In het leven heb je eigelijk 2 zekerheden waarbij je veel aandacht krijgt. Ten eerste is je geboorte vaak een heuglijk feit en ten tweede is wanneer je gaat hemelen je ook ineens aandacht krijgt van mensen die je misschien een keer in je leven gezien hebt. Gelukkig krijg je het zelf niet mee dan dat een of ander aftandse mokkel wat ooit je eerste verkeringkje was op de lagere school bij je kist staat te grienen. Gelukkig maak je het ook niet bewust mee dat er allemaal babytoeristen boven je wiegje staan te dampen en te blèren van dat je zon mooi kind bent. Klein vinden ze je nog een schatje maar als je in de pubertijd zit later zijn ze je liever kwijt dan rijk. Maar goed dat hoort bij het leven, want geboren hoort bij doodgaan en andersom ook net zo goed. Het zijn eigelijk twee hoogtepunten van een mens. Het klinkt raar natuurlijk om geboorte als een hoogtepunt te zien, voor de ouders is het zeker een hoogtepunt maar jij zelf komt dan als een blanco blaadje op de wereld. Dood gaan is op zich ook een hoogtepunt vooral 99 bent en je bent te dement om te beseffen dat je continu je eigen stront en pis ruikt en als je kleinkinderen op bezoek komen dat je denkt dat het uitgehongerde ama’s uit het nabijgelegen asielzoekerscentum zijn. Kijk dan is het niet alleen nodig tijd dat je gaat maar ook een hoogtepunt.
Waarom heb ik het over deze combinatie geboren worden en doodgaan? Nou het zit zo, bij deze twee gebeurtenissen krijg jij als enige de meeste kaarten toegestuurd. Bij een trouwerij bijvoorbeeld moet je die dan delen met die persoon waarmee je in het zinkende bootje stapt. Dat is dus niet zo bij je geboorte en overlijden. Het probleem hierbij is dat als je geboortekaartjes later nog eens leest je in godsnaam niet weet wie je die kaarten gestuurd heeft. Wie is Jan de melkboer ma? Als je dood bent hoef je al die onzin niet te lezen wat ze over je schrijven. Eigelijk zijn die kaarten niet aan jou gericht, maar toch heb jij alle aandacht. Aandacht van mensen die je misschien maar een keer in het leven ‘’ iets ‘’ mee gedaan hebt. Een bloemstuk van een of ander befsnol uit het Gooi waar je totaal niets mee had. Dat soort mensen zadelen je ouders bij je geboorte dan met de vreselijkste rommel op. Sokjes, hemdjes, kleertjes in de meest afschuwelijkste kleuren, want ja die waren het goedkoopst bij Prenatal. Zo ben ik niet kwam ik vandaag achter. Moest achter een kaartje aan voor een pasgeborene en aangezien ik bijna nooit meteen tevreden ben over een geschikt kaartje was ik dan ook wel effe zoet in de smoorhete stad. Omdat het kind in een of ander koninkrijk aan de andere kant van het land woont en het daar koud schijnt te zijn deed ik er nog wat sokjes bij, geen maat 44 natuurlijk want dat past nooit in de envelop. De tekst schrijven in het kaartje was ik ook nog eens uren zoet mee. Tja schrijven is moeilijk als je alleen nog maar typt en verschil tussen hoe en waarom dt of d ben ik ook nog niet helemaal over uit.
Het is niet te hopen dat het kind later aan haar pa vraagt: Pa van wie is dit wartalige kaartje wel niet?????????
Geen opmerkingen:
Een reactie posten