling was groot, de spelers zakten neer op de grond, en de supporters zaten er stilletjs erbij. Even was het complete vak muisstil, bijna iedereen zat voor zich uit te kijken. Ik was ook erg teleurgesteld, we waren er zo dichtbij en ik vond dat we ook beter waren. Maar ja de bal is rond, en het kon alle kanten opgaan. Ik ben trots op de jongens van de FC dat die een meer dan goeie pot hebben neer gezet! De inzet was er en we hebben Europees een mooi vistekaartje afgegeven!. Doordat de wedstrijd uitliep met de verlening en penaltys was het al 12 uur in de nacht toen de wedstrijd afgelopen was. Daarna werden we zeker nog een uur vast gehouden in het stadion. Dit was omdat men de relschoppers er uit wilde vissen en special de persoon die de wand vernield had. Daarom werden per 10 man uit het stadion gelaten en we moesten langs een lange rij van stewards lopen. Dit was denk ik om er de juiste personen eruit te pikken. Buiten het stadion stonden zeker een paar honderd agenten in ME uitrusting ons op te wachten, terwijl boven ons een helicopter met zoeklicht rondcirkelde. Blijkbaar was het voor hun ook bijzonder want een aantal agenten maakten foto’s. Eerder had ik me druk gemaakt om het feit dat het slecht verlicht was rondom het stadion maar de helicopter die ons begeleide naar de uitgang nam me vrees van in het donker lopen weg. Eenmaal bij de bus aangekomen ging ik snel weer op mijn plek zitten en stilde mijn dorst die ik had gekregen door het vele zingen en schreeuwen met de lauwe spa rood die ik nog had. Het zal nog meer dan een uur duren voor dat iedereen weer in de bus was. In een convoo van zeker 8 bussen reden we Florence uit. Veel daarvan heb ik niet gezien want viel als een blok in slaap.Rond negen uur werd ik weer wakker in de bus, we reden nog steeds en we waren er nog lang niet natuurlijk. We zaten al in Duitsland, dus de hele rit door Italie en Oosterrijk heb ik geslapen. Dat vond ik niet zo erg want in het donker zie je immers toch niets meer van de omgeving. Vanaf die tijd duurde het maar, de laatste loodjes wegen het zwaarst. De hele bus stonk naar ongewassen mensen en andere niet thuis te brengen geuren. De chemische toilet was aan het einde van zijn kunnen. Ik was wakker geworden met zere en vooral dikke enkels, waarschijnelijk heb ik er in mijn slaap tegen een metalen rand aangeschopt. Mijn reet deed zeer, en het leek alsof ik geen reet meer had door het vele zitten..Ik rook mij zelf en dat vondt ik nog wel het ergst. Iedereen was moe, en sommigen werden vervelend door elke keer een luik open te doen. Maar ja gaf ze geen ongelijk want het meurde in de bus dat wil je niet weten. Ook dat maakte ons niet uit, want we waren met zn allen voor een ding in de bus gestapt en dat was om de FC te supporteren. Rond half acht waren pas in Nederland bij Venlo en moesten toen nog heel Nederland door. Het thuisfront kon ik al sinds gisternacht niet meer bereiken want de accu was leeg. Dat probleem hadden de meesten van ons in de bus, en ik besloot om te bellen wanneer ik thuis was. Als je zn lange reis maakt is het stukje door Nederland nog wel het langst. Steeds oponthoud maar na 2,5 uur rijden zag ik eindelijk wat bekends, namelijk Assen. Ik zette ‘’ we zijn er bijna ‘’ waarop de hele bus braaf mee deed, ook de ouderen van z-side. Rond elf uur waren we weer in bij de Euroborg waar we de woensdagavond vertrokken waren. Ik moest zeker nog 40 min lopen naar huis. Natuurlijk gaat er wel een bus maar ik kon effe geen bus zien meer! Het was heerlijk te lopen na al die tijd van stil zitten in de bus. Bij de nachtwinkel kocht ik me nog wat bier en wat snoeperij. Thuisgekomen stelde ik het thuisfront gerust dat ik weer thuis was. Van het bier drinken en snoepen is niets meer terecht gekomen, ik zag mijn bed, ben er op gaan liggen en viel als een blok in slaap. Vanmiddag om 1 uur werd ik weer wakker en zag dat alle lichten nog branden. Het waren een paar heftige dagen, die vooral leuk waren maar ook leerzaam. Leerzaam in die zin van hoe zn supportersreis nu gaat. Ook leerzaam is was om te zien dat de figuren die het ruigst eruit zien het minst kwaad doen en dat iedereen die een echt groen-wit hart heeft geen rottigheid uit haalt. Voor mijzelf weet ik nu dat ik een fanatiek supporter ben van Groningen, want wie gaat er anders bijna 43 uur in 3 dagen in een bus zitten om de ploeg aan te moedigen? Respect heb ik ook voor de 4 stewards van bus 3 die toch maar effe zorgen voor dat alles gesmeerd loopt. Al is Fc Groningen gestrand in het Europees avontuur ik ben trots op ze enne nog effe dit :
Farmer till I die
I'm a Farmer till I die
I know I am, I'm sure I am
A Farmer till I die
ps: morgen komen de fotos online die ik gemaakt heb tijdens deze reis!!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten