Vandaag kwam ik noodgedwongen weer eens in het ziekenhuis. De mooiste ziekenhuis van Noord-Nederland of het de beste is durf ik na vandaag wel in twijfel te nemen. Na mijn ongelukkig verlopen marathon leek het mij en de dokter wel raadzaam om een foto te laten maken van de voet. De voet wat nog steeds erg pijnlijk is dus maakte ik vanmorgen een afspraak. Ik kon later op de ochtend al terecht dus dat gaat lekker dacht ik. Gelukkig werd ik gebracht door een collega zodat i niet het hele stuk hoefde te lopen. het lopen wat me anders wel goed afgaat is nu niet meer zo van zelfsprekend. Zoals altijd was het er enorm druk en veel oude mensen tja dat heb je nu eenmaal in een land wat te maken heeft met de vergrijzing. De afdeling werd snel gevonden, in propte me in een volle wachtkamer. Werd al snel opgeroepen voor het maken van de foto. Ik niet alleen maar er werden 5 tegelijkertijd gedaan. Een voor een werden we in een soort van kleedhokje gebracht en een lelijke enge vrouw riep schoen uit!! Ze dacht zeker dat je bij een slechthorende extra hard moet roepen. Maar ja de schoen was nog niet uit of de andere deurtje ging open. Moest plaats nemen op de tafel en gelukkig was dat alleen en niet met die 4 anderen die ongetwijfeld nog in hun hokje zaten te wachten op het vonnis. Toen ik daar op die tafel lag kreeg ik echt het gevoel van de laatste moment van een ter doodsveroordeelde in Amerika. Alleen de dodelijke spuiten en rode telefoon ontbraken er aan. Achter het glas zaten me een aantal medici me aan te gapen. Ik moest zo en zus doen met de voet. De foto’s werden gemaakt en de spuit bleef achterwege. Snel werd me gezegd in de wachtkamer plaats te nemen.
Na een klein half uur moest ik weer komen voor nog een foto, want de dokter (vrouwelijke) had niet genoeg aan die 2 die genomen waren. Derde foto was nog sneller klaar dan de eerste en daar zat ik weer in de wachtkamer, weer na een half uur kwam de arts uit het kamertje en riep ‘’ Kleine kan naar huis ‘’ Heet ik niet zo? dacht ik bij mezelf, ja toch wel He? Dus riep een heuse hooooooooo door de wachtkamer want de arts was al weer verdwenen richting haar kamertje. Ze reageerde niet alleen het publiek in de wachtkamer begon te heeeeeeeeen en haaaayen en wachten op weer een heeeeeel van mij maar ja ben geen Ali B. Zo brutaal als ik was klopte ik aan de deur va het kamertje en de verbaasde arts deed open. Nog meer was ze verbaasd omdat ik wat te vragen had. Nee natuurlijk is er niets aan de hand anders mocht ik niet gaan was het antwoord op een naar mijn idee redelijke vraag. Nee er was niets te zien op de foto’s dus zal het wel gekneusd zijn en daarvoor moest je maar weer mooi naar je eigen huisarts. Het deurtje ging weer dicht, en ik huppelde naar buiten waar ik opgepikt zal worden door een collega. Het lijkt een heel avontuur een geblesseerde voet maar als je er over nadenkt is het eigelijk van ten zotte dat je er zo weg komt. Betalen we hier ons allemaal scheel aan premies? De foto’s zullen wel gelukt zijn maar een beetje klantgericht en vriendelijkheid mag er ook wel bij of zit dat niet in het basispakket??????
1 opmerking:
Ja hallo..
Dat hebben die specialisten niet geleerd hoor..;-)
Een reactie posten