Duffigheid

Ik zat of eerlijk gezegd lag op de bank. Kijkend naar weer een WK wedstrijd, weer een doelpunt maar zal niet weten wie gescoord had. Wel wist ik dat die speler uit een of ander eng Oostblokland kwam. Tja zat wat duffig op de bank, je weet wel een duf gevoel van na het eten. Ik had ook net gegeten, brood met wat gezonde kost er tussen met daarbij 3 koppen koffie. Die koffie was super echt volgens de verkoper met echte bonen, die duffe vent wilde me wijsmaken dat de koffie van Douwe Egberts niet helemaal echt was. Zoveel procent dit en zoveel procent van dat volgens die duffe vent, maar om een heel duf verhaal helemaal te weer gaan uit te diepen gaat me te ver. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook maar met een half oor geluisterd heb, soms is het beter dat je dat soort lui laat praten. Of het aan die echte koffiebonen lag weet ik niet, maar zo duf was ik nog zelden geweest. Maar goed ik zat duf te doen op de bank, en in mijn duffe gedachten kwam er naar voren dat ik vanavond nog wilde hardlopen. Verstand zei ja doen, en mijn gevoel trouwens ook.

Dus trok ik weer de stoute hardloopschoenen aan rond de klok van half negen, de dufheid was al wat gezakt. De eerste kilometers gingen rustig, ik had de warme tocht van gister nog in de benen en dat was nog wel effe te merken. Het zonnetje scheen en er was een lekker koel briesje. Na een paar kilometers was de dufheid weggebrand door de zon of misschien beter gezegd weggewaaid door de wind,. En de Haile Gebrselassie werd in mij wakker. Af en toe gooide ik de tempo wat omhoog en dat was flink zweten geblazen. Het zweten kwam ook doordat het pad waar ik over liep mul was geworden door de warmte, maar ja dat was een goeie conditietraining. Het rondje van 12 a 13 km ging weer in een voor mij aanvaardbare tijd, gelukkig voor mij was de dufheid helemaal verdwenen toen ik de stad weer in liep, want bij een stoplicht loop ik altijd door ( en dat kan daar makkelijk) en net op tijd zag ik dat er een politiewagen stond te wachten voor het rode licht. Ik en Haile en Haile en ik remden krachtig af, zodat we precies voor de streep stil stonden. De agenten zaten te lachen, waarom weet ik niet, misschien was het mijn broekje of misschien was het mijn noodstop die er waarschijnlijk wel komisch uitzag, maar ja toch maar effe 50 euro s uitgespaard.