Vandaag heerlijk loopweer dus na het werk de loopschoenen snel aangetrokken. Het lopen gaat de laatste tijd moeilijk, dacht voor een paar weken terug van de blessure af te zijn, maar deze kwam heel geniepig weer terug. Vandaag ben ik het maar weer een gaan proberen, want tja als een echt diehard kan je niet stil zitten. Het ging moeilijk mijn voet leek wat stijf te zijn maar de irritatie werd niet erger. Dus ik besloot lekker rustig te gaan lopen, onder rustig bedoel een rustig tempoootje voor mijzelf. Anderen inhalen doe ik nog als vanouds, en hoe mooier het weer des te meer er in te halen valt. Het lijkt er op dat veel lopers het Noorderplantsoen hebben ontdekt en veel mensen hebben het lopen ontdekt. Het is altijd leuk om die bonte stoer van lopers door ‘’ mijn achtertuin ‘’ te zien. Dus liep ik rustig mijn rondjes niet als een snelle gazelle maar meer als een robuuste stevige bizon. Tijdens het lopen dramde er steeds een stukje tekst van Van Dik Hout in mijn hoofd: Ja ik weet er is geen weg terug, maar ik voel dat ik leef
Ja ik weet er is geen weg terug, maar ik voel dat ik leef
Dat ik leef, dat ik leef!!!
Uit ervaring weet ik dat dit soort gedachten natuurlijk nergens op slaan maar ja onbewust heb je die toch. Dat gevoel werd nog eens bevestigd door 2 dames die me spontaan een koud blikje red bull aanboden. Tja ze deden eigelijk niets anders want ze waren van het spul aan het promoten. Hun tent lag precies op mijn route, dus een verversingpost in de achtertuin! In de eerste rondje nam ik het blikje dankbaar aan. Maar het was wel lastig lopen en even overwoog ik om het weg te geven. Maar ja van hardlopen krijg je dorst, en in combinatie met dit mooie weer helemaal natuurlijk. Snel dronk ik het op, en liet mijn voeten weer spreken. Het was opeens net alsof ik vloog en dat was best kicken. Natuurlijk komt het niet door het spul maar voor de zekerheid heb ik een 2de blikje maar afgeslagen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten