Vandaag stond er weer een wedstrijd op het programma, en dat was er niet zomaar eentje. Samen met 9 anderen liep ik de 100 km. Eerlijk zoals we zijn verdeelden we die 100 km onder die 10 man, dus we liepen elk 10 km. Vroeg van bed af want wilde rond half 11 in Winschoten zijn waar de run plaats vondt. Nog een beetje brak van de avond er voor liep ik naar het station om de trein te halen. De reis verliep voorspoedig en de machinist was zo aardig om zijn kennissen ergens zomaar de trein uit te laten stappen. Tja zoiet zie je alleen nog maar op het platteland. In Winschoten bleek dat de captian van de ploeg de boel (net als vorige jaar) weer goed gergeld had. Een mooie plek was geregeld en uiteraad de grunner kouke ontbrak ook niet. Ik was derde loper dus ik had nog even tijd om wat te kletsen en kennis te maken met teamleden die ik eigelijk alleen via het chatnrun forum kende. Eindelijk was het mijn beurt, en ik wachte gespannen in het vak af tot ik afgelost zal worden. Toen het voor mij tijd was te gaan lopen liep ik op een rustig gangetje weg, wilde namelijk nies forceren en in de tweede gedeelte wat meer tempo maken. De eerste km ging in 4.40 wel een aardig begintempootje. Maar helaas kreegi k in de derde km last van een bilspier. Het schoot er zomaar in en het lopen werd er ook niet soepeler op. Na een paar km gelopen te hebben met die pijnelijke bilspier was het ineens verdwenen. Daarna kon ik weer wat tempo maken, en haalde weer wat mensen in. Ondertussen genoot ik ook van de sfeer langs het parcour. De omwonenden aan het parcour hadden flink hun best gedaan en hadden hun straten versierd en ondersteunden de lopers met muziek, aplaus, water en weet ik veel nog meer. Uiteindelijk kwam ik in 51 minuten over de finisch, een tijd om snel te vergeten maar het hoogst haalbare gezien de onwillige spier. Daarna was het gezellig bijkletsen met de andere teamgenoten. Ook zag ik de finisch van de 100 km lopers, welke uit alle uithoeken van de wereld naar Winschoten gekomen waren. Ze werden allen binnen gehaald met aplaus en gejuich. Sommigen zo kapot dat ze waren vielen huilend in de armen van de EHBO mensen. Hoe kapot ze ook waren, de blijheid van een geslaagde missie was van hun gezichten af te lezen. Bij sommingen was er echter grote teleurstelling van hun gezichten af te lezen. Nou ja volgende keer beter denk ik dan maar, watn 100 km lopen doe je niet zomaar. Het lijkt op gekkenwerk, misschien is dat het ook wel. Maar ik heb voor allen grote bewondering voor alleen al het feit dat ze er uberhaupt aan zijn begonnen! Misschien wil ik dit ook wel eens, eerst een 50 km en dan zien we wel verder! Toen het team binnen was snel we snel wat gaan eten, en hebben toen Marco die de 100 km liep binnen gehaald!
Een gezellige dag, waarbij 1 chatnrunner op de 50 km in de prijzen viel, en 2 lopers die de 100 km hebben uitgelopen maakte het tot een geslaagde dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten