De onderdanen

De schoenen, of beter gezegd de bergkisten zijn eigenlijk een van je belangrijkste vrienden tijdens de expeditie. Ze moeten net als goede vrienden vertrouwd aanvoelen wanneer je ze aantrekt. Je moet op ze kunnen bouwen in zware omstandigheden die de bergexpeditie soms kent. Je moet elkaar kennen, zodat je weet wat je precies aan elkaar hebt. Verder is een beetje een  niveau ook wel wenseljik,en in dit geval is dat niveau C. Voor de meesten is het een hele zoektocht voor ze hun onderdanen vinden waarmee het meest klikt. Het is als een soort keuring op een dating-site, waarbij je langs de foto’s scrolt,. Die niet, die niet, die niet, die misschien, tot je bij eentje komt van die lijkt mij wel wat! Dan als de interesse wederzijds is volgt er een periode van gewenning. Past ze echt bij mij of was het enkel haar uiterlijke verschijning? Wanneer je na een paar oefensessies nog steeds geen open wonden aan de hakken hebt of blaren zo groot als het Gardameer blijkt dat ze toch bij je past. Dan volgt er een tijd van plezier en geluk.

Je gaat door diepe dalen en bereikt de hoogste toppen. Samen stamp je door de modder, en steek je de wildste riviertjes over. Samen stoot je weer aan een van de velen stenen die je onderweg tegenkomt. Het maakt allemaal niets uit ze is er voor gebouwd en er liggen zoveel stenen dat in een week lopen nog niet eens 0,1 procent van de stenen gekust zijn door haar zolen. Samen bedwing je de steilste hellingen en daal je af in de diepste dalen. Na verloop van tijd weet je dat je blindelings op elkaar kan vertrouwen, behalve in de sneeuw en ijsvelden want dan moet er toch een stijgijzertje om, een soort beugeltje maar dat alleen voor de zekerheid... Zelfs met het beugeltje gaat het als vanouds, we vliegen samen over de ijsvelden, niets is ons teveel. Na al het gezwoeg, geklim en gebikkel is het tijd voor een rust moment en dan geniet je samen van het prachtige decor. een prachtig decor midden in het Atlasgebergte, hier heb je samen naar toe geknokt en vooral geklommen. Dit moment met zijn tweetjes is goud waard!

Rogier

De gesloten Kring

Zij die bereid zijn de handen ineen te slaan kunnen de grootste uitdagingen aan

                                                                                                                                                              (Nelson Mandela)

Het is 18 april rond de klok van 12 uur op de top van de Toubkal, met 4167 meter de hoogste berg in Noord-Afrika. Het uitzicht is ademnemend, de bergtoppen steken uit de wolken, het is alsof ze op de wolken drijven. Het zonnetje schijnt en er is haast geen wind. Niet ver van het piramidevormige monument staat een groep mensen in een gesloten kring. Hier wordt het spelletje ‘’ hier leg ik mijn zakdoekje neer ‘’ zeker niet gespeeld. Het is een verzameling van dappere en trotse mensen. Deze bijzondere groep mensen hebben met elkaar de top van de Toubkal gehaald. Ze begonnen als eenlingen maar staan hier schouder aan schouder eensgezind als een hechte groep bij elkaar. Ze waren eerst collega’s maar werden gaandeweg vrienden. Een jaar geleden begon deze missie waarvan het verloop niet vooraf te bepalen was, want bijna niemand had (op de buddy’s na) ervaring met bergsport. Na ruim een jaar van voorbereiding werd de top ingenomen en dat puur op samenhorigheid, teamgeest en doorzettingsvermogen. Velen van de groep hadden het af en toe moeilijk maar elke horde werd genomen. In de gesloten kring worden emotionele woorden gesproken, men houdt elkaar stevig vast alsof ze elkaar nooit weer willen loslaten. Intussen geven de zonnestralen de groep extra warmte

De eenlingen die een hechte groep vormden hebben elk hun eigen verhaal, hun eigen verdriet, leed en tegenslagen welke ze voor de deze missie begon al overwonnen!. Ze lieten zich niet van de wijs brengen door hun handicap of beperking,. Allen zeiden volmondig ja toen ze een jaar geleden aan de missie begonnen. Alle verwachtingen werden ruimschoots overtroffen, of het nu ging om de prachtige omgeving van het nationaal park de Toubkal of om het eigen kunnen. Wat voor een ander vanzelfsprekend is is voor sommigen van deze groep wat minder vanzelfsprekend. Zij moeten een stapje harder zetten om hetzelfde te bereiken. Dat met enige moeite maar het resultaat is hetzelfde! Alleen kost het wat meer moeite en inspanning. Daarom is het knap dat de groep door gegaan is tot het einde! Niet geheel zonder hulp, want de buddy’s hebben ook de nodige ondersteuning gegeven. Vanaf dag een was dit vanzelfsprekend een soort ongeschreven regel binnen de hechte groep. Zonder deze buddy’s was het voor de meesten in de groep ook erg moeilijk geworden, en eerlijk gezegd zal het grote doel (bereiken van de top) onhaalbaar voor een aantal zijn geworden. Maar ook met de steun van de buddy’s was het een zware opgave, getuige van opgave van een van de groepsleden door hoogteziekte. Opgeven komt niet in het woordenboek (alleen als het niet anders kan) van de groep voor. Eendrachtig staan ze verweven in elkaar op de top van Toubkal, Het doel is bereikt. Met als grootste beloning het uitzicht en de enorme stilte! Ze genieten van het moment, iedereen op zijn eigen manier, men knuffelt, kust elkaar en huilt. Het mag, het is niet erg, ook al is het een hechte groep het zijn wel allemaal persoonlijke overwinningen stuk voor stuk! Dit maakt deze ervaring bovenop de Toubkal extra bijzonder voor iedereen die er bij was, een gebeurtenis om nooit meer te vergeten!

Mooie woorden zijn niet van belang, daden wel!

(Nelson Mandela)

Rogier

2 ervaringen

Twee donkere ogen komen nieuwsgierig achter een stenen muurtje vandaan. de ogen nemen niets bijzonders waar, maar in de verte hoort ze zware voetstappen steeds dichterbij komen. Ze komen naar het dorp dat kan niet anders want er loopt maar een weg naar het dorp toe. Een weg mag je het niet noemen, het is een kronkelpad bezaaid met rotsen en steen in allerlei vormen en maten. Zij weet niet beter, ze is in het dorp geboren en is nog nooit verder gekomen dan het einde van het pad. De voetstappen komen steeds dichterbij, ze lijken het zwaar te hebben want bijna elke steen wordt gekust door de zolen van de schoenen. Ook hoort ze  stenen vallen welke zich in de diepte van het ravijn een weg naar beneden zoeken. Dan ineens in de verte ziet ze aan het rand van het dorpje langzaam een gedaante uit de mist tevoorschijn komen. Eerste wat ze echt ziet zijn 2 oren. daarna de rest van het lichaam,het lichaam is bepakt met allerlei tassen. Het is voor haar meteen duidelijk dat het een ezel is. Ezels zijn in haar dorp net zo normaal als een fiets in Groningen. De bepakte ezel is de voorhoede van het echte karavaan, welke bestaat uit nog meer ezels en vreemde mensen in blauwe jassen. Ze ziet meteen dat ze niet van hier zijn,  en verlegen dat ze is kruipt ze wat verder achter de steen. Al gauw zijn ze bij de plek waar ze zich heeft verstopt. voorzichtig kruipt ze overeind en bekijkt de voor haar raar geklede mensen eens goed. Toch blijft ze op een afstandje staan, want de ezels lijken zich nergens aan te storen en lopen onverstoord verder het dorp in, zich niets aan trekkend van haar of de onevenheden in het pad.. Ze hoort de mensen lachen en plezier maken, en heel langzaam schuifelt ze richting deze groep mensen. Deze groep mensen zijn op doorreis en nemen van bijna elke steen in het dorp een foto, wanneer dat gebeurd is richten enkelen van de groep op haar. Ze verstaat ze niet, ze praten raar. Er zijn ook een paar bij die haar taal spreken.

Dan  komen er ineens lolly's en pennen te voorschijn, het is voor haar zeg iemand die haar taal spreekt. Maar wat had haar moeder nu nog eens gezegd over dingen aannemen van vreemden? Nou ja zo vreemd zijn  ze ook weer niet want ze stonden zeker al 10 minuten in het dorp. Voorzichtig pakt ze de lolly en pen aan, intussen is het nieuws als een lopend vuurtje door het dorp gegaan met als gevolg dat er steeds meer kinderen op deze vreemde groep mensen afkomen. Nadat zij de pen en lolly gekregen heeft blijft ze op een afstandje kijken, nog steeds een beetje verlegen. De groep lijkt zich goed te vermaken, en nuttigen met zn allen  wat uit de plaatselijke winkel. Het is voor deze groep blauwe mensen een hele ervaring om zo midden in een dorp te staan. Zich haast niet kunnen voorstellen dat hier echt mensen alle dagen leven. Vooral van de omgeving genieten ze, het is er prachtig, het dorp lijkt half in de wolken te liggen en het enige wat je hoort is het kabbelende water wat vanaf de hogere gelegen bergen zich een weg naar beneden baant. Het is voor de groep haast een soort vlucht uit het normaal drukke en hectiek bestaan in een grote stad. De 2 donkere ogen weten niet beter dan dit, een grote stad is voor haar nog te ver. De groep vertrekt weer en verdwijnt weer even zo snel als dat ze gekomen zijn. Wanneer de laatsten uit het zicht zijn verdwenen rennen de 2 donkere ogen in een rotvaart over het oneffen pad naar haar moeder om over dit alles te vertellen!!!

Rogier

Toubkal Expeditie

Op Vrijdag de 13de van april was het eindelijk zover, een van mij grotere uitdagingen tot nu toe stond op punt te beginnen. De trekkingtocht met als hoogtepunt de beklimming van de Toubkal in Marokko! De Toubkal,  met een kleine 4200 meter de hoogste berg van het atlasgebergte lag op ons te wachten, een jaar geleden ging ik met een groep collega’s de uitdaging aan om deze berg te bedwingen. Er volgde een langere tijd van voorbereiding, er werden vele uurtjes in de sportschool (sportief90) door gebracht om tot een voor in de bergen verantwoordelijke conditie te komen, de overbodige kilootjes verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik kreeg weer plezier in het hardlopen, en alles ging weer als vanouds. De nodige schoenen, kleding en andere attributen werden aangeschaft. De trainingen met de groep elders in het land waren erg nuttig voor de teamspirit, veel lol gehad waarbij de 2daagse van Egmond een hoogtepunt was in de voorbereiding.

Driekwart jaar met deze uitdaging bezig geweest en toen was het ineens Vrijdag de 13de van april, we moesten ons 13:13 uur scherp melden op Schiphol. Stiekem hoopte ik op stoelnummer 13. Op Schiphol werden de laatste spullen uitgereikt door Hans en kon het grote avontuur beginnen. Dat avontuur was bijna voor iemand van de groep op Schiphol geëindigd, want Marijke vroeg ineens af waar haar instapkaart gebleven was, gelukkig bleek als snel dat Hendri er 2 in zijn bezit had. De bergschoenen moesten bij de poortjes uit, deze had ik aan gezien het feit dat de schoenen circa 1 kilo per stuk wogen. Ik was niet de enige…. De vlucht verliep verder goed.

Marrakech

Aankomst op het Marrakech-Menara Airport zorgde Said ervoor dat we via de diplomatieke weg Marokko binnen kwamen, dit scheelde veel tijd en geen rij. Alleen je mag er geen foto’s maken en daar kwam ik achter nadat ik een onschuldige foto had gemaakt kwam meteen iemand van de douane vragen of hij de foto mocht zien. Maar snel verwijderen ….. Eenmaal door de douane begon het langere wachten op de koffer, eigenlijk viel het wel mee en het was helemaal snel gegaan wanneer ze daar een goedlopende rolband hadden, eentje waarbij de koffers niet steeds bleven steken, maar goed we zijn in Marokko.
De busrit naar het hotel in Marrakech duurde een klein half uurtje, en ineens kwamen we in de drukte van de grote stad terecht. Marrakech telt ongeveer 900.000 inwoners. Het was meteen al indrukwekkende plaatjes. Vrouwen in Boerkas op brommers, kamelen, vlot geklede vrouwen, ouwe volgeladen  auto’s  en de lucht van een grote drukke bezige stad.  We hadden een mooi hotel (Riad Omar) niet ver van de beroemde plein Jamaa El Fina. Dit is het plein waar de bedrijvigheid nooit stopt, 24 uur per dag is er handel. Het is tevens ook het grootste plein van Afrika. Waarop 28 april 2011 een bomaanslag plaats vond waarbij 17 doden vielen.  Het was een enorme drukte in de straten van Marrakech, het leek zoals het bij ons Koningendag in Amsterdam is, Al hebben ze er een Koning het was geen Koningendag!.
Ik sliep samen met Vincent en Roland in iets wat krappe kamer, maar met het nodige passen en meten konden we ons goed redden. Na een heerlijke avondmaal togen we  richting het plein, wat een mensen, het leek of het hele plein onder de rook stond. Al die mensen en al die handelaren, het was alleen al leuk om er zo naar te kijken. Genietend van de mensen, geuren  en sfeer was Said verse sinaasappelsap aan het regelen. Deze werden bij de kraampjes vers geperst. Later maakten de dag van de notenverkoper goed door met zn alleen daar halve kilo per persoon aan noten te kopen. Deze zouden we gedurende de week nuttigen. Daarna weer naar  het hotel want de volgende ochtend begon het grote avontuur echt!

Dat avontuur begon met een heerlijke ontbijt op het dakterras van het hotel, ondanks dat het nog vroeg was, was het al heerlijk vertoeven op het terras van de nimmer slapende stad. Niet veel later wordt het busje wat ons naar het Toubkalgebied zal brengen volgeladen. Dan is het tijd om te vertrekken en langzaam maakt de gekte van de drukke stad plaats voor de rust van het Toubkal-gebied. Jebel Toubkal zoals de berg heet ligt in de nationaal park Toubkal. Na een half uur rijden verrijst de berg uit het niets voor ons op. In het echt lijkt hij nog veel groter en meer gezag uit te stralen dan op de foto’’s die ik tot nu toe gezien heb. De toppen zijn bedekt met sneeuw. Ben ik echt in Afrika?, het had net zo goed de Pyreneeën kunnen zijn. Sneeuw verwacht je eigenlijk niet in Afrika maar gezien de hoogte is het wel logisch. Wat je er ook niet verwachte waren hardlopers, en ineens zomaar uit het niets verschenen er 3 hardlopers, ze leken weinig tot geen last te hebben van de ruige omgeving.

De ezels worden volgeladen met onze spullen, de thee staat klaar en na de laatste briefing is het tijd om te vertrekken. We lopen via een aardige weggetje de bergen in. De ezels zijn een stuk sneller en verdwijnen al snel uit het zicht. Jamal onze gids loopt voorop en tot nu toe gaat het heerlijk, het is prachtig weer , niet te warm en niet te koud. Ineens loopt Jamal de bergen in, we moeten volgen, en het eerste moeilijke stuk van de expeditie is een feit. Nog wat onwennig volg ik de groep. Oeps het gaat wel erg steil jongens. Hier en daar wordt ik wat geholpen. Het is mijn onzekerheid en nervositeit wat het lopen bemoeilijkt. Een stap teveel naar links en je ligt beneden, kan je weer opnieuw beginnen. Maar gelukkig komt het niet zover. Intussen genieten we van het mooie landschap. 

lekker uitrusten

 Id Aissa

Onderweg komen we wat huizen tegen welke prachtige gekleurde wanden buiten hebben hangen. De eerste kinderen komen we hier ook tegen, hier delen we de meegebracht snoepgoed aan uit. We lopen zo een paar uur door het mooie landschap toen we ineens de ezels weer tegen kwamen. De kok had voor ons een heerlijke lunch klaar staat. Heerlijk zittend  op een kleed aten we zijn kookkunst op intussen genietend  van al het mooie wat het nationaal park ons te zien gaf. Daarna was het flink aanpoten tijdens de afdaling, hoezo goed begaanbare paden?  Doordat het sneeuw uit de bergen ontdooide was het op lagere gelegen stukken flink aan het blubberen geslagen en dat maakte de klim en klauter werk over de stenen en rotsen flink lastig. Dankzij Marieke kon ik aardig goed volgen. Het laatste stuk naar Id Aissa was ook vrij lastig maar hier werd ik geholpen door Jamal onze berggids. Samen volgen we haast over de stenen en dat maakte dat ik als eerste in het dorp aankwam.  Nou ja dorp, dorpje met een aantal huizen en  een soort landweggetje, dit was ook de enige weg daar. 

Trouwens bijna alle huizen waren voorzien van een schotel. De koning van Marokko Mohammed VI wilde voor iedereen in Marokko een schotel hebben, dit om de laaggeletterdheid tegen te gaan. Het uitzicht van onze verblijfplaats was geweldig. Wolken die tegen de bergen aan schuurden, met in het dal stukken groen. Het leek haast een schilderij. Het onderkomen was eigenlijk gewoon een hut. We sliepen met 5 man in een kamer op hele dunne matjes. Maar dat maakt de expeditie gevoel nog groter. Wat ook een hele tour was waren de wc’s , de Fransen hebben helaas na hun aftocht in 1956 hun typische Franse wc’’s niet mee genomen. Maar ja door oefenen leert men toch?, maar voor onze mensen met een beenprothese was dit wel een hele opgave. 

S avonds heerlijk gegeten, wat kan onze kokkie toch goed koken!, we noemen hem Kokkie een mooie naam voor een opvallende persoon met zijn gele mutsje. We hebben inmiddels al goed contact met de  berggidsen. Het is een grote groep! S’ avonds wordt het al snel kouder, zodag we met dekens over de benen aan het heerlijke avondeten zitten. 

 Id Aissa

Tizi Oussem

De volgende dag is het nog fris maar dat verandert al snel, door het lopen wordt je al snel warmer en dan blijkt maar weer dat je snel teveel aandoet. Vandaag was onze eindbestemming Tizi Oussem, daar waren we al snel om vervolgens door te lopen naar prachtige watervallen. Daarvoor moest er nog wel een steil bergpad bedwongen worden. Dit was voor mij veel opletten, gelukkig had ik Raymond achter me lopen die af en toe riep van ietsjes meer naar links of rechts. Gelukkig vergiste hij zich niet.. De afgrond was op slechts 20 cm van je verwijdert. Wanneer je over de rand zal gaan ging het hard naar beneden op sommige stukken wel 250 meter diep! Een ding weet je dan zeker, je voelt geen pijn dan..

De omgeving was hier weer totaal anders, een mist hulde de berg in een soort van geheimzinnigheid. Het had een soort sprookjesachtig iets. Onderweg kwamen verschillende mensen tegen die met hun ezel of schapen ergens naar op waren. Deze mensen zijn het gewend, en lopen dan ook op gewone schoenen hun route, terwijl wij het doen met dure c bergschoenen omdat we anders bang zijn het niet te redden. Onderweg kwamen ineens een grote kudde berggeiten tegen, hoewel het erg steil was liepen ze gewoon in rap tempo naar boven, intussen zag ik ook een aantal in bommen zitten etend van de blaadjes. Iets verder diende de volgende verrassing al weer aan., er zat een man bij een kampvuurtje, wat bleek hij verkocht er thee, en op het vuur had hij een kan water staan. Zijn dag was helemaal goed met zn grote groep want we namen natuurlijk allemaal thee!! Dan zit je daar thee te drinken, dit is het pure genieten. Iedere moment is een cadeau, en daar genieten we met zn allen van.

Wie wil er thee?

Meisje de vaart erin!

Tizi Oussem

De weg naar de watervallen wordt steeds ruiger en steiler, af en toe wordt het lastig maar wordt hierbij geholpen door de groep. Het blijft mistig en langzaam bereiken we de watervallen. Daar gebeurt het volgende wondertje. Terwijl wij het laatste stuk naar de waterval ploeteren verdwijnt ineens de bewolking en baadt de waterval volop in de zon!!. Dit is echt gebeurd, we maken er prachtige foto’s van en genieten van het moment.  Wanneer we weer weg gaan is het ook gedaan met de zon, de lucht trekt weer dicht! Zo blijkt onze reis tot nu toe vol te zitten moet cadeautjes van de weergoden. Het is prachtig om er te lopen. We lopen een stuk terug, waarbij het soms wel aardig steil afdalen was. 

Na de oversteek staat ons er weer een heerlijke lunch te wachten. Afdalen gaat mij niet echt heel goed af, ik en Roland besluiten dan ook om samen de Donkey taxi te nemen,. Elk op een ezel gingen we naar beneden terug naar Tizi Oussem. Tijdens de rit had ik af en toe spijt dat ik niet gewoon was gaan lopen, want op een ezel steil naar beneden geeft ook wel een kick. Je hoort de losliggende stenen wegglijden onder de hoeven van de ezel, en dat terwijl je vanaf de ezel loodrecht in de ravijn van 260 meter diep kijkt. Soms lijkt je recht op het ravijn af te lopen, is de ezel er flauw van?, gelukkig gaan de oren van de ezel ( en de rest natuurlijk) op tijd naar links of rechts. Ik beken eerlijk dat ik af en toe de ogen dicht heb gehouden. De berggids die meeliep zong steeds, en even dacht ik me in te beelden dat hij het over zijn verloren ezels zong…

Water genoeg....

Terug in het dorp bleek dat we over een betere slaapplek beschikten dan op de eerste nacht, het waren 3-persoonskamers met matrassen op de grond. Said kwam ineens met de mededeling dat er een Hamman was in het dorp, en daar konden we gebruik van maken tegen een erg lage prijs. Iedereen wilde natuurlijk!, na wat discussies werd besloten dat de vrouwen eerst gingen. Daarna waren de mannen aan de beurt, het bleek in de kelder van het gebouw te zitten. Said was onze schrobber !, en daar zaten dan 7 mannen te spelen met zeep en water…
Het avondeten was weer heerlijk en super gezellig, de groep is als een, we hebben natuurlijk een gezamenlijk doel maar we voelen elkaar erg goed aan.

De volgende dag was het weer flink klimmen geblazen, in totaal zouden we 1500 stijgen maar ook 1500 meter dalen. Dat beloofde wat, we liepen weg uit het dorp, en werden in gehaald door jonge kinderen met schapen, ze liepen met speels gemak omhoog, terwijl wij stonden te hijgen en te zweten. Dit werd nog eens duidelijk toen we onderweg op een behoorlijk steil stuk 2 mannen tegen kwamen met elk een bos hout op de rug met eenvoudige schoenen. Ze renden letterlijk de berg af, Zonder acht te slaan op de paadjes.  Velen van ons (waar onder ik) hebben duidelijk te veel aangetrokken, want bij elke korte pauze staan we als een stel dampende paarden stoom af te blazen, geeft trouwens wel een prachtig gezicht…

het gaat hoger en hoger.

Er wordt ook steil gedaald

Na een stevige klimpartij komen we weer bij onze berbers, ze hebben weer een heerlijke lunch klaar staan op een prachtige plek. Genieten van de omgeving komen we een beetje bij van de inspanningen. Later hebben we een stuk steile afdaling met losse stenen en grind, het is zwaar maar te doen. Onderweg komen we steeds meer andere wandellaars tegen. Het is zwaar lopen, ik moet steeds geconcentreerd blijven maar gelukkig heb ik mensen om me heen die ook een beetje op  me letten, deze gedachten geeft mij kracht en zelfvertrouwen om gewoon door te bikkelen!. Na een mooie maar zware afdaling komen we in Imill terecht waar we zullen overnachten in een soort hotelletje, het mooiste en luxe waar we deze reis in zullen overnachten, er is aan alles gedacht, er blijkt zelfs wifi te zijn. Dus een foto is snel gemaakt en op raceboot gezet voor het thuisfront!. De slaapkamers zijn voorzien van prinsessenbedden, en de bedden slapen dan ook heerlijk. Nadat we ons geïnstalleerd hebben lopen we nog even het dorp in, Hier mijn muts gekocht en blijkt dat ze hier ook wel meer ingespeeld zijn op de bergtoeristen., er is zelfs een winkel waar je afgedankte bergspullen kan kopen. Zelfs is er een politiebureau. S avonds weer heerlijk gegeten, snacht er nog eruit geweest voor een toiletbezoek, dat was nog een heel avontuur! Het was er pikkedonker maar gelukkig wist ik de weg op de tast te vinden. 

thee-verkopers

tussenstop, heilige steen op achtergrond

De volgende dag begon met een ritje in een oud mercedesbusje, die bracht ons naar het laatste dorp waar een weg naar toe liep. Daarna was het nog ongeveer 6 uur lopen naar het Refugié Caf, de laatste stop voor we de toppoging zouden wagen. Hier was de omgeving weer anders, ook weer met prachtige watervallen en ruige rotsen. Het lopen ging me steeds makkelijker af. De swing kwam er als ware er in. Halverwege stopten we bij een dorp waar we weer heerlijke verse sinaasappelsap kregen, in het dorpje was een soort van heilige steen, deze zal geneeskrachtige krachten bezitten. Even hebben er een aantal van de groep gedacht om mij een tijd op die steen te laten zitten. Maar omwille de tijdsdruk toch maar niet gedaan. Na de lunch besloot ik om krachten te sparen een stukkie met de ezel te gaan. Ik heb meer naast de ezel gelopen dan er op gezeten. Dan was er weer sneeuw, en dan weer water wat het gevaarlijk maakte. Hand  in hand rende ik dan met de berggids   de ezel achterna, want die huppelde gewoon door. Soms was er ik er gewoon buiten adem van, want ja die jongen kunnen lopen hoor! Ineens tussen al het steen zat ik onze onderkomen, deze was haast niet te onderscheiden omdat het dezelfde kleur had als de omgeving. Binnen gekomen bleek er enorme bedrijvigheid te zijn, er waren wel 50 man aanwezig. Allen bergbeklimmers of skiërs (die zag je er ook}. Na de thee samen met Jamal nog geoefend op het lopen met stijgijzers. Eerst wat onwennig maar kreeg er steeds meer plezier in. Onze slaapplek was een zaal waar we met zn allen in moesten, een soort barak zeg maar. Dit had ook wel weer iets moois, weer een cadeautje.

richting Refuge camp

De topdag

De dag van de top, was het vroeg dag, rond vijf uur ging de wekker, niet dat ik die hoor maar ja wordt uit mezelf wel wakker van alle bedrijvigheid om me heen. Het was leuk om te zien iedereen was bezig en dat op een kleine ruimte. Na het ontbijt was het de garmachen en stijgijzers omdoen en de berg op!, ik moet zeggen dat ik zenuwachtig was, dit was de dag waar het eigenlijk om draaide. Dit zal een soort bekroning voor ons zijn. Het moet niet uit maken want hoe deze dag ook zal verlopen we hebben ons best gedaan allemaal!!! 

Het eerste stuk was een beroerd stuk, heel steil en veel stenen en diepe kuilen. Voorzichtig volgden we Jamal. Marc was intussen mijn buddy geworden, Raymond had last van zijn oog gekregen en om nu 2 blinden elkaar te laten leiden ging toch wat te ver…

Gestaag liepen we naar boven, het was nog wel fris, en moet zeggen dat ik ondanks de speciale warme sokken het niet bepaalde warm had in de schoenen. De zon was inmiddels opgekomen maar had ons nog niet bereikt daarom was het behoorlijk fris. Maar niet fris genoeg om de speciale kleding te gebruiken. 

Op ijsveld

Heerlijk die zon!

Zigzaggend namen we namen de berg beetje bij beetje in, tot ineens Mieke niet helemaal lekker werd. Ze werd zelfs gedragen, dit was wel even schrikken. Ze bleek hoogteziekte te hebben en moest terug naar de basiskamp. Heel spijtig, en heel jammer want dat betekende dat we niet als volledige groep boven zouden staan. Jammer, jammer maar ja het kan de beste overkomen. Enigszins uitgedund gingen we verder. Het werd steiler, en Jamal vond dat het tijd werd om mij aan te lijnen. Dus liep ik gezekerd aan Jamal verder de berg op. Achter mij liep Marc en dat gaf wel een veilig gevoel. Intussen kreeg ik steeds meer het besef dat ik met iets bijzonders bezig was, iets grensverleggend, iets wat ik mij een jaar geleden nooit voor mogelijk had gehouden. 

Na ongeveer 5 uur kwamen we op 4000 meter hoogte, we zaten letterlijk met onze hoofd in de wolken, het was nog steeds prachtig weer! Strakke hemel en haast geen wind, dat was bij de vorige expeditie wel anders. Ik kon het monument al zien, maar het laatste stuk was nog een lastig stuk, over rotsen heen klauteren met aan beide kanten diepe afgronden. Maar door goed op te letten overwonnen we ook het laatste obstakel. Nu nog een klein stukje naar de top over een ijsveld. Tjonge wat kan zn klein stukje lang zijn! Said en Marc waren al naar voren gesneld om iedereen voor eeuwig vast te leggen wanneer ze te op zouden bereiken. Nog een paar meter! Jamal klikte mij los van de lijn. Ik was er!, ik tikte het monument aan. Het was mij gelukt! Ik had de top bereikt. WIJ hadden de top bereikt, mede door de sterke groepsgevoel was dit gelukt. Iedereen druppelde langzaam binnen op de top!
Er werd gehuild, geknuffeld en vreugdekreten echoden door de lucht!
Daarna veel foto’s gemaakt, want tja op de top kan je niet vaak genoeg foto’s maken want daar kom je niet elke dag!  Na de fotosessies was het tijd voor bezinning, de omgeving in mij opnemend voor eeuwig. Wat prachtig allemaal we stonden met elkaar op het dak van Toubkal. Samen hebben we het gered!
Een emotioneel moment was er toen wij in een hechte kring op de top stonden en Roland ( de aanstichter van het hele project) het woord nam. Mooier dan dit kan je de verbondenheid van de groep niet weergeven. Ik hoop ook van harte dat er foto’s van gemaakt zijn, en anders is dit een herinnering voor het leven.

De top!

De top!

Na het eten van een heerlijk broodje tonijn begonnen we aan de afdaling, we waren  natuurlijk boven gekomen maar moesten ook weer terug! Dus ik weer aan de lijn, deze afdaling zal ik niet snel vergeten. Samen met Jamal en Marc togen we als een soort berggeiten naar beneden, Oerend hard op zijn Marokkaans! Eerst ging het over losse stenen en die heb je daar genoeg. Zelfs de afdaling over stenen ging aardig! Al gauw kwamen we bij het ijsveld. Marc en ik zakte af en toe tot aan de knieën weg in de sneeuw, maar dat was kicken! Af en toe wachten op de rest van de groep die we in de verte aanzagen komen. Heerlijk genietend in de zon, tjonge was is dit mooi!

Door onze berggeitenact waren we als eersten beneden, ik was kapot!, en ik niet alleen! Meteen naar huis gebeld, want gek genoeg hadden we alleen in de sneeuw bereik. Ik was kapot dus erg blij zal ik wel niet geklonken hebben! Langzaam druppelde een voor een weer binnen op de basiskamp, Marijke was als laatste binnen, zij is bijna 12 uur in touw geweest, een diepe buiging en groot respect ervoor!. Het toonde goed hoe de groep in elkaar zat, door gaan tot het uiterste en elkaar helpen! Na het eten, nog snel een thee en dan slapen, volgens mij was het rond 8 uur in de avond al aardig stil op de zaal!

Deze overwinning nemen ze ons nooit te nimmer meer af!

Stenen genoeg!

De volgende dag, was het afdalen naar het dorp waar we zouden worden opgepikt door het busje, en dan zat het lopen er ineens op. Ik was om eerlijk te zijn nog aardig moe van de tocht naar boven, en omdat afdalen niet mijn sterke kant is besloot ik weer op de ezel te gaan. Dat was weer spannend, de ezel waar Hendri op zat ging een aantal keer door zijn poten en als je aan het afdalen bent is dat natuurlijk best eng om te zien. Gelukkig hoefde ik anders dan de heen weg niet steeds van de ezel af. Heerlijk ezel genoot ik van de omgeving, het opvallendste eraan was dat je overal stromende water hoorde , gesmolten sneeuw zocht zijn weg naar beneden. Nog een keer met de hoofd in de wolken en we kwamen weer bij de sinaasappelboertje terecht. Geholpen door Said was hij weer in een klap van zijn voorraad verlost. Het laatste stukje bleef ik op de ezel, nog even lekker genietend van de omgeving. 

Op de ezel!

Weer in het dal!

Beneden in het dorp moesten we even wachten op het busje wat ons weer terug zal brengen naar Imill. Daar kregen we weer een heerlijke lunch, en was de tijd gekomen om afscheid te nemen van de meeste gidsen en onze geweldige kok. Een grotere busje werd volgeladen met onze tassen en koffers en we gingen weer richting Marrakech. 

Daar aangekomen was het meteen compleet andere wereld, de enorme drukte overviel me een beetje. Na al die dagen van rust was dit wel ineens een beetje veel van het goede. In het hotel aangekomen gingen we ons eerst laten scheren bij de kapper, daar werden ineens ook mijn oren geharst (tegen meerprijs) daarna snel onder de douche,heerlijk na 5 dagen niet gedoucht te hebben. Maar goed dat hoort wel beetje bij een expeditie vindt ik zelf. Het avondeten was gezamenlijk met de volgende groep die, die dag was aangekomen.  Daarna nog even met de groep de stad in geweest, maar helaas nergens een tent ontdekt waar we met een biertje onze overwinning konden vieren. Nog wel een trui gekocht, een hele echte Marokkaanse trui, welke door Said na veel onderhandelen en toneel voor een schappelijk prijs gekocht is. 

Na een heerlijke nacht slapen was het weer lekker ontbijten op het terras van  het hotel, daarna gingen we naar de andere groep om ze uit te zwaaien en succes te wensen voor hun tocht. Daarna naar de hamman geweest, waar het heerlijk genieten was, een uur lang heerlijk gemasseerd. Echte verwennerij na een zware week in de bergen. Bij terugkomst in het hotel bleek dat Mieke ziek was geworden en niet mee terug kon naar Nederland, dat gaf toch wel een beetje een raar einde. Inmiddels is ze weer thuis en gaat weer goed, dus een hele geruststelling. Na 5 uur vliegen kwamen weer op Schiphol aan waar mijn ouders mij stonden op  te wachten. Hierbij ging iedereen zijn eigen weg, een groep bijzondere, warme en vooral leuke mensen. Collega’s werden ze in het begin genoemd, maar deze collega’s zijn vrienden geworden!

Relaxen in Marrakesh 

Met deze laatste woorden komt er een eind aan het reisverslag van een grensverleggende en indrukwekkende reis!

Rogier

Toubkalproof?

Vrijdag de 13de van April is het eindelijk zover! Scherp 13:13 uur moet ik me melden op Schiphol. Dan begint voor mij een compleet nieuwe uitdaging! Een uitdaging waar ik al een jaar naar toegeleefd, getraind en natuurlijk gepraat heb!. De Toubkal-expeditie staat op het punt te beginnen, nou ja eigenlijk begon het dus al een jaar geleden met een mailtje ter opgave voor de informatiebijeenkomst in Nieuwegein. Daar waren verschillende collega’s uit den lande elk met hun eigen achtergrond en motivatie om mee te doen. Vanuit de politieacademie word al sinds jaar en dag expedities georganiseerd naar indrukwekkende bergtoppen. Met de groep waarmee ik dit avontuur ga beleven hebben ze de naam gegeven van ‘’ Anders validen “ dit houdt in dat de groep gedeeltelijk bestaat uit mensen die iets mankeren, de een heeft een prothese (en dan heb ik het niet over gebitsprotheses), spierziekten of zoals in mijn geval mijn slechthorendheid en slechtziend. Voornamelijk het laatste zal deze tocht voor mij een extra uitdaging maken. Eigenlijk vindt ik de gekozen naam niet passend, want na de gezamenlijke trainingen heb ik niets bijzonders of anders dan anders aan onze groep kunnen ontdekken, behalve dat we echte doorzetters zijn!! Trouwens de groep die na ons komt die wel volkomen valide blijkt te zijn draagt de naam Science, en dat doet mij eerder denken aan en of andere sekte….

Waarom ik zonodig mee moest doen? Tja ik hou gewoon van een uitdaging, van nieuwe uitdagingen wel te verstaan. Ik heb al eens de vierdaagse gelopen met mij collega’s en dat was al een hele uitdaging in de drukte. Dus wat dat betreft hoef ik om de drukte in de bergen geen zorgen om te maken. Maar ja een bergtocht maken en dan ook nog aardig de hoogte in was dat niet teveel van het goede? Ik zie me zelf nog stuntelen over de met rotsstenen bezaaide looppad ergens in het Spaanse landschap, en zie me zelf in slow motion van de trap vallen waarbij ik geen enkele tree vergat. Dat was toen, in een tijd voor ik mijn CI (de gehoorimplantaat) kreeg. De CI heeft mij in veel opzichten sterker en zekerder gemaakt in veel dingen. Ik heb de CI nu een dik jaar, in een jaar kan er veel veranderen! Ik ben heel blij dat ik deze stap (CI) gezet heb, daarvoor heb je wel lef nodig. Vlak na het hele CI -traject afgerond was diende het volgende project zich al aan, namelijk de beklimming van de Toubkal!

In Spanje leken de bergen al hoog genoeg......

De meeste mensen in mijn omgeving leken het in eerste instantie niet echt serieus te nemen, of deden het af van dat is niets voor jou, of als je het maar laat!, waren veel gehoorde kreten. Het zal Rogier wel weer zijn in zijn enthousiasme, want tja als ik iets wil ben ik vanaf de meet af aan erg enthousiast, en dat hoort gewoon bij de persoon Rogier. Die Enthousiasme verdween in eerste instantie omdat ik ergens achteraan op de reservelijst stond, dit door middel van een loting. Maar na mate de tijd verstreek vielen er steeds meer mensen om uiteenlopende redenen af. Een dag voor ik op vakantie ging kreeg ik van de expeditieleiding te horen dat ik was ingeloot voor de expeditie! Een vreugdedansje volgde want dit was ook een soort van overwinning want ik stond elfde op de reservelijst…Dan gaat het ineens snel, kleding wordt gepast, formulieren moeten worden ingevuld. Ook begin ik weer flink te sporten, een leuke sportschool is gevonden en het plezier in het hardlopen is ook weer volop terug. De overtollige kilo's ben ik ergens verloren en ben niet van plan er naar lopen te zoeken.

"De roem ligt in het pogen zijn doel te bereiken, niet in het bereiken ervan."

Mahatma Gandhi

Er werden gezamenlijke trainingen georganiseerd door de expeditieleiding, helaas kon ik door een onverwachte gebeurtenis niet aanwezig zijn bij de eerste training. Dat voelde een beetje als een valse start voor mij, want je wilt ook graag de rest van de groep leren kennen. Gelukkig is dit later ruimschoots ingehaald. Elkaar leren kennen in de voorbereiding is een zeer belangrijk onderdeel wanneer je met elkaar de uitdaging aangaat moet vanuit gaan dat je elkaar voor 100 procent kan vertrouwen. Dat vertrouwen is er!. De hoogtepunt van de voorbereiding was de 2-daagse van Egmond. Het leek net een soort schoolreisje, overnachten in een sportzaal van korps Noord-holland-Noord, het ouwehoeren, kletsen en natuurlijk de trainingen hebben een sterke groepsband gekweekt. Natuurlijk heb je een gezamenlijk doel met elkaar en dat is het bereiken van de top, maar iedereen loopt er met zijn eigen ideeën, opvattingen en belevenis. Dan is het niets mooier dan een groep die goed op elkaar ingespeeld is.

Ik ben aan het aftellen, de koffer wordt nogmaals eens hergepakt, de checklist wordt nog eens nagegaan in de angst dat ik misschien iets vergeten ben. Zoals het nu naar uit ziet lijkt het er op dat ik alles dubbel heb zelfs… Zenuwachtig ben ik, dat geef ik eerlijk toe , maar ja dat heet gezonde spanning opbouwen! Ik laat het over mij heen komen, we gaan het beleven zoals iemand uit de groep het zo mooi zegt. Het zal zeker een hele belevenis worden, avontuurlijk en grensverleggend!. Ik ben er klaar voor, maar is de Toubkal er ook klaar voor? Of we daadwerkelijk de top gaan halen zal nog moeten blijken maar aan onze inzet in de voorbereiding zal het niet gelegen hebben! Laat de Toubkal maar komen met zijn 4200 meter hoogte!!!

Insha'Allah (als Allah het wil bereiken wij onze top!!!!)

Rogier

Meer info: www.politie-expeditie.nl