Vervroegd lente

Vanmorgen werd ik net zoals andere ochtenden wakker, het is zaterdag dus heerlijk rustig de tijd al had ik 1000 en 1 ding gepland voor vandaag. Zonnestralen die stiekem door de lamellen waren gekropen gleden over mijn nog niet al te wakkere hoofd. Het leek net alsof ze tegen me zeiden van ik snel in de kleren moest om buiten van het weer te genieten. Na mijn derde kop koffie deed ik het ook, en buiten leek het echt lente. Buurman was de auto aan het wassen, een studente liep met de lege pizzadozen van een heel winter naar de papierbak en studentes renden weer voor het eerst met korte broek mij voorbij. Dat wilde ik ook, maar eerst had ik andere typische zaterdag dingen te doen. Na 6 vuilniszakken en 3 gesneden te hebben aan kapotte glas vond ik het wel welletjes met die zaterdagactiviteiten. Snel sprong ik in de loopkleren, nou ja snel ik had wel effe een tijdje nodig om te bedenken of het een korte broekje of een lange zal worden. Na diepe interne beraad besloot ik toch voor een lange te gaan. Het mutsje kon eerst weer een de kast, daarvoor in de plaats kwam mijn zomerse looppetje. Omdat ik nog in de opbouw ben besloot ik rustig mijn rondjes te lopen in het park. Het park werd al aardig bevolkt door allerlei stadjers. De meesten ervan liepen niet hard, de meesten hadden een hond al dan niet aan de lijn. Een keffertje van rond de 25 cm, kwam blaffend op me af of het zeggen wou '' hey jij daar loop niet zo gauw '' Het keffertje wilde mijn kuiten proeven, en in de verte hoorde ik de vrouw al roepen dat hij niets deed. Ja dat zal wel dacht ik en even overwoog ik een nieuw record keffertje werpen te vestigen. Maar aangezien ik geen dreigbrieven, bompakketjes en dergelijke wil ontvangen van allerlei dierenfreaks besloot ik even te gaan versnellen. Het keffertje had toen allang de belangstelling in mij verloren, want tja ook bij honden is het zo dat veel geschreeuw niet altijd evenveel wol hoeft te geven. Ondanks dat ik weinig aan had had ik me het toch wel een potje warm. Maar daarmee was ik niet de enige want er liepen nog meer hard in het park. Ik kwam een dame tegen, die blijkbaar net zo warm en moeilijk met het lopen had als ik. Even keken we elkaar begrijpend aan, we vochten samen tegen de warmte en tegen onze rotie en pizzabuikjes. Het werd voor haar een te zware bevalling, want even later gaf ze zich gewonnen en zat languit uit te hijgen op een van de bankjes in het park. Ik liep nog stevig door, en liep allerlei andere min of meer lopers voorbij die zich als ik me niet vergis de hele winter zich verborgen hebben gehouden achter de pizzadozen en studieboeken. Na ongeveer 12 km vond ik dat het voor vandaag wel genoeg was geweest en liep drijfnat van de zweet naar huis. Heerlijk om zo te lopen, die eerste keer dat het weer echt mooi weer is. Even lijkt de winter te zijn verdwenen maar die kan zo in alle hevigheid terugkeren en dat wordt het weer de muts op en heb ik het park weer helemaal voor mij alleen...................