Loopdoelen

Lopen, lopen wil ik en wel ergens ver weg waarom? daarom! Een tijdje spookt het al in mijn hoofd om eens ver weg te gaan. Dat ver weg gaan moet natuurlijk gepaard gaan met hardlopen. Nou ja zo natuurlijk is dat voor niet-lopers niet, maar voor mij is het heel natuurlijk net zoals ademen. Nou dat is natuurlijk ook niet helemaal waar, want als je een blesure krijgt met het ademen heb je een groot probleem. Ik ben wat lopen betreft in de opbouw, en het gaat redelijk. De laatste tijd wat last van luiheid. Maar ja ben streng voor mezelf en schop mezelf van de bank af. Snel trek ik dan mijn loopkleding aan, ja alweer wat warm omdat het zo fucking koud is buiten. Buiten is het fris, de eerste 15 minuten gaat het als dat van een hert, z on eentje welke op sterven ligt zulk gehijg laat ik dan horen. Misschien is het geen stervend hert maar eentje wat bezig is met sex te bedrijven met een ander hertje (vrouwelijk/mannelijk) Maar ik heb geen verstand van hertegeluiden. Na die 15 minuten is het stroefheid eraf en loop ik zoals ik op dit moment loop. Daarom is het ook zo belangrijk (voor mij) om doelen te hebben in het loopleven. Ik heb al een mooi doel, die van de Zeeuwse kustmarathon in oktober, dat wordt nog veel trainen en afzien komende tijd maar dat is lekker en ook wel leuk want als alles steeds van een leidend dakje gaat is het ook maar saai toch? Maar er is meer dan alleen lopen zal je denken?, ja dat tuurlijk weer daarom heb ik ook nog een zn grote oude koffieblik vol ander niet loopgerelateerde doelen ergens op de kast liggen. Die zijn ook belangrijk, voor de loopdoelen zijn voor een loper ook belangrijk. Wat na 4 oktober te doen?, tenminste als je het overleefd, want de zee geeft en neemt zeg men wel eens. Mijn doel is na mijn 10de marathon (dus die van Zeeland) ergens op de wereld ver weg een marathon of ietsjes meer te lopen. Zuid-Afrika, Suriname, Cuba, Chili,, Boston zomaar een paar bestemmingen wat door mijn hoofd spookt. Zuid-Afrika lijkt me wel wat, de tow oceansmarathons van 57 km door het Afrikaanse landschap. De vorige editie die net met pasen gelopen is trok 8000 deelnemers op die afstand. Lopen in Cuba lijkt me ook een hele belevenis en wat te denken van die van Suriname, waar je de eerste uur in het donker loopt spannend!! Boston vanwege zijn geschiedenis. Het leukste van hardlopen is de enorme vrijheid die het kent, want je kan het echt overal ter wereld doen. Op die wereld zijn er hele mooie plekjes om te lopen. Ach eerst maar eens volop trainen gaan voor die van Zeeland, want die wordt al zwaar genoeg, daarna pas daarna mag ik verder kijken!!!!

en nu eerst trainen................

Wat zal je doen?

Wat zou je doen, Als ik hier opeens weer voor je stond?
Wat zou je doen
Als ik viel hier, voor je op de grond?
Wat zou je doen, als ik dat deed?


Wat zou je doen,
Als ik je gezicht weer in mijn handen nam?
Wat zou je doen
Als ik met mijn mond dicht bij de jouwe kwam?
Wat zou je doen, als ik dat deed?


Zou je lachen, zou je schelden? Zou je zeggen dat ik een klootzak
ben?
Zou je janken, zou je vloeken? Zou je zeggen dat je me niet meer kent?
Zou je lachen, zou je schelden - van verdriet?


Wat zou je zeggen, Als ik vertelde over al die tijd?
Wat zou je zeggen Als ik zei: "Ik heb van al die tijd toch echt geen
spijt"?
Wat zou je zeggen, wat zou je doen, als ik dat deed?


Zou je lachen, zou je schelden?
Zou je zeggen dat ik een klootzak ben?
Zou je janken, zou je vloeken?
Zou je zeggen dat je me niet meer kent?
Zou je lachen, zou je schelden - van verdriet?

Wat zou je doen
Als ik hier opeens weer voor je stond? Wat zou je doen
Als ik viel hier voor je op de grond? Wat zou je doen, als ik dat deed?


Zou je lachen, zou je schelden? Zou je zeggen dat ik een klootzak
ben?
Zou je janken, zou je vloeken? Zou je zeggen dat je me niet meer kent?
Zou je lachen, zou je schelden - van verdriet?

Je zou lachen, je zou schelden
Je zou zeggen dat ik een klootzak ben. Je zou janken, je zou vloeken
Je zou zeggen dat je me niet meer kent
Je zou lachen, je zou schelden - van verdriet Wat zou je doen?

(BLOF)

Mars Les Invalides

In Parijs waren er veel mensen op de been en niet zomaar want de invaliden van Frankrijk roeren zich. de mars van de invaliden of ook wel de opstand van de invaliden genoemd. Toen ik het las zag ik meteen beelden van gehandicapten in rolstoelen, krukken, geleidehonden en andere hulpmiddelen de Bastille bestormen. Maar dat gebeurde niet, ze waren niet zomaar voor de lol bij elkaar. De gehandicapten van Frankrijk voeren actie om meer geld te krijgen dan wat ze nu hebben. Het grotendeels van de gehandicapten leven onder de armoedegrens, ze krijgen 628 euro per maand. Dat is niets als je je bedenkt dat de armoedegrens in Frankrijk op 817 euro ligt. Dat is schrikbarend voor een land wat tot de EU behoort, en ook als je bedenkt dat een biertje in Parijs al rond de 8 euro per glas kost. Niet dat een biertje een eerste levensbehoefte is maar toch. Schijnbaar wonen en eten ze gratis. Dan ja dan zal het die ruim 600 euro verklaarbaar zijn, maar nee ze krijgen niets gratis. De staat lijkt zich niet om deze groep mensen te bekommeren, want tja die kosten toch alleen maar geld. Nicolas Sarkozy de president van Frankrijk kondigde vijf dagen voor de betoging aan de bijstand van 628 euro voor 810.000 gehandicapten met ongeveer 5 procent te verhogen. Tijdens de verkiezingscampagne had Sarkozy nog een stapsgewijze stijging van 25 procent beloofd. Zo zie je maar weer dat de politiek over maar dan ook overal het zelfde is. Maar mensen van 628 euro kan een mens toch niet van leven, daar komt nog eens bij dat gehandicapten vaak nog extra uitgaven hebben door hun handicap. Frankrijk moet zich schamen om zo met hun gehandicapten om te gaan, en dat terwijl Hotel des Invalides in Parijs een grote Toeristische trekpleister is.

Dit voorbeeld geeft trouwens wel aan dat het in Nederland wel wat beter geregeld is met de zorg voor gehandicapten, al wordt dat ook steeds minder. Veel hulpmiddelen en medicijnen bijvoorbeeld worden nauwelijks of niet meer vergoed, wanneer deze trend in Nederland door zet zullen ook hier steeds meer gehandicapten het moeilijk krijgen. Stel dat je als gehandicapte een uitkering heb van rond de 850 euro, je heb je leven lang al gehoorapparaat of andere voorzieningen waar je afhankelijk van bent. Vroeger kreeg je dit soort dingen gewoon zonder dat er betaald voor hoefde te worden, maar nu mag je de volle mep betalen. Dus moet je gaan sparen voor je nieuwe broodnodige voorzieningen. Hoe te sparen met 850 euro?, misschien dat de overheid je dan een cursus creatief sparen kadoo doet (portokosten wel zelf betalen) en anders maar een lening afsluiten. Een lening?, dat is een vies woord wanneer je rond de armoedegrens zit zowel voor de persoon zelf als voor de kredietverstrekker. Natuurlijk heb je bij de gemeente (nog) bepaalde potjes waar je geld kan gaan vragen voor je voorzieningen, maar voor veel gehandicapten is dat wel wel een hele zware gang naar het gemeentehuis. Zover het in Frankrijk is is het hier (nog) niet maar in het kader een eenzijdigheid binnen de EU moeten ook de gehandicapten goed uit kijken niet genaaid te gaan worden door hun eigen overheid danwel Brussel. Het is triest dat het zo moet gaan in de rijke westerse landen.

Tegen de Franse gehandicapten kan ik maar een ding zeggen, Bestormen die Bastille!!!!.....

Fitna the movie?

De film van Ome Wilders,

De hele wereld hield al wekenlang nee zelfs maandenlang zijn adem in. Zal er een derde wereldoorlog ontketend worden door die man met dat rara haar aus holland? Wilders zal de wereld wel effe laten weten hoe gevaarlijk en eng de Islam wel niet is. De grote vraag was natuurlijk wanneer komt het te wereld? Vanavond om 7 uur plaatselijke tijd was het filmpje er ineens. Wilders had het eerst op 1 april willen doen maar dan leek het wel erg veel op een slechte 1 april grap. Wilders al aan de bedelstaf veroordeeld voor er maar een minuut film was uitgezonden maakte de hoge verwachtingen niet waar. Waar iedereen gerekend had op een miljoenen productie bleef het bij simpel plak en knipwerk. Plakwerkjes van de aanslagen in Amerika en Spanje, met veel lijken en ander afschuwelijke leed., want de kijkers mochten geen moment vergeten dat de Islam de grootste bedreiging op aarde is. De achtergrond was de koran, waaruit wat teksten werden gelicht en waar Wilders zijn eigen ideeën bij plakte. Dus ging het over een stukje in de koran over vijanden verbranden enzo, plakte Wilders een filmpje of foto van verbrande lijken. Zoals een klein kind in de kleuterklas een brandweerauto tekent bij het eerder getekend vlammenzee, maar alleen het kind heeft geen Islamfobie. Zo heeft hij serieus als hij is, een stukje geplakt van een 3,5 jarige meisje die voor de Hamastv (een soort tvnoord) of misschien wel voor zijn eigen cameraatje verteld dat Joden apen en varkens zijn. Tjonge dat vond die Wilders vast wel eng zeg, stel je eens voor dat dat kind naast je woont en ze ziet me als ze wat ouder is voor een Jood aan?, dit moet Wilders echt gedacht hebben. Zo gaat de film door met fragmenten uit de Koran, laat wat bloeddorstige Inmans zien en Theo van Gogh komt ook aan bod, en met de Deense spotprent en zelfs een denkbeeldige explosie eindigt het verhaal. De film is een zware tegenvaller, het verteld niets nieuws en laat zien hoe terroristen denken en doen. Dat laat niet zien wat de meerderheid van de Moslims denken of nastreven. Vraag me af waarmee Wilders zoveel geld aan de film heeft verkwanseld, ik kan niets bedenken misschien is het wel voor de lijm en scharen vanwege al het knippen en plakken. Misschien heeft zijn driejarige buurmeisje wel veel te veel snoep gevraagd om die woordjes over de Joden te zeggen. WIlders is gewoon een ordinaire volksopruier, die van te voren heel en heel veel heeft lopen roepen, natuurlijk mag je uitkomen voor je eigen mening en maar goed dat hij het ook gedaan heeft want hij staat compleet voor schut met zijn werkje. Nee deze film haalt voor Nederland geen Oscar binnen, en Nederland slaat weer een pleefiguur met een onruststoker als Geertje Wilders.

Thina Simunye (wij zijn samen)

Vanavond op ned 2 een documentaire gezien over een weeshuis in Zuid-Afrika. Op het platteland van de provincie KwaZulu Natal in het oosten van Zuid-Afrika staat weeshuis Agape, een thuis voor zo'n veertig kinderen. Hier komen kinderen terecht van wie hun ouders zijn overleden aan aids, ieder kind heeft haar/zijn eigen verschrikkelijk verhaal. Aids is een vreselijke epidemie welke vooral Afrika (oostelijk) treft. Er zijn maar liefst 12 miljoen kinderen in zuidelijk Afrika die wees zijn geworden door aids. Ondanks alle verschrikkingen zijn het kinderen vol levenslust, vrolijkheid en zorgzaamheid en dat is in de documentaire ook goed te zien. Deze kinderen zijn hoe gek het ook klinkt nog goed terecht gekomen ook. In het tehuis krijgen ze onderdak, zorg, krijgen liefde en worden voorbereid op zelfstandigheid. Begin 2005 maakte een grote brand het weeshuis onbewoonbaar, en was het weeshuis alles kwijt wat ze bezaten. De kinderen en hun begeleiders waren gedwongen in veel te kleine zeecontainers te gaan wonen.

De kinderen van Agape beschikken over een bijzonder talent. Wanneer het weeshuis hulp of een donatie ontvangt, uiten ze hun dankbaarheid door te zingen. Zingen is voor hun een uitlaatklep voor emoties, ze zingen als ze verdrietig en vrolijk zijn. Maar ook wanneer ze gaan eten, slapen en andere dagelijkse dingen. Zingen hoort bij het Afrikaanse leven, door dat veel mensen geen radio of instrumenten bezitten, zingen ze vaak met elkaar als een vorm van vermaak. Zeg nu zelf je kan beter 10 mensen aan het zingen hebben dan aan het praten toch? De mensen daar waren zo van het gezang onder de indruk dat het Simunye project er voor zorgde dat de kinderen een cd konden opnemen. Het resultaat is 'Thina Simunye', wat betekent 'Wij zijn samen'. Een geniale CD met bijzondere muziek. De muziek is indrukwekkend vooral als je bedenkt dat de jongste pas 7jaar was tijdens de opnames. De kinderen zijn door hun zang zelfs in Amerika beland met de bedoeling geld in te zamelen voor het weeshuis, en hebben samen met oa Paul Simon en Alicia Keys, en de laatste zei: "The CD was so beautiful and pure, I laid there and listened to it all night". Het is mooi om te zien dat na zoveel ellende er toch nog iets moois gebeurt met deze kinderen.....

Stichting Uthando steunt weeshuis Agape, zie voor meer informatie hun website. Via de website kan je ook de cd bestellen.
http://www.uthando.nl/uthando/

Zie voor meer informatie over de documentaire:
http://wearetogether.org/

De hoofdzonden van een hardloper....

De hoofdzonden van een hardloper

1. Superbia (trots) – Te trots zijn dat je bij een selecte groep runners hoort die marathons loopt.

2. Avaritia (hebzucht) - Teveel kilometers of wedstrijden willen lopen.

3. Luxuria (lust) – Teveel genieten van de runnershigh

4. Invidia (afgunst) - Teveel kijken naar de ander zijn prestaties, en daar zelfs jaloers op zijn.

5. Gula (gulzigheid) - Teveel genietend van de wijn.

6. Ira (woede) – Te Boos worden als het effe niet loopt zoals je het wilde

7. Acedia (luiheid) - Teveel hangend op de bank, terwijl er ook gelopen kan worden..

Zo zie je maar weer, overal weer TE voor staat is nooit goed.......................

Nooit meer langeleegte!

Nooit meer langeleegte, de naam van het voetbalbolwerk in Veendam verdwijkt. De langeleegte is een begrip in de voetbalwereld. De naam Langeleegte bezorgden de tegenstanders bij voorbaat al flinke scrhik aan. Toen Fc groningen na 2 jaar eerste divisie promoveerde riep Piet van Dijken (tvnoord) heel hard op de bordes van het stad huis ' Nooit meer Veendam!!! '. Kortom Langeleegte was een begrip, het verdwijnt helaas want het geld heeft de club overgenomen. De naam wordt veranderd in een naam van de sponsor namelijk het Gjaltema-stadion. Een sponsornaam die erg fries doet klinken en de rasachte Grunners de rillingen over de rug doet bezorgen. Helaas is dit een ware trend, want veel thuishavens van clubs hebben al de naam gekregen van hun sponsor. Hierbij kan je denkan aan het Arke stadion (fc twente)of de DSB stadion van AZ, en zo zijn er nog wat voorbeelde te noemen bij vooral eerste divisieclubs. Dat is jammer, heel jammer, want zo verdwijnt er een stukje eigen indentiteit van de club. Stel je eens voor dat de Euroborg van Fc Groningen ineens BO-rent of Noordlease stadion heet? Verkoop dan de club maar aan een of rijke olieboer uit Rusland ofzo denk ik dan. Maar ja tegenwoordig kunnen namen niet op tegen het (grote) geld....................

Wederopstanding

Vandaag is het pasen, 2 feestdagen in het kader van de opstanding van Jezus. Nou ja dat heeft het Christendom van gemaakt. Maar voor dat het Christendom er was was het een feest ter ere van het begin van de lente. In de lente komt alles weer te leven, de bomen gaan bloeien, lammetjes worden geboren en dat soort gedoe in kader van nieuw leven. Omdat het pasen was vond ik het wel toepasselijk om in het kader van de wederopstanding weer flink te gaan trainen. Het werd ook een pittige training op de eerste paasdag, de koudste sinds 40 jaren. Dapper zette ik door, want tja een wederopstanding is geen een makkelijk af gegaan denk ik. Het begon te regenen en daar hou ik niet zoveel van, nou ja mijn gehoorapp houden er niet van. Dus moest ik zonder stereo verder. Dat was op zich niet zo erg want het waaide hard en ik had de wind tegen. Daarna begon het wel heel hard te regenen, net alsof of iets mij het extra moeilijk wilde maken, want tja een wederopstanding doe je niet zo maar effe. Met al die regen en wind vond ik het wel welletjes en besloot de route lichtjes in te korten en een soort cross in het Drevenerbos te doen. Daar beschut door de bomen was het lekker lopen, maar de ondergrond was nat en zompig door al het regen. Dit maakte het extra zwaar, de kuilen en ander onevenheden ontwijkend liep ik 3 rondjes door het bos, Na die rondjes was ik totaal bemodderd en nat en vond ik het voor de wederopstanding wat het lopen betreft wel voldoende. Langzaam maar zeker kom ik weer terug, maar heb zelf wel meer dan 2 dagen nodig om terug te komen........................

Bloggen

Steeds meer mensen gaan bloggen, vaak omdat een ander het ook doet en soms om hun ei toe te vertrouwen aan het world wide web. Bij velen gaat het nergens over, schrijfseltjes over huishouden, koken, hardlopen, school gaan en nog andere 1000 doodnormale dingen is alleen voor een kleine groep mensen boeiend. Wat te doen als je geen leven hebt?, dat elke dag hetzelfde is? Dan kan je verhaaltjes gaan typen over een leven wat jou wel leuk lijkt te leiden. Een weblog wordt dan een grote verzamelplaats van de meeste onzinnige verzinsels. Velen zijn in het echt heel anders dan ze zich voordoen op het net, en dat is jammer denk ik dan. Ach als je er zelf maar in gelooft denk ik dan maar. In de jaren dat ik actief ben op het web, heb ik zeer verschillende blogs gelezen. De meesten komen en gaan, en het gaan van goeie blogs is jammer, erg jammer. Maar soms heeft de acteur gewoon weg niet de puf of zin meer om telkens iets te schrijven. Het is eigelijk vergelijkbaar met een dagboek schrijven wat vroeger in schriftjes ect gebeurde. Eigelijk heeft het dagboek op schrift zich verplaatst naar het internet. Op internet is dit lang niet meer prive, want de hele wereld kan immers meelezen. Velen denken er grenzeloos hun grieven op kwijt te kunnen, en dat kan prive, werk of anderszins zijn. Het lijkt net of het internet een drempel wegneemt en mensen veel openlijker over bepaalde zaken kunnen hebben. Het kan uiteraard opluchtend werken, maar het kan ook een keerzijde hebben. Een negatieve keerzijde in prive of werksfeer, dus is het zaak na te denken of je iets wel echt wilt plaatsen. Verder is een blog een leuke speelplaats waarin je spelenderwijs met woorden een leuk verhaaltje probeert te maken voor de rest van de wereld, als het een keer niet lukt, een volgende keer wordt het vast beter (denk ik dan). Ten slotte Wie schrijft, die blijft..................

Gesmurfd!!

Heel Nederland is weer in de ban om iets wat '' gratis '' weg werd gegeven bij de grootgrutter AH. Voor 15 euro aan boodschappen kreeg je er eentje. Dit keer waren de smurfen de slachtoffers, slachtoffers kan je ze zeker noemen want er ontstond een ware run op de smurfen zo erg zelfs dat alle 29 miljoen smurfen in mum van tijd op waren. Het is natuurlijk weer een slimme zat van Appie want ze hebben iets ouds gewoon afgestoft en als een ordinair marketingmiddel gebruikt. Oud zijn de Smurfen zeker want in 1952 zagen ze het daglicht. Sindsdien wonen ze met 101 smurfen samen in een dorp van paddestoelen. Onder leiding van Grote smurf proberen ze uit handen te blijven van Gargamel de boze tovenaar. Het gevolg van deze actie was dat oma''s om niets boodschappen gingen doen om een smurf te scoren voor het kleinkind, opa's met drankproblemen opgezadeld werden omdat oma maar steeds met een nieuwe krat bier aankwam zetten. Diezelfde kleinkinderen stonden met een bordje bij de ingang waarop '' Smurfen gevraagd '' te lezen viel. Broederlijk stonden ze naast de straatkrantverkopers. Daar werden ze natuurlijk weggejaagd want anders zo redeneerden verschillende de filiaalchefs zouden er 100 of misschien wel 1000 snotneuzen bij de deur staan. Nu de smurfen op zijn zijn er complete ruilbeurzen op touw gezet om iedereen te tevreden te stellen. Op marktplaats worden ze met dozen tegelijkertijd aangeboden. Iedereen is vast niet tevreden te stellen, dus een bijkomende probleem wordt dan dat je met je kind naar de psycholoog moet, die moet het kind uitleggen waarom hij of zij geen grote smurf heeft en het buurmeisje wel 10. Zal AH daar al een speciaal nummer voor in het leven hebben geroepen, een soort kindertelefoon voor gesmurfde kinderen. Het gros van de kinderen kunnen naar logopedie want het smurfentaaltje is ook niet meer van schoolpleinen weg te denken *(hardlopen = smurflopen geworden). Intussen brengt AH nog wat meer smurfdingetjes op de markt zoals Sarsapilla (een soort wortel), het lievelingseten van de Smurfen. Deze trend zet door tot dat de hype over gewaaid is en de meesten tot ontdekking komen dat er van zomer EK-voetbalplaatjes gespaard moeten worden. Is er een leven voor de smurfen na de hype?, ik vrees het ergste voor hun. Smurfen worden ergens vergetend in een hoekje naast de whoopies (wie kent die nog) gedumpt. Ik zal zeggen laat ze dan vrij in het bos, want daar horen ze thuis de smurfen. Enne de grote winnaar is AH, die raakt niet uitgeteld van 29 miljoen x 15 euro..........................



Kortom we zijn gesmurfd!!!!!

Bussen

Bussen

Vandaag ging ik weer eens richting Veendam, en omdat je daar niet kan komen (nog) met de trein werd het weer bussen. Dit houdt een in dat je een complete toertocht door de provincie mag maken. De busreis duurt dan ook 55 minuten, maar ja dat is altijd nog bijna 3 dagen korter dan mijn busreis naar Florence (liefde voor de club). Hardlopend zal ik er bijna 2,5 uur over doen dus tja wat zit ik dan te zeuren, ik had trouwens wel een goeie reden om niet lopend heen te gaan want had een mooi bosje tulpen mee. Het begon al lekker op het Centraal Station, bussen met de gekste nummers zoals 302, 629, 444 stonden kriskras door elkaar. Moet je naar Lelystad moet je lijn 730 hebben en die staat naast lijn 301 en 302 naar Fryslan staat weer ergens anders (dit waarschijnlijk vanwege de paspoortcontrole) Maar goed ik stond bij de juiste perron op de goeie bus te wachten, en die goeie bus kwam met maar 3 minuten vertraging en dat is best knap want als je rond half vijf de stad uit wilt is het een en al verkeer. De bus kwam en gelukkig stapten er maar een paar mensen in, gelukkig maar dacht ik want met al die regen wat er naar beneden viel kan je net zo goed met een stel natte honden in de bus zitten. Een blinde zal denken dat hij per abuis in het busje van de hondenkennel is gekropen. Ik prees me gelukkig met een plekje bij het raam in de halfvolle bus. Herinneren van overvolle bussen staan me nog duidelijk het netvlies, het vee op transport naar een of ander zuid-Europees slachthuis zaten ruimer. De bus vertrok en stopte weer vanwege een laatkomertje. Dat laatkomertje ging jawel naast mij zitten terwijl er nog genoeg andere plekken in de bus over was. Ben ik nu zo knap of is zij zo scheel dacht ik, ik dacht het alleen dus bleef de vraag intern ronddwarrelen. Maar aangezien ik niet de hele busreis als tonijn in een blik gesloten wilde zitten verplaatste ik me naar de achterbank, waar niemand zat. Eindelijk zette de bus zich weer in beweging, na 100 keer stoppen en langzaam rijden tussen het andere forensenverkeer wat allen tegelijk uit de stad wilde ontvluchten was de bus eindelijk maar toch uit de stad. In Hoogezand wilde een de bus in maar kon de stempelkaart niet vinden, en aangezien de chauffeur niet aan ontwikkelingshulp deed duurde dat ook weer zolang als het duurde. Wachtend voor het spoor, waar een trein op voortraasde waar ik in had kunnen zitten. Hoogezand uit en dan is het nog maar een klein stukje naar Veendam, de buschauffeur loeihard om de verloren tijd in te halen. Waarschijnlijk waande hij zich in de superbus van Wubbo Ockes of had te veel films gezien. Eindelijk was ik na bijna een uur op plaats van bestemming, en de bustrip herinnerde me haarfijn er aan hoe erge hekel ik aan de bus heb. In de stad ga ik nooit met de bus, alles wordt lopende gedaan. In Ghana ging ik wel met de bus, maar dat was om het avontuur en daar weet je ook wel dat ze daar alle tijd nemen. Ze rijden er in roestbakken vol met mensen en dieren, maar dat is leuk, hier niet, hier zijn we verwend en willen we zo snel mogelijk ergens zijn. Daarom, ja daarom trein of loop ik...............

Meer dan een ander...

Er is niemand die meer dan ik zal weten over jou.
Hoe je je gedragen zou, hoe je iets vragen zou.
Er is niemand die meer dan ik zal zwijgen over jou.
Omdat ik de woorden niet heb nu ik ze nodig heb.
Meer dan een ander heb ik jouw liefde gekend.
Meer dan een ander ben ik weggerend.
Meer dan een ander heb ik je naast me gehad.
Meer dan een ander heb ik je liefgehad.
En nu wil ik je meer dan een ander je ooit gewild heeft.

Er is niemand die meer dan ik zal weten over jou.
Welke geur je draagt, welke kleur je draagt.
Er is niemand die meer dan ik zal liegen over jou.
Omdat ik de waarheid niet ken, nu je gelogen hebt.
Meer dan een ander heb ik jouw liefde gekend.
Meer dan een ander ben ik weggerend.
Meer dan een ander heb ik je naast me gehad.
Meer dan een ander heb ik je liefgehad.
En nu wil ik je meer dan een ander je ooit gewild heeft.
Ja, nu wil ik je meer dan een ander je ooit gewild heeft.

(van dik hout)

De film van ome wilders...

en 1 april komt steeds dichterbij............

De vrouwen van Ciudad Juárez

Van het weekend de film Bordertown met in de hoofdrol Jennifer Lopes gezien. Lopes speelt in deze film welke op waargebeurde feiten gebaseerd is een onderzoeksjournaliste. De film gaat over de Mexicaanse stad Ciudad Juárez waar vanaf begin jaren negentig honderden vrouwen vermoord zijn. Organisaties zoals Amnesty International spreken van zeker 390 moorden en nog eens 400 vermiste vrouwen. De overheden zijn er laks en ondernemen volgens verschillende mensenrechtenorganisaties veel te weinig om achter de daders aan te gaan. In de loop van de jaren zijn er wel wat '' daders ''' op gepakt maar op een enkele na is het nooit gebleken of ze ook daadwerkelijk de schuld aan de moordpartijen hadden. De moorden op jonge vrouwen tussen 15 en 25 jaar vertonen opmerkelijk en beangstigen veel vergelijkingen. De meeste slachtoffers hebben de zelfde type uiterlijk, zijn van arme komaf en werken in een zogeheten Maquiladora 's waar er veel van staan langs de grens met Amerika. Een maquiladora is een fabriek die belastingvrij ruwe grondstoffen importeert en waarin vervaardiging en assemblage plaatsvinden. Maquiladora's zijn sterk in opkomst sinds de Noord-Amerikaanse Handelsverdrag in 1994 in werking trad. Hoewel de maquiladora's voor veel werkgelegenheid zorgen, zijn de lonen er vaak laag en de arbeidsomstandigheden slecht.

In de meeste gevallen worden de lichamen na maanden terug gevonden in verlaten gebieden, meestal verkracht, mishandeld en verminkt. Er gaan verschillende theorieën rond deze moorden, zo zouden de mannelijke deel van de bevolking het niet pikken dat de vrouwen door hun baan meer onafhankelijker worden. Dit is wel een omstreden theorie welke trouwens wel wordt ondersteund met het feit dat van de moorden een kleine 20 procent door een partner is gepleegd. Ook kan het zijn dat dit in het begin het werk is geweest van 1 moordenaar welke zijn stijl door anderen is overgenomen. Al 15 jaar zijn de moorden gaande in Ciudad Juárez en nooit is er echt goed onderzocht, sterker nog de regering was al die tijd druk doende om de zaak van de vermoorde vrouwen in de doofpot te stoppen. Dit omdat ze de (zakelijke) belangen met voornamelijk USA niet willen verstoren en bang dat ze zijn om zelf als een duister oord afgeschilderd te worden. Het stadsbestuur heeft enige tijd geleden zelf nog verklaard de media aandacht voor de moorden overdreven te vinden, en dat het alleen de imago van de stad schaadt. Dit geeft goed weer hoeveel het leven van een vrouw waard is in Mexico en dat is bitter weinig. Het is natuurlijk niet zo dat de vrijhandelsgebied de oorzaak is van de moordpartijen maar het heeft er door de grote aantallen vrouwen wel aan bijgedragen dat de vrouwen (zonder enige bescherming) daar een makkelijk doelwit zijn. Men is daar in Mexico meer bezig om de handelsbelangen te verstevigen (de vrijhandelsgebied wordt verder uitgebreid) en dat over de ruggen van de hardwerkende Mexicanen, welke door het handelsverdrag worden uitgebuit. Ze worden uitgebuit ten gunste van de westerse wereld., en die wereld ligt niet wakker van zoveel slachtoffers........

Weer of geen weer....

Vandaag na lange tijd weer naar Hoogezand gelopen, hardgelopen wel te verstaan. De 4 oktober komt steeds een beetje meer dichtbij en aangezien ik me als een soort luie hond had gedragen wat het lopen betreft afgelopen week werd het natuurlijk nodig tijd. Het weer werkte niet echt mee, wind en vooral regen waren de voornaamste tegenstanders. Jammer voor hun begaf ik me op een zeer bekend terrein en zal me niet van de wijs laten brengen door wat water en wind. Voor een echte loper is het weer geen excuus om niet te gaan lopen. Nadat ik eindelijk alles weer bij elkaar had gezocht zette ik me zelf in beweging en liep dwars door de videotheek heen om een dvd af te leveren, de dames achter de balie verbouweerd achterlatend. Zoals gezegd waren de weersomstandigheden de grootste tegenstanders en dus deed de regen zijn best om mij in de begin kilometers al behoorlijk nat te krijgen. Snel gingen de hoortoestellen in een boterhamzakje en liep stug door. Dwars door de stad en verlaten industrieterreinen. De regen kreeg door dat hij mij niet klein kreeg met zijn gesputter en hield er langzaam mee op. Ik dacht lekker verder te kunnen lopen toen ineens de wind behoorlijk opstak, nou ja ik kwam nu op een open stuk en had tot daar geen last gehad van de wind. De wind blaasde zich suf, eerst van opzij en later recht op mij, maar toch liet ik me niet van de wijs brengen door wat wind. Ik liep nu op een fietspad tussen Waterhuizen en Hoogezand, het fietspad waar ik niet alleen al vele loopkms had liggen maar ook vele fietskms. Jaren geleden toen ik nog een scholier was befietste ik deze weg naar Groningen en weer terug en dat 5 dagen per week en dat wal effe 36 km per dag..Toen lag er nog geen mooi geasfalteerde pad in maar iets van grind en vele gaten. Toen vocht ik op de fiets tegen de weerselementen die mij soms zo moeilijk probeerden te maken. De ene keer zo koud dat je vingers er bijna afvroren, de andere keer zo heet dat de banden leken te smelten. Maar vaak was het strak windje mee en op de terugweg een strakke windje tegen, met veel regen. Veel jochies werden groot door uit de pindakaaspot te snoepen, maar ik dus op deze weg. Verschillende fietsen werden versleten tussen Hoogezand en Groningen, soms door een ongeluk en vaker door mijn fietsstijl, want van langzaam fietsen had ik nog nooit van gehoord. Spannend was het altijd om zomers de colonne mooiweerfieters (dat waren scholieren die in colonne fietsen naar stad omdat ze alleen niet mochten van hun ouders) voorbij te gaan met een rotgang met de versnelling op de zwaarste stand en hopen dat er van de andere kant geen andere snelle rakker aan kwam. Soms kreeg ik een brommer in mn reet, of belande ik op de motorkap van een witte auto (in de mist, tja hoe verzin je het) maar niets weerhield me ervan het fietsen te laten. Een keer toog ik door een heuse sneeuwstorm naar school, op school aangekomen bleek dat ik de enige was die de school die dag heeft kunnen bereiken. Na een kop chocomel van de conciërge ging ik weer door de sneeuw richting huis. Ja dat was kicken, net zoals nu het lopen kicken is, het lijkt absurd lopend door een plensbui, sneeuw, hittegolf of heuse storm maar weet je het het is gewoon lekker!!!! Opeens was ik de beelden over de fietstochten kwijt en zag langzaam Kropswolde tevoorschijn komen. Na dit soort mijmeringen flashback of of what ever weet ik weer waarom ik loop en het zal blijven doen.

Tis gewoon lekker
beter nog het is heerlijk!!!!!!
Dus weer of geen weer, er zal altijd gelopen worden...

Geen Kampioen

Helaas mocht het vrijdag niet gebeuren. De kampioenschap van het Noorden werd in het voordeel van de Frysen beslist. Groningen verloor thuis met 0-1 van Heerenveen. Na een matige eerste helft van Groningen was de tweede helft een stuk beter. De wil was er bij de fc om te knokken en dat leverde wat aardige kansen op in het tweede bedrijf. Heerenveen werd na een goeie 1ste helft in de tweede helft door Groningen onder druk gezet maar helaas viel de doelpunt aan Fryse zijde en dat was gezien het spel van Groningen in de tweede helft onterecht.
Daarna bad en schreeuwde de overvolle Eurborg en de verre omstreken (zoals foto laat zien) om de gelijkmaker en natuurlijk meer, maar helaas mocht dat niet gebeuren. Geen kampioen van het Noorden dit jaar, maar wel voor altijd ' De trots van het Noorden '

Grenzen

Aan het schrijven van stukjes en het cabatier heb je te maken met grenzen en (ongeschreven spelregels. Dat kan wel eens moeilijk zijn voor diegene die zich er mee bezig houden. Dat is vooral bij cabaretiers soms moeilijk. Soms lijkt het erop dat hun eigen bron uitgeput is en dus een makkelijk weg willen bewandelen om goedkoop te scoren. Paul de Leeuw deed het in het verleden eens een stukje over een stel vissers van Urk welke verdronken waren. Dat was grof en beledigend naar de slachtoffers en nabestaanden toe. Hans Teeuwen weet niet anders dan grof te zitten doen over van alles en nog wat. Het lijkt er op dat we het gewend zijn, gewend zijn aan figuren die die op een vrij goedkope manier mensen aan het lachen willen krijgen. Zo ook Micha Wertheim, ooit van gehoord?, ik niet in elk geval. Deze jongeman heeft vast een poster van Hans Teeuwen boven zijn bed hangen, en lijkt hem in het grof zijn te willen evenaren. De cabaretier heeft het voor elkaar gekregen om een gehandicapte man in een rolstoel huilend de zaal uit te krijgen. Niet alleen die man verliet de zaal maar de rest ook. De cabaretier verweerde zich na afloop door te zeggen dat de grappen over gehandicapten deel uitmaken van zijn show en dat het mis ging omdat er in dit geval echt een gehandicapte man in de zaal zat. Dus meneer Wertheim het spotten over een bepaalde doelgroep is oke wanneer die bewuste doelgroep zich niet in de zaal bevindt? Dus mag je grenzeloos grappen maken over gehandicapten, negers, Chinezen, hardlopers, bejaarden als ze niet bij de voorstelling aanwezig zijn? Het leek er ook op dat hij een beetje jaloers is, want de gehandicapte sporters op de paralympisch kregen ook een beurt. Natuurlijk mag je hard zijn en een beetje spot mag altijd als het maar binnen de perken blijft. Maar ja voor de een ligt de grens weer anders dan bij een ander. Ik zelf heb de nodige zelfspot, en zal ook niet overstuur raken als een zogenaamde cabaretier zich belachelijk maakt om bepaalde doelgroepen in de zeik te nemen. Er speelt natuurlijk ook een soort van massaemotie mee tijdens zn voorstelling, het is ook raar dat je dat als cabaretier niet aanvoelt, ben ben je niet echt geschikt voor je vak lijkt me. Hier op Wartaal worden ook wel eens pittige dingen geschreven, maar er zijn altijd nog grenzen, en door niet over de die grens te gaan blijft het leuk voor (bijna) iedereen.

Windows of my eyes

Through the window of my eyes
I can see a rainy day
Sittin' in the chair of my own
Looking for a way to be the one who I am
It's useless to cry for the things I was unknown
Thinking it will come back and reach my home

It's like a distant, like a distant face
It's like a shadow on my wall
Something that, that I can't touch
It's heavenly, as it calls

Shelter of my mind hides my love and my tear
I keep on looking for a reason which is not here

Through the window of my eyes
I can see a rainy day
Sittin' in the chair of my own
Looking for a way to be the one who I am
It's useless to cry for the things I was unknown
Thinking it will come back and reach my home

Lege kraan

Vanmorgen stond ik op, en het beloofde een maandagochtend zoals een maandagochtend bedoeld is. Met mijn broodje en kop koffie (er zat nog water in de senseo)zat ik wat over de teletekst heen te zappen. De Nos vertelde me dat er geen water was in Groningen door een onbekende oorzaak. Snel liep ik naar de kraan en draaide hem open. Er gebeurde niets, en daar stond ik in mijn badjas. Hoe moest ik me wassen en mijn tanden poetsen? Een liter spa rood bracht de uitkomst. Met dat litertje wasde ik het hoog noodzakelijke en werden de tanden gepoetst tot ze bruisend en glimmend wit waren. Met 1 litertje spa had ik me aardig gered voor een keer, zonder spa rood was het met een emmertje naar het Noorderplantsoen om daar water te tappen. Later bleek dat er een lek in de leiding zat waardoor maar liefst 220.000 mensen geen water tot hun beschikking hadden.

Je mist pas iets als het er niet meer is zeggen ze wel eens en dat bleek vandaag maar al te goed. Geen koffie, geen thee, geen wc en dat zijn de kleine dingen. Scholen werden gesloten, ziekenhuizen sloten grotendeels hun poliklinische deuren. Extra uitzendingen op het nieuws, en een crisiscomite was snel opgericht. De supermarkten waren de grote winnaars, want voordat ze hun deuren openen stonden er alle lange rijen mensen te wachten. Nadat eenmaal de deuren geopend waren die zelfde mensen zich als wanhopige figuren zich op het aanwezige flessen water storten. Het echte hamsteren werd voornamelijk door ouderen gedaan, zag een ouwe kerel met een kar vol flessen water. Maar ja die man had een goed excuus want die heeft de oorlog nog van dichtbij meegemaakt. Eigenlijk zijn we erg verwend in de westerse wereld,want er hoeft maar even iets anders te lopen dan anders en er is meteen paniek. Het valt me nog mee dat de vrachtwagens met nieuwe voorraad niet geplunderd zijn door het paniekvolk.

In grote delen van Afrika is water een kostbaar iets, daar komt het meestal niet uit de kraan. Daar moet je met je emmertje naar de waterput om daar lauwig water vol met vliegjes uit te halen. Daar mag je dan ook nog eens blij mee zijn. In 2001 was wartaal zelf in Ghana, en heeft daar ook met een emmertje moeten lopen. Je douchen, tanden poetsen, kleren wassen en toilet spoelen met een emmer water. Als je dit 3 weken doet leer je die dingen wat daar zo kostbaar is hier ook meer te waarderen. Na een paar uur was er weer water en vergaten de meesten hier het ongemak en irritatie van het ontbreken van het water....

Volgende keer toch maar effe wat langer de kraan leeg????

Oerend hard

Vandaag werd ik verwacht in Utrecht voor de preverjaardagviering van mijn jongste zus. Pre wel te verstaan want ze is pas morgen jarig, waarschijnelijk kon ze niet wachten op de kadootjes die ze verwachte te krijgen en daarom ging de verjaardag naar de zondag. Maar goed we propten ons met 4 man in de ford K (de trots van mams), van tevoren was afsproken geen jassen aan te doen omdat het anders te vol in de wagen zal worden. Nadat ook mijn oudste zus zover was om te vertrekken scheurden we met de K over de a7. De wereld lijkt een stuk groter in deze auto, de SUV's lijken net monsters en vrachtwagens net olietankers, maar goed de K reed fijn en daar gaat het toch om? Onderweg werd er gestopt bij een van de vele mc Donalds die we rijk zijn in ons landje. Die lui van Mc Donalds zijn erg misleidend want we kwamen er aan gereden stond er een bord van Wilkomen in Ostereich (oostenrijk) en dat terwijl we dachten dat we ergens in Frysland reden. Het verbaasde me hogelijk dat het meisje achter het raampje van Mc donalds Nederlands sprak, ik had eerder een mengelmoesje verwacht van Frys en Duits door elkaar en het Heidikostuum ontbrak ook. Door mijn verbazing riep ik van Goh ze praat Nederlands! Door de lage auto had ik niet gezien dat ze een mengelmoesje van misschien wel Duits en wat indisch was. Dus het zal me niets verbazen dat hier morgen op de stoep wat actievoerders staan die ageren tegen mijn woordkeuze. Maar ja ze praatte Nederlands, dus so what, rekenen kon ze in elk geval niet want ze gaf ons zoveel teveel terug dat we de kosten van de benzine van deze dag er uit hadden, dat werd (helaas) terug gegeven). Eindelijk het broodje kroket met saus welke je aders gratis en voor niets lekker dicht laat slibben gescoord reden we snel verder. Al reden we 120 in zn kleine auto lijkt de weg ook veel langer te zijn, maar misschien verbeelde ik me dat of gewoon omdat ik nodig moest pissen. Uiteindelijk kwamen we in Utrecht aan in een (zonder de mac vertraging meegerekend) tijd welke we ook in een wat grotere auto zouden hebben afgelegd. Misschien was ik na het hoge nood ook wel verwend, en dat terwijl ik zelf helemaal geen auto heb. De terugreis ging voor het gevoel een heel stuk sneller, maar dat kwam denk ik omdat we de kadoos niet meer in de auto hadden en ten tweede de wind mee hadden..........

Strijkkampioen

Ik waan me een echte kampioen alleen de troffee, en de praalwagen voor door de stad ontbreekt maar het gevoel van kampioen zijn is er niet minder om. Ik heb de marathon niet gewonnen en Groningen is ook (nog) geen kampioen. Eigenlijk is het heel iets eenvoudigs waardoor ik me een overwinnaar voel. Ik heb namelijk gestreken en dat bijna al mijn overhemden en de gordijnen. Als ik aan iets een hekel heb is het wel strijken. Vaak doe ik het snel effe in de avond wat ik de volgende dag aan moet. Snel is nooit goed behalve bij het hardlopen dan, dus die overhemden zijn nooit super glad gestreken. Tot op deze zaterdag, ik was mijn gordijnen die gewassen waren aan het strijken, een klus welke ik al weken had uitgesteld maar nu toch eens ter hand nam. Bij daglicht strijken is toch weer anders dan in de donkere avond. Het strijken van de meters stof van de gordijnen verliep onder het genot van een lekker reggae deuntje beter dan verwacht. Ineens kreeg ik ook zin om overhemden te gaan strijken. Overhemden sommige heel makkelijk strijkbaar en anderen met hun opdrukken weer een stuk minder makkelijk strijkbaar. De eerste ging met allerlei vouwen harstikke mis, maar ik blijf strijdbaar. Nog een keer dus en het ging al beter, veel beter zelfs de vouwen waren verdwenen, de overhemd ook maar ja de vouwen waren eruit en daar ging het om toch? Na die eerste overhemd kreeg ik ineens zin om er nog eentje te doen, nu een wat moeilijker eentje met allerlei printen.Dat ging meteen best wel goed, en zo kreeg ik de smaak te pakken. Na 3 uur strijken had ik 2 gordijnen en 7 overhemden gestreken!!!!!!!!!

En dat is een Record, ee Personal Record!

Ach al doende leert men.......

Zin in....

Ruim 8 maand voor de start van de Zeelandmarathon is deze met 1100 deelnemers volgeboekt. 8 maanden heb ik nog de tijd om weer in vorm te komen voor deze mooie maar zware marathon. 8 maanden de tijd de tegenstanders te observeren want de deelnemerslijst staat al online. 8 maanden de tijd om in een super vorm te komen. 8 maanden tijd de overtollige dingen kwijt te raken, welke heb hardlopen alleen maar zwaarder op maakt. Kortom 8 maanden de tijd om naar deze marathon toe te leven. Tja wat doe je zoals in die 8 maanden?, LOPEN met zal het zeker en dat op een verantwoorde manier, want ik wil blessures buiten de deur houden. Die 8 maanden lijken een eeuwigheid maar die zullen snel voorbij zijn en om die marathon een beetje fatsoen te kunnen lopen moet heb ik die tijd wel nodig. Bang dat ik het niet haal ben ik niet want het is en blijft een marathon. Tussen de 1 en de 42 km kan er van alles gebeuren waardoor het lopen moeilijker wordt of juist als de tierelier gaat, dat laatste kan als snel als er een sterk briesje aan de kust staat. Als het een keer in de aankomende maand niet zo lekker gaat wat lopen betreft zal ik me daar niet al te druk overmaken, want na een slechte (loop)dag komt er altijd wel een betere, nou ja niet altijd maar ja daar heb je als loper niets over te zeggen. De komende maand zal ik flink moeten trainen, de bekende bloed, zweet en tranen zullen er vloeien, er zullen weer de nodige wedstrijden gelopen worden. Ben benieuwd waar ik straks na 8 maanden van noeste trainingsarbeid zal staan. De komende maanden zullen er weer wat wedstrijden gelopen worden, en het liefst stuk of wat halve marathons. Straks heerlijk lopen in de zomer door het Grunner land, tja heb er weer zin in.



Maar nu ik naar het kaartje kijkt, denk ik van nou...... tis toch wel een beetje ver........................

The winner is....

Eels in Town

Gisteravond was het zover, het optreden van EELS of beter gezegd Marc Everett in de Oosterpoort. 3 maal eerder had ik ze zien spelen (allen in de Oosterpoort) Elke keer is het anders want samenstelling en presentatie betreft. Dit keer was het niet anders, eerst kregen we een film van bijna een uur!! te zien over het leven van hem en zijn vader. Dat was vondt ik wat aan de lange kant. Het wachten werd beloond, met een geweldig optreden samen met slechts 1 andere bandlid werd er een geweldige voorstelling gegeven. Marc Everett met een petje op leek geheel op zijn gemak te zijn op het podium in Groningen, waardoor er een warme sfeer ontstond. De bekende EELS nummers zoals I like birds, fresh feeling, Susans house, dirty girl, beautiful freaks was het weer een optreden van formaat in een uitverkochte Oosterpoort.

Het publiek was er gemixt, van jong tot oud, student, alternatief of anders alles zat er wel. Niet alleen uit Groningen maar uit het hele land waren er EELS fans naar Groningen gekomen. Een mooi moment was dat ze onder het spelen wisselden van plek, Marc nam plaats achter het drumstel terwijl de andere plaats nam anders de piano en ze speelden door alsof er niets gebeurd was. Kortom een heerlijk uniek concert, want alle vier keren dat ik EELS live gezien heb was geen een concert hetzelfde, sterker nog ze verschillen erg van elkaar en dat maakt het zo leuk het onverwachte van niet wetend wat EELS je voorschoteld.....

Wartaal 3 jaar!!!

Vandaag leek mij wel een goed idee om te beginnen met een weblog, het wil niet zeggen dat er elke keer wat nuttigs op komt maar ja ik doe mn best. Probeer te schrijven over wat me die dag bezig houdt, over mn sport of andere dingen.

Dat waren mijn eerste woorden op wartaal op 1 maart 2005, dus wartaal bestaat 3 jaar! In die drie jaar is er veel geschreven over mijn sport, de politiek of andere dingen wat me bezig hield. Soms is het ene stuk wat beter dan het andere maar ja het kan niet altijd caviaar zijn toch? Ik zie wartaal als een soort speeltuin van woordjes en zinnetjes welke je als het mee zit in een mooie en goeie volgorde weet te krijgen. Als het een keer niet lukt is het ook niet erg want er komt altijd weer een volgende dag om iets beters of leukers te schrijven. Na drie jaar is de vlam nog niet gedooft wat schrijven betreft, wel ben ik bezig met mijn 3de toetsenbord, maar of dat alleen door al het getyp op wartaal komt is maar de vraag, want graag typ ik mijn verhalen onder het genot van een goed glas wijn.

Kortom op naar de volgende 3 jaar .......................