De gesloten Kring

Zij die bereid zijn de handen ineen te slaan kunnen de grootste uitdagingen aan

                                                                                                                                                              (Nelson Mandela)

Het is 18 april rond de klok van 12 uur op de top van de Toubkal, met 4167 meter de hoogste berg in Noord-Afrika. Het uitzicht is ademnemend, de bergtoppen steken uit de wolken, het is alsof ze op de wolken drijven. Het zonnetje schijnt en er is haast geen wind. Niet ver van het piramidevormige monument staat een groep mensen in een gesloten kring. Hier wordt het spelletje ‘’ hier leg ik mijn zakdoekje neer ‘’ zeker niet gespeeld. Het is een verzameling van dappere en trotse mensen. Deze bijzondere groep mensen hebben met elkaar de top van de Toubkal gehaald. Ze begonnen als eenlingen maar staan hier schouder aan schouder eensgezind als een hechte groep bij elkaar. Ze waren eerst collega’s maar werden gaandeweg vrienden. Een jaar geleden begon deze missie waarvan het verloop niet vooraf te bepalen was, want bijna niemand had (op de buddy’s na) ervaring met bergsport. Na ruim een jaar van voorbereiding werd de top ingenomen en dat puur op samenhorigheid, teamgeest en doorzettingsvermogen. Velen van de groep hadden het af en toe moeilijk maar elke horde werd genomen. In de gesloten kring worden emotionele woorden gesproken, men houdt elkaar stevig vast alsof ze elkaar nooit weer willen loslaten. Intussen geven de zonnestralen de groep extra warmte

De eenlingen die een hechte groep vormden hebben elk hun eigen verhaal, hun eigen verdriet, leed en tegenslagen welke ze voor de deze missie begon al overwonnen!. Ze lieten zich niet van de wijs brengen door hun handicap of beperking,. Allen zeiden volmondig ja toen ze een jaar geleden aan de missie begonnen. Alle verwachtingen werden ruimschoots overtroffen, of het nu ging om de prachtige omgeving van het nationaal park de Toubkal of om het eigen kunnen. Wat voor een ander vanzelfsprekend is is voor sommigen van deze groep wat minder vanzelfsprekend. Zij moeten een stapje harder zetten om hetzelfde te bereiken. Dat met enige moeite maar het resultaat is hetzelfde! Alleen kost het wat meer moeite en inspanning. Daarom is het knap dat de groep door gegaan is tot het einde! Niet geheel zonder hulp, want de buddy’s hebben ook de nodige ondersteuning gegeven. Vanaf dag een was dit vanzelfsprekend een soort ongeschreven regel binnen de hechte groep. Zonder deze buddy’s was het voor de meesten in de groep ook erg moeilijk geworden, en eerlijk gezegd zal het grote doel (bereiken van de top) onhaalbaar voor een aantal zijn geworden. Maar ook met de steun van de buddy’s was het een zware opgave, getuige van opgave van een van de groepsleden door hoogteziekte. Opgeven komt niet in het woordenboek (alleen als het niet anders kan) van de groep voor. Eendrachtig staan ze verweven in elkaar op de top van Toubkal, Het doel is bereikt. Met als grootste beloning het uitzicht en de enorme stilte! Ze genieten van het moment, iedereen op zijn eigen manier, men knuffelt, kust elkaar en huilt. Het mag, het is niet erg, ook al is het een hechte groep het zijn wel allemaal persoonlijke overwinningen stuk voor stuk! Dit maakt deze ervaring bovenop de Toubkal extra bijzonder voor iedereen die er bij was, een gebeurtenis om nooit meer te vergeten!

Mooie woorden zijn niet van belang, daden wel!

(Nelson Mandela)

Rogier