Verder

Gistermiddag hebben we opa de laatste eer bewezen. De dagen tussen zijn overlijden en de uitvaart leken wel weken. Veel verdriet en dingen wat geregeld moest worden. De dood is iets definitiefs maar het wordt pas echt definitief wanneer de crematie voorbij is. Dan kan je iets afsluiten want in die dagen ervoor niet kon, want we konden opa nog elke dag bezoeken in het uitvaartcentrum waar hij opgebaard lag. Daar lag hij er heel vredig en mooi erbij, het leek net of hij elk moment wakker kon worden uit een diepe slaap. Samen met al die mooie witte bloemen om hem heen welke erg lekker roken was het een vredig iets, een geruststellend iets. Persoonlijk had ik er vrede dat opa gegaan is, want er is veel lijden hem bespaard gebleven, maar verdriet om het heen gaat was er natuurlijk wel. Samen werkten we langzaam naar de maandag van de uitvaart toe. In het weekend probeerde nog naar Akkerman en de Fc geweest, maar de gebeurtenissen van afgelopen week bleef toen wel de stempel drukken. Jan Akkerman, ik had nog nooit van hem iets gehoord moet ik eerlijk zeggen maar zijn muziek was echt toppie. Tijdens het concert voerden de klanken uit de gitaar van Akkerman me weer terug naar het verleden. Daar zag ik mijn opa vele leuke dingen doen met mij, en toen besefte ik wat voor opa het voor mij geweest was. Tja soms komt dat besef op de gekste tijden en plekken, je kan zeggen dat Akkerman de juiste snaren heeft weten te beroeren.

De dag van de crematie kwam er aan, samen in een stoer reden we naar de aula, met opa voorop. De sfeer in de familiekamer was bedroefd en zwaar, want iedereen besefte dat dit het definitieve afscheid was van de man die de grootste deel van ons leven bij ons is geweest. De opkomst was massaal, de hele zaal zat vol mensen. Mensen die op wat voor manier een band met mijn opa en oma hebben. Tijdens de dienst was er een koor en waren er mooie woorden van de voorganger van hun kerk. Ik vond ze erg warm, hartelijk, lief en zuiver. Daarnaast was er plaats voor realiteit, want hoe hard het ook klinkt een moet de eerste zijn die gaat, en we krijgen allemaal een beurt dat is zeker. Het is erg voor diegene die achter blijft (mijn oma) maar het leven gaat verder ook voor haar. Zoals de spreker zei kan voornamelijk ze troost halen uit de mensen om haar hen en al die mensen die maandag aanwezig waren bij de uitvaart. Na deze woorden was het moment opeens daar om naar de spreekstoel te gaan. Daar zal ik even het gedicht (zie hier onder) gaan voorlezen. Bij het zien van zoveel mensen kreeg ik even een brok in de keel. Dapper begon ik voor te lezen uit eigen werk. Maar dat is een stuk moeilijker dan het lijkt, ook al kende ik de tekst heel even was ik de weg kwijt in mijn eigen tekst.. Met meer oog voor de microfoon dan het publiek maakte ik mijn verhaal af. Toen ik terug liep naar mijn plek zag ik dat mijn woorden de aanwezigen geraakt hadden. Na de allerlaatste eerbetoon liepen we naar de koffiekamer, waar honderden handen werden geschud. mensen je kenden vanuit een ver verleden en het allemaal net zo erg vinden als wij dat opa er niet meer is. Opgelucht dat de rij eindelijk ten einde was, keerden we zonder opa terug naar huis, waar we met samen en met elkaar gegeten hebben. Met mooie herinneringen aan opa in ons gaan we weer verder in het leven........