Op hoop van zegen

Vanavond was het weer goed raak, toneel op hoog niveau en wel in mijn eigen buurtje in het Prinsentheater. Daar speelde het toneelgezelschap JEUK het oer-Hollands stuk ‘’ Op hoop van zegen ‘’ De hele week trok het volle zalen in het VCMA en nu dus in het knusse Prinsentheater. Zelfs onze burgervader kwam op de fiets om het stuk te aanschouwen, hij heeft vast mijn oproep eerder op wartaal gelezen. Maar goed zo extreem oer-Hollands was het ook weer niet met mijn zus als een van de speelster maar dat maakt juist het stuk moderner van. Dat de spelers en speelster er veel tijd en kracht in hadden gestoken was duidelijk te zien aan de kleding en de entourage erom heen. Mijn zus Marlene die de rol aannam van Clementine viel niet alleen op door haar verschijning maar ook door het feit dat ze wederom wit droeg, velen zullen nog het stuk ‘’ Bomen sterven staande ‘’ herinneren waar ze ook wit droeg.

Het stuk zelf ging over het leven van vissers en met name de vissersvrouwen van rond 1900. Kniertje gespeeld door Myre speelt een vissersvrouw die al 2 zonen en haar man verloor aan de zee. Doordat ze afhankelijk is van de visserij moet ze haar overige 2 zonen ook de zee op sturen. Deze twee komen op een het schip “” op hoop van zegen ‘’ terecht van de malafide eigenaar Bos terecht. Deze geeft meer om geld dan om zijn werknemers, maar dat was in die tijd heel gewoon. Na een storm op zee komt het schip niet weer terug in de haven. De ontreddering die dan volgt lijkt levensecht en vooral omdat ik op eerste rang zat lijkt het of je er midden in het schouwspel bevond. Het stuk werd helemaal levensecht toen er met water gegooid werd en uiteraard de eerste rij onbeboeld wat spetters kreeg. Verder blijf ik het knap vinden dat de spelers zich de hele week zich zo weten op te laden. Om zulk verdriet met zulke overtuiging te spelen tja daar moet je echt goed voor getraind hebben. Wat ook opvallend was dat geen enkele spelers de tekst volkomen in zich hadden genomen, alleen een keer dat Geert gespeeld door Stefan het pijproken nog niet onder de duim had, maar dat kan in het stuk zelf horen. Door de passie van de spelers valt het helemaal niet op dat je ruim 2 uur naar een toneelstuk zit te kijken. De groep had makkelijk nog een week door kunnen gaan met het trekken van volle zalen.

Wederom een prestatie van formaat