Juist een weg, een lange weg, tenminste voor mij wel zoals het nu lijkt. Ging het lopen voor een jaar geleden nog als vanzelf is het dit jaar wel anders. Toen het bij mij zo gewoon was al opstaan, schijten of eten. Eenmaal in de lappenmand blijkt de rand ervan toch een aardige hindernis. Denk je dat je er net met veel pijn en moeite over de rand ben gekomen lijkt het net of iemand met zijn hand je been vastpakt en je zo terugtrekt. Nu stel ik het wel dramatisch hoor en eigelijk is dat het niet eens. Was ik eindelijk eens van mijn voetblessure af stoot ik me behoorlijk tegen een openstaand lade. Maar goed dat overleef ik wel weer, maar voor het lopen moet op dit moment de nodige moeite voor gedaan worden. Op zich is dat niet verkeerd, want zo weet je dat het niet altijd vanzelf gaat. Je weet dan ook dat die prestaties die je geleverd heb op dat moment dingen zijn waar op je zuinig moet zijn in je herinnering en niet zomaar als vanzelfsprekend weg te gooien in je lange termijngeheugen. Vaak sta je als loper daar niet bij stil en is er meer teleurstelling wanneer je de marathon 10 minuten boven je schema hebben gelopen dan vreugde, en dat is eigelijk absurd! Leer genieten van het lopen, want dan maakt een mindere tijd je niet meer uit.
Dus vanaf nu de overbodige kilootjes lozen en lopen, lopen, lopen, lopen, lopen en nog eens lopen........................
1 opmerking:
Je bent een kei Rogier, maar zelfs een kei weegt wat. Groeten en succes.
Een reactie posten