Vanmiddag het Boek De Da Vinci Code uitgelezen, in een sneltreinvaart mij door het boek laten leiden. Het boek is al wereldwijd aangeprezen als de beste trhiller allertijden, als een echte pageturner en als de populairste trhiller allertijden. Dat staat tenminste op de achterkant van het boek omschreven. Ik weet dat je zulke kreten niet zo letterlijk moet nemen, maar goed had er al veel mensen over gehoord dus wilde ik me genoodzaakt het ook te gaan lezen. Zelf vond ik het een aardig verhaal, je kwam er lekker vlot doorheen en het was leuk om echte feiten te lezen over Leonardo Di Vinci. Het verhaal in zijn geheel vond ik toch wat tegenvallen, eigelijk is het een soort verhaal van 13 in een dozijn. Wat schrijfstijl en dergelijke is het erg vergelijkbaar met andere thrillers wat ik in de kast heb staan dus weinig vernieuwend. De personages zaten wel goed in elkaar. Het plot van het verhaal mag als onverwacht en tikkeltje onwerkelijk beschouwt worden. Het is echt een boek voor de grote massa het heeft ook een typische Amerikaanse happy-end einde, het onderwerp de zoektocht naar de heilige graal is natuurlijk een opzienbarend onderwerp, vooral wanneer de rollen van Jezus en Magdenla anders word verteld dan het altijd in de boekjes voorkomt. Dit roept natuurlijk bij veel mensen emoties en discussies op. Tegenwoordig schijnen complotten met of zonder het vaticaan gewild leesvoer te zijn. De schrijver Dan Brown heeft veel onderzoek naar de geschiedenis van het christelijk geloof gedaan, en dat zie je ook weer terug in het verhaal en soms een beetje teveel net of hij wil laten blijken hoeveel onderzoek er naar verricht is. Na Het Bernini Mysterie
en Het Juvenalis Dilemma (2 eerdere boeken van Dan Brown) lijkt De Da vinci code een logische gevolg op de eerste 2 boeken waarin codes en vaticaan een rol speelden. Kortom niet een boek waarvan mij inspiraties op doet om naar de Graal te gaan lopen zoeken.Heb nog heel wat hypes door te spitten. Ik denk dat ik een van de weinige ben op deze aardkloot die nog geen enkele deel van Harry Potter heeft gelezen, en laat staan de films er van gezien heeft. Oke is niet helemaal zo, toevallig laatst een stukkie de geheime kamer ofzo. Lezen is gewoon een puur persoonlijke belevenis, iedereen ziet het verhaal in zijn eigen gedachten voor zich, door deze persoonlijke gedachten kan e als lezer voor jezelf bepalen wat je een boeiend verhaal vind of niet. Misschien ben ik niet zo hypeachtig, of heb al teveel gelezen doorvoor. Het wordt nu weer eens tijd voor iets namelijk: Herinnering aan mijn droevige hoeren van Gabriel García Márquez
Rogier
Geen opmerkingen:
Een reactie posten