Nog steeds Heysanti

Na bijna 4 weken hoogezand ben ik aardig ingeburgerd. Buren lijken medelijden met me te hebben want in die paar weken heb ik al van de halve straat eten gehad. Nou ja daar weer de helft van dat komt eerder in de buurt. Het is een beetje vakantiegevoel, je weet wel zn kut-vakantie-gevoel-met-veel-regen-in-eigen-land. Maar ja de hond houdt mijn nog steeds bezig met al haar fratsen, en dan heb ik het nog niet eens over het huis en tuin. Dagen ben ik aan het poetsen, eigelijk blijf je aan het poetsen. Ze hebben hier in de keuken een keukenblad van zwart natuursteen/marmer. De meesten krijgen dat op hun graf, maar hier bereiden we er voedsel op. Van te voren uitvoerige instructies gehad over het verwijderen van elk waterspatje of vetspatje. Het zal jullie vast niet verbazen dat ik de nodige kilos door verloren heb. Maar ja het is best handig voor later, dan kan je een beste korting bedwingen bij de uitvaartboer want het steen hebben we hier al. Maar ja dat is voor later. Vrijdag aanstaande wordt de macht weer overgedragen aan de rechtmatige eigenaars, en dan wordt het ook verzekering bellen ivm met de waterspatjes die niet meer van heb keukenblad af te wrijven zijn.

Maar goed zit eigelijk al weer te lang in Heysanti, want wordt al aardig burgerlijk, Zoals vanavond reed ik de container al naar voor het huis. Ik wilde weer naar binnen lopen en zag ineens iets zwarts en groots voor de deur liggen. Het bewoog zelfs ook wat, en aangezien ik daar net langs had gereden met de container moest het aardig gekreukeld zijn. Boos leek het wel te zijn, en dat kan me voorstellen, want als je een container over je heen krijgt met 2 week stront van de hond en ander huishoudelijk afval zal ik dat zeker ook zijn. Het leek met zijn ene oog mij te observeren, en ik observeerde het met mijn beide ogen. Deze beide ogen konden niet echt ontdekken wat voor ding het moest zijn. Beide waren in afwachting wat de ander zal gaan doen, voor het zekere nam ik een stuk gereedschap in mijn hand. Een paar minuten gebeurde er niets en toen begon het te lawaaien. Dus klemde ik het gereedschap steviger vast voor het geval het best ineens slagtanden kreeg en 3 meter lang zal worden. De hond die me altijd achterna loopt bleef nu veilig achter het raam kijkend wat er ging gebeuren. Maar er gebeurde niets!!! De held die ik was besloot ik in actie te komen, pakte heel stoer de waterslang en spoot het beest van het terras af. Daarna bleek het tot leven te komen, het kroop weg, waaruit blijkt dat het zeker geen enge kikker was. Wat het wel was weet ik niet, wat ik wel weet dat het nu wel tijd wordt weer naar osso te gaan ..........