Na vandaag gaat er een raadseltje rond in het plantsoen en die gaat als volgt; het is blauw en vliegt hier door het park. Het antwoord laat zich al een beetje raden maar voor de onwetenden onder ons verklap ik dat het speedy is. Speedy is mijn bijnaam in de hardloopwereld, tja dat klinkt natuurlijk wel een beetje duister. Dat is gelukkig zeker niet, het bekt wel lekker en het straalt ook snelheid uit. Maar waarom blauw? niet omdat het mijn lievelingskleur is maar vandaag heb ik eindelijk mij eens een stel nieuwe zooltjes gekocht. Liep al dik 2 jaar op dezelfde zooltjes, en dus hoog tijd voor wat nieuws in de schoen. Het was net of mijn schoenen daar al steeds op hadden gewacht, want het ging heerlijk. De vervelende pijntje in de eerste 3 min die ik nog steeds had was verdwenen. Dus stapte ik zelfverzekerd met een aardig gangetje door mijn achtertuin (Noorderplantsoen) Ik kan je vertellen dat er niets lekkers is dan te kunnen lopen na een dag op je bureaustoel te hebben gezeten. Ik voerde de tempo steeds wat op, en in het derde rondje bemerkte ik snelle voetstappen pal achter mij. Zal ik me nu zelf voorbij gelopen zijn vroeg ik me nog af? Achterom kijkend leerde me dat er een dame aan het kleven was. Ze deed haar best om vlak achter mij te blijven, tja zoiets moet je niet bij speedy doen. Geleidelijk voerde ik het tempo op, zelf ook nog voorzichtig want ben nog aan het terug komen van die vervelende blessure.
Dit was een doorbijtertje en liet zich niet snel kennen, ik voerde mn tempo nogmaals op maar raakte haar niet kwijt. Dit moet voor de andere aanwezigen in het park wel een apart gezicht zijn geweest, velen bleven staan kijken en hadden de nodige opmerkingen te maken. Na zn anderhalf km kwam ze naast me lopen. Nou wordt het gezellig dacht ik, maar 1000 andere stoute dromen zijn minder waar. Lachend zoals ik altijd doe keek ik haar aan, zij lachte niet en haar ogen straalde woede, haat en afgunst uit en vanzelf sprekend blijf een vriendelijk lachje ook achterwege. Omdat niet van dit soort mensen hou waande ik me ineens Haile Gebrelassie en begon nogmaals te versnellen. de kleefster kon nog aardig meekomen, al hoorde ik haar steeds moeilijker hijgen. Op den duur dacht ik zelfs aan Maxima en bevallen gek he? Na weer een paar honderd meter gelopen te hebben hoorde ik niets meer en sociaal zoals ik ben keek ik even achterom. De kleefster had de strijd opgegeven en stond total loss langs te kant bij te komen. Hopelijk heeft ze mijn achterom kijkende blijk gezien, want ik voelde me eerlijk gezegd net een beetje Lance Armstrong die Ulrich van zich afschudt. Ach dromen mogen we allemaal toch? Een ding weet ik zeker, die probeert het nooit maar dan ook nooit meer om achter speedy aan te gaan. Dankzij de blauwe zooltjes ben ik weer de goeie richting op wat lopen betreft.................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten