Ruwe tepels

Na lang wikken en wegen besloot ik vandaag weer te gaan lopen, de vierde achtereen volgende dag. Dit was sinds de ongelukkig verlopen marathon van Apeldoorn niet meer gebeurd. Ik voelde me goed maar het water kwam weer eens met bakken uit de hemel. Maar ja ik ben niet van suiker en had nog genoeg boterhamzakjes bij mij om de gehoorapp in op te bergen als het ging wateren in mijn gehoorapp. Rustig liep ik de straat uit en merkte dat ik stijve tepels had. Hardlopen kan best opwindend zijn maar ik was het op dat moment zeker niet. De schuld van mijn stijve tepels leg ik maar bij deze rare zomer neer want ene keer vallen de mussen dood van het dak, de andere keer is het zo koud in de avond dat je haast al wel de verwarming aan wilt doen. Dat laatste gun ik Essent niet, ook al is het nog maar 1 graad s avonds. Ik liep verder en mijn harde tepels schuurden langs mijn vrij nieuwe loopshirt. Onlangs vertelde ik aan wat nonhardlopers dat als ik lange duurlopen loop (zeg maar marathons enz) speciale tepelpleisters gebruik. Het werd helemaal eng voor ze toen ik vertelde dat ik die pleisters gebruik omdat onder mijn tepels al dan niet hard langs het stof van het loopshirt scheurt. Om het helemaal spannend te maken vertelde ik mijn ervaringen van witte shirts met 2 bloedvlekken op tepelhoogte in combinatie met het zoute transpiratievocht. Ik geloof dat er een paar er nachten niet van geslapen hebben. Wel jammer dacht ik zo want die zullen vast niet meer gaan hardlopen en dat terwijl ik mijn best doe om ze te bekeren.

Maar goed ik liep lekker verder in de regen, en doordat mijn shirt nat werd vernam ik het wat minder dat de tepels nog stijf waren. Op wat werklui van de Noorderzon na liep ik zn beetje alleen in het regenachtige Noorderplantsoen. De regen maakte veel in mij los, net als een rode lap voor een stier en ik ploegde lekker op een behoorlijke tempo over de modderige paden. Hoe harder de regen hoe harder ik zelf ging. Op den duur haalde ik de boterhamzakjes te voorschijn en stopte daar mijn gehoorapp in. Zonder stereo verder, en dat liep heerlijk, ik liep mooi op een gelijkmatige tempo en liep in gedachten vele records aan diggelen. De grote bult nam ik moeiteloos. Ach zo kon ik de hele avond nog doorploegen maar ineens gooide mijn ex roet in het eten, want ineens moest ik aan haar denken en wanneer ik aan haar denk heb ik honger.Dat honger hebben was nu ook het geval. De honger kwam ineens opzetten, en omdat in die tijd met die ex toen het nog geen ex was veelal hongerlijden was lijkt het op een verborgen trauma. Met een rammelende maag vond het ik dat het lopen na dik een uur voor vandaag genoeg was geweest en liep rustig naar huis. De gedachte aan de ex die ineens opkwam was ook zo snel weer verdwenen evenals de stijve tepels………………………..