De hel van Assel

Zondag liep ik de Midwintermarathon in Apeldoorn, het was mijn negende marathon alweer. Maar de ene marathon is de andere niet en dat zal deze negende keer goed blijken.De weersverwachtingen waren niet al te gunstig veel wind en regen en die ingrediënten waren ook volop aanwezig. De treinreis erheen verliep voorspoedig, ik had bewust een trein eerder genomen omdat je met de NS het maar nooit weet. Ik was vroeg, of beter gezegd ouwe mensen tijd want er zaten alleen maar ouwe mensen in de trein en die gingen echt geen marathon lopen. Op Apeldoorn Centraal kwam ik nog een loper tegen een Duitser en samen keuvelend over vroeger liepen we verkeerd, maar gelukkig kwamen we daar nog op tijd achter. Startnummer op gehaald en ik liet me met een busje naar de kleedkamers vervoeren en je daarna ook weer afzettend bij de start. Ik voelde me net een Keniaan een Groningse Keniaan wel te verstaan. Maar goed snel het startvak in gegaan om daar ergens mijn zak met droge kleding voor na de finish te dumpen. Het was een aardig vol startvak en de start verliep ook traag, de eerste kms kon ik haast mijn eigen tempo niet lopen. Het valt me elke keer op dat hoe ver je ook langs de kant loopt altijd mensen zijn die je op allerlei onmogelijk manieren gaan inhalen. Het is niet alleen irritant maar ook best link want voor je het weet lig je er zo.

Na een uur lopen had ik nog maar 10 km op de teller en dat was voor mij doen veel te langzaam, dus besloot ik eindelijk eens op tempo te lopen. Intussen was het flink gaan regenen en de wind was ook gemeen bezig om de lopers te geselen. Door de regen was ik ook genoodzaakt om mijn gehoorapp. veilig op te bergen, dus de rest van de tocht ging in non-stereo. In het mooie Apeldoorn valt genoeg te zien, zo liepen we dwars door de apenheul en de hoge Veluwe is natuurlijk ook meer dan het aanzien waard. Af en toe had ik was last van misselijkheid dat kwam door het te koude water wat ik dronk bij de waterposten maar gelukkig hield ik alles binnen en de misselijkheid ging vanzelf weg. Intussen had ik mijn eigen tempo helemaal te pakken en was eigelijk alleen maar bezig met mensen in te halen. Dat inhalen zal me even later noodlottig blijken. Op een zandpad richting de Amerfoortseweg was ik daar ook mee bezig toen ik een takje over het hoofd zag. Mijn voet ging dubbel en hoorde een akelige knak. Vreemd genoeg voelde ik er niets van en na even gestopt te zijn kon ik verder doorlopen. Een paar 100 meter later struikel ik bijna over een soort van verhoging bij het einde van het pad. Eenmaal op de Amerfoortse weg kon ik gewoon weer snelheid maken en lekker lopen. 15 km ging goed, de 20 km ging goed, maar rond 24 km hield mijn voet ermee op. Het gaf me het eindsignaal voor de marathon met een flinke maar keiharde pijnscheut. Het lopen was acuut voorbij, probeerde nog te masseren en trok mijn schoen uit wat eigelijk het domst is wat je kan doen tijdens een marathon. Maar goed je probeert wat. Daarna heb ik zeker nog dik 2,5 km lopen ploerten stukkie hardlopen, stukkie lopen. Dan dringt het ineens tot je door, dat het over en uit is voor deze keer en dat deed pijn vooral voor een eerste keer. Bij de finish werd ik nog per ongeluk binnen gehaald als een renner die de marathon al voltooid had en dat terwijl ik nog 14 km moest. Vandaag was de marathon 14 km te ver voor mij. Voor het eerst in bijna 100 loopwedstrijden zal ik vroegtijdig de strijd moeten staken. Ik kwam over de finish en daarbij was ik niet al te vrolijk. Mensen van de organisatie vroegen hoe het er mee ging. EHBO bekommerden zich over mijn voet en voor de sier kreeg ik nog een mediale. Maar ja wat is die waard? Had beter de mediale kunnen vragen van de alternatieve afstand (Asselronde 27,5 km) maar ja er niet bij stil gestaan. Ik werd weer met het busje afgezet bij de kleedkamers, waar ik na het douchen nog eens rustig de teleurstelling van me af liet glijden Apeldoorn geeft zich niet zomaar gewonnen, dat heb ik bijna 10 jaar geleden op het Loo-erf mogen ervaren. Wanneer je in Apeldoorn wilt overwinnen moet je alles geven en dan nog is het afwachten of je de Loolaan haalt. De waarheid is pijnlijk zowel letterlijk als figuurlijk.Dit keer geen foto’s van de overwinning maar slecht röntgenfoto’s van de voet, want dat is wat er morgen te wachten staat. Maar ik kom zeker een keer terug en dan loop ik hem uit! Daarna nog heerlijk een paar biertjes gedronken met wat heren van Chatnrun op het Caterplein om juist de kater weg te spoelen!



Trouwens wie heeft mijn haas gezien? Hij was zo lekker op stoom dat hij niet eens door had dat ik liep te klungelen en nu ben ik hem kwijt.......