Steeds meer mensen gaan bloggen, vaak omdat een ander het ook doet en soms om hun ei toe te vertrouwen aan het world wide web. Bij velen gaat het nergens over, schrijfseltjes over huishouden, koken, hardlopen, school gaan en nog andere 1000 doodnormale dingen is alleen voor een kleine groep mensen boeiend. Wat te doen als je geen leven hebt?, dat elke dag hetzelfde is? Dan kan je verhaaltjes gaan typen over een leven wat jou wel leuk lijkt te leiden. Een weblog wordt dan een grote verzamelplaats van de meeste onzinnige verzinsels. Velen zijn in het echt heel anders dan ze zich voordoen op het net, en dat is jammer denk ik dan. Ach als je er zelf maar in gelooft denk ik dan maar. In de jaren dat ik actief ben op het web, heb ik zeer verschillende blogs gelezen. De meesten komen en gaan, en het gaan van goeie blogs is jammer, erg jammer. Maar soms heeft de acteur gewoon weg niet de puf of zin meer om telkens iets te schrijven. Het is eigelijk vergelijkbaar met een dagboek schrijven wat vroeger in schriftjes ect gebeurde. Eigelijk heeft het dagboek op schrift zich verplaatst naar het internet. Op internet is dit lang niet meer prive, want de hele wereld kan immers meelezen. Velen denken er grenzeloos hun grieven op kwijt te kunnen, en dat kan prive, werk of anderszins zijn. Het lijkt net of het internet een drempel wegneemt en mensen veel openlijker over bepaalde zaken kunnen hebben. Het kan uiteraard opluchtend werken, maar het kan ook een keerzijde hebben. Een negatieve keerzijde in prive of werksfeer, dus is het zaak na te denken of je iets wel echt wilt plaatsen. Verder is een blog een leuke speelplaats waarin je spelenderwijs met woorden een leuk verhaaltje probeert te maken voor de rest van de wereld, als het een keer niet lukt, een volgende keer wordt het vast beter (denk ik dan). Ten slotte Wie schrijft, die blijft..................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten