2 ervaringen

Twee donkere ogen komen nieuwsgierig achter een stenen muurtje vandaan. de ogen nemen niets bijzonders waar, maar in de verte hoort ze zware voetstappen steeds dichterbij komen. Ze komen naar het dorp dat kan niet anders want er loopt maar een weg naar het dorp toe. Een weg mag je het niet noemen, het is een kronkelpad bezaaid met rotsen en steen in allerlei vormen en maten. Zij weet niet beter, ze is in het dorp geboren en is nog nooit verder gekomen dan het einde van het pad. De voetstappen komen steeds dichterbij, ze lijken het zwaar te hebben want bijna elke steen wordt gekust door de zolen van de schoenen. Ook hoort ze  stenen vallen welke zich in de diepte van het ravijn een weg naar beneden zoeken. Dan ineens in de verte ziet ze aan het rand van het dorpje langzaam een gedaante uit de mist tevoorschijn komen. Eerste wat ze echt ziet zijn 2 oren. daarna de rest van het lichaam,het lichaam is bepakt met allerlei tassen. Het is voor haar meteen duidelijk dat het een ezel is. Ezels zijn in haar dorp net zo normaal als een fiets in Groningen. De bepakte ezel is de voorhoede van het echte karavaan, welke bestaat uit nog meer ezels en vreemde mensen in blauwe jassen. Ze ziet meteen dat ze niet van hier zijn,  en verlegen dat ze is kruipt ze wat verder achter de steen. Al gauw zijn ze bij de plek waar ze zich heeft verstopt. voorzichtig kruipt ze overeind en bekijkt de voor haar raar geklede mensen eens goed. Toch blijft ze op een afstandje staan, want de ezels lijken zich nergens aan te storen en lopen onverstoord verder het dorp in, zich niets aan trekkend van haar of de onevenheden in het pad.. Ze hoort de mensen lachen en plezier maken, en heel langzaam schuifelt ze richting deze groep mensen. Deze groep mensen zijn op doorreis en nemen van bijna elke steen in het dorp een foto, wanneer dat gebeurd is richten enkelen van de groep op haar. Ze verstaat ze niet, ze praten raar. Er zijn ook een paar bij die haar taal spreken.

Dan  komen er ineens lolly's en pennen te voorschijn, het is voor haar zeg iemand die haar taal spreekt. Maar wat had haar moeder nu nog eens gezegd over dingen aannemen van vreemden? Nou ja zo vreemd zijn  ze ook weer niet want ze stonden zeker al 10 minuten in het dorp. Voorzichtig pakt ze de lolly en pen aan, intussen is het nieuws als een lopend vuurtje door het dorp gegaan met als gevolg dat er steeds meer kinderen op deze vreemde groep mensen afkomen. Nadat zij de pen en lolly gekregen heeft blijft ze op een afstandje kijken, nog steeds een beetje verlegen. De groep lijkt zich goed te vermaken, en nuttigen met zn allen  wat uit de plaatselijke winkel. Het is voor deze groep blauwe mensen een hele ervaring om zo midden in een dorp te staan. Zich haast niet kunnen voorstellen dat hier echt mensen alle dagen leven. Vooral van de omgeving genieten ze, het is er prachtig, het dorp lijkt half in de wolken te liggen en het enige wat je hoort is het kabbelende water wat vanaf de hogere gelegen bergen zich een weg naar beneden baant. Het is voor de groep haast een soort vlucht uit het normaal drukke en hectiek bestaan in een grote stad. De 2 donkere ogen weten niet beter dan dit, een grote stad is voor haar nog te ver. De groep vertrekt weer en verdwijnt weer even zo snel als dat ze gekomen zijn. Wanneer de laatsten uit het zicht zijn verdwenen rennen de 2 donkere ogen in een rotvaart over het oneffen pad naar haar moeder om over dit alles te vertellen!!!

Rogier