Zondag liep ik eindelijk weer eens langer dan 20 km, en dat mag eigelijk wel in de Loeks want dat was al in een paar weken niet gebeurd. Zondag leent zich uitstekend voor een lange duurloop richting Hoogezand. Dus toog ik me in Mn hardloopkleren en voor het eerst met een special rugzakje (voor wat kleding) om richting Hoogezand. Alles ging mee in het rugzakje wat trouwens wel even wennen is. De eerste kilometers zat ik te kloten met het juist instellen van het rugzakje, welke soms te los kwam en soms te strak beetje drama dus als je flink door wil lopen. Dat ik het niet droog zal houden had ik al rekening mee gehouden, want in de stad sputterde het al behoorlijk. Nadat de stad uit was gingen de gehoorapp in een het welbekende boterhamzakje want het begon steeds harder te regenen. Pech voor de weergod wie dacht dat die mij klein zal krijgen met zijn regen en wind. Het leek net alsof ik met elke stap welke ik richting Hoogezand zette het harder ging regenen. Na een half uur was ik doorweekt, en het regenwater drupte van mijn dry-fit kleding af. Moedig als ik was nam ik de lange route door de polder via Meerwijck want natter dan ik al was kon ik vast niet worden. Sinds een tijdje ligt er een fietspad vanaf Waterhuizen naar Meerwijck midden door de polder heen, en met dit weer kom je echt niemand tegen, nou ja niemand dat was niet helemaal waar. Halverwege kwam ik nog iemand tegen die zonodig met dit weer moest gaan Nording Walking, ja dat is dat lopen met stokken. Het mensje begroette me uitbundig net alsof ze in geen uren een levend mens was tegen gekomen. Met dit weer kan het misschien ook best wel kloppen, of ze gingen haar gewoon uit de weg want om eerlijk te zijn liep ze alsof ze de broek volgescheten had. Maar ja ieder zijn eigen ding, wie weet wat voor erge dingen ze over mij bedacht had toen ik voorbij kwam sjokken. Sjokken is het juiste woord, want effe 22 km lopen na zn lange tijd is niet effe zomaar iets. De regen kwam inmiddels met bakken uit de hemel, en om die vervelende weergod laten merken dat hij mij nooit klein kreeg begon ik te zingen. Nou ja zingen is ook weer een groot woord, maar ik zong of beter gezegd schreeuwde het nummer ‘’ Stil in mij ‘’ van Van Dik Hout bij elkaar daar midden op de polder met die langharige koeien als enige toehoorders. De koeien keken me verschrikt aan, of ze zeggen wilden van hou jij eens snel je muil, maar niemand zelfs geen koe of weergod hield me tegen. Yes i was the lonely runner in de rain, een soort van lucky luck maar ik liep zelf wel op eigen kracht. Met 13 graden en overvloed aan regen begon het eigelijk best wel koud te worden, maar gek genoeg gaf me het extra kracht om de laatste kilometers nog effe flink aan te zetten. Net alsof het nog niet hard genoeg regende begon het nog een keer goed te plenzen. Mijn schoenen werden zwaarder dan ze al waren en maakten zo de laatste kilometer een ware beproeving. Maar het weer kreeg me niet klein, en moe maar voldaan bel ik bij mijn ouders aan waar het al een heerlijke maaltijd klaar stond….
Born to run, en zo kwam ik langzaam maar zeker weer terug…………………………….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten