De dag waarop mijn tante overleed, is vanzelfsprekend een dag die je nooit vergeet, maar deze dinsdag 11 oktober 2005 is een dag met twee zeer verschillende kanten. De dag begon eigelijk vrolijk, ik had mijn geld gebeurt en mijn zus was jarig en in die combinatie kon ik mooi mijn uitkeringsgeld aan haar verjaardag besteden. S avonds naar mn zus, me ma had heerlijk gekookt lasanga, het was erg lekker heb wel 3 keer opgeschept, lekker aan de wijn en we hadden plezier, we waren blij elkaar. Mijn jarige zus, haar vriend, mijn ouders, de moeder van de vriend van mn zus, en mn jongste zus met haar vriend. We hadden het over van alles en nog wat, gewoon over vrolijke dingen. Dan gaat ineens de telefoon, mijn een na oudste oom belt, niet om mijn zus te feliciteren maar om het vreselijke bericht over mn tante over te brengen. Als je niet echt een band met elkaar hebt dan neem je zoiets voor kennisgeving aan en ga je verder met waar je mee was. Maar onze familie is een vrij hecht iets. De blijschap en vrolijkheid sloeg over in totale verdriet, machteloosheid, woede en onbegrip. De sfeer was in nog geen minuut totaal veranderd.
Het is ook niet te begrijpen dat een jong iemand, die haar helve leven hard gewerkt heeft zomaar weg is, er niet meer met kerst er bij is, niet meer tijdens de vier mijl mij aan staat te moedigen en niet meer op verjaardagen op haar man let dat hij niet te veel drinkt omdat hij nog moet rijden. Een wat minder groot probleem wie neemt haar taak in de keuken over? want zij was het altijd die aan het afwassen sloeg nadat de eerste ronde was geweest. Meer zorgen maak ik over mijn zus dr huishouding, wie gaat daar schoonmaken? dat deed mijn tante immers ook een keer in de zoveel tijd. Allemaal onbetekende dingen waar je niet bij stil staat, die gewoon heel normaal waren tot dus dit.....
Over een aantal uren, 11 om precies te zijn nemen we afscheid van mijn lieve tante. Een lieve tante die veel te vroeg is heen gegaan. Dat maakt ons verdriet nog erger. Je kan zeggen dat dood gaan hoort bij het leven, en meestal komt de dood erg onverwacht. Vaak ben je er niet op voorbereid en dan ineens pats boems ligt het op je bordje. Iedereen gaat er anders mee om, de een wordt verdrietig, de ander boos, en weer een ander hysterisch. Kortom ieder heeft zn eigen manier om op zulk vreselijks nieuws te reageren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten