Driekwart jaar met deze uitdaging bezig geweest en toen was het ineens Vrijdag de 13de van april, we moesten ons 13:13 uur scherp melden op Schiphol. Stiekem hoopte ik op stoelnummer 13. Op Schiphol werden de laatste spullen uitgereikt door Hans en kon het grote avontuur beginnen. Dat avontuur was bijna voor iemand van de groep op Schiphol geëindigd, want Marijke vroeg ineens af waar haar instapkaart gebleven was, gelukkig bleek als snel dat Hendri er 2 in zijn bezit had. De bergschoenen moesten bij de poortjes uit, deze had ik aan gezien het feit dat de schoenen circa 1 kilo per stuk wogen. Ik was niet de enige…. De vlucht verliep verder goed.
De busrit naar het hotel in Marrakech duurde een klein half uurtje, en ineens kwamen we in de drukte van de grote stad terecht. Marrakech telt ongeveer 900.000 inwoners. Het was meteen al indrukwekkende plaatjes. Vrouwen in Boerkas op brommers, kamelen, vlot geklede vrouwen, ouwe volgeladen auto’s en de lucht van een grote drukke bezige stad. We hadden een mooi hotel (Riad Omar) niet ver van de beroemde plein Jamaa El Fina. Dit is het plein waar de bedrijvigheid nooit stopt, 24 uur per dag is er handel. Het is tevens ook het grootste plein van Afrika. Waarop 28 april 2011 een bomaanslag plaats vond waarbij 17 doden vielen. Het was een enorme drukte in de straten van Marrakech, het leek zoals het bij ons Koningendag in Amsterdam is, Al hebben ze er een Koning het was geen Koningendag!.
Ik sliep samen met Vincent en Roland in iets wat krappe kamer, maar met het nodige passen en meten konden we ons goed redden. Na een heerlijke avondmaal togen we richting het plein, wat een mensen, het leek of het hele plein onder de rook stond. Al die mensen en al die handelaren, het was alleen al leuk om er zo naar te kijken. Genietend van de mensen, geuren en sfeer was Said verse sinaasappelsap aan het regelen. Deze werden bij de kraampjes vers geperst. Later maakten de dag van de notenverkoper goed door met zn alleen daar halve kilo per persoon aan noten te kopen. Deze zouden we gedurende de week nuttigen. Daarna weer naar het hotel want de volgende ochtend begon het grote avontuur echt!
De ezels worden volgeladen met onze spullen, de thee staat klaar en na de laatste briefing is het tijd om te vertrekken. We lopen via een aardige weggetje de bergen in. De ezels zijn een stuk sneller en verdwijnen al snel uit het zicht. Jamal onze gids loopt voorop en tot nu toe gaat het heerlijk, het is prachtig weer , niet te warm en niet te koud. Ineens loopt Jamal de bergen in, we moeten volgen, en het eerste moeilijke stuk van de expeditie is een feit. Nog wat onwennig volg ik de groep. Oeps het gaat wel erg steil jongens. Hier en daar wordt ik wat geholpen. Het is mijn onzekerheid en nervositeit wat het lopen bemoeilijkt. Een stap teveel naar links en je ligt beneden, kan je weer opnieuw beginnen. Maar gelukkig komt het niet zover. Intussen genieten we van het mooie landschap.
 |
| lekker uitrusten |
 |
| Id Aissa |
Onderweg komen we wat huizen tegen welke prachtige gekleurde wanden buiten hebben hangen. De eerste kinderen komen we hier ook tegen, hier delen we de meegebracht snoepgoed aan uit. We lopen zo een paar uur door het mooie landschap toen we ineens de ezels weer tegen kwamen. De kok had voor ons een heerlijke lunch klaar staat. Heerlijk zittend op een kleed aten we zijn kookkunst op intussen genietend van al het mooie wat het nationaal park ons te zien gaf. Daarna was het flink aanpoten tijdens de afdaling, hoezo goed begaanbare paden? Doordat het sneeuw uit de bergen ontdooide was het op lagere gelegen stukken flink aan het blubberen geslagen en dat maakte de klim en klauter werk over de stenen en rotsen flink lastig. Dankzij Marieke kon ik aardig goed volgen. Het laatste stuk naar Id Aissa was ook vrij lastig maar hier werd ik geholpen door Jamal onze berggids. Samen volgen we haast over de stenen en dat maakte dat ik als eerste in het dorp aankwam. Nou ja dorp, dorpje met een aantal huizen en een soort landweggetje, dit was ook de enige weg daar.
Trouwens bijna alle huizen waren voorzien van een schotel. De koning van Marokko Mohammed VI wilde voor iedereen in Marokko een schotel hebben, dit om de laaggeletterdheid tegen te gaan. Het uitzicht van onze verblijfplaats was geweldig. Wolken die tegen de bergen aan schuurden, met in het dal stukken groen. Het leek haast een schilderij. Het onderkomen was eigenlijk gewoon een hut. We sliepen met 5 man in een kamer op hele dunne matjes. Maar dat maakt de expeditie gevoel nog groter. Wat ook een hele tour was waren de wc’s , de Fransen hebben helaas na hun aftocht in 1956 hun typische Franse wc’’s niet mee genomen. Maar ja door oefenen leert men toch?, maar voor onze mensen met een beenprothese was dit wel een hele opgave.
S avonds heerlijk gegeten, wat kan onze kokkie toch goed koken!, we noemen hem Kokkie een mooie naam voor een opvallende persoon met zijn gele mutsje. We hebben inmiddels al goed contact met de berggidsen. Het is een grote groep! S’ avonds wordt het al snel kouder, zodag we met dekens over de benen aan het heerlijke avondeten zitten.
 |
| Id Aissa |
 |
| Tizi Oussem |
De omgeving was hier weer totaal anders, een mist hulde de berg in een soort van geheimzinnigheid. Het had een soort sprookjesachtig iets. Onderweg kwamen verschillende mensen tegen die met hun ezel of schapen ergens naar op waren. Deze mensen zijn het gewend, en lopen dan ook op gewone schoenen hun route, terwijl wij het doen met dure c bergschoenen omdat we anders bang zijn het niet te redden. Onderweg kwamen ineens een grote kudde berggeiten tegen, hoewel het erg steil was liepen ze gewoon in rap tempo naar boven, intussen zag ik ook een aantal in bommen zitten etend van de blaadjes. Iets verder diende de volgende verrassing al weer aan., er zat een man bij een kampvuurtje, wat bleek hij verkocht er thee, en op het vuur had hij een kan water staan. Zijn dag was helemaal goed met zn grote groep want we namen natuurlijk allemaal thee!! Dan zit je daar thee te drinken, dit is het pure genieten. Iedere moment is een cadeau, en daar genieten we met zn allen van.
 |
| Wie wil er thee? |
 |
| Meisje de vaart erin! |
 |
| Tizi Oussem
|
De weg naar de watervallen wordt steeds ruiger en steiler, af en toe wordt het lastig maar wordt hierbij geholpen door de groep. Het blijft mistig en langzaam bereiken we de watervallen. Daar gebeurt het volgende wondertje. Terwijl wij het laatste stuk naar de waterval ploeteren verdwijnt ineens de bewolking en baadt de waterval volop in de zon!!. Dit is echt gebeurd, we maken er prachtige foto’s van en genieten van het moment. Wanneer we weer weg gaan is het ook gedaan met de zon, de lucht trekt weer dicht! Zo blijkt onze reis tot nu toe vol te zitten moet cadeautjes van de weergoden. Het is prachtig om er te lopen. We lopen een stuk terug, waarbij het soms wel aardig steil afdalen was.
Na de oversteek staat ons er weer een heerlijke lunch te wachten. Afdalen gaat mij niet echt heel goed af, ik en Roland besluiten dan ook om samen de Donkey taxi te nemen,. Elk op een ezel gingen we naar beneden terug naar Tizi Oussem. Tijdens de rit had ik af en toe spijt dat ik niet gewoon was gaan lopen, want op een ezel steil naar beneden geeft ook wel een kick. Je hoort de losliggende stenen wegglijden onder de hoeven van de ezel, en dat terwijl je vanaf de ezel loodrecht in de ravijn van 260 meter diep kijkt. Soms lijkt je recht op het ravijn af te lopen, is de ezel er flauw van?, gelukkig gaan de oren van de ezel ( en de rest natuurlijk) op tijd naar links of rechts. Ik beken eerlijk dat ik af en toe de ogen dicht heb gehouden. De berggids die meeliep zong steeds, en even dacht ik me in te beelden dat hij het over zijn verloren ezels zong…
 |
| Water genoeg.... |
Het avondeten was weer heerlijk en super gezellig, de groep is als een, we hebben natuurlijk een gezamenlijk doel maar we voelen elkaar erg goed aan.
De volgende dag was het weer flink klimmen geblazen, in totaal zouden we 1500 stijgen maar ook 1500 meter dalen. Dat beloofde wat, we liepen weg uit het dorp, en werden in gehaald door jonge kinderen met schapen, ze liepen met speels gemak omhoog, terwijl wij stonden te hijgen en te zweten. Dit werd nog eens duidelijk toen we onderweg op een behoorlijk steil stuk 2 mannen tegen kwamen met elk een bos hout op de rug met eenvoudige schoenen. Ze renden letterlijk de berg af, Zonder acht te slaan op de paadjes. Velen van ons (waar onder ik) hebben duidelijk te veel aangetrokken, want bij elke korte pauze staan we als een stel dampende paarden stoom af te blazen, geeft trouwens wel een prachtig gezicht…
 |
| het gaat hoger en hoger. |
 |
| Er wordt ook steil gedaald |
Na een stevige klimpartij komen we weer bij onze berbers, ze hebben weer een heerlijke lunch klaar staan op een prachtige plek. Genieten van de omgeving komen we een beetje bij van de inspanningen. Later hebben we een stuk steile afdaling met losse stenen en grind, het is zwaar maar te doen. Onderweg komen we steeds meer andere wandellaars tegen. Het is zwaar lopen, ik moet steeds geconcentreerd blijven maar gelukkig heb ik mensen om me heen die ook een beetje op me letten, deze gedachten geeft mij kracht en zelfvertrouwen om gewoon door te bikkelen!. Na een mooie maar zware afdaling komen we in Imill terecht waar we zullen overnachten in een soort hotelletje, het mooiste en luxe waar we deze reis in zullen overnachten, er is aan alles gedacht, er blijkt zelfs wifi te zijn. Dus een foto is snel gemaakt en op raceboot gezet voor het thuisfront!. De slaapkamers zijn voorzien van prinsessenbedden, en de bedden slapen dan ook heerlijk. Nadat we ons geïnstalleerd hebben lopen we nog even het dorp in, Hier mijn muts gekocht en blijkt dat ze hier ook wel meer ingespeeld zijn op de bergtoeristen., er is zelfs een winkel waar je afgedankte bergspullen kan kopen. Zelfs is er een politiebureau. S avonds weer heerlijk gegeten, snacht er nog eruit geweest voor een toiletbezoek, dat was nog een heel avontuur! Het was er pikkedonker maar gelukkig wist ik de weg op de tast te vinden.
 |
| thee-verkopers |
 |
| tussenstop, heilige steen op achtergrond |
De volgende dag begon met een ritje in een oud mercedesbusje, die bracht ons naar het laatste dorp waar een weg naar toe liep. Daarna was het nog ongeveer 6 uur lopen naar het Refugié Caf, de laatste stop voor we de toppoging zouden wagen. Hier was de omgeving weer anders, ook weer met prachtige watervallen en ruige rotsen. Het lopen ging me steeds makkelijker af. De swing kwam er als ware er in. Halverwege stopten we bij een dorp waar we weer heerlijke verse sinaasappelsap kregen, in het dorpje was een soort van heilige steen, deze zal geneeskrachtige krachten bezitten. Even hebben er een aantal van de groep gedacht om mij een tijd op die steen te laten zitten. Maar omwille de tijdsdruk toch maar niet gedaan. Na de lunch besloot ik om krachten te sparen een stukkie met de ezel te gaan. Ik heb meer naast de ezel gelopen dan er op gezeten. Dan was er weer sneeuw, en dan weer water wat het gevaarlijk maakte. Hand in hand rende ik dan met de berggids de ezel achterna, want die huppelde gewoon door. Soms was er ik er gewoon buiten adem van, want ja die jongen kunnen lopen hoor! Ineens tussen al het steen zat ik onze onderkomen, deze was haast niet te onderscheiden omdat het dezelfde kleur had als de omgeving. Binnen gekomen bleek er enorme bedrijvigheid te zijn, er waren wel 50 man aanwezig. Allen bergbeklimmers of skiërs (die zag je er ook}. Na de thee samen met Jamal nog geoefend op het lopen met stijgijzers. Eerst wat onwennig maar kreeg er steeds meer plezier in. Onze slaapplek was een zaal waar we met zn allen in moesten, een soort barak zeg maar. Dit had ook wel weer iets moois, weer een cadeautje.
 |
| richting Refuge camp |
De topdag
De dag van de top, was het vroeg dag, rond vijf uur ging de wekker, niet dat ik die hoor maar ja wordt uit mezelf wel wakker van alle bedrijvigheid om me heen. Het was leuk om te zien iedereen was bezig en dat op een kleine ruimte. Na het ontbijt was het de garmachen en stijgijzers omdoen en de berg op!, ik moet zeggen dat ik zenuwachtig was, dit was de dag waar het eigenlijk om draaide. Dit zal een soort bekroning voor ons zijn. Het moet niet uit maken want hoe deze dag ook zal verlopen we hebben ons best gedaan allemaal!!!
Het eerste stuk was een beroerd stuk, heel steil en veel stenen en diepe kuilen. Voorzichtig volgden we Jamal. Marc was intussen mijn buddy geworden, Raymond had last van zijn oog gekregen en om nu 2 blinden elkaar te laten leiden ging toch wat te ver…
Gestaag liepen we naar boven, het was nog wel fris, en moet zeggen dat ik ondanks de speciale warme sokken het niet bepaalde warm had in de schoenen. De zon was inmiddels opgekomen maar had ons nog niet bereikt daarom was het behoorlijk fris. Maar niet fris genoeg om de speciale kleding te gebruiken.
 |
| Op ijsveld |
 |
| Heerlijk die zon! |
Zigzaggend namen we namen de berg beetje bij beetje in, tot ineens Mieke niet helemaal lekker werd. Ze werd zelfs gedragen, dit was wel even schrikken. Ze bleek hoogteziekte te hebben en moest terug naar de basiskamp. Heel spijtig, en heel jammer want dat betekende dat we niet als volledige groep boven zouden staan. Jammer, jammer maar ja het kan de beste overkomen. Enigszins uitgedund gingen we verder. Het werd steiler, en Jamal vond dat het tijd werd om mij aan te lijnen. Dus liep ik gezekerd aan Jamal verder de berg op. Achter mij liep Marc en dat gaf wel een veilig gevoel. Intussen kreeg ik steeds meer het besef dat ik met iets bijzonders bezig was, iets grensverleggend, iets wat ik mij een jaar geleden nooit voor mogelijk had gehouden.
Na ongeveer 5 uur kwamen we op 4000 meter hoogte, we zaten letterlijk met onze hoofd in de wolken, het was nog steeds prachtig weer! Strakke hemel en haast geen wind, dat was bij de vorige expeditie wel anders. Ik kon het monument al zien, maar het laatste stuk was nog een lastig stuk, over rotsen heen klauteren met aan beide kanten diepe afgronden. Maar door goed op te letten overwonnen we ook het laatste obstakel. Nu nog een klein stukje naar de top over een ijsveld. Tjonge wat kan zn klein stukje lang zijn! Said en Marc waren al naar voren gesneld om iedereen voor eeuwig vast te leggen wanneer ze te op zouden bereiken. Nog een paar meter! Jamal klikte mij los van de lijn. Ik was er!, ik tikte het monument aan. Het was mij gelukt! Ik had de top bereikt. WIJ hadden de top bereikt, mede door de sterke groepsgevoel was dit gelukt. Iedereen druppelde langzaam binnen op de top!
Er werd gehuild, geknuffeld en vreugdekreten echoden door de lucht!
Daarna veel foto’s gemaakt, want tja op de top kan je niet vaak genoeg foto’s maken want daar kom je niet elke dag! Na de fotosessies was het tijd voor bezinning, de omgeving in mij opnemend voor eeuwig. Wat prachtig allemaal we stonden met elkaar op het dak van Toubkal. Samen hebben we het gered!
Een emotioneel moment was er toen wij in een hechte kring op de top stonden en Roland ( de aanstichter van het hele project) het woord nam. Mooier dan dit kan je de verbondenheid van de groep niet weergeven. Ik hoop ook van harte dat er foto’s van gemaakt zijn, en anders is dit een herinnering voor het leven.
 |
| De top! |
 |
| De top! |
Na het eten van een heerlijk broodje tonijn begonnen we aan de afdaling, we waren natuurlijk boven gekomen maar moesten ook weer terug! Dus ik weer aan de lijn, deze afdaling zal ik niet snel vergeten. Samen met Jamal en Marc togen we als een soort berggeiten naar beneden, Oerend hard op zijn Marokkaans! Eerst ging het over losse stenen en die heb je daar genoeg. Zelfs de afdaling over stenen ging aardig! Al gauw kwamen we bij het ijsveld. Marc en ik zakte af en toe tot aan de knieën weg in de sneeuw, maar dat was kicken! Af en toe wachten op de rest van de groep die we in de verte aanzagen komen. Heerlijk genietend in de zon, tjonge was is dit mooi!
Door onze berggeitenact waren we als eersten beneden, ik was kapot!, en ik niet alleen! Meteen naar huis gebeld, want gek genoeg hadden we alleen in de sneeuw bereik. Ik was kapot dus erg blij zal ik wel niet geklonken hebben! Langzaam druppelde een voor een weer binnen op de basiskamp, Marijke was als laatste binnen, zij is bijna 12 uur in touw geweest, een diepe buiging en groot respect ervoor!. Het toonde goed hoe de groep in elkaar zat, door gaan tot het uiterste en elkaar helpen! Na het eten, nog snel een thee en dan slapen, volgens mij was het rond 8 uur in de avond al aardig stil op de zaal!
Deze overwinning nemen ze ons nooit te nimmer meer af!
 |
| Stenen genoeg! |
De volgende dag, was het afdalen naar het dorp waar we zouden worden opgepikt door het busje, en dan zat het lopen er ineens op. Ik was om eerlijk te zijn nog aardig moe van de tocht naar boven, en omdat afdalen niet mijn sterke kant is besloot ik weer op de ezel te gaan. Dat was weer spannend, de ezel waar Hendri op zat ging een aantal keer door zijn poten en als je aan het afdalen bent is dat natuurlijk best eng om te zien. Gelukkig hoefde ik anders dan de heen weg niet steeds van de ezel af. Heerlijk ezel genoot ik van de omgeving, het opvallendste eraan was dat je overal stromende water hoorde , gesmolten sneeuw zocht zijn weg naar beneden. Nog een keer met de hoofd in de wolken en we kwamen weer bij de sinaasappelboertje terecht. Geholpen door Said was hij weer in een klap van zijn voorraad verlost. Het laatste stukje bleef ik op de ezel, nog even lekker genietend van de omgeving.
 |
| Op de ezel! |
 |
| Weer in het dal! |
Beneden in het dorp moesten we even wachten op het busje wat ons weer terug zal brengen naar Imill. Daar kregen we weer een heerlijke lunch, en was de tijd gekomen om afscheid te nemen van de meeste gidsen en onze geweldige kok. Een grotere busje werd volgeladen met onze tassen en koffers en we gingen weer richting Marrakech.
Daar aangekomen was het meteen compleet andere wereld, de enorme drukte overviel me een beetje. Na al die dagen van rust was dit wel ineens een beetje veel van het goede. In het hotel aangekomen gingen we ons eerst laten scheren bij de kapper, daar werden ineens ook mijn oren geharst (tegen meerprijs) daarna snel onder de douche,heerlijk na 5 dagen niet gedoucht te hebben. Maar goed dat hoort wel beetje bij een expeditie vindt ik zelf. Het avondeten was gezamenlijk met de volgende groep die, die dag was aangekomen. Daarna nog even met de groep de stad in geweest, maar helaas nergens een tent ontdekt waar we met een biertje onze overwinning konden vieren. Nog wel een trui gekocht, een hele echte Marokkaanse trui, welke door Said na veel onderhandelen en toneel voor een schappelijk prijs gekocht is.
 |
| Relaxen in Marrakesh |
Met deze laatste woorden komt er een eind aan het reisverslag van een grensverleggende en indrukwekkende reis!
Rogier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten