De uitreiking

Vandaag was de diploma-uitreiking van mijn zus. Het goed rond mijn broekkeuze liep toch nog goed af, dus ik was passend gekleed voor de uitreiking. Deze vond plaats in de Martiniplaza, een groot evenementenhal waar 80 studenten hun diploma kregen. Die 80 hadden dus ook aanhang mee genomen dus zaten er ongeveer 450 personen in de zaal. Om mijn kleding had ik me niet druk over hoeven te maken. Sommigen die hun diploma kwamen ophalen leken effe uit het Noorderplantsoen te zijn gekropen aan slippers en mouwloze hemdjes te zien. De onderwijzers lieten aan hun kleren ook heel duidelijk zien dat je zeker geen baan in het onderwijs moet nemen, want dat is gewoon armoede en nog eens armoede je kan dan beter een uitkering nemen.. Misschien hadden ze kleren uit een kist voor toneel gehaald. Afgetrapte schoenen, en kleding wat 25 jaar geleden nog wel aardig was. Net alsof ze de ouders van de afgestudeerden wilden laten zien dat het schoolgeld niet op een of andere manier bij hun terecht gekomen is. 80 leerlingen hun diploma geven is een langdurige bezigheid, maar in iets meer dan 2 uur werd alles afgewerkt. Het had zelfs nog korter kunnen zijn wanneer ze met het zingen het bij 1 liedje gehouden hadden in plaats van 4. Kwalijk kan je het die onderwijzers niet nemen, als je toch eens de kans krijgt om voor een kwart gevulde zaal samen je ingestudeerde lied voor te dragen pak je die kans met beide handen aan. Toen ik ze zag staan, moest ik onbewust denken aan de voorpret die ze zeker met het oefenen hebben gehad, biertje erbij en hoe langer hoe gezelliger het er werd, beetje kontje knijpen en als het liedje af was waren ze trots op zichzelf.

De uitreiking zelf had wel iets weg van de Oscaruitreiking, want als er een rijtje namen werd opgenoemd hoorde je steevast gejoel uit bepaalde hoeken. Sommigen gedroegen zich net alsof ze iets gewonnen hadden, maar ze kwamen enkel hun papiertje, hun welverdiende papiertje halen, het papiertje waar veel bloed, zweet en tranen voor gevloeid zijn. Zelfs was er paparazzi aanwezig, dat hield in wanneer er een stel een handtekening gingen zitten er net zoveel mensen er om heen stonden om het moment voor eeuwig digitaal vast te leggen. Dat had tot gevolg dat het podium aardig vol stond met korte broeken en slippers. Misschien waren ze in de war gebracht door de locatie van de diploma uitreiking. Grote kroonluchters, dikke rode tapijt, nou ja bij alles was rood daar. Grote rode stoelen, waarbij je zo in slaap kon vallen wanneer het lalgehalte op het podium zijn hoogtepunt bereikte. Misschien dankzij de airco dat het in slaap vallen mee viel, en om eerlijk te zijn was er weinig om over te lallen. Gewoon de standaardwoorden die tot een zin zijn gebreid. De directeur riep hard en heel standaard dat zijn school de beste van het noorden is en meer van die kreten waarin de ouders probeerde te overtuigen dat het door hun geïnvesteerde geld in zonen of dochters geen weggegooid geld is geweest. Daar heb ik bij sommigen in de zaal mijn twijfels over, maar goed de tijd zal het leren en ik weet een ding zeker Nooit geen baan nemen in het onderwijs……..

De diploma is een feit nadat mevrouw hem zelf ondertekent heeft......................................