De macht van de machtelozen

De verontwaardiging was weer groot de afgelopen dagen, naar dat een grensrechter zo zwaar mishandeld werd dat hij zijn hobby met de dood heeft moeten bekopen. Zeker 4 snotneuzen van rond de 15 jaar worden hier voor verantwoordelijk gehouden. Het is triest, en geef ook goed weer hoe hard en niets ontziend de maatschappij is geworden. Er worden op het moment allerlei acties gehouden, op Facebook kan jij je profielfoto op zwart zetten, de stille tochten zullen er ongetwijfeld ook worden gehouden. Het is vreemd want nadat het nieuws naar pagina 2 van de telegraaf is verschoven gaan wij gewoon weer verder met leven, en na een week weten we niet eens meer wie die persoon was die om zijn hobby zulke klappen kreeg dat hij het met de dood moest bekopen? Trouwens wie kent het geval van de bejaarde toeschouwer die klappen kreeg van een speler met een te kort lontje?, juist ook hij is er niet meer, en hoe heette die beste man nog maar? God mag het weten!  Na een dagen zijn we het vergeten tot het volgende droevig moment plaats vindt. Hypocriet en massahysterie mag je het voor mij noemen. Het helpt pas echt wanneer wij allemaal naar ons zelf gaan kijken. Natuurlijk zal bijna niemand van ons zomaar gaan meppen, alleen de rotte appels doen het! Dat is natuurlijk beetje waar, maar hoeveel rotte appels zijn er nu inmiddels? Hoe sociaal en flink zijn wij als het gaat om iemand te helpen die in nood zit? Ga je actief helpen om die persoon bijvoorbeeld bij een vechtpartij te ontzetten of die dreigt te verzuipen?, of blijf je rustig kijken om te zien wat er allemaal gebeurd?,en dan natuurlijk de camera van de je mobiel in de aanslag! Het is natuurlijk niet slim om tussen een groep van tig personen te gaan staan, maar gebruik dan je mobiel waar hij voor bedoeld is namelijk om te bellen en wel met 112!!!

Er zijn voorbeelden genoeg van op bijvoorbeeld Youtube waarbij mensen gewoon blijven filmen en kijken zonder een poot uit te steken! Neem de bovenstaande foto, genomen door een van de leden van een fotografenclub (the Bang bang club) ergens in Hongerend Afrika. Het laat een stervend kind zien ,op de achtergrond wacht een roofvogel geduldig op zijn maal. Het is zo dat je als beroepsfotograaf niet alle ellende persoonlijk naar je toe kan trekken. De foto is gemaakt en dan?, wat zal jij zelf doen? De vogel wegjagen?, het kind naar een rode kruispost brengen? , of gewoon je spullen  weer inpakken en op naar de volgende fotoshoot. Ik denk dat 99 procent voor het laatste zal kiezen, zo ook de fotograaf… Als fotograaf, zit je in een bijzondere situatie, en dankzij fotografen zien we wat er werkelijk gebeurd in de wereld. Zij schieten met gevaar voor eigen leven de indrukwekkendste foto’s. Je moet dan ook onafhankelijk van de strijdende partijen kunnen zijn, maar als dat ook geldt voor de strijd tussen een kind en roofvogel…. Over dit ethische vraagstuk hoeven omstanders van geweld in ons land zich niet druk om te maken. Het bellen van 112 lijkt mij in de meeste gevallen de juiste oplossing. Het is haast een misdaad om te blijven filmen of te kijken en dan geen poot uit steken, loop dan weg! Voor de rest zijn er maar 2 belangrijke dingen namelijk, Zelfreflectie en opvoeding want daar begint het voor ons allemaal mee!!!

Tja zo machteloos zijn we helemaal niet!!!

Rogier

De zenuwoorlog

Het verloop van een heuse zenuwoorlog,

Al de hele week is het onrustig, maar op woensdag slaat de vlam goed in de pan!

19:00: Een van de partijen geeft het startsein voor een totale oorlog!!
19:55: De aangevallen partij slaat terug, de aanvaller verschanst zich in een van de diepe grotten.
20:00: Het eten van een maaltijdsoep wordt wreed verstoord door de aanvaller
20:12:  De aangevallene slaat terug met een serie bombardement van paracetamol
21:10: De aanvaller krabbelt langzaam weer terug, maar deelt een aantal gemene steken uit
23:30: De nacht valt, en het lijkt rustiger te  worden
23:55: Niets is minder waar, de vijand heeft al zijn troepen verzameld en lijkt een massale aanval aan het voor te bereiden
00:30: De verdediger legt een barricade van paracetamol en ibuprofen neer, hopend zo de aanvalsgolf van de tegenstander tegen te kunnen houden
00:37: Massaal wordt er opgerukt, de ene dolksteek naar de ander, het is een complete overmacht
00:44: Met water wordt gebruikt de aanvallers weg te spoelen maar tevergeefs
01:30: Met flosdraad wordt een wanhopige poging ondernomen om de aanvallers terug te dringen
02:20: De braunpoetskanon wordt nu ingezet
02:44: Het blijft even rustig rond de loopgraven
03:33: De aanvaller heeft weer de volle moed verzameld, via een omtrekkende beweging wordt de aanval weer ingezet!
04:10: Uit pure wanhoop de mes te hand genomen om de aanvallers te verjagen, er wordt flink in de loopgraven gepeuterd!
05:20: IJsblokjes worden ingezet om de vijand te bevriezen, dit met gering succes!
06:10: Nog een keer word geprobeerd met een vloedgolf van ijsthee die vijand uit het hol te verdrijven….
06:30: De beide strijders vallen in een korte slaap, nadat ze elkaar heen en weer bestookt hebben!!
08:30: De belegerde belt om hulp, die ook beloofd wordt
15:00: De eerste hulptroepen arriveren, en de voorpost van de aanvallers wordt meteen vernietigd!
16:30: De hulptroepen bereiken de commandopost van de aanvallers, en maken met vermeende krachten een einde aan een week durende schrikbewind!
16:44: Een laatste snik van de aanvaller en het is gebeurd, de vijand ligt met kies en al in de prullenbak van de tandarts!, eindelijk verlost van die zenuwpijn!!!

Dit is een korte beschrijving van een zenuwoorlog, natuurlijk is het grote onzin. Maar de oorlog tussen Israel en de Palastijnen is dat ook!. Dus stop de oorlog, welke dan ook!!!!!!!

Peace on earth

Rogier

De hoormaffia

Op een ochtend gaat mijn telefoon, voor ik hem heb is het alweer voorbij, onbekend nummer gemist staat er op het scherm van mijn iphone te lezen. Kan gebeuren denk ik bij mij zelf, als iemand mij nodig heeft belt die wel terug. In de middag gaat de telefoon nog een keer over, en weer ben ik net te laat. Het lijkt er op dat de persoon aan de andere kant van de lijn aardig ongeduldig is en het maar 3 keer laat rinkelen. De volgende dag zelfde verhaal, weer in de ochtend gaat het slechts 3 keer over voor de verbinding wordt verbroken. In de middag zelfde verhaal. De dagen erna of beter gezegd de 2 weken (alleen op werkdagen) erna wordt ik steeds door een onbekend nummer gebeld, die de telefoon slechts 3 keer laat overgaan..
Vreemd, wie o wie zal het zijn? bepaalde ex die zich verveeld?, of is het gewoon per ongeluk? Wie zal het zeggen. Intussen blijft het maar doorgaan met het gebeld worden door het onbekende (afgeschermd) nummer. 

Dan op een dag, jawel ik was er snel bij deze keer, slechts 2 keer gerinkeld en kreeg het te pakken! Het mysterie was op slag opgelost, ineens was het niet zo spannend meer, geen mooie dame die wilde afspreken, geen loterij met een blije boodschap. Het bleek nu dat ik werd gebeld door een bekende gehooraparatenwinkel, met winkels door het hele land. Het stomste was dat ik het ook had kunnen weten namelijk dit hebben ze al eerder geflikt, 3 keer zelfs!, en dat is was de vierde keer, waarbij de derde zelfs 5 weken achtereen geprobeerd werd mij te bereiken!

Even zoveel keren heb ik aangegeven dat ik hier niet van gediend was, maar blijkbaar elke keer als ik er iets koop (batterijen) vinden ze het nodig om mij telefonisch te benaderen. Het is meteen duidelijk dat de persoon aan de andere kant van de lijn moet scoren. Omaatjes en onzekere mensen had hij al eerder gehad dus hij zal dit ook even klaar spelen. Meneer het wordt eens tijd voor de apk keuring voor u gehoorapparaat, u weet toch wat ik met apk keuring bedoel? Oja meneer?,dat is mooi. Ik: Ik wil geen afspraak, al 3 keer eerder aangegeven!, o maar meneer daar kan ik niets aan doen, en wij willen graag een afspraak met u maken. Schikt het u op 12 december om 15 uur? Ik wil niet!!!, Meneer u krijgt de afspraak via een brief thuis bevestigd Een hele fijne dag nog meneer....

ik kijk nog even verbaast op mijn display, na 2 weken een illusie armer en een irritatie rijker!, misschien kon die jongeman aan de lijn het niet helpen, misschien was hij te stom om het te begrijpen of ook een beetje doof, nou ja in dat geval veel meer dan ik zelf!. Misschien had hij wel een gezin thuis die hij moet voeden, en zijn werk is nu eenmaal klanten scoren via de telefoon. Maar ja ik heb niets aan dit soort gedachten! Misschien ben ik een zeikerd dat ik hier zo over begin maar dit soort praktijken moeten niet mogen. ik heb mijn mondje op de goede plek zitten, maar denk aan ouderen en mensen die niet zo sterk in de schoenen staan die laten zich zo overrompelen door dit soort telefoonterreur en laten zich als makke schapen naar de afspraak leiden waar ze vervolgens een veel te dure gehoorapparaat aangesmeerd krijgen! Daar komt bij dat ze net zolang door gaan met bellen tot er iemand opneemt, al zijn ze er weken mee bezig! Ik zie het voor mij begin van de werkdag in het callcentre wordt er geloot om wie meneer Kleine nu eens probeert te pakken te krijgen! Wie het lukt krijgt 10 bonuspunten!!! Denk wel om de spelregel namelijk de telefoon maar 3 keer over laten gaan!!!

Intussen ben ik er klaar mee, bel me niet register toch maar effe raadplegen. Een nieuwe gehoorstuk heb ik elders laten maken. Dit bij een bedrijf welke mij verzekerd hebben dat zij mij nooit op deze manier zullen lastigvallen. Dat is een mooie belofte we zullen zien in de toekomst!
Bij de oude gehoorwinkel staat nog een afspraak voor het maken van het gehoorstukje, die ga ik natuurlijk afbellen en juist ik laat de telefoon maar 3 keer overgaan......................................






Rogier

Maratona di Amsterdam

Op 28 januari 2007 Liep ik in Apeldoorn de Midwintermarathon, het werd mijn waterloo. De slag om de 42,2 km verloor ik rond de 30 kilometer in de bossen bij Apeldoorn. Met als gevolg dat ik ruim vijf jaar later pas weer aan de klassieke afstand zal wagen. Verschillende blessures maakten bijna een einde aan het hardlopen. Maar op 21 oktober 2012 klonk om half tien in het olympisch stadion het startschot voor mijn tiende marathon. Zaterdags even naar de expo en startnummer halen en dan was het relax toeleven naar zondagochtend 9 uur 30.  Na een goede nachtrust bij mijn zus en haar vriend werd ik hoogstpersoonlijk naar het olympisch station gereden,net als bij de Afrikanen.... Met gezonde spanning toog ik naar het Olympisch stadion, het was koud, en was blij dat ik nog warmere kleding bij mij had. Maar op den duur moet je toch omkleden, dus snel in het beschutte van het stadion. Veel mensen op de tribune en dat zorgde wel voor een mooie sfeer! 

il pacemaker con la caramella

De weersomstandigheden waren dus niet makkelijk te noemen, motregen, wind en koud zorgden ervoor dat het bikkelen werd! Er waren veel deelnemers, 14000 voor de hele marathon, het startschot klonk en de stoet lopers kwam in beweging. Het was uitkijken geblazen want her en der lagen achtergelaten kledingstukken en zakken op de weg. Rustig aan starten had ik voor mijzelf bedacht en dan maar es kijken wat we nog kunnen rond de 20 km. Relax liep ik mijn eerste kilometers, en besloot ongevraagd iemand tot haas of beter gezegd hazin te benoemen. Dat werd in dit geval een charmante Italiaanse, ze had een mooie snelheid. Haar haas werk werd uiteraard beloond. Door af en toe een winegum te geven bleef ze goed lopen! Daardoor bleef ik ook mooi een constante tempo lopen. Erg internationale deelnemersveld, ik geloof dat er vanuit 80 landen deelnemers naar Amsterdam waren gekomen voor de marathon. Dat maakte het een echt internationale marathon van.

bij het Amstelhotel

Het lopen ging eigenlijk wel vrij relax, al had ik ergens bij de 18 km een of andere Chineese loper onder de schoenzool maar ja die kwam zomaar uit het niets opduiken en mijn koker stond niet op scherp! Gelukkig konden we er beiden om lachen. Van de kou was niet veel meer van te merken, en dat kwam meer omdat we in een kudde liepen en die houden elkaar wel warm. Zelf had ik geen tijd bij mij en wist ook niet hoeveel we nu precies hadden gelopen want die km-bordjes zijn toch wel wat klein. Toen ineens een groot bord van 30 km dus dat schoot al aardig op. Niets geen last van de benen ofzo, maar ja had in de aanloop naar deze marathon ook wel aardig wat kilometers gemaakt. Zelfs werd er een trainingskamp afgewerkt in het warme Turkije (kalkan). Of dat allemaal bijgedragen heeft aan het  feit dat het wel lekker relax ging is nog maar de vraag. De winegums raakten op!, en ineens was ik de Italiaanse hazin kwijt, ze was er vandoor!. Shit maar ja nog maar 6 kilometer, dus gewoon lekker doorlopen. Bij het Amstelhotel was er een meet en greetz met de fans (familie). Altijd leuk!!! daarna lekker de laatste kilometers doorgelopen, om mij heen gingen veel mensen stuk, het was goed opletten nu met mensen die ineens de brui aan het hardlopen gaven. Ik had nog voldoende over,de laatste kilometers bleken ook de snelste van de hele marathon te zijn (van die van mij zelf dan).

Zwaaien  naar de fans:)

Interview voor Rtv-noord

The Fans

               

De woorden Citius Altius Fortius (Latijns for " Sneller, Hoger, Sterker") die samen met de olympische ringen boven de ingang van het stadion hangen zijn voor mij dit jaar meer dan waarheid! Alhoewel ik dit jaar vast niet meer hoger zal komen dan die 4167 meter in Marokko!, maar het vele trainen heeft mij duidelijk sterker gemaakt!, Het sneller worden is niet zo heel belangrijk, dat komt of het komt niet. Het genieten van het lopen des te meer!

Nog even een paar 100 meter en mijn tiende marathon was een feit!, de tiende marathon simpel uitgelopen in 4:10:37 uur. Mooi vlak gelopen, alleen de meet en greetz zorgde voor een klein verval maar dat is logisch!. Verder kan ik terugkijken op een leuke en mooie marathon.

 Ik ben weer terug on the road!!!!
en het smaakt naar meer!

finish 4:10:37

I am Free

Vandaag maar weer effe de beentjes strekken voor een 30 kilometerloop. De marathon van Amsterdam komt immers al snel om de hoek kijken. Aangezien ik in de vakantie ook niet echt aan het lange duurwerk was toegekomen werd het nu hoogst tijd. Kleren aan, (veel oranje dit keer) en maar lopen. Ik zal onderweg wel bedenken waar ik zal gaan lopen. Rondje Hoornse meer?, komt niet uit wat afstand betreft dus ik liep maar wat. Al gauw werd ik voor keuzes gesteld door kapotte bruggen. Omlopen of toch maar andere onbekende weg inslaan? Heerlijk die vrijheid, ik maak mijn eigen keuzes en laat mijn benen de rest doen. Al gauw heb ik de stad verlaten en kom op het platteland terecht. De koeien, paarden en schapen kijken mij met een verwonderde blik aan, het lijkt net alsof ze voor het eerst een runner voorbij zien lopen. Maar ik denk eerder dat ze verbaasd waren over de kleurencombinatie die ik voor deze dag heb gekozen. Vandaag was het echt de dag van de bruggen want bijna bij Garnwerd bleek ook daar een brug een niet te overwinnende hindernis. Dan maar weer het onbekende tegemoet lopen, tal van gehuchtjes bezocht.  Het lopen ging heerlijk eigenlijk als vanouds en vanzelfsprekend. Door de omwegen had ik al wel wat extra kilometers gemaakt maar daar maalde ik niet om. Dat is namelijk de essentie van het hardlopen, je ben vrij en het is jij alleen en verder niets.

Lopen maakt je hoofd leeg, tenminste bij mij wel. In revue passeren bepaalde gebeurtenissen op het werk en krijgen bepaalde niet al te makkelijke vriendschappen ook even de aandacht. Maar al gauw zijn deze gedachten op de achtergrond verdwenen en maken ze plaats voor euforie, even zie ik mij de laatste meters van de Berlijn marathon lopen met Haile gebrselassie achter in mijn nek. De toeschouwers schreeuwen en juichen zo hard dat ik Haile niet meer versta, hij roept iets  over niet te hard ofzo. ik blijf natuurlijk ook in zulke euforie ook nog gewoon beetje doof. Maar al snel besef ik dat ik gewoon in het Grunner laand aan het lopen ben. Maar o wat lekker is het die Runnershigh. Op een rustig tempo stap ik door het ommeland en  hoor op wat geloei van een koe helemaal niets. Zo dicht bij de stad en dan zulke ruimte, rust en stilte oo hier geniet ik als loper echt met volle teugen van. Maar deze loper had maar een halve liter water bij zich en toen ik Aduard binnenloop herinnerde ik me dat ik een euro mee had genomen voor ‘’ noodgevallen ‘’ en na 30 kilometer lopen was dit er eentje. Dus ik liep zo vanaf de straat de Spar van Aduard binnen. Mensen aldaar stonden even vreemd te kijken, ik verstoorde natuurlijk hun Zaterdagse rust in het dorp, enne zo strak zat mijn strakke broekje ook weer niet. De prijs voor een blikje cola en twix sloot mooi aan op het budget. Na het nuttigen van de cola en twix leek ik wat hernieuwde krachten te hebben gevonden en spurtte de Friessestraatweg af naar de stad. Thuis gekomen bleek dat ik bijna 37 kilometer er op had zitten en toch maar effe 3 uur 40 gelopen op wat water, twix en een cola.
Heerlijk toch!!! Ondertussen lagen de frustraties, teleurstellingen en andere dingen uit het leven van deze week her en der in de berm langs de route. De mooie dingen zijn trouwens bij mij gebleven....

Yes i am Free
I am a runner!!!

Heerlijk toch die runnershigh!!

Rogier

Het andere oranje

Uren voor de aftrap van de belangrijke wedstrijd in CHARKOV hees ik mij zelf in het oranje, niet omdat het de dag van de wedstrijd was maar gewoon omdat ik er wel vaker zo bij loop als ik ga hardlopen. Het is een set heerlijk zittende loopkleding, en daar bij komt bij dat de kans dat je doodgereden wordt met deze kleding vrij wel nihil is. Maar zeg nooit nooit, want op het route die ik zal gaan lopen kom je soms de grootste landbouwmachines tegen. Ik liep vandaag voor het eerst de classico onder de trainingsrondjes, namelijk vanaf Hoogezand - Veendam - Tripscompagnie - Sappemeer weer terug naar Hoogezand. Een loopje van rond de 22 km.  Ik had deze route al jaren niet meer gelopen eigenlijk is er ook niets bijzonders aan, het is recht, recht en nog eens recht door met af en toe naar links of rechts afslaan. Maar op dit soort routes worden bikkels geboren, in weer en wind heb ik het gelopen, of het nu smoorheet, steenkoud, regen of sneeuw was ik liep er!  Dit soort trainingen hebben vooral voor de marathontraining grote zin. Maar eigenlijk moet het doorzettingsvermogen ook in je zitten, en die krijg je als klein kind met de paplepel ingegoten, tenminste ik wel. Toen ik Veendam binnen kwam lopen kwam ineens iets naar boven. In gedachten zag ik mijn opa op de fiets mij tegemoet fietsen, tja het kan al de runnershigh zijn (na 10 km?) Deze beste man is al een aantal jaren er niet meer, maar vaak kwam ik hem tegen als ik weer eens aan de loop was. Hij heeft toch een beetje aan de basis gestaan van mijn doorzettingsvermogen. Tenminste die heeft hij gekweekt met die lange fietstochten door het ommeland. Daarbij spaarde hij mij niet, in  tegendeel, in de eerste jaren dat ik meefietste lag hij steevast een paar 100 meter voorop. Ik als jongetje trapte dan de hele wereld rond om hem in het zicht te houden. Als beloning was er dan in Delfzijl in de haven een ijsje voor mij. Naast al die mooie dingen komen de beelden van een stervende opa naar boven, de laatste handreiking, de laatste ademzucht na urenlange strijd. Kut met de grote K, ondanks dat het nog droog is worden mijn ogen wat vochtig. Sentimentele shit kan je het ook noemen, maar het feit was wel dat ik er harder door ging lopen. Niemand kan me wat maken, hier kom ik en ook weer op aardige snelheid. Ondanks dat ik al een aantal jaren niet gelopen heb op deze route blijven bepaalde dingen hetzelfde. De 2 dobbermans onderweg begroeten mij  alsof ik nooit weg geweest ben, gelukkig voor mij blijven ze z dit keer wel achter het hek waar ze horen. Eigenlijk ook wel weer jammer want het was toch wel weer een soort van uitdaging om weer eens mijn record op de 500 meter te verbeteren, nou ja volgende keer beter!
Ruim binnen de 2 uur was ik weer in Hoogezand en heb de laatste 4 kilometers voluit kunnen lopen, ondanks dat mijn gekneusde ribben nog wat pijnlijk zijn ging het lopen weer als vanouds. het voelde als een soort van overwinning!
S avonds naar het andere oranje gekeken, daar miste ik toch nog wel een en ander. De inzet was aardig maar ja de jongens vergeten dat een wedstrijd langer dan 20 minuten duurt! Daarna als je moe bent komt het voornamelijk aan op je doorzettingsvermogen! Spelen voor God en Vaderland (niet voor de poen) Ik denk dat sommigen wat meer met hun opa moesten gaan fietsen vroeger maar ja daar is het te laat voor. 3 wedstrijden, 3 nederlagen, en dus nul punten! Voor straf lopende naar huis!!!!

Rogier

Wer ist Ron Kleiner?

Donderdag Hemelvaartsdag, een vaste prik in de stad is de nacht van Groningen. Een halve marathon door het centrum van de stad. Had ik er al een paar jaar niet meer aan mee gedaan door uiteenlopende redenen. Nu de conditie weer goed zit twijfelde ik nog steeds, want het startschot klonk pas om 20:45 uur. Niet dat het dan al bedtijd voor mij is maar dat maakt het lopen voor een nachtblinde zoals ik niet echt  makkelijk op. Toch het kriebelde en zeker gezien het feit dat ik me al opgegeven heb voor Amsterdam marathon in oktober. De voorinschrijving sloeg ik over, dus toog ik me naar de na-inschrijving. Wachten en wachten er waren ineens wel veel nainschrijvers. Harde muziek op de achtergrond. Me met handen en voeten ingeschreven, want bleek niet de enige dove te zijn. Snel weer naar huis en laatste voorbereidingen getroffen. Ik zal aanhaken bij de loopgroep Grunn (leuke mensen trouwens) Dan is het wachten op het startschot, het is aardig druk, en besluit daarom  ook rustig te gaan starten zeker gezien het moeilijke parcours. Het parcours is zeker lastig, de lage dr A  met zijn grove stenen, de nieuwe kijk in het Jatstraat met zijn lastige klinkers, en dan niet te vergeten Noorderplantsoen in donker…

Ron Kleiner bezig met zijn eerste wedstrijdmeters...

Het startschot klinkt en meteen dringt bij mij het besef dat dit mijn eerste wedstrijd weer is sinds 5 jaar. Door uiteenlopende redenen had ik afgelopen vijf jaar geen wedstrijd meer gelopen. Maar goed  ik liep inmiddels in de drukte, de loopgroep raakte al snel versnipperd. Even kon ik aanhaken bij de Douma-groep maar door een plasstop kon ik er niet meer aanhaken. Ik heb rustig gelopen, de route kende ik al uit mijn hoofd. Dat is het grote voordeel van lopen in je eigen stad. De eerste ronde van 7 km (van totaal 3) was druk omdat de deelnemers nog op elkaar liepen. Het werd natuurlijk steeds rustiger maar daarbij ook steeds donkerder. Ook dat wist ik van tevoren, en had voor mezelf voorgenomen te stoppen als het niet wilde, maar ja Rogier en stoppen????  Het blijft natuurlijk prachtig om in je eigen achtertuin een wedstrijd te lopen. De tweede ronde werd het aardig duister, maar nog wel goed te lopen, bij het in gaan van de derde ronde zat ik op een tijd van 1 uur 21 nog wat, dus een tijd binnen de 2 uur zal nog mogelijk kunnen zijn. Helaas was het de 3de ronde een al duisternis waardoor ik toch wat voorzichtiger werd met het lopen. In het plantsoen  begon het moeilijk te worden. Op verschillende stukken was het pikkedonker, en dat is niet handig lopen, ik werd daar ook links en rechts ingehaald door lopers. Gewoon doorlopen, want dat gewoon wel lekker! De lage der Aa nog een keer en ik had het gehaald! In een tijd van 2 uur en 3 minuten kwam ik over de finish. Een tijd om snel te vergeten  (mijn pr op de nacht van Grunn staat op  (1:34:00 2005). Maar heb het volbracht in het donker, en dat is toch na de beklimming van de Toubkal toch weer een persoonlijke overwinning! Op een pijnlijke tepel na ben ik de nacht goed door gekomen, dus op naar de volgende halve!!!! Blijf trouwens grote respect hebben voor Hyacinth en Lenard, deze heren kom ik al jaren tegen bij de verschillende lopen in de provincie. Hyacinth is blind ( of zwaar slechtziend) en Lenard is zijn begeleider. Middels een touwtje lopen ze als een door het Groningse landschap!! Respect heren!

En dan zie je in de uitslagen je naam niet staan?, hoe kan het, was ik te langzaam? Was de chip niet goed?, kijkende naar de finishfoto’s kwam ik er achter dat de organisatie mijn naam niet goed verwerkt had en had mij de naam RON KLEINER gegeven. Dit klinkt wel erg Duits, en geloof ook niet dat ik dit als naam heb opgegeven. Misschien dat ik een beetje Duits heb geklonken maar ja dan nog.... Een mailtje naar de organisatie (Rianne) en de foutieve naam was zo omgewisseld in de juiste.

En zo ging Ron Kleiner ……….. Trots met zijn mediale naar huis.............

Rogier

De onderdanen

De schoenen, of beter gezegd de bergkisten zijn eigenlijk een van je belangrijkste vrienden tijdens de expeditie. Ze moeten net als goede vrienden vertrouwd aanvoelen wanneer je ze aantrekt. Je moet op ze kunnen bouwen in zware omstandigheden die de bergexpeditie soms kent. Je moet elkaar kennen, zodat je weet wat je precies aan elkaar hebt. Verder is een beetje een  niveau ook wel wenseljik,en in dit geval is dat niveau C. Voor de meesten is het een hele zoektocht voor ze hun onderdanen vinden waarmee het meest klikt. Het is als een soort keuring op een dating-site, waarbij je langs de foto’s scrolt,. Die niet, die niet, die niet, die misschien, tot je bij eentje komt van die lijkt mij wel wat! Dan als de interesse wederzijds is volgt er een periode van gewenning. Past ze echt bij mij of was het enkel haar uiterlijke verschijning? Wanneer je na een paar oefensessies nog steeds geen open wonden aan de hakken hebt of blaren zo groot als het Gardameer blijkt dat ze toch bij je past. Dan volgt er een tijd van plezier en geluk.

Je gaat door diepe dalen en bereikt de hoogste toppen. Samen stamp je door de modder, en steek je de wildste riviertjes over. Samen stoot je weer aan een van de velen stenen die je onderweg tegenkomt. Het maakt allemaal niets uit ze is er voor gebouwd en er liggen zoveel stenen dat in een week lopen nog niet eens 0,1 procent van de stenen gekust zijn door haar zolen. Samen bedwing je de steilste hellingen en daal je af in de diepste dalen. Na verloop van tijd weet je dat je blindelings op elkaar kan vertrouwen, behalve in de sneeuw en ijsvelden want dan moet er toch een stijgijzertje om, een soort beugeltje maar dat alleen voor de zekerheid... Zelfs met het beugeltje gaat het als vanouds, we vliegen samen over de ijsvelden, niets is ons teveel. Na al het gezwoeg, geklim en gebikkel is het tijd voor een rust moment en dan geniet je samen van het prachtige decor. een prachtig decor midden in het Atlasgebergte, hier heb je samen naar toe geknokt en vooral geklommen. Dit moment met zijn tweetjes is goud waard!

Rogier

De gesloten Kring

Zij die bereid zijn de handen ineen te slaan kunnen de grootste uitdagingen aan

                                                                                                                                                              (Nelson Mandela)

Het is 18 april rond de klok van 12 uur op de top van de Toubkal, met 4167 meter de hoogste berg in Noord-Afrika. Het uitzicht is ademnemend, de bergtoppen steken uit de wolken, het is alsof ze op de wolken drijven. Het zonnetje schijnt en er is haast geen wind. Niet ver van het piramidevormige monument staat een groep mensen in een gesloten kring. Hier wordt het spelletje ‘’ hier leg ik mijn zakdoekje neer ‘’ zeker niet gespeeld. Het is een verzameling van dappere en trotse mensen. Deze bijzondere groep mensen hebben met elkaar de top van de Toubkal gehaald. Ze begonnen als eenlingen maar staan hier schouder aan schouder eensgezind als een hechte groep bij elkaar. Ze waren eerst collega’s maar werden gaandeweg vrienden. Een jaar geleden begon deze missie waarvan het verloop niet vooraf te bepalen was, want bijna niemand had (op de buddy’s na) ervaring met bergsport. Na ruim een jaar van voorbereiding werd de top ingenomen en dat puur op samenhorigheid, teamgeest en doorzettingsvermogen. Velen van de groep hadden het af en toe moeilijk maar elke horde werd genomen. In de gesloten kring worden emotionele woorden gesproken, men houdt elkaar stevig vast alsof ze elkaar nooit weer willen loslaten. Intussen geven de zonnestralen de groep extra warmte

De eenlingen die een hechte groep vormden hebben elk hun eigen verhaal, hun eigen verdriet, leed en tegenslagen welke ze voor de deze missie begon al overwonnen!. Ze lieten zich niet van de wijs brengen door hun handicap of beperking,. Allen zeiden volmondig ja toen ze een jaar geleden aan de missie begonnen. Alle verwachtingen werden ruimschoots overtroffen, of het nu ging om de prachtige omgeving van het nationaal park de Toubkal of om het eigen kunnen. Wat voor een ander vanzelfsprekend is is voor sommigen van deze groep wat minder vanzelfsprekend. Zij moeten een stapje harder zetten om hetzelfde te bereiken. Dat met enige moeite maar het resultaat is hetzelfde! Alleen kost het wat meer moeite en inspanning. Daarom is het knap dat de groep door gegaan is tot het einde! Niet geheel zonder hulp, want de buddy’s hebben ook de nodige ondersteuning gegeven. Vanaf dag een was dit vanzelfsprekend een soort ongeschreven regel binnen de hechte groep. Zonder deze buddy’s was het voor de meesten in de groep ook erg moeilijk geworden, en eerlijk gezegd zal het grote doel (bereiken van de top) onhaalbaar voor een aantal zijn geworden. Maar ook met de steun van de buddy’s was het een zware opgave, getuige van opgave van een van de groepsleden door hoogteziekte. Opgeven komt niet in het woordenboek (alleen als het niet anders kan) van de groep voor. Eendrachtig staan ze verweven in elkaar op de top van Toubkal, Het doel is bereikt. Met als grootste beloning het uitzicht en de enorme stilte! Ze genieten van het moment, iedereen op zijn eigen manier, men knuffelt, kust elkaar en huilt. Het mag, het is niet erg, ook al is het een hechte groep het zijn wel allemaal persoonlijke overwinningen stuk voor stuk! Dit maakt deze ervaring bovenop de Toubkal extra bijzonder voor iedereen die er bij was, een gebeurtenis om nooit meer te vergeten!

Mooie woorden zijn niet van belang, daden wel!

(Nelson Mandela)

Rogier

2 ervaringen

Twee donkere ogen komen nieuwsgierig achter een stenen muurtje vandaan. de ogen nemen niets bijzonders waar, maar in de verte hoort ze zware voetstappen steeds dichterbij komen. Ze komen naar het dorp dat kan niet anders want er loopt maar een weg naar het dorp toe. Een weg mag je het niet noemen, het is een kronkelpad bezaaid met rotsen en steen in allerlei vormen en maten. Zij weet niet beter, ze is in het dorp geboren en is nog nooit verder gekomen dan het einde van het pad. De voetstappen komen steeds dichterbij, ze lijken het zwaar te hebben want bijna elke steen wordt gekust door de zolen van de schoenen. Ook hoort ze  stenen vallen welke zich in de diepte van het ravijn een weg naar beneden zoeken. Dan ineens in de verte ziet ze aan het rand van het dorpje langzaam een gedaante uit de mist tevoorschijn komen. Eerste wat ze echt ziet zijn 2 oren. daarna de rest van het lichaam,het lichaam is bepakt met allerlei tassen. Het is voor haar meteen duidelijk dat het een ezel is. Ezels zijn in haar dorp net zo normaal als een fiets in Groningen. De bepakte ezel is de voorhoede van het echte karavaan, welke bestaat uit nog meer ezels en vreemde mensen in blauwe jassen. Ze ziet meteen dat ze niet van hier zijn,  en verlegen dat ze is kruipt ze wat verder achter de steen. Al gauw zijn ze bij de plek waar ze zich heeft verstopt. voorzichtig kruipt ze overeind en bekijkt de voor haar raar geklede mensen eens goed. Toch blijft ze op een afstandje staan, want de ezels lijken zich nergens aan te storen en lopen onverstoord verder het dorp in, zich niets aan trekkend van haar of de onevenheden in het pad.. Ze hoort de mensen lachen en plezier maken, en heel langzaam schuifelt ze richting deze groep mensen. Deze groep mensen zijn op doorreis en nemen van bijna elke steen in het dorp een foto, wanneer dat gebeurd is richten enkelen van de groep op haar. Ze verstaat ze niet, ze praten raar. Er zijn ook een paar bij die haar taal spreken.

Dan  komen er ineens lolly's en pennen te voorschijn, het is voor haar zeg iemand die haar taal spreekt. Maar wat had haar moeder nu nog eens gezegd over dingen aannemen van vreemden? Nou ja zo vreemd zijn  ze ook weer niet want ze stonden zeker al 10 minuten in het dorp. Voorzichtig pakt ze de lolly en pen aan, intussen is het nieuws als een lopend vuurtje door het dorp gegaan met als gevolg dat er steeds meer kinderen op deze vreemde groep mensen afkomen. Nadat zij de pen en lolly gekregen heeft blijft ze op een afstandje kijken, nog steeds een beetje verlegen. De groep lijkt zich goed te vermaken, en nuttigen met zn allen  wat uit de plaatselijke winkel. Het is voor deze groep blauwe mensen een hele ervaring om zo midden in een dorp te staan. Zich haast niet kunnen voorstellen dat hier echt mensen alle dagen leven. Vooral van de omgeving genieten ze, het is er prachtig, het dorp lijkt half in de wolken te liggen en het enige wat je hoort is het kabbelende water wat vanaf de hogere gelegen bergen zich een weg naar beneden baant. Het is voor de groep haast een soort vlucht uit het normaal drukke en hectiek bestaan in een grote stad. De 2 donkere ogen weten niet beter dan dit, een grote stad is voor haar nog te ver. De groep vertrekt weer en verdwijnt weer even zo snel als dat ze gekomen zijn. Wanneer de laatsten uit het zicht zijn verdwenen rennen de 2 donkere ogen in een rotvaart over het oneffen pad naar haar moeder om over dit alles te vertellen!!!

Rogier

Toubkal Expeditie

Op Vrijdag de 13de van april was het eindelijk zover, een van mij grotere uitdagingen tot nu toe stond op punt te beginnen. De trekkingtocht met als hoogtepunt de beklimming van de Toubkal in Marokko! De Toubkal,  met een kleine 4200 meter de hoogste berg van het atlasgebergte lag op ons te wachten, een jaar geleden ging ik met een groep collega’s de uitdaging aan om deze berg te bedwingen. Er volgde een langere tijd van voorbereiding, er werden vele uurtjes in de sportschool (sportief90) door gebracht om tot een voor in de bergen verantwoordelijke conditie te komen, de overbodige kilootjes verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik kreeg weer plezier in het hardlopen, en alles ging weer als vanouds. De nodige schoenen, kleding en andere attributen werden aangeschaft. De trainingen met de groep elders in het land waren erg nuttig voor de teamspirit, veel lol gehad waarbij de 2daagse van Egmond een hoogtepunt was in de voorbereiding.

Driekwart jaar met deze uitdaging bezig geweest en toen was het ineens Vrijdag de 13de van april, we moesten ons 13:13 uur scherp melden op Schiphol. Stiekem hoopte ik op stoelnummer 13. Op Schiphol werden de laatste spullen uitgereikt door Hans en kon het grote avontuur beginnen. Dat avontuur was bijna voor iemand van de groep op Schiphol geëindigd, want Marijke vroeg ineens af waar haar instapkaart gebleven was, gelukkig bleek als snel dat Hendri er 2 in zijn bezit had. De bergschoenen moesten bij de poortjes uit, deze had ik aan gezien het feit dat de schoenen circa 1 kilo per stuk wogen. Ik was niet de enige…. De vlucht verliep verder goed.

Marrakech

Aankomst op het Marrakech-Menara Airport zorgde Said ervoor dat we via de diplomatieke weg Marokko binnen kwamen, dit scheelde veel tijd en geen rij. Alleen je mag er geen foto’s maken en daar kwam ik achter nadat ik een onschuldige foto had gemaakt kwam meteen iemand van de douane vragen of hij de foto mocht zien. Maar snel verwijderen ….. Eenmaal door de douane begon het langere wachten op de koffer, eigenlijk viel het wel mee en het was helemaal snel gegaan wanneer ze daar een goedlopende rolband hadden, eentje waarbij de koffers niet steeds bleven steken, maar goed we zijn in Marokko.
De busrit naar het hotel in Marrakech duurde een klein half uurtje, en ineens kwamen we in de drukte van de grote stad terecht. Marrakech telt ongeveer 900.000 inwoners. Het was meteen al indrukwekkende plaatjes. Vrouwen in Boerkas op brommers, kamelen, vlot geklede vrouwen, ouwe volgeladen  auto’s  en de lucht van een grote drukke bezige stad.  We hadden een mooi hotel (Riad Omar) niet ver van de beroemde plein Jamaa El Fina. Dit is het plein waar de bedrijvigheid nooit stopt, 24 uur per dag is er handel. Het is tevens ook het grootste plein van Afrika. Waarop 28 april 2011 een bomaanslag plaats vond waarbij 17 doden vielen.  Het was een enorme drukte in de straten van Marrakech, het leek zoals het bij ons Koningendag in Amsterdam is, Al hebben ze er een Koning het was geen Koningendag!.
Ik sliep samen met Vincent en Roland in iets wat krappe kamer, maar met het nodige passen en meten konden we ons goed redden. Na een heerlijke avondmaal togen we  richting het plein, wat een mensen, het leek of het hele plein onder de rook stond. Al die mensen en al die handelaren, het was alleen al leuk om er zo naar te kijken. Genietend van de mensen, geuren  en sfeer was Said verse sinaasappelsap aan het regelen. Deze werden bij de kraampjes vers geperst. Later maakten de dag van de notenverkoper goed door met zn alleen daar halve kilo per persoon aan noten te kopen. Deze zouden we gedurende de week nuttigen. Daarna weer naar  het hotel want de volgende ochtend begon het grote avontuur echt!

Dat avontuur begon met een heerlijke ontbijt op het dakterras van het hotel, ondanks dat het nog vroeg was, was het al heerlijk vertoeven op het terras van de nimmer slapende stad. Niet veel later wordt het busje wat ons naar het Toubkalgebied zal brengen volgeladen. Dan is het tijd om te vertrekken en langzaam maakt de gekte van de drukke stad plaats voor de rust van het Toubkal-gebied. Jebel Toubkal zoals de berg heet ligt in de nationaal park Toubkal. Na een half uur rijden verrijst de berg uit het niets voor ons op. In het echt lijkt hij nog veel groter en meer gezag uit te stralen dan op de foto’’s die ik tot nu toe gezien heb. De toppen zijn bedekt met sneeuw. Ben ik echt in Afrika?, het had net zo goed de Pyreneeën kunnen zijn. Sneeuw verwacht je eigenlijk niet in Afrika maar gezien de hoogte is het wel logisch. Wat je er ook niet verwachte waren hardlopers, en ineens zomaar uit het niets verschenen er 3 hardlopers, ze leken weinig tot geen last te hebben van de ruige omgeving.

De ezels worden volgeladen met onze spullen, de thee staat klaar en na de laatste briefing is het tijd om te vertrekken. We lopen via een aardige weggetje de bergen in. De ezels zijn een stuk sneller en verdwijnen al snel uit het zicht. Jamal onze gids loopt voorop en tot nu toe gaat het heerlijk, het is prachtig weer , niet te warm en niet te koud. Ineens loopt Jamal de bergen in, we moeten volgen, en het eerste moeilijke stuk van de expeditie is een feit. Nog wat onwennig volg ik de groep. Oeps het gaat wel erg steil jongens. Hier en daar wordt ik wat geholpen. Het is mijn onzekerheid en nervositeit wat het lopen bemoeilijkt. Een stap teveel naar links en je ligt beneden, kan je weer opnieuw beginnen. Maar gelukkig komt het niet zover. Intussen genieten we van het mooie landschap. 

lekker uitrusten

 Id Aissa

Onderweg komen we wat huizen tegen welke prachtige gekleurde wanden buiten hebben hangen. De eerste kinderen komen we hier ook tegen, hier delen we de meegebracht snoepgoed aan uit. We lopen zo een paar uur door het mooie landschap toen we ineens de ezels weer tegen kwamen. De kok had voor ons een heerlijke lunch klaar staat. Heerlijk zittend  op een kleed aten we zijn kookkunst op intussen genietend  van al het mooie wat het nationaal park ons te zien gaf. Daarna was het flink aanpoten tijdens de afdaling, hoezo goed begaanbare paden?  Doordat het sneeuw uit de bergen ontdooide was het op lagere gelegen stukken flink aan het blubberen geslagen en dat maakte de klim en klauter werk over de stenen en rotsen flink lastig. Dankzij Marieke kon ik aardig goed volgen. Het laatste stuk naar Id Aissa was ook vrij lastig maar hier werd ik geholpen door Jamal onze berggids. Samen volgen we haast over de stenen en dat maakte dat ik als eerste in het dorp aankwam.  Nou ja dorp, dorpje met een aantal huizen en  een soort landweggetje, dit was ook de enige weg daar. 

Trouwens bijna alle huizen waren voorzien van een schotel. De koning van Marokko Mohammed VI wilde voor iedereen in Marokko een schotel hebben, dit om de laaggeletterdheid tegen te gaan. Het uitzicht van onze verblijfplaats was geweldig. Wolken die tegen de bergen aan schuurden, met in het dal stukken groen. Het leek haast een schilderij. Het onderkomen was eigenlijk gewoon een hut. We sliepen met 5 man in een kamer op hele dunne matjes. Maar dat maakt de expeditie gevoel nog groter. Wat ook een hele tour was waren de wc’s , de Fransen hebben helaas na hun aftocht in 1956 hun typische Franse wc’’s niet mee genomen. Maar ja door oefenen leert men toch?, maar voor onze mensen met een beenprothese was dit wel een hele opgave. 

S avonds heerlijk gegeten, wat kan onze kokkie toch goed koken!, we noemen hem Kokkie een mooie naam voor een opvallende persoon met zijn gele mutsje. We hebben inmiddels al goed contact met de  berggidsen. Het is een grote groep! S’ avonds wordt het al snel kouder, zodag we met dekens over de benen aan het heerlijke avondeten zitten. 

 Id Aissa

Tizi Oussem

De volgende dag is het nog fris maar dat verandert al snel, door het lopen wordt je al snel warmer en dan blijkt maar weer dat je snel teveel aandoet. Vandaag was onze eindbestemming Tizi Oussem, daar waren we al snel om vervolgens door te lopen naar prachtige watervallen. Daarvoor moest er nog wel een steil bergpad bedwongen worden. Dit was voor mij veel opletten, gelukkig had ik Raymond achter me lopen die af en toe riep van ietsjes meer naar links of rechts. Gelukkig vergiste hij zich niet.. De afgrond was op slechts 20 cm van je verwijdert. Wanneer je over de rand zal gaan ging het hard naar beneden op sommige stukken wel 250 meter diep! Een ding weet je dan zeker, je voelt geen pijn dan..

De omgeving was hier weer totaal anders, een mist hulde de berg in een soort van geheimzinnigheid. Het had een soort sprookjesachtig iets. Onderweg kwamen verschillende mensen tegen die met hun ezel of schapen ergens naar op waren. Deze mensen zijn het gewend, en lopen dan ook op gewone schoenen hun route, terwijl wij het doen met dure c bergschoenen omdat we anders bang zijn het niet te redden. Onderweg kwamen ineens een grote kudde berggeiten tegen, hoewel het erg steil was liepen ze gewoon in rap tempo naar boven, intussen zag ik ook een aantal in bommen zitten etend van de blaadjes. Iets verder diende de volgende verrassing al weer aan., er zat een man bij een kampvuurtje, wat bleek hij verkocht er thee, en op het vuur had hij een kan water staan. Zijn dag was helemaal goed met zn grote groep want we namen natuurlijk allemaal thee!! Dan zit je daar thee te drinken, dit is het pure genieten. Iedere moment is een cadeau, en daar genieten we met zn allen van.

Wie wil er thee?

Meisje de vaart erin!

Tizi Oussem

De weg naar de watervallen wordt steeds ruiger en steiler, af en toe wordt het lastig maar wordt hierbij geholpen door de groep. Het blijft mistig en langzaam bereiken we de watervallen. Daar gebeurt het volgende wondertje. Terwijl wij het laatste stuk naar de waterval ploeteren verdwijnt ineens de bewolking en baadt de waterval volop in de zon!!. Dit is echt gebeurd, we maken er prachtige foto’s van en genieten van het moment.  Wanneer we weer weg gaan is het ook gedaan met de zon, de lucht trekt weer dicht! Zo blijkt onze reis tot nu toe vol te zitten moet cadeautjes van de weergoden. Het is prachtig om er te lopen. We lopen een stuk terug, waarbij het soms wel aardig steil afdalen was. 

Na de oversteek staat ons er weer een heerlijke lunch te wachten. Afdalen gaat mij niet echt heel goed af, ik en Roland besluiten dan ook om samen de Donkey taxi te nemen,. Elk op een ezel gingen we naar beneden terug naar Tizi Oussem. Tijdens de rit had ik af en toe spijt dat ik niet gewoon was gaan lopen, want op een ezel steil naar beneden geeft ook wel een kick. Je hoort de losliggende stenen wegglijden onder de hoeven van de ezel, en dat terwijl je vanaf de ezel loodrecht in de ravijn van 260 meter diep kijkt. Soms lijkt je recht op het ravijn af te lopen, is de ezel er flauw van?, gelukkig gaan de oren van de ezel ( en de rest natuurlijk) op tijd naar links of rechts. Ik beken eerlijk dat ik af en toe de ogen dicht heb gehouden. De berggids die meeliep zong steeds, en even dacht ik me in te beelden dat hij het over zijn verloren ezels zong…

Water genoeg....

Terug in het dorp bleek dat we over een betere slaapplek beschikten dan op de eerste nacht, het waren 3-persoonskamers met matrassen op de grond. Said kwam ineens met de mededeling dat er een Hamman was in het dorp, en daar konden we gebruik van maken tegen een erg lage prijs. Iedereen wilde natuurlijk!, na wat discussies werd besloten dat de vrouwen eerst gingen. Daarna waren de mannen aan de beurt, het bleek in de kelder van het gebouw te zitten. Said was onze schrobber !, en daar zaten dan 7 mannen te spelen met zeep en water…
Het avondeten was weer heerlijk en super gezellig, de groep is als een, we hebben natuurlijk een gezamenlijk doel maar we voelen elkaar erg goed aan.

De volgende dag was het weer flink klimmen geblazen, in totaal zouden we 1500 stijgen maar ook 1500 meter dalen. Dat beloofde wat, we liepen weg uit het dorp, en werden in gehaald door jonge kinderen met schapen, ze liepen met speels gemak omhoog, terwijl wij stonden te hijgen en te zweten. Dit werd nog eens duidelijk toen we onderweg op een behoorlijk steil stuk 2 mannen tegen kwamen met elk een bos hout op de rug met eenvoudige schoenen. Ze renden letterlijk de berg af, Zonder acht te slaan op de paadjes.  Velen van ons (waar onder ik) hebben duidelijk te veel aangetrokken, want bij elke korte pauze staan we als een stel dampende paarden stoom af te blazen, geeft trouwens wel een prachtig gezicht…

het gaat hoger en hoger.

Er wordt ook steil gedaald

Na een stevige klimpartij komen we weer bij onze berbers, ze hebben weer een heerlijke lunch klaar staan op een prachtige plek. Genieten van de omgeving komen we een beetje bij van de inspanningen. Later hebben we een stuk steile afdaling met losse stenen en grind, het is zwaar maar te doen. Onderweg komen we steeds meer andere wandellaars tegen. Het is zwaar lopen, ik moet steeds geconcentreerd blijven maar gelukkig heb ik mensen om me heen die ook een beetje op  me letten, deze gedachten geeft mij kracht en zelfvertrouwen om gewoon door te bikkelen!. Na een mooie maar zware afdaling komen we in Imill terecht waar we zullen overnachten in een soort hotelletje, het mooiste en luxe waar we deze reis in zullen overnachten, er is aan alles gedacht, er blijkt zelfs wifi te zijn. Dus een foto is snel gemaakt en op raceboot gezet voor het thuisfront!. De slaapkamers zijn voorzien van prinsessenbedden, en de bedden slapen dan ook heerlijk. Nadat we ons geïnstalleerd hebben lopen we nog even het dorp in, Hier mijn muts gekocht en blijkt dat ze hier ook wel meer ingespeeld zijn op de bergtoeristen., er is zelfs een winkel waar je afgedankte bergspullen kan kopen. Zelfs is er een politiebureau. S avonds weer heerlijk gegeten, snacht er nog eruit geweest voor een toiletbezoek, dat was nog een heel avontuur! Het was er pikkedonker maar gelukkig wist ik de weg op de tast te vinden. 

thee-verkopers

tussenstop, heilige steen op achtergrond

De volgende dag begon met een ritje in een oud mercedesbusje, die bracht ons naar het laatste dorp waar een weg naar toe liep. Daarna was het nog ongeveer 6 uur lopen naar het Refugié Caf, de laatste stop voor we de toppoging zouden wagen. Hier was de omgeving weer anders, ook weer met prachtige watervallen en ruige rotsen. Het lopen ging me steeds makkelijker af. De swing kwam er als ware er in. Halverwege stopten we bij een dorp waar we weer heerlijke verse sinaasappelsap kregen, in het dorpje was een soort van heilige steen, deze zal geneeskrachtige krachten bezitten. Even hebben er een aantal van de groep gedacht om mij een tijd op die steen te laten zitten. Maar omwille de tijdsdruk toch maar niet gedaan. Na de lunch besloot ik om krachten te sparen een stukkie met de ezel te gaan. Ik heb meer naast de ezel gelopen dan er op gezeten. Dan was er weer sneeuw, en dan weer water wat het gevaarlijk maakte. Hand  in hand rende ik dan met de berggids   de ezel achterna, want die huppelde gewoon door. Soms was er ik er gewoon buiten adem van, want ja die jongen kunnen lopen hoor! Ineens tussen al het steen zat ik onze onderkomen, deze was haast niet te onderscheiden omdat het dezelfde kleur had als de omgeving. Binnen gekomen bleek er enorme bedrijvigheid te zijn, er waren wel 50 man aanwezig. Allen bergbeklimmers of skiërs (die zag je er ook}. Na de thee samen met Jamal nog geoefend op het lopen met stijgijzers. Eerst wat onwennig maar kreeg er steeds meer plezier in. Onze slaapplek was een zaal waar we met zn allen in moesten, een soort barak zeg maar. Dit had ook wel weer iets moois, weer een cadeautje.

richting Refuge camp

De topdag

De dag van de top, was het vroeg dag, rond vijf uur ging de wekker, niet dat ik die hoor maar ja wordt uit mezelf wel wakker van alle bedrijvigheid om me heen. Het was leuk om te zien iedereen was bezig en dat op een kleine ruimte. Na het ontbijt was het de garmachen en stijgijzers omdoen en de berg op!, ik moet zeggen dat ik zenuwachtig was, dit was de dag waar het eigenlijk om draaide. Dit zal een soort bekroning voor ons zijn. Het moet niet uit maken want hoe deze dag ook zal verlopen we hebben ons best gedaan allemaal!!! 

Het eerste stuk was een beroerd stuk, heel steil en veel stenen en diepe kuilen. Voorzichtig volgden we Jamal. Marc was intussen mijn buddy geworden, Raymond had last van zijn oog gekregen en om nu 2 blinden elkaar te laten leiden ging toch wat te ver…

Gestaag liepen we naar boven, het was nog wel fris, en moet zeggen dat ik ondanks de speciale warme sokken het niet bepaalde warm had in de schoenen. De zon was inmiddels opgekomen maar had ons nog niet bereikt daarom was het behoorlijk fris. Maar niet fris genoeg om de speciale kleding te gebruiken. 

Op ijsveld

Heerlijk die zon!

Zigzaggend namen we namen de berg beetje bij beetje in, tot ineens Mieke niet helemaal lekker werd. Ze werd zelfs gedragen, dit was wel even schrikken. Ze bleek hoogteziekte te hebben en moest terug naar de basiskamp. Heel spijtig, en heel jammer want dat betekende dat we niet als volledige groep boven zouden staan. Jammer, jammer maar ja het kan de beste overkomen. Enigszins uitgedund gingen we verder. Het werd steiler, en Jamal vond dat het tijd werd om mij aan te lijnen. Dus liep ik gezekerd aan Jamal verder de berg op. Achter mij liep Marc en dat gaf wel een veilig gevoel. Intussen kreeg ik steeds meer het besef dat ik met iets bijzonders bezig was, iets grensverleggend, iets wat ik mij een jaar geleden nooit voor mogelijk had gehouden. 

Na ongeveer 5 uur kwamen we op 4000 meter hoogte, we zaten letterlijk met onze hoofd in de wolken, het was nog steeds prachtig weer! Strakke hemel en haast geen wind, dat was bij de vorige expeditie wel anders. Ik kon het monument al zien, maar het laatste stuk was nog een lastig stuk, over rotsen heen klauteren met aan beide kanten diepe afgronden. Maar door goed op te letten overwonnen we ook het laatste obstakel. Nu nog een klein stukje naar de top over een ijsveld. Tjonge wat kan zn klein stukje lang zijn! Said en Marc waren al naar voren gesneld om iedereen voor eeuwig vast te leggen wanneer ze te op zouden bereiken. Nog een paar meter! Jamal klikte mij los van de lijn. Ik was er!, ik tikte het monument aan. Het was mij gelukt! Ik had de top bereikt. WIJ hadden de top bereikt, mede door de sterke groepsgevoel was dit gelukt. Iedereen druppelde langzaam binnen op de top!
Er werd gehuild, geknuffeld en vreugdekreten echoden door de lucht!
Daarna veel foto’s gemaakt, want tja op de top kan je niet vaak genoeg foto’s maken want daar kom je niet elke dag!  Na de fotosessies was het tijd voor bezinning, de omgeving in mij opnemend voor eeuwig. Wat prachtig allemaal we stonden met elkaar op het dak van Toubkal. Samen hebben we het gered!
Een emotioneel moment was er toen wij in een hechte kring op de top stonden en Roland ( de aanstichter van het hele project) het woord nam. Mooier dan dit kan je de verbondenheid van de groep niet weergeven. Ik hoop ook van harte dat er foto’s van gemaakt zijn, en anders is dit een herinnering voor het leven.

De top!

De top!

Na het eten van een heerlijk broodje tonijn begonnen we aan de afdaling, we waren  natuurlijk boven gekomen maar moesten ook weer terug! Dus ik weer aan de lijn, deze afdaling zal ik niet snel vergeten. Samen met Jamal en Marc togen we als een soort berggeiten naar beneden, Oerend hard op zijn Marokkaans! Eerst ging het over losse stenen en die heb je daar genoeg. Zelfs de afdaling over stenen ging aardig! Al gauw kwamen we bij het ijsveld. Marc en ik zakte af en toe tot aan de knieën weg in de sneeuw, maar dat was kicken! Af en toe wachten op de rest van de groep die we in de verte aanzagen komen. Heerlijk genietend in de zon, tjonge was is dit mooi!

Door onze berggeitenact waren we als eersten beneden, ik was kapot!, en ik niet alleen! Meteen naar huis gebeld, want gek genoeg hadden we alleen in de sneeuw bereik. Ik was kapot dus erg blij zal ik wel niet geklonken hebben! Langzaam druppelde een voor een weer binnen op de basiskamp, Marijke was als laatste binnen, zij is bijna 12 uur in touw geweest, een diepe buiging en groot respect ervoor!. Het toonde goed hoe de groep in elkaar zat, door gaan tot het uiterste en elkaar helpen! Na het eten, nog snel een thee en dan slapen, volgens mij was het rond 8 uur in de avond al aardig stil op de zaal!

Deze overwinning nemen ze ons nooit te nimmer meer af!

Stenen genoeg!

De volgende dag, was het afdalen naar het dorp waar we zouden worden opgepikt door het busje, en dan zat het lopen er ineens op. Ik was om eerlijk te zijn nog aardig moe van de tocht naar boven, en omdat afdalen niet mijn sterke kant is besloot ik weer op de ezel te gaan. Dat was weer spannend, de ezel waar Hendri op zat ging een aantal keer door zijn poten en als je aan het afdalen bent is dat natuurlijk best eng om te zien. Gelukkig hoefde ik anders dan de heen weg niet steeds van de ezel af. Heerlijk ezel genoot ik van de omgeving, het opvallendste eraan was dat je overal stromende water hoorde , gesmolten sneeuw zocht zijn weg naar beneden. Nog een keer met de hoofd in de wolken en we kwamen weer bij de sinaasappelboertje terecht. Geholpen door Said was hij weer in een klap van zijn voorraad verlost. Het laatste stukje bleef ik op de ezel, nog even lekker genietend van de omgeving. 

Op de ezel!

Weer in het dal!

Beneden in het dorp moesten we even wachten op het busje wat ons weer terug zal brengen naar Imill. Daar kregen we weer een heerlijke lunch, en was de tijd gekomen om afscheid te nemen van de meeste gidsen en onze geweldige kok. Een grotere busje werd volgeladen met onze tassen en koffers en we gingen weer richting Marrakech. 

Daar aangekomen was het meteen compleet andere wereld, de enorme drukte overviel me een beetje. Na al die dagen van rust was dit wel ineens een beetje veel van het goede. In het hotel aangekomen gingen we ons eerst laten scheren bij de kapper, daar werden ineens ook mijn oren geharst (tegen meerprijs) daarna snel onder de douche,heerlijk na 5 dagen niet gedoucht te hebben. Maar goed dat hoort wel beetje bij een expeditie vindt ik zelf. Het avondeten was gezamenlijk met de volgende groep die, die dag was aangekomen.  Daarna nog even met de groep de stad in geweest, maar helaas nergens een tent ontdekt waar we met een biertje onze overwinning konden vieren. Nog wel een trui gekocht, een hele echte Marokkaanse trui, welke door Said na veel onderhandelen en toneel voor een schappelijk prijs gekocht is. 

Na een heerlijke nacht slapen was het weer lekker ontbijten op het terras van  het hotel, daarna gingen we naar de andere groep om ze uit te zwaaien en succes te wensen voor hun tocht. Daarna naar de hamman geweest, waar het heerlijk genieten was, een uur lang heerlijk gemasseerd. Echte verwennerij na een zware week in de bergen. Bij terugkomst in het hotel bleek dat Mieke ziek was geworden en niet mee terug kon naar Nederland, dat gaf toch wel een beetje een raar einde. Inmiddels is ze weer thuis en gaat weer goed, dus een hele geruststelling. Na 5 uur vliegen kwamen weer op Schiphol aan waar mijn ouders mij stonden op  te wachten. Hierbij ging iedereen zijn eigen weg, een groep bijzondere, warme en vooral leuke mensen. Collega’s werden ze in het begin genoemd, maar deze collega’s zijn vrienden geworden!

Relaxen in Marrakesh 

Met deze laatste woorden komt er een eind aan het reisverslag van een grensverleggende en indrukwekkende reis!

Rogier